ΜΑΡΤΥΡΙΑ: «ΠΩΣ ΑΠΕΦΥΓΑ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΕΠΑΘΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ»

Η μαρτυρία ενός άντρα που έπαθε εγκεφαλικό στα 41 του, τον έσωσε από μια ολέθρια έκβαση και πώς άλλαξε τελικά τη ζωή του φροντίζοντας την υγεία του.

Η 29η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό κατά των Εγκεφαλικών Επεισοδίων ως World Stroke Day, δηλαδή Παγκόσμια Ημέρα Εγκεφαλικών Επεισοδίων. Ο σκοπός είναι η ενημέρωση για αυτή τη «σύγχρονη πανδημία», που τα τελευταία χρόνια δεν κοιτάει ηλικίες. Την ίδια ώρα απειλεί όχι μόνο την επιβίωση, αλλά και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, κάθε χρόνο 15 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως παθαίνουν εγκεφαλικό. Από αυτούς, 5 εκατομμύρια πεθαίνουν και άλλα 5 εκατομμύρια μένουν μόνιμα ανάπηροι.

Για κάθε 10 ανθρώπους που πεθαίνουν από εγκεφαλικό, 4 θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν είχε ρυθμιστεί η αρτηριακή τους πίεση. Η υπέρταση είναι γνωστός «σιωπηλός δολοφόνος» και κύρια αιτία εμφάνισης εγκεφαλικού σε άτομα κάτω των 40 ετών.

Σχεδόν 1 στα 5 άτομα που παθαίνουν παροδικό ισχαιμικό επεισόδιο (γνωστό ως μίνι εγκεφαλικό), παθαίνουν πλήρες εντός τριών μηνών.

Ο Βασίλης ήταν 41 όταν έπαθε εγκεφαλικό. Θα τον έλεγες τυχερό. Για την ακρίβεια, ο ίδιος χαρακτηρίζει έτσι τον εαυτό του. Να σου εξηγήσει και τον λόγο, όπως διηγείται όσα έζησε ένα βράδυ Κυριακής.

iStock

Η μαρτυρία του Βασίλη για το εγκεφαλικό

«Για ένα διάστημα αρκετών μηνών πιεζόμουν πάρα πολύ με τη δουλειά μου. Είχα επιχείρηση με έναν συνέταιρο που πια δεν ένιωθα πως μπορούμε να πορευόμαστε μαζί. Σκεφτόμουν λοιπόν, πώς θα καταφέρουμε να διαλύσουμε αυτήν την εταιρεία και πώς θα καταφέρω να φτιάξω μια δική μου.

Για 15-20 ημέρες πριν το εγκεφαλικό, είχα έντονους πονοκεφάλους κάθε ημέρα. Το πρωί συνήθιζα να παίρνω ένα αναλγητικό, για να προλάβω τον πόνο που ήξερα πως δεν θα αργήσει να εμφανιστεί. Το απέδιδα στο άγχος που μου προκαλούσαν όσα είχα να διαχειριστώ και δεν έδινα σημασία.

Σε αυτόν τον μήνα είχα και ένα λιποθυμικό επεισόδιο, σε επίσκεψη σε οδοντίατρο. Είπα από μέσα μου "εντάξει, φοβήθηκες", καθώς μου προκαλούν ένα επιπλέον άγχος οι οδοντίατροι και το προσπέρασα. Δεν το αποκάλυψα σε κανέναν.

Θυμάμαι πως μια ημέρα είχε περάσει από το μαγαζί η κολλητή μου και σχολίασε πως δεν με έβλεπε καλά. Της είχα απαντήσει πως είχα την εντύπωση ότι θα πάθω κάτι από την πίεση.

Την τελευταία εβδομάδα πριν το συμβάν, θυμάμαι ότι έλεγα κάθε ημέρα στη σύζυγό μου πως δεν ήθελα να πάω στη δουλειά αφότου αφήναμε τα παιδιά στο σχολείο – τέτοια ήταν η ψυχολογία μου. Η Μαρία μου έλεγε να μην πάω, αλλά φυσικά δεν την άκουγα. Της έλεγα: "Έχω λίγο ακόμα να δώσω".

ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΟΜΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΑΡΚΕΤΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ – ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ».

Φτάσαμε έτσι και στο δεύτερο λιποθυμικό επεισόδιο, παραμονή του εγκεφαλικού. Ήταν Σάββατο και το έπαθα ενώ καθόμουν στην καρέκλα κομμωτηρίου. Ένιωσα σκοτοδίνη, μια ξαφνική αδυναμία και έχασα τις αισθήσεις μου. Πάλι δεν το είπα πουθενά, γιατί σκέφτηκα πως ήταν συνέπεια του γεγονότος ότι ένιωθα πάρα πολύ κουρασμένος.

Βλέπετε, για χρόνια δούλευα 10ωρα κάθε ημέρα, όλες τις ημέρες της εβδομάδας. Συν το επιπλέον άγχος για τη δουλειά, μου φαινόταν φυσιολογικό αυτό που μου συνέβη. Δεν πήγα στον γιατρό, γιατί γενικά δεν πήγαινα. Πίστευα πως δεν τους χρειάζομαι. Την ίδια ώρα, βέβαια, τρέχω τα παιδιά μου σε επαγγελματίες υγείας έστω και για ένα απλό φτέρνισμα.

Μάλλον δεν νοιαζόμουν και δεν αγαπούσα αρκετά τον εαυτό μου – όπως κατάλαβα στην πορεία.

Ξημέρωσε η Κυριακή, ξύπνησα μια χαρά, δεν με έπιασε πονοκέφαλος όλη ημέρα. Δεν ένιωθα κάτι περίεργο. Θυμάμαι να πέφτω για ύπνο το βράδυ και τίποτα άλλο για τις δυο επόμενες ημέρες.

Η Μαρία μου είπε εκ των υστέρων ότι με βρήκε να ροχαλίζω πολύ έντονα και να είμαι κάθιδρος, σαν να με είχαν βρέξει με νερό. Με σήκωσε, την κοιτούσα, αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω. Έβγαζα μόνο κραυγές και μουγκρητά. Πήρε αμέσως το 166.

Είχα πάθει δύο επιληπτικά επεισόδια στον ύπνο μου. Έπαθα άλλα τρία στο ασθενοφόρο και άλλα δύο αφότου είχα φτάσει στο νοσοκομείο.

Όταν με έβαλαν στον αξονικό τομογράφο, φάνηκε ένα μεγάλο αιμάτωμα στο αριστερό μπροστά κομμάτι του εγκεφάλου μου. Να σημειώσω εδώ ότι είχα συνεχόμενες κρίσεις και στην αξονική, μολονότι μου είχαν χορηγήσει δυο ηρεμιστικές ενέσεις.

Οι εξετάσεις έδειξαν εγκεφαλική αιμορραγία η οποία, όπως μου είπαν, δεν είχε παθολογική αιτία. Προέκυψε από τα συνεχόμενα επιληπτικά επεισόδια.

iStock

Ενόσω ήταν σε εξέλιξη οι εξετάσεις μου, ο νευροχειρουργός είπε στη σύζυγο μου πως ενδέχεται να μην μπορέσω να ξαναμιλήσω ή να ξαναπερπατήσω, καθώς το αιμάτωμα ήταν στο σημείο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση και την ομιλία.

Ο λόγος που δεν έπαθα έμφραγμα –μολονότι οι παλμοί μου είχαν φτάσει στους 187 σε κατάσταση ύπνου, μετά τις δυο ηρεμιστικές ενέσεις– ήταν ότι δεν είχα υπέρταση, δεν κάπνιζα και δεν ήμουν υπέρβαρος.

Ξύπνησα δυο ημέρες αργότερα. Έπειτα από μια ώρα, κατάλαβα πως ήμουν στο νοσοκομείο και αντιλήφθηκα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω καλά. Ο νευροχειρουργός μου εξήγησε ότι ήταν πολύ καλό το γεγονός ότι αντιλαμβανόμουν τι μου συνέβαινε. Σήμαινε πως δεν είχε πειραχθεί κάτι στο κομμάτι της συνείδησης.

Για να καταλάβετε τι μου συνέβαινε, αρκεί να πω ότι κάθε φορά που επιχειρούσα να μιλήσω, αντιλαμβανόμουν πως θα έκανα λάθος πριν πω κάτι. Και πάλι με καθησύχασε ο γιατρός, λέγοντας μου πως εφόσον καταλαβαίνω τι γίνεται, το πρόβλημα θα φτιάξει. Χρειάστηκαν 20 με 25 ημέρες για να επανέλθει η ομιλία μου σε καλό επίπεδο. Κινητικά ήμουν καλά από την πρώτη ημέρα. Συνολικά, έμεινα στο νοσοκομείο 8 ημέρες, εφόσον δεν βρέθηκε κάτι το παθολογικό στις εξετάσεις».

Η ζωή του Βασίλη μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο

«Μετά από δυόμισι μήνες έκανα μια επανεξέταση. Σε αυτήν φάνηκε πως το αιμάτωμα είχε αρχίσει να υποχωρεί. Οι γιατροί διαπίστωσαν και ότι δεν κρυβόταν κάτι κάτω από αυτό. Για παράδειγμα, ένας όγκος.

Το μόνο που φάνηκε έπειτα από κάποιο καιρό ήταν πως υπάρχει μια δυσπλασία, αλλά είναι πίσω δεξιά. Άρα δεν συνδέεται με το επεισόδιο που είχα.

Μου εξήγησαν πως στο εξής θα έπρεπε να ξεκουράζομαι όσο μπορώ και να κάνω κάποιες συγκεκριμένες εξετάσεις κάθε χρόνο, μαγνητική εγκεφάλου και μαγνητική αγγειογραφία. Έκτοτε κάνω όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Για ένα χρόνο έπαιρνα και αντιεπιληπτικά χάπια, για το φόβο νέων επεισοδίων».

«ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ».

Κλινικά ο Βασίλης μπορεί να επανήλθε, ψυχολογικά όμως έμεινε σε εκείνο το βράδυ της Κυριακής.

«Τον Δεκέμβριο, μήνες μετά το συμβάν έπαθα για πρώτη φορά στη ζωή μου κρίση πανικού.

Πανικοβλήθηκα, καθώς δεν ήξερα τα συμπτώματα. Ήμουν βέβαιος, πως παθαίνω έμφραγμα. Με το νευροχειρουργό μου καταλήξαμε πως χρειαζόμουν ψυχοθεραπεία, καθώς όλο αυτό που πέρασα είχε γράψει μέσα μου και ενδόμυχα φοβόμουν πως θα πάθω πάλι κάτι.

Αυτή η διαδικασία με βοήθησε να καταλάβω πως πρέπει να βάλω τον εαυτό μου λίγο μπροστά. Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι να έχω ως προτεραιότητα την οικογένεια και τα παιδιά. Εμένα δεν με έβαζα στην εξίσωση.

Για να είναι όμως καλά η οικογένεια μου και τα παιδιά μου, πρέπει να είμαι καλά εγώ. Τον τελευταίο καιρό, όταν αγχώνομαι και προσπαθώ να το διαχειριστώ κατευθείαν, σκέφτομαι πόσο μικρός είμαι ακόμα και όλα αυτά που θέλω να επιτύχω στη ζωή μου. Δεν προτάσσω τα παιδιά μου ή τη σύζυγο μου. Δεν λέω πια πως πρέπει να είμαι καλά για εκείνους. Λέω ότι θέλω να είμαι καλά για εμένα.

Το βασικό λάθος που κάνουμε συνήθως οι άνδρες είναι ότι αποφεύγουμε ακόμα και τις βασικές εξετάσεις. Είναι όμως, κάτι που πρέπει να κάνουμε για εμάς. 

Με βοήθησε και κάτι ακόμα που μου είπε ο γιατρός μου: "Τη γλίτωσες μια φορά. Άρα πρέπει να καταλάβεις πως κανείς δεν είναι άτρωτος".

Μου διευκρίνισε ότι ειδικά μετά μια ηλικία, τα πράγματα βαραίνουν κάθε άνθρωπο διπλά. Για τους άνδρες, τα 40 είναι μια κομβική ηλικία και είναι χρήσιμο να κάνουμε ένα τσεκ απ κάθε χρόνο.

Αυτό που μου συνέβη με έκανε να καταλάβω την ανάγκη που έχω να φροντίζω τον εαυτό μου».

Θα ήθελα να του ευχηθώ να έχει υγεία και να απολαμβάνει την πάρτη του και όσους αγαπά.