«ΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ» 

Ένας ερασιτέχνης ψαράς περιγράφει πώς η αγάπη για το ψάρεμα χαρίζει απίστευτες στιγμές γαλήνης και ικανοποίησης. Τόσο, ώστε να του προσφέρει ισορροπία.

Τον Γαβριήλ τον γνώρισα έξω από το σχολείο της κόρης μου – τα παιδιά μας έκαναν παρέα. Μια μέρα εμφανίστηκε χαμογελαστός και μου έδωσε μια σακούλα ψάρια «για το τηγάνι». Τα είχε πιάσει την προηγούμενη μέρα, είπε, και το πρόσωπό του φωτίστηκε. 

Για πολύ καιρό θαύμαζα τους ανθρώπους που ήταν –ή, καλύτερα, έδιναν την εντύπωση ότι είναι– σχεδόν τέλειοι. Καλοί σε όλα. Δουλειά, οικογένεια, εμφάνιση, χόμπι… Τώρα όμως την προσοχή μου τραβούν εκείνοι που αγαπούν κάτι πολύ, κάτι που κάνει το βλέμμα τους να φωτίζεται όταν μιλάνε γι’ αυτό, οτιδήποτε κι αν είναι. Όσο μικρό ή ασήμαντο κι αν αυτό μοιάζει για τους υπόλοιπους, για εκείνους είναι ο κόσμος όλος ή έστω ο λόγος που ξυπνάνε κάθε πρωί. 

Το ψάρεμα είναι μεράκι

Οι Ιάπωνες το ονομάζουν Ικιγκάι και είναι κάτι σαν το μεράκι, αυτό το κάτι που δίνει νόημα στη ζωή σου. Για τους πιο τυχερούς αυτό μπορεί να είναι το επάγγελμά τους. Για άλλους ένα χόμπι, η προσφορά, οτιδήποτε τους γεμίζει και θέλουν να κάνουν κάθε μέρα. 

Γνωρίζοντας τον Γαβριήλ Σαχινίδη έμαθα ότι το δικό του Ικιγκάι είναι το ψάρεμα. Το ψάρεμα είναι ο λόγος που ξυπνάει στις 3 τα ξημερώματα δύο φορές την εβδομάδα. Το ψάρεμα είναι το καταφύγιο, η απόδραση και μαζί η ψυχοθεραπεία του. Του ζήτησα λοιπόν να μου μιλήσει γι’ αυτό. 

Unsplash Samantha Deleo

«Η ενασχόλησή μου με το ψάρεμα ξεκινάει από την παιδική μου ηλικία. Συγκαταλέγομαι στα τυχερά παιδιά που το καλοκαίρι παραθέριζαν για 3 μήνες σε παραθαλάσσια περιοχή. Θυμάμαι από όταν ήμουν μαθητής δημοτικού τον πατέρα μου να ψαρεύει κι εγώ δίπλα του με μια απόχη να προσπαθώ. Σιγά-σιγά έμαθα να ψαρεύω μικρές γαρίδες με την απόχη μου, τις οποίες η μητέρα μου τηγάνιζε μετά στο σπίτι. Ακόμα έχω στα μάτια μου το πορτοκαλί λάδι που έμενε στο τηγάνι, μετά το τηγάνισμα. Ένιωθα χαρά και υπερηφάνεια που τρώγαμε κάτι που είχα πιάσει εγώ, μόνος μου. Θεωρώ ότι από εκείνες τις ψαριές ξεκίνησαν όλα». 

Η καθημερινότητα ενός ερασιτέχνη ψαρά

Από το πορτοκαλί λάδι στο τηγάνι –με ό,τι αυτό σηματοδοτεί στην καρδιά του– μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή του. Το ψάρεμα όμως δεν είναι ένα από αυτά. «Για ψάρεμα πηγαίνω όσο πιο τακτικά μου επιτρέπει ο καιρός, μπορεί και δύο φορές την εβδομάδα. Ο καλός καιρός είναι σημαντικός παράγοντας και γι’ αυτό ελέγχω συνεχώς διάφορα σχετικά σάιτ, για να δω τους αέρηδες και κατά πόσο θα μου επιτρέψουν να ψαρέψω. Γιατί δεν είναι ούτε το κρύο, ούτε η βροχή που μπορεί να εμποδίσουν το ψάρεμα. Μόνο ο αέρας! 

»Εφόσον ο καιρός φαίνεται να είναι σύμμαχος, ξεκινάω από την προηγούμενη μέρα να ετοιμάζω τα σύνεργα του ψαρέματος (πετονιές) και τα δολώματα (γαρίδες). Αυτό απαιτεί περίπου ένα δίωρο. Την ημέρα του ψαρέματος ξυπνάω στις 3 το πρωί, για να πάω να πάρω το σκάφος το οποίο βρίσκεται σε πάρκινγκ σκαφών, κοντά στο εξοχικό μας, σε παραθαλάσσια περιοχή, περίπου μία ώρα από την Αθήνα. Σε όλη τη διαδρομή παρατηρώ τη θάλασσα και η εικόνα της μου δίνει μια πρώτη εντύπωση για το πώς θα πάει το ψάρεμα». 

Η τελετουργία και οι ώρες του ψαρέματος

Το τελετουργικό του ψαρέματος δεν είναι απλό. Αν όμως κάτι σε γεμίζει τόσο πολύ, υποθέτω ότι όχι μόνο δεν σε απασχολεί, αλλά το απολαμβάνεις κιόλας. «Πριν πάρω το σκάφος, γίνεται μια απαραίτητη στάση στο εξοχικό, για να πάρω τα υπόλοιπα σύνεργα (καλάμια, εργαλειοθήκη, ψυγείο) και –φυσικά– για να ντυθώ κατάλληλα. Γιατί, για να μπορέσω να μπω στη θάλασσα και να ψαρέψω, όλα τα ρούχα μου τώρα το χειμώνα είναι διπλά: δύο παντελόνια, δύο φούτερ, δύο ζευγάρια κάλτσες, δύο σκούφοι. Εκεί έρχεται να με βρει και η παρέα μου, γιατί είναι θέμα ασφάλειας το να ψαρεύεις με τουλάχιστον άλλο ένα άτομο.

»Τη βάρκα τη ρίχνουμε από μια γλύστρα και από τη στιγμή που θα βρεθεί στο νερό, σε περίπου 20 λεπτά βρισκόμαστε στα “σημάδια”. Τα σημάδια είναι σημεία στη θάλασσα που, από προηγούμενες ψαριές, έχω διαπιστώσει ότι έχουν ψάρια. Αυτά τα σημεία τα έχω περάσει στο GPS κι αυτό με οδηγεί πού να σταματήσω τη βάρκα. Από αυτή τη στιγμή και μετά αρχίζει το ευχάριστο κομμάτι του ψαρέματος (αν τσιμπάει) ή το δυσάρεστο (αν δεν παίρνουμε κανένα ή ελάχιστα τσιμπήματα). Αν δεν έχει επιτυχία το σημείο που έχουμε πάει, αλλάζουμε και προσπαθούμε ξανά.

»Ανάλογες με την εποχή είναι οι ώρες του ψαρέματος. Από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Μάιο, το ψάρεμα κρατάει από τα χαράματα μέχρι το σούρουπο. Το καλοκαίρι πάλι, λόγω ζέστης, ξεκινάει το απόγευμα, κρατάει όλη τη νύχτα και βγαίνουμε κατά τις 10 την επόμενη μέρα».

Γιατί αγαπώ το ψάρεμα

Τι είναι αυτό που κάνει το ψάρεμα τόσο μοναδικό για εκείνον; Τι νιώθει τόσες ώρες μέσα στη βάρκα του; Είναι ένα είδος ψυχολογικού «αδειάσματος»; «Το ψάρεμα είναι η διασκέδασή μου, το χόμπι μου, η ψυχοθεραπεία μου. Όταν είμαι στη θάλασσα και αγναντεύω το απέραντο γαλάζιο, νιώθω την ψυχή μου να γαληνεύει. Είναι οι στιγμές που, ακόμα και με παρέα, νιώθω ότι γίνομαι ένα με τη φύση. Χτες ήμουν στη μέση του πουθενά και πέρασε από δίπλα μου ένα κοπάδι δελφίνια! Είναι τόσο όμορφες στιγμές αυτές. 

Unsplash Jonathan Zerger

»Μολονότι μπαίνοντας για ψάρεμα η ένταση και η προσμονή που νιώθω είναι μεγάλη, γιατί θέλω να έχω καλό αποτέλεσμα από την προσπάθεια αυτή, τελικά η θάλασσα καταφέρνει και με χαλαρώνει. Αν έχω και μια καλή ψαριά, η ικανοποίηση μου είναι τεράστια. Όταν το καλοκαίρι ξημερώνει κι εγώ είμαι στη βάρκα, βλέποντας τον ήλιο να βγαίνει, νιώθω ότι έχω όλο τον κόσμο δικό μου!». 

Όσο μου μιλάει σκέφτομαι ότι μια τέτοια αγάπη σαν του Γαβριήλ για το ψάρεμα είναι ικανή να φέρει την ισορροπία και τη γαλήνη που οι περισσότεροι αναζητάμε σε studio γυμναστικής, εναλλακτικές θεραπείες, διακοπές και ψυχολόγους παράλληλα. Του ζητάω να κλείσει με ένα «στιγμιότυπο ψαρέματος», μια ιστορία που δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Μια ιστορία που με σημάδεψε

«Υπάρχει ένα περιστατικό που μου συνέβη ανήμερα των Φώτων, το 1995, και με έχει σημαδέψει κυριολεκτικά. Είχα αποφασίσει να πάω για ψάρεμα, μολονότι όλοι μου έλεγαν ότι ήταν “αμαρτία, χρονιάρα μέρα που αγιάζουν τα νερά”. Πήρα τη βάρκα και πήγα σε μια παραλία μετά τις τρύπες του Καραμανλή για να τη ρίξω. Έβαλα το τρέιλερ της βάρκας στο νερό και άρχισα να προσπαθώ να τη σπρώξω. Όμως, επειδή είχε περάσει μεγάλο διάστημα από την προηγούμενη φορά που την είχα ρίξει, είχαν στεγνώσει τα ράουλα του τρέιλερ και η βάρκα δεν τσουλούσε». 

»Σήκωσα λοιπόν το τρέιλερ στους ώμους, έτσι ώστε να μπορέσω να σπρώξω τη βάρκα και με τα δύο χέρια υπό μεγαλύτερη γωνία. Καθώς προσπαθούσα, ξεμπλοκάρουν τα ράουλα και αρχίζει να γυρνάει σαν τρελή η μανιβέλα, με την ταχύτητα που θα είχε αν την τραβούσε ένα βάρος 700 κιλών. Όπως γύρναγε, πέρασε ξυστά από το μέτωπό μου, μου το άνοιξε και έπεσα κάτω, χάνοντας τις αισθήσεις μου. Με βρήκαν εκεί, μετά από 3 ώρες, άλλοι ψαράδες και με συνέφεραν. Ακόμα ακουμπάω το σημάδι πάνω από τη μύτη, ανάμεσα στα φρύδια μου και σκέφτομαι: ποτέ μόνος μου για ψάρεμα!»