ΞΕΡΕΙΣ ΤΟ ΚΟΛΠΟ ΓΙΑ ΤΟ «ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ ΠΟΔΙ»;

Έχεις ακούσει ποτέ από ορθοπεδικό τη διάγνωση «κουρασμένο πόδι»; Εγώ ναι, κι εκείνο που έφταιγε ήταν τα παπούτσια. Εντάξει, είχα κι άλλα θεματάκια στο πόδι, αλλά τα παπούτσια έκαναν τη διαφορά.

Στην προ Covid-19 εποχή, είχα πάει με μια από τις πιο αγαπημένες μου φίλες στη Νάπολη. Ένα βράδυ που ’βρεχε, που ’βρεχε μονότονα (κυριολεκτικά), αντιλήφθηκα ότι η επιλογή μου να φορέσω Ugg ήταν η πλέον ατυχής. Τόσα λεφτά είχα δώσει, κρίμα ήταν να μουσκέψουν και να καταλήξουν στον κάλαθο των αχρήστων – λεφτά και μποτάκια μαζί. Οπότε, μπήκα σε ένα κατάστημα και αγόρασα τις πιο φθηνές γαλότσες που βρήκα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα χωρούσαν στη μικρή αποσκευή (καμπίνας) που είχα «δηλωμένη» για το ταξίδι. Ήθελα κάτι μίας χρήσης (το συνειδητοποιώ, απολύτως αντιοικολογική επιλογή). Τελικά, το πλήρωσα ακριβότερα από τα ευρώ που έδωσα στην εξυπηρετικότατη υπάλληλο.

Καθώς περπατούσα επί δύο ημέρες για αναρίθμητες ώρες στα σοκάκια της πιο μοναδικής πόλης του ιταλικού νότου (θα σου πω άλλη ώρα για την τηγανιτή πίτσα, που αν τη φας, δεν θα ξαναφάς μη τηγανιτή), σκεφτόμουν τι φανταστική αγορά είχα κάνει. Τα γαλοτσάκια μου ήταν σε ανοιχτό γαλάζιο χρώμα και πάνω δεξιά (πλάγια) είχαν ένα κίτρινο παπάκι. Nαι, πιο cute «πεθαίνεις». Όμως άλλο ήταν που «πέθαινε».

Κάποια εικοσιτετράωρα αργότερα, ενώ καθόμουν σε αμαξίδιο, σε γνωστό ιατρικό κέντρο των νοτίων προαστίων, ένα πράγμα «έπαιζε» λούπα στο μυαλό μου: Είσαι ηλίθια!

Τα παπούτσια θέλουν προσοχή

Μου τα έλεγε η μανούλα μου, να μην τσιγκουνεύομαι όταν κάνω μια αγορά (γιατί τελικά, παίρνεις ό,τι πληρώνεις), αλλά δεν την άκουγα. Βέβαια, όταν μου τα έλεγε, δεν υπήρχαν ούτε οικονομικές πτήσεις ούτε η ανάγκη να βάλεις ό,τι χρειάζεσαι για ένα τριήμερο σε μια αποσκευή περιορισμένων δυνατοτήτων. Θα ήθελα να σου πω εδώ ότι είχα ζήσει και την εμπειρία του να πληρώσω πρόστιμο για λάθος διαστάσεων αποσκευή, ισότιμο με τα αλέ ρετούρ εισιτήρια στο Λονδίνο. Εκείνη την ημέρα είπα το «ποτέ ξανά».

Αφού λοιπόν όργωσα τη Νάπολη για δύο μέρες, γύρισα στην Ελλάδα Κυριακή βράδυ και τη Δευτέρα το πρωί πήγα στη δουλειά. Γύρω στο μεσημέρι, άρχισα να νιώθω πως με σφίγγει το παπούτσι. Στο αριστερό πέλμα. Παρεμπιπτόντως, φορούσα για μια ακόμη φορά All Star. Ήρθε η ώρα για άλλη μια ιστορία.

Unsplash Danie Franco

Προ αρκετών χρόνων (ήμουν 23-24 και σήμερα είμαι 46), είχα πάθει διπλό κάταγμα στον αριστερό αστράγαλο, όταν σωριάστηκα με ένα scooter που οδηγούσα. Ουσιαστικά, ο αστράγαλος «κρεμόταν» και –όπως μου είπε ο γιατρός στα επείγοντα– «αν ήσουν αθλήτρια, θα σου έβαζα λάμα και βίδες». Ευχαρίστησα τον Θεό που ήμουν η πιο τεμπέλα Ελληνίδα και αρκέστηκα στην τοποθέτηση γύψου.

Κάναμε παρέα για κοντά ένα δίμηνο, πριν μου τον αφαιρέσει ο ίδιος γιατρός νωρίτερα από ό,τι θα έπρεπε. Δεν είχε «κλείσει» το χάσμα στο κόκαλο, μου είπε ο επόμενος γιατρός που επισκέφθηκα, καθώς ο πρώτος αρνιόταν να πιστέψει ότι εξακολουθώ να πονάω (επέμενε ότι όλοι όσοι φορούν γύψο, νιώθουν έτσι όταν τον βγάζουν). Για άλλον ένα μήνα κυκλοφορούσα με aircast και η περιπέτεια τελείωσε κάπου εκεί. Ή έτσι νόμισα.

Τι είναι το «κουρασμένο πόδι»

Χάρη (ή εξαιτίας, θα έλεγα καλύτερα) στις γαλότσες και τη Νάπολη, έμαθα πως έχω «κουρασμένο πόδι». Κάτσε όμως, να σου πω πώς το έμαθα.

Έχω μείνει στο σημείο που είμαι στη δουλειά, μια Δευτέρα, και κάπου στο μεσημέρι αισθάνομαι ότι με πιέζει το παπούτσι μου. Όταν άρχισα να αισθάνομαι και «μυρμήγκιασμα», αποφάσισα να ασχοληθώ. Να δω τι έχει γίνει. Διαπίστωσα ότι το πέλμα μου ήταν διπλάσιο. Λίγη ώρα μετά είχε διπλασιαστεί και ο αστράγαλος, και έχανα την ικανότητα μου να περπατήσω.

Ο καλός συνάδελφος Γιάννης με βούτηξε και με πήγε στα επείγοντα του πλησιέστερου ιατρικού κέντρου. Όταν με είδε ο ορθοπεδικός –για την ακρίβεια, μόλις είδε το πόδι μου–, με ενημέρωσε πως έχω πάθει ρήξη αχίλλειου. Επειδή έκανα αθλητικό ρεπορτάζ για κάποιες δεκαετίες, ξέσπασα σε κλάματα, με τη σκέψη του ποιος θα πηγαίνει βόλτες τους σκύλους μου αφού εγώ δεν θα μπορούσα να περπατήσω για μήνες να είναι μαχαιριά στην καρδιά.

Όπως έβριζα θεούς και δαίμονες (στα εντός μου), έκανα και τις εξετάσεις που είχε ζητήσει ο ορθοπεδικός, με τον –πάντα στωικό και ευγενικό– Γιάννη να με πηγαίνει με το αμαξίδιο στα σχετικά εξεταστήρια.

Μετά την ακτινογραφία (αν θυμάμαι καλά), ο ορθοπεδικός μου είπε πως τελικά δεν έχω ολική ρήξη αχίλλειου και ότι μάλλον έχω μερική. Αυτομάτως, έκοψα ταχύτητα στη διαδρομή μου προς την απόλυτη βύθιση στην κατάθλιψη (παράλληλα τηλεφωνούσα σε φίλους για να τους παρακαλέσω να βοηθήσουν με τα σκυλάκια μου) και θα έλεγα πως αναθάρρησα λίγο.

Όταν έκανα και τη δεύτερη εξέταση και πήγα και με τους δυο φακέλους στον ορθοπεδικό, μου ανέβηκε η πίεση στο χίλια, σε μηδενικό χρόνο. Ήταν κάτι που δεν επεδίωξα. Έγινε μόλις άκουσα από τον ειδικό: “Α, δεν έχεις κάτι σοβαρό». Αφού έδωσα έναν τίμιο αγώνα να πνίξω τα καντήλια που είχαν φτάσει στο χείλος της γλώσσας μου, ρώτησα τον γιατρό: «Και τι έχω;»

«Κουρασμένο πόδι», μου απάντησε. Μου εξήγησε ότι από το κάταγμα που είχα πάθει, υπήρχαν οστεόφυτα. Επειδή δεν θυμάμαι καλά (έχουν περάσει τα χρόνια, ενώ ήταν και η υπερπροσπάθεια που έκανα για να μην τον βρίσω) και δεν θέλω να σου πω κάτι λάθος, θα αρκεστώ στο ότι η συμβουλή του ήταν να μην ξαναφορέσω παπούτσια που δεν είχαν απορροφητικό πάτο.

Unsplash Nathan Dumlao

Τα παπούτσια θέλουν σωστό πάτο

Από εκείνη την ημέρα, που θα την τοποθετήσω κάπου στον Δεκέμβριο του 2018, δεν έχω αγοράσει παπούτσια που να μην είναι σωστά φτιαγμένα –εκτός από στιλάτα– ώστε να προστατεύω το κουρασμένο μου πόδι.

Μια επιλογή ήταν να φτιάξω ειδικούς ορθοπεδικούς πάτους και να τους τοποθετώ παντού, ώστε να μπορώ να αγοράζω ό,τι θέλω. Μια άλλη ήταν να βγάλω τους αποσπώμενους πάτους των αθλητικών παπουτσιών που πληρώνω έκτοτε μια περιουσία (είπαμε, θέλω να μπορώ να περπατάω και να βγάζω βόλτες τους σκύλους μου) και να τους τοποθετώ παντού.

Και κάπως έτσι έφτασα στη σημερινή μου πρόταση που δεν είναι άλλη από αυτήν που μόλις διάβασες: Με αθλητικούς πάτους όλα γίνονται καλύτερα. Από τις αρβύλες έως τις μπαλαρίνες. Δεν πιστεύεις εμένα; Πίστεψε το κουρασμένο μου πόδι που δεν έχει ξαναπρηστεί (χτύπα ξύλο).