ΜΑΡΤΥΡΙΑ: «ΔΕΝ ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ»

Μία στις επτά γυναίκες παγκοσμίως υπολογίζεται ότι θα παρουσιάσει καρκίνο του μαστού σε κάποια φάση της ζωής της. Η Καλλιόπη Μ. μάς θυμίζει ότι δεν είμαστε αριθμοί σε στατιστικές, αλλά άνθρωποι με προσωπικές ιστορίες, και μας εξιστορεί τη ζωή της από τον Μάιο του 2017, που ο καρκίνος τής έδωσε σήμα.

Η πρώτη υποψία για την πιθανότητα καρκίνου του μαστού ήταν τον Μάιο του 2017: Στο πλαίσιο της πρόληψης έκανα έναν ακόμη υπέρηχο μαστού στη γιατρό και οικογενειακή μας φίλη, που με παρακολουθούσε από τα σαράντα μου χρόνια. Παρότι η ψηφιακή μαστογραφία δεν έδειχνε κάτι ανησυχητικό, εκείνη μου ζήτησε να κάνουμε μία επανάληψη στους έξι μήνες γιατί κάποιο σημείο στον μαστό «δεν άνοιγε», όπως είπε, για να το διαβάσει καλά και ήθελε να το επανεξετάσει.

Στον επόμενο υπέρηχο τα πράγματα δεν ξεκαθάρισαν και υποβλήθηκα σε μαγνητική μαστογραφία, η οποία δεν έδειξε τίποτα ανησυχητικό. Η ιατρός μού πρότεινε να προχωρήσουμε σε παρακέντηση. Η FNA διέγνωσε «άτυπα κύτταρα» και το χειρουργείο ήταν μονόδρομος για να αφαιρεθεί το λίγων χιλιοστών ύποπτο εύρημα και να σιγουρευτούμε ότι δεν συμβαίνει κάτι. Η περιπέτεια με τον καρκίνο του μαστού είχε αρχίσει.

Στο χειρουργείο αφαιρέθηκε το ύποπτο κομμάτι και καθαρίστηκε προληπτικά η περιοχή. Από εκεί και μετά θα τα όριζε όλα το αποτέλεσμα της βιοψίας. Λίγες μέρες μετά, από το πόρισμα της βιοψίας ήταν σαφές ότι μιλούσαμε πλέον για καρκίνο. Ξαναμπήκα στο χειρουργείο. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο έπρεπε να ελεγχθούν οι λεμφαδένες, που ευτυχώς ήταν καθαροί.

Κάθε νέο από το μέτωπο των εξετάσεων μού το έφερνε ο σύζυγός μου, ο οποίος εργάζεται στον φαρμακευτικό χώρο και έχει μεγαλύτερη εξοικείωση με τα ιατρικά θέματα. Όταν ολοκληρώθηκε ο κύκλος των εξετάσεων και των βιοψιών είχε ήδη επικοινωνήσει με τον ογκολόγο για να πάμε παρακάτω, να μη χάσουμε χρόνο.

Η επόμενη μέρα μετά τη διάγνωση με καρκίνο του μαστού

Δεν φοβήθηκα στιγμή. Ούτε και σήμερα φοβάμαι. Υπήρχε φυσικά η αγωνία για το άγνωστο, αλλά αισθανόμουν πάντα πολύ δυνατή. Είμαι αθλήτρια (η άσκηση είναι εξαιρετικά βοηθητική), χορεύτρια, μουσικός, τρέφομαι υγιεινά, κάνω διαλογισμό.

Έχω έναν γιο, που την περίοδο της διάγνωσης έκανε προετοιμασία για τις Πανελλήνιες. Δεν του κρύψαμε τίποτα για την κατάστασή μου. Όταν του το ανακοινώσαμε τον διαβεβαιώσαμε ότι η ζωή μας θα συνεχιστεί κανονικά. Ότι τα πράγματα θα γίνονται όπως πριν. Έπρεπε να πετύχει τον στόχο του και τον πέτυχε: Πέρασε στη Νομική Αθηνών.

Στα αδέλφια και τους γονείς μου δεν είπα τίποτα για να μη στενοχωρηθούν. Κυρίως η μητέρα μου που είχε σοβαρά προβλήματα υγείας. Είχα δίπλα μου τον σύζυγό μου και δεν είχα ανάγκη κανέναν.

Illustration: Χριστίνα Αβδίκου

Στο ευρύτερο φιλικό περιβάλλον δεν είχα λόγο να μην το ανακοινώσω ότι νόσησα με καρκίνο του μαστού. Όταν, όμως, είπα τη λέξη «καρκίνος» σε κάποιους φίλους, παρατήρησα τη θλίψη, τον πόνο και τη λύπηση στα μάτια τους. Ίσως λόγω της άγνοιάς τους για τις δυνατότητες ίασης που υπάρχουν σήμερα. Αυτή η αντιμετώπιση ήταν που με φρέναρε και κράτησα την ιστορία για τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να με λυπούνται. Πάντα ήμουν εγώ η δυνατή, αυτή που στήριζα τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν θα άλλαζε τώρα αυτό.

Δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να απευθυνθώ σε κάποιον επιστήμονα ψυχικής υγείας, παρόλο που με παρότρυναν ο σύζυγος και η γιατρός μου. Η οικογένειά μου, ο άντρας μου και ο γιος μου ήταν τα στηρίγματά μου και ήταν υπεραρκετοί. Δεν επιζητούσα τη μοναξιά, όπως άλλες γυναίκες που περνάνε αυτή την περιπέτεια. Ούτε και τους ανθρώπους επιζητούσα. Η ζωή μου συνεχίστηκε όπως και πριν, χωρίς πολλές αλλαγές στον χώρο εργασίας και στον φιλικό μου περίγυρο.

Δεν υποβλήθηκα σε μαστεκτομή αλλά σε ογκεκτομή. Οι γιατροί στο Ιπποκράτειο ήταν εκπληκτικοί, το ίδιο και το νοσηλευτικό προσωπικό. Οι χημειοθεραπείες ήταν δύσκολες, οι ακτινοβολίες ευκολότερες. Το σκληρότερο κομμάτι ήταν ο πόνος στο σώμα τις πρώτες μέρες, από τα φάρμακα. Όμως καταπολεμάται με την κατάλληλη αγωγή. Έκανα 6 κύκλους χημειοθεραπειών στο Ιπποκράτειο και 35 ακτινοβολίες σε ιδιωτικό νοσηλευτικό ίδρυμα. Οι ακτινοβολίες δεν είναι επώδυνες, αλλά απαιτούν καθημερινές διαδρομές σε μία περίοδο που οι αντοχές λείπουν.

Ενημέρωσα τον χώρο εργασίας μου από την ίδια ημέρα της διάγνωσης με καρκίνο του μαστού. Με αγκάλιασαν και μου επέτρεψαν να κινηθώ όπως θέλω, να πάρω τον χρόνο μου. Δεν πήρα ούτε μία μέρα άδεια. Μόνο το εξαήμερο των χημειοθεραπειών έμενα σπίτι, όταν πόναγε όλο μου το σώμα και ζαλιζόμουν.

Ήθελα να διατηρήσω την προηγούμενη ρουτίνα μου όσο ήταν δυνατόν. Εάν άλλαζα την καθημερινότητα της ζωής μου, πιστεύω πως θα έπεφτα ψυχολογικά. Συνέχισα να χορεύω και να αθλούμαι με χαμηλότερη ένταση, γιατί κουραζόμουν εύκολα. Οι μέρες της χημειοθεραπείας και εκείνες που ακολουθούσαν με φαρμακευτική αγωγή για τις αναγούλες και τη ζαλάδα ήταν δύσκολες και τις θυμάμαι ακόμη. Θυμάμαι όμως και την ανάγκη μου να ζήσω όπως πριν. Την ανάγκη που με έσπρωχνε, μόλις ένιωθα καλύτερα, στο γυμναστήριο για να χορέψω ζούμπα.

Ήξερα ότι από τη δεύτερη χημειοθεραπεία θα έχανα τα μακριά μου μαλλιά. Γι’ αυτό πήγα νωρίς σε ένα εξειδικευμένο κέντρο και έφτιαξα μία περούκα ολόιδια με τα μαλλιά μου. Όταν άρχισα να χάνω τούφες, η εικόνα ήταν λίγο τρομακτική. Όμως ο γιος μου και ο σύζυγος το διακωμωδούσαν. Γελούσαμε όλοι μαζί, θυμάμαι. Μου έλεγαν: «Με τρίχες θα ασχολούμαστε;»

Έβγαλα και μερικές φωτογραφίες για να θυμάμαι το γυμνό κεφάλι – δεν θα είχα ξανά την ευκαιρία να το δω, αλλά δεν ένιωθα άβολα, γιατί η περούκα μου με περίμενε. Πήγα στο κατάστημα, με ξύρισαν και την τοποθέτησαν. Βγήκα σαν να είχα βγει από το κομμωτήριο τις ημέρες εκείνες που είχα τα δικά μου μαλλιά. Κανείς μα κανείς, ούτε οι γονείς και τα αδέρφια μου, δεν κατάλαβαν ποτέ ότι φορούσα περούκα. Κι έτσι, μία φορά την εβδομάδα επισκεπτόμουν αυτό το ιδιότυπο «κομμωτήριο» για λούσιμο και χτένισμα.

Το αποτύπωμα της εμπειρίας

Πάντα ήμουν δυνατός άνθρωπος. Σήμερα όμως είμαι πολύ δυνατή. Δεν φοβάμαι τίποτα και κανέναν. Αντέχω τα πάντα. Αυτό που επιθυμώ περισσότερο από ποτέ είναι να διαδώσω τη σημασία της πρόληψης. Αυτή έσωσε κι εμένα, που βρήκα πολύ νωρίς τον όγκο, και σήμερα νιώθω ασφαλής. Έχω εξαντλήσει κάθε βοήθεια της ιατρικής και φαρμακευτικής επιστήμης, ώστε σήμερα να είμαι ζωντανή, ελεύθερη και να απολαμβάνω τη ζωή μου όπως την είχα χτίσει.

Οι γυναίκες πρέπει να γνωρίζουν ότι ο καρκίνος δεν σχετίζεται πάντα με την κληρονομικότητα. Στην περίπτωσή μου δεν έχω ιστορικό, δεν πίνω δεν καπνίζω, αθλούμαι, κάνω υγιεινή ζωή και υγιεινή διατροφή. Δεν υπήρχε κανένας επιβαρυντικός παράγοντας. Κι όμως νόσησα με καρκίνο του μαστού. Ο προληπτικός έλεγχος με ακολουθεί. Δεν ξεχνώ ποτέ τις εξετάσεις μου. Αυτές με απαλλάσσουν ουσιαστικά από το άγχος για το μέλλον.

Ένα μήνυμα ακόμη

Σήμερα είμαι περήφανη εθελόντρια του Πανελλήνιου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο του Μαστού, Άλμα Ζωής. Πριν νοσήσω έτρεχα στο Race for theCure^®, στηρίζοντας το έργο τους. Ποιος το περίμενε ότι θα γινόμουν και επίσημο μέλος τους; Οι άνθρωποι του συλλόγου έχτισαν τοίχο προστασίας για όλες εμάς που νοσήσαμε και πήραμε τη σκυτάλη για να στηρίξουμε με τη σειρά μας τις γυναίκες που διαγιγνώσκονται με καρκίνο του μαστού. Έχουμε εκπαιδευτεί ώστε να αντέχουμε τις προκλήσεις της νόσου και να είμαστε δυνατές όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για να σταθούμε δίπλα σε κάθε γυναίκα που έρχεται αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Και μένουμε κοντά της σε όλα τα στάδια για οτιδήποτε χρειαστεί. Για να νικήσει όχι μόνο την αρρώστια αλλά και τον φόβο, που την ακολουθεί.