ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΦΕΥΓΟΥΝ, ΤΑ ΚΡΟΥΣΜΑΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Αν εμείς μοιάζει να έχουμε ξεχάσει την πανδημία, εκείνη δεν το έχει κάνει. Τη στιγμή που όλοι έχουμε κουραστεί με τις μάσκες και τα λοιπά μέτρα, η χώρα μας σημειώνει πρωτιές σε κρούσματα και θανάτους. Ανάμεσα στην τρομοκρατία και την ολική απελευθέρωση από τα προστατευτικά μέτρα υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Αυτό καλείται να κλείσει η κρατική ευθύνη.

Αν βρίσκεστε σε κάποιο νησί, κάτω από μία ομπρέλα, πιθανότατα έχετε ξεχάσει τη λέξη κορονοϊός. Και καλά κάνετε. Είναι αυτό που όλοι μας έχουμε ανάγκη από τις φετινές διακοπές. Να νιώσουμε πραγματικά ξένοιαστοι, χωρίς μάσκες και λοιπές προφυλάξεις. Με τον ίδιο τρόπο που ξεχυθήκαμε στο καυτό συναυλιακό καλοκαίρι, αφήνοντας ίσως την έξαψη της στιγμής να ξεπεράσει την όποια ατομική ευθύνη, οι διακοπές θα μπορούσαν να είναι μια ωραιότατη δικαιολογία για τη μη τήρηση των μέτρων.

Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει αβίαστα είναι: Ποιων μέτρων; Προσωπικά θεωρώ ότι βιαστήκαμε να βγάλουμε τις μάσκες. Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι κάθε καλοκαίρι –από το 2020 μέχρι σήμερα– βιαζόμαστε να λήξουμε τα μέτρα για χάρη του τουρισμού, που μπορεί να είναι βασική πηγή εσόδων της χώρας, δεν ξέρω όμως κατά πόσο αυτό δικαιολογεί την πλημμελή προστασία της δημόσιας υγείας.

Αύξηση κρουσμάτων στην Ελλάδα

Τα νέα στοιχεία για την πορεία της πανδημίας στην Ελλάδα από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, τα οποία αναδημοσιεύουν οι New York Times, φέρνουν την Ελλάδα στην πρώτη θέση νέων κρουσμάτων παγκοσμίως, με 490 κρούσματα ανά 100.000 πληθυσμού, αναφορικά με το 7ημερο που προηγήθηκε της 18ης Ιουλίου. Η χώρα μας φαίνεται να παρουσίασε δραματική αύξηση κρουσμάτων μέσα σε 2 βδομάδες και συγκεκριμένα 234%, αποτελώντας τη μοναδική χώρα με τριψήφια ποσοστιαία μεταβολή!

Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα βρίσκεται στην 5η θέση θανάτων παγκοσμίως, καθώς με 33 θανάτους ημερησίως –τόσους υπολογίζει το Johns Hopkins– η χώρα καταγράφει επίσημα δείκτη 0,31 θανάτων ανά 100.000 κατοίκους.

© 2020 John Minchillo / AP Photo

Γιατί εξαφανίστηκαν τα μέτρα;

Ναι, μεν ο αριθμός των θανάτων δικαιολογείται από διάφορους παράγοντες, πλην όμως η έξαρση των κρουσμάτων, θα μπορούσε να είχε περιοριστεί. Όλοι έχουμε κουραστεί από τα μέτρα, είναι φυσικό να μην θέλουμε να φοράμε μάσκα –άλλωστε δεν είναι εύκολο και λόγω των υψηλών ελληνικών θερμοκρασιών–, μήπως όμως θα έπρεπε να υπάρχουν μέτρα για συγκεκριμένες περιστάσεις; Τα οποία να περιφρουρούνται;

Μήπως σε χώρους με πολυκοσμία θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική η μάσκα; Αν και μιλάμε για ανοιχτά θέατρα και συναυλιακούς χώρους, στις εξόδους δημιουργείται σίγουρα μεγάλος συνωστισμός, ακόμα και όταν επιχειρείται να καθοδηγηθεί ο κόσμος για σταδιακή αποχώρηση. Στις παιδικές κατασκηνώσεις, πάλι, δεν υπάρχει ενιαία πολιτική. Αν είσαι τυχερός, θα κάνουν τεστ στο «συναχωμένο» παιδί, αν όχι, το παιδί θα παραμείνει εκεί χωρίς διαγνωστικό τεστ, κολλώντας και τα υπόλοιπα.

Στα summer camps, όλα λειτουργούν όπως παλιά. Μέσα στο πλοίο, η μάσκα ναι μεν είναι υποχρεωτική, αλλά, τελικά, όποιος θέλει υπακούει. Στις πτήσεις, μπορεί να ακούσεις μια σύσταση για χρήση μάσκας από τις αεροσυνοδούς, αλλά ελάχιστοι φαίνεται να την ακολουθούν εφόσον δεν είναι υποχρεωμένοι.

Επιπτώσεις στην υγεία και στον τουρισμό

Tα ανύπαρκτα μέτρα σίγουρα θέτουν τη δημόσια υγεία σε κίνδυνο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μακροπρόθεσμα βλάπτουν και τον τουρισμό, καθώς δίνουν την εικόνα μιας χώρας που αδιαφορεί για τους κατοίκους και τους φιλοξενούμενούς της και δέχεται να γίνει το μέρος από όπου όλοι περνούν και ξεσαλώνουν.

Αλλά, μάλλον παραδοσιακά, το μακροπρόθεσμα δεν μας ενδιαφέρει. Ας μην πέσουμε, λοιπόν, από τα σύννεφα όταν τον Σεπτέμβριο, τα πράγματα θα είναι και πάλι δύσκολα. Ή, ας ανεχτούμε τη μάσκα εκεί όπου εμείς κρίνουμε σκόπιμο –έχει νόημα να φοράμε μάσκα, ακόμη κι όταν οι άλλοι δεν το κάνουν– ελλείψει αξιόπιστων μέτρων προστασίας.