ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΑΚΡΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ;

Μια μικρή ιστορία για το πώς το σύστημα δημόσιας υγείας φαίνεται να παίρνει την κατρακύλα και να ευνοεί την στροφή στην ιδιωτική περίθαλψη.

Λόγω οικογενειακού ιστορικού, είναι σημαντικό να κάνω εγώ και η αδερφή μου μια εξέταση κάθε 5 χρόνια. Όχι τίποτα περίεργο. Μια κολονοσκόπηση ρουτίνας, ώστε να μπορέσουμε να προλάβουμε τυχόν πρόβλημα. Άλλωστε, γιατροί, φορείς και υπουργεία υπογραμμίζουν την αξία της πρόληψης. Σώζει ζωές και στοιχίζει λιγότερα στο ταμείο του δημόσιου συστήματος υγείας, λένε.

Έρχεται, λοιπόν, η ώρα για την εξέταση. Σκοπός μας να κλείσουμε ραντεβού σε ένα από τα δημόσια νοσοκομεία του Ηρακλείου, εκεί όπου βρίσκεται ο γιατρός που χρόνια παρακολουθεί την οικογένεια.

Ζητείται ραντεβού

Παίρνω τηλέφωνο για ραντεβού και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

– Δεν μπορείτε να κλείσετε σήμερα. Αύριο ανοίγει η πλατφόρμα για το γαστρεντερολογικό. Σήμερα είναι για το νευρολογικό.
– Δηλαδή, μόνο αύριο μπορώ; Μετά;
– Όταν ανοίξει ξανά. Αύριο κλείνουμε τα ραντεβού για τους επόμενους 3 μήνες. Δυστυχώς, τα διαθέσιμα ραντεβού είναι 300 και η ζήτηση για να καλυφθεί χρειάζεται 1000.

Κάπου εδώ έχω αρχίσει να αλλάζω χρώμα από τη σύγχυση. Δηλαδή, αν δεν έπαιρνα τυχαία τηλέφωνο, θα έχανα την ημερομηνία για τα ραντεβού; Και μετά; Θα έπρεπε να προσπαθήσω ξανά λίγους μήνες μετά; Φαντάσου να υπάρχει ανάγκη!

«Μπορείτε να κλείσετε μέσω υπολογιστή, μπαίνοντας στο link που θα βρείτε στην ιστοσελίδα του νοσοκομείου ή τηλεφωνικά από τις 9 το πρωί», με ενημέρωσαν.

Illustration: Χριστίνα Αβδίκου

«Σιγά μην περιμένω στη γραμμή, θα κλείσω μέσω υπολογιστή», σκέφτηκα. «Είναι πιο εύκολο και πιο γρήγορο». Στις 8 και κάτι το πρωί είχα ήδη συνδεθεί. Μέχρι να περάσω τα στοιχεία της μάνας μου είχαν μείνει λιγότερα από 10 ραντεβού. Προλαβαίνω και κλείνω για τέλη Σεπτεμβρίου. Μέχρι να ξαναμπώ δεν υπήρχε τίποτα. Ούτε πρωινό ούτε απογευματινό ραντεβού. Αφού σιχτιρίζω θεούς, δαίμονες και το σύστημα δημόσιας υγείας, ξεκινάω για το γραφείο.

Στον δρόμο αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο, για να κάνω τα παράπονά μου. Ήταν 9 και κάτι.

– Για πότε θέλετε ραντεβού; με ρωτάει η γραμματεία.
– Υπάρχουν διαθέσιμα; Γιατί στην πλατφόρμα δεν φαίνεται κανένα.
– Μόλις ανοίξανε λίγες θέσεις.

Κλείνω ένα δεύτερο ραντεβού για τη θεία μου, που πρέπει επειγόντως να κάνει την εξέταση.

Κινδυνεύει το σύστημα δημόσιας υγείας;

Πού θέλω να καταλήξω; Ότι αν είσαι από εκείνους που δεν έχουν υπολογιστή ή ίντερνετ, καλή επιτυχία. Αν είσαι μεγαλύτερης ηλικίας και δεν ξέρεις να χρησιμοποιείς υπολογιστή, αποκλείεσαι αυτομάτως από την πρόσβαση στον γιατρό, αφού τα ραντεβού είχαν ουσιαστικά εξαντληθεί πριν ανοίξει η τηλεφωνική κράτηση. Αν η κατάστασή σου επείγει, έχεις τρεις μήνες αναμονής μπροστά σου.

Τι κι αν θέλουν οι γιατροί να βοηθήσουν (που οκ, δεν θέλουν όλοι); Τι κι αν τα δημόσια νοσοκομεία σήκωσαν τόσο βάρος στις πλάτες τους τα τελευταία χρόνια; Το σύστημα δημόσιας υγείας είναι πλέον φτιαγμένο για την προώθηση των ιδιωτικών δομών. Το ΕΣΥ μοιάζει να μιμείται όλο και πιο πολύ τα αμερικανικά πρότυπα περίθαλψης, που έχουμε δει πόσο καλά ΔΕΝ λειτουργούν.

Το αγαθό της υγείας και το δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη περνούν κι αυτά σιγά σιγά στην ιστορία, μαζί με μερικά ακόμα δικαιώματα.