ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΙΩΣΗ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ COVID-19

Όταν διακυβεύεται η δημόσια υγεία, η στάση μας οφείλει να είναι υπεύθυνη. Ποια νέα υπευθυνότητα μας έμαθε η πανδημία και γιατί πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την εποχική γρίπη και κάθε ίωση συλλογικά; 

Πριν από λίγα χρόνια, σε προηγούμενη δουλειά μου, δύο εργαζόμενα κορίτσια μοιράζονταν έναν πολύ μικρό χώρο με ανύπαρκτο εξαερισμό. Μοιράζονταν επίσης τις ίδιες αρμοδιότητες. Ένα πρωινό, η μία από αυτές εμφανίστηκε στο γραφείο με καταρροή και βήχα. Τη ρώτησα γιατί ήρθε άρρωστη, αφού θα μπορούσε κάλλιστα να την καλύψει η συνάδελφος. Μου απάντησε ότι δεν θα τολμούσε να ζητήσει άδεια για ένα απλό κρυολόγημα. Δύο μέρες μετά, τα ίδια συμπτώματα εμφανίστηκαν και στη συνάδελφό της. «Κόλλησες», της είπα, «κακώς ήρθε η Ιωάννα με ίωση». «Όχι, δεν κόλλησα. Κρύωσα στην προπόνηση του παιδιού», απάντησε εκείνη.

Κάθε ίωση κολλάει

Μετά από αρκετά χρόνια που άρπαζα την κάθε φθινοπωρινή/χειμωνιάτικη και ανοιξιάτικη ίωση (πιστεύοντας ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα), έμαθα επιτέλους τι συμβαίνει με τις ιώσεις. Έμαθα δηλαδή ότι όλες οι ιώσεις μεταδίδονται.

Ενημερώθηκα ότι αυτό που αποκαλούμε «κοινό κρυολόγημα» οφείλεται σε ιό, ο οποίος μεταδίδεται, απλώς είναι πιο ελαφρύ από μια γρίπη. Το κρύο, όταν κάποιος εκτεθεί σε αυτό, το μόνο που κάνει είναι να αποδυναμώνει την άμυνα του οργανισμού. Έτσι, ενδέχεται να εκδηλώσουμε τα συμπτώματα ενός ιού που μας έχει ήδη μεταδοθεί. Αν η άμυνά μας είναι γερή, δεν θα αρρωστήσουμε. Θα παραμείνουμε απλώς φορείς.

Την πληροφορία αυτή μου επιβεβαίωσε περίτρανα και ο παιδίατρος, εξηγώντας μου γιατί τα μικρά παιδιά κολλάνε άπειρες ιώσεις στον παιδικό σταθμό και προτείνοντάς μου τρόπους πρόληψης. Θα έχετε παρατηρήσει ότι κατά τη διάρκεια του lockdown οι λοιπές ιώσεις ήταν ελάχιστες. Πράγμα που οφείλεται ξεκάθαρα στα μέτρα προστασίας που λάβαμε για τον κορονοϊό.

Unsplash Kelly Sikkema

Τι μας έμαθε η πανδημία

Θα έχετε παρατηρήσει, επίσης, ότι η τηλεργασία λειτουργεί. Εργαζόμενοι και εργοδότες το έχουν αποδείξει όλο αυτό το διάστημα. Και, τέλος, θα έχετε παρατηρήσει ότι ακόμη κι αν κάποιος χρειαστεί να μείνει σε καραντίνα, η δουλειά βγαίνει.

Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν κάθε φορά που αρρωσταίναμε από κάποια ίωση ή –κυριότερα– από γρίπη, μέναμε στο σπίτι και δουλεύαμε από εκεί; Τι θα γινόταν αν απουσίαζε για λίγες μέρες ένας άρρωστος εργαζόμενος, ακόμη και στις δουλειές που είναι απαραίτητη η παρουσία; Δεν θα γινόταν υπερμετάδοση. Δεν θα ήμασταν κάθε τρεις και λίγο άρρωστοι. Και η δουλειά θα έβγαινε όπως τώρα.

Για να γίνω ακόμη πιο δηκτική, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, θα γλιτώναμε δεκάδες θανάτους από την εποχική γρίπη και χιλιάδες από άλλες λοιμώξεις του αναπνευστικού που οδηγούν σε πνευμονία. Ή, τέλος πάντων, σημαντικό μέρος αυτών.

ΚΑΙ TO ΚΡΥΟΛΟΓΗΜΑ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΕ ΙΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ. ΤΟ ΚΡΥΟ ΑΠΛΩΣ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ.

Νέα υπευθυνότητα

Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι ίσως ήρθε η ώρα να αναπροσαρμόσουμε όχι μόνο τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δουλεύουμε, αλλά και τη σχετική νομοθεσία μας. Αυτό αναφέρουν σε σχετικό άρθρο τους στο επιστημονικό περιοδικό Public Health Ethics οι καθηγητές φιλοσοφίας Neil Levy και Julian Savulescu, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Η πανδημία, υποστηρίζουν, είναι ένα μάθημα που μας διδάσκει ότι οι κοινωνικές νόρμες και οι νόμοι πρέπει να αλλάζουν, όταν τίθενται ζητήματα δημόσιας υγείας.

Ο άκαμπτος εργοδότης που απαιτεί τη φυσική παρουσία όλων των εργαζομένων βρέξει-χιονίσει πόσο ηθικός είναι απέναντι στην κοινωνία; Οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους άρρωστα στο σχολείο πόσο άμοιροι ευθυνών είναι απέναντι στα θύματα της γρίπης; Μήπως τώρα είναι η ευκαιρία μας να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της κοινωνικής υπευθυνότητας;

Μήπως πρέπει να αντιμετωπίζουμε την εποχική γρίπη και τους άλλους παθογόνους ιούς περισσότερο όπως τον κορονοϊό, όσον αφορά τα μέτρα υγιεινής και προστασίας; Όταν διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές, ναι, αυτή είναι η γνώμη μου. Όταν διακυβεύεται η υγεία των πολιτών ακόμη και χωρίς τον κίνδυνο θανάτου, επίσης ναι. Η αδιαφορία μας σχετικά με την εξάπλωση των ιών που δεν είναι δυνητικά θανατηφόροι θεωρώ ότι σηματοδοτεί ηθικό έλλειμμα.

Όσο δεν αλλάζουμε τη στάση μας σχετικά με τη μετάδοση των ασθενειών, πιστεύω ότι δείχνουμε ασέβεια απέναντι σε όλους τους νεκρούς από Covid-19, αλλά και σε εκείνους που έφυγαν από άλλες ιώσεις και γρίπη.