ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΩΣΗ ΙΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΜΩΞΕΩΝ, ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΡΕΞΟΥΜΕ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ;

Δεν χρειάζεται να τρέχεις στον παιδίατρο με την παραμικρή ίωση, όμως υπάρχουν κάποια μη τυπικά συμπτώματα που απαιτούν άμεσο ιατρικό έλεγχο.

Αν είσαι γονιός, έχεις σίγουρα καταλάβει καλά ότι μετά τις γιορτές βρισκόμαστε στο απόγειο ιώσεων και λοιμώξεων, με τα πιτσιρίκια να κολλούν τη μία ασθένεια μετά την άλλη και να τη χαρίζουν απλόχερα στη συνέχεια σε όλη την οικογένεια. Η κατάσταση αυτή είναι αναμενόμενη, καθώς ο συγχρωτισμός των ημερών προσφέρει το κατάλληλο έδαφος για διασπορά των ιών. Ωστόσο, πιέζει τρομερά το σύστημα υγείας, αφού αμέτρητα παιδιά μεταφέρονται καθημερινά στα επείγοντα με λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά συμπτώματα.

«Αυτή τη στιγμή και ο Covid-19 και η γρίπη έχουν αρκετή έξαρση, ωστόσο κάποια στιγμή μέσα στον Ιανουάριο θα αποκορυφωθεί ο Covid-19 και θα αρχίσει η γρίπη να είναι πιο έντονο θέμα», αναφέρει στο OW η παιδίατρος Άννα Παρδάλη. «Και φυσικά μετά τη γρίπη ακολουθεί ο στρεπτόκοκκος – συνήθως αυτή είναι η σειρά».

Τα «μη τυπικά» συμπτώματα που απαιτούν άμεση μεταφορά στον παιδίατρο

Οι περισσότεροι γονείς μικρών παιδιών είναι «εκπαιδευμένοι» στις συχνές αρρώστιες και ξέρουν τα βήματα σχεδόν σαν «τυφλοσούρτη»: στον πυρετό θα δώσουν αντιπυρετικό, στη ρινική συμφόρηση θα καθαρίσουν τη μυτούλα με φυσιολογικό ορό, ίσως δώσουν και ένα φυσικό αποχρεμπτικό σιρόπι για τον βήχα, ενώ θα φροντίσουν για συχνή παρακολούθηση μέσα στη μέρα, χωρίς άγχος όσο τα συμπτώματα υποχωρούν. Αν όμως αυτά επιμένουν, π.χ. αν ο πυρετός δεν πέφτει, θα φροντίσουν να έρθουν σε επικοινωνία με παιδίατρο.

Pexels Kampus Production

Συχνά, η εύλογη ανασφάλεια –ειδικά όταν το άρρωστο παιδί είναι πολύ μικρό ή βρέφος– θα οδηγήσει συχνά τους γονείς στα επείγοντα των νοσοκομείων ή στο ιατρείο παιδιάτρου, προκειμένου να επιβεβαιωθεί ότι η κατάσταση είναι ελεγχόμενη. Σε μία περίοδο που η αναμονή στα επείγοντα των Παίδων διαρκεί ατελείωτες ώρες, είναι αυτό πραγματικά απαραίτητο; Ρωτήσαμε την κ. Παρδάλη ποια είναι τα συμπτώματα στα οποία μία απλή τηλεφωνική επικοινωνία δεν αρκεί και που θα πρέπει οπωσδήποτε να οδηγήσουν τον γονιό και το παιδί στους παιδιάτρους.

«Γενικά τα συμπτώματα που μας θέτουν σε κατάσταση συναγερμού για όλες τις λοιμώξεις είναι τα μη τυπικά. Ένα μικρό παιδί, π.χ. ένα μωρό, μπορεί να κάνει μια σηψαιμία –ανέκαθεν έκαναν σηψαιμία τα μωρά γιατί έχουν ένα ανοσοποιητικό αδιαμόρφωτο– και συνήθως εκεί τα συμπτώματα μπορεί να είναι άτυπα», απάντησε εκείνη και εξήγησε:

– Πιο ευάλωτα τα παιδιά κάτω των 2 ετών

«Πιο ευάλωτα είναι τα κάτω των 2 ετών παιδιά. Αυτά κινδυνεύουν από μία λοίμωξη που μπορεί να τους κάνει μία μικροβιαιμία-σηψαιμία και εκεί τα συμπτώματα μπορεί να μην είναι τυπικά. Να έχει μεν το μωρό έναν υψηλό πυρετό, αλλά να είναι εξαιρετικά ευερέθιστο και, σε προχωρημένα στάδια, εξαιρετικά νωθρό. Ένα μωρό, λοιπόν, που είναι εξαιρετικά νωθρό, ήσυχο, υπναλέο, που δεν αντιδρά, θα πρέπει να μας κάνει να διακτινιστούμε!» λέει η γιατρός.

– Προσοχή στις αναπνοές του μωρού

Η ίδια σημειώνει ότι θα πρέπει να μας ανησυχήσει αν το μωρό αναπνέει γρήγορα. Συμβουλεύει το εξής: «Μπορούμε να μετράμε τις αναπνοές του για να καταλάβουμε τι σημαίνει γρήγορα, π.χ. ένα μωρό κάτω των 2 ετών που αναπνέει παραπάνω από 50-60 φορές το λεπτό σημαίνει ότι ενδεχομένως έχει δύσπνοια, που μπορεί να οφείλεται σε μία βρογχιολίτιδα ή σε μία λοίμωξη αναπνευστικού. Αυτό το μετράμε όταν δεν έχει πυρετό και όταν δεν κοιμάται, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις επηρεάζονται οι συχνότητες των αναπνοών».

«Αν δούμε, λοιπόν, ένα παιδί με ταχύπνοια, που αναπνέει με την κοιλιά, που ακούγεται σφύριγμα κατά την εκπνοή του, που έχει κακό χρώμα… όλα αυτά είναι σημάδια αναπνευστικής δυσχέρειας που δεν είναι καθόλου απίθανη αυτή την εποχή, καθώς ο RSV είναι σε πλήρη εξέλιξη και είναι ένας ιός που αποτελεί το συχνότερο αίτιο εισαγωγής στο νοσοκομείο από αναπνευστική δυσχέρεια, κυρίως στα παιδιά κάτω των 2 ετών», συμπληρώνει.

iStock

– Περιγράφουμε στον παιδίατρο το χρώμα και τη γενική κατάσταση του παιδιού

Ένα ακόμα στοιχείο που θα πρέπει να προσέχουν οι γονείς ανεξάρτητα από την ηλικία του παιδιού είναι η γενική του κατάσταση. Όπως εξηγεί η κ. Παρδάλη, «κάθε παιδί, ακόμα και άρρωστο να είναι, θα έχει διάθεση κάποια στιγμή να παίξει, να γελάσει, να χοροπηδήσει. Ένα παιδί, όμως, που κάθεται πολύ ήσυχο, που δεν παίζει, που δεν έχει ενδιαφέρον για το περιβάλλον, που δεν τρώει τίποτε, που είναι ωχρό, θα πρέπει να μας ανησυχήσει».

Και τονίζει: «Δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στο χρώμα, γιατί όταν δεν είναι καλό σχεδόν πάντα κάτι συμβαίνει».

Τα παιδιά, βέβαια, δεν τα εκτιμούμε εντός πυρετού μα εκτός, δηλαδή όταν έχουμε δώσει το αντιπυρετικό και έχει περάσει λίγη ώρα. «Αν δούμε ότι το παιδί συνεχίζει να είναι νωθρό ακόμα και τότε, αν είναι αδιάφορο για το περιβάλλον, αν κάνει εμέτους, τότε πρόκειται για μια πιο σοβαρή κατάσταση. Να σημειώσω εδώ, ότι οι έμετοι δεν είναι πάντα γαστρεντερίτιδα. Πολύ συχνά είναι σύμπτωμα από το κεντρικό νευρικό σύστημα, μιας γενικευμένης λοίμωξης, π.χ. μιας σηψαιμίας, μιας διεισδυτικής έκφρασης μιας λοίμωξης όπως ο στρεπτόκοκκος. Οπότε, όταν δούμε έμετους που δεν μοιάζουν να είναι γαστρεντερίτιδα, απευθυνόμαστε πάντα στον παιδίατρο», λέει η ίδια.

– Τα εξανθήματα πρέπει να τα βλέπει ο παιδίατρος

Τέλος, ένα άλλο σύμπτωμα που θα πρέπει να ελέγχει ο παιδίατρος είναι τα εξανθήματα. Όπως εξηγεί η κ. Παρδάλη, υπάρχουν εξανθήματα που είναι απλά ιογενή και είναι συνηθισμένα στα παιδιά ειδικά κάτω των 5 ετών. Όμως υπάρχουν και άλλα πιο ύποπτα εξανθήματα, που πρέπει να βλέπει ο ίδιος ο παιδίατρος, όπως:

• Τα αιμορραγικά.
• Αυτά που δεν σβήνουν όταν τα πατάς.
• Που έχουν περίεργη, π.χ. μωβίζουσα, μορφή.

«Δεν τρέχουμε στα νοσοκομεία για μια κοινή ίωση»

Ο κ. Παρδάλη απευθύνει την εξής παράκληση: «Αυτή την εποχή οι παιδίατροι δεν προλαβαίνουμε να απαντάμε στα τηλέφωνά μας. Αν παρατηρήσουμε, λοιπόν, κάποιο από τα παραπάνω συμπτώματα δεν περιμένουμε να μιλήσουμε με τον παιδίατρο… τρέχουμε!»

Σημειώνει, ωστόσο: «Από την άλλη, μόνο αν δούμε κάτι τέτοιο τρέχουμε. Ένας πυρετός, για παράδειγμα, που διαρκεί 3 μέρες και απλά μπήκε στην τέταρτη, αλλά το παιδί στα μεσοδιαστήματα είναι καλό, είναι ζωηρό, τρώει και πίνει, δεν απαιτεί μεταφορά στο νοσοκομείο. Γιατί εκεί οι αναμονές είναι τεράστιες και πολλές φορές μπορεί να στοιχίσουν σε ένα πραγματικά σοβαρό περιστατικό που οι 4-5 ώρες μπορεί να είναι καθοριστικές.

Συνεπώς, ας μην τρέχουμε για πράγματα που μοιάζουν με κοινές ιώσεις. Ο γονιός είναι λογικό να ανησυχεί. Όμως αν βλέπουμε ότι το παιδί είναι σε καλή γενική κατάσταση, θα το συζητήσουμε φυσικά με παιδίατρο, αλλά ας μην επιβαρύνουμε τις τριτοβάθμιες δομές που πρέπει να εξυπηρετούν τα πραγματικά σοβαρά περιστατικά».