ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ WELLNESS POINT ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ

Πού πηγαίνεις έπειτα από μια δύσκολη μέρα για να χαλαρώσεις; Οι συντάκτες του ΟW αποκαλύπτουν το wellness point που αγαπούν στη γειτονιά τους.

Τα έχουμε ξαναπεί: Οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να δουλεύουμε. Σίγουρα όχι τόσο πολύ, και οπωσδήποτε όχι με σκοπό να αποκτήσουμε περισσότερα –όπως θυμίζει και ο Πλάτωνος– μα τόσα ώστε να ζούμε καλά. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο μετά τη δουλειά να κατεβάζουμε ταχύτητες προκειμένου να διατηρήσουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας. Χρειάζεται να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να χαλαρώνει, να εκτονώνει την υπερένταση, να βρίσκει χρόνο για να σκεφτεί, να ακούει τις ανάγκες του, να τις φροντίζει και να μαζεύει δυνάμεις για την επόμενη ημέρα. Με άλλα λόγια, να φροντίζουμε αυτό το περιβόητο wellness!

Πολλοί το πετυχαίνουν αυτό πηγαίνοντας μετά τη δουλειά στο γυμναστήριο, άλλοι επιστρέφοντας στο σπίτι και αράζοντας μπροστά στην τηλεόραση, ενώ για αρκετούς μία βόλτα στη γειτονιά (και μάλιστα σε ένα συγκεκριμένο σημείο της) μπορεί πραγματικά να τους τονώσει τη διάθεση. Εσύ πού πας έπειτα από μία κουραστική μέρα για να χαλαρώσεις;

Ποιο είναι το αγαπημένο σου wellness point;

Ζήτησα από τους συναδέλφους, συντάκτες του OW, να μου αποκαλύψουν τα δικά τους wellness points και στο τέλος θα μάθεις και το δικό μου.

Τρέξιμο στο Άλσος Συγγρού, στο Μαρούσι EUROKINISSI Μιχάλης Καραγιάννης

Λουκία Λυκίδη

– Το Άλσος Συγγρού, στο Μαρούσι, είναι στέκι χαλάρωσης και wellness.

Στο Άλσος Συγγρού πηγαίνω για τρέξιμο νωρίς το πρωί ή στη δύση του ηλίου. Άλλες μέρες θα κάνω απλά έναν περίπατο, για να ζήσω την αίσθηση που σου χαρίζει ότι βρίσκεσαι κάπου πολύ μακριά από τους ήχους της πόλης. Όταν θέλω να χαλαρώσω, απλά κάθομαι στο παγκάκι που βρίσκεται στο πιο ψηλό σημείο, με θέα που φτάνει μέχρι τη θάλασσα.

Ωστόσο, λατρεύω και τους ήσυχους τεράστιους δρόμους της Νέας Κηφισιάς, με τα πλατιά πεζοδρόμια για περπάτημα. Μετά την ησυχία συνήθως καταλήγω στο καφέ του πάρκου της Πλατείας Ηρώων Πολυτεχνείου για παγωτό, καφέ ή μπύρα, ανάλογα με την ώρα. Έπειτα από την τόση ησυχία σχεδόν απολαμβάνω τη φασαρία από τις παιδικές φωνές στην παιδική χαρά που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.

Μαρία Παπαδοδημητράκη

– Τα γήπεδα της περιοχής μου, για περπάτημα ή τρέξιμο.

Η γυμναστική ακαδημία στη Δάφνη, το αθλητικό κέντρο στίβου Χαλικάκι στην Ηλιούπολη και το Δημοτικό Στάδιο Υμηττού για περπάτημα ή τρέξιμο τις μέρες που το άγχος και τα νεύρα γίνονται μη διαχειρίσιμα.

Η θέα από τον λόφο Αρδηττού Φωτογραφία: Πάρης Κορμαρής

Πάρης Κορμαρής

– Το Άλσος, το Σκοπευτήριο και ο λόφος Αρδηττού

Μένω σε ένα στενό του Παγκρατίου όπου θέλει μαεστρία για να στρίψεις, ενώ αν μένεις χαμηλά θέλει επίσης μαεστρία για να δεις από κάπου ουρανό. Είμαι κάπου μεταξύ Άλσους Παγκρατίου και Καισαριανής, οπότε σε μικρή απόσταση έχω δύο σημεία που σου δίνουν μια μεγάλη πράσινη ανάσα μέσα στην «τσιμεντίλα»: Το Άλσος και το Σκοπευτήριο Καισαριανής.

Το Άλσος –όπως προειδοποιούν ταμπέλες στις εισόδους του– έχει διαμόρφωση φυσικού δάσους και μπορείς να περπατήσεις στα μονοπάτια ή απλώς να ρεμβάσεις στα παγκάκια του, απολαμβάνοντας τη μυρωδιά του πεύκου. Αν πάλι θέλεις κάτι πιο δραστήριο, αναζήτησε το σημείο με τον εξοπλισμό υπαίθριας άσκησης που έχει βάλει ο Δήμος – κάποια από τα μηχανήματα θα τα εκτιμήσει ιδιαίτερα και το παιδί που κρύβεται μέσα σου!

Το Σκοπευτήριο –εκτός από σημείο ιστορικής μνήμης– είναι ένα πάρκο αναψυχής πολύ μεγαλύτερο από το Άλσος, ό,τι πρέπει για να βολτάρεις και να πάρεις μια ανάσα. Αν δεν είσαι πιο αθλητικός τύπος, τα καλοκαιρινά βράδια αναζήτησε τις δωρεάν προβολές του θερινού Δημοτικού Κινηματογράφου Αιολία – και μη μου πεις ότι το να απολαμβάνεις μια ταινία μέσα στο πράσινο δεν είναι wellness από μόνο του.

Η θέα από τον λόφο Αρδηττού Φωτογραφία: Πάρης Κορμαρής

Αν βέβαια έπρεπε να διαλέξω ένα και μοναδικό κοντινό μου σημείο, θα ήταν σίγουρα ο λόφος Αρδηττού. Βρίσκεται δίπλα στο Καλλιμάρμαρο, μπορεί να έχεις περάσει δίπλα πολλές φορές αν χρησιμοποιείς συγκοινωνίες, αλλά αν μπεις μέσα μένεις έκπληκτος που αυτό το μέρος βρίσκεται τόσο κοντά στην κίνηση. Το προσεγγίζω από το πίσω μέρος του Καλλιμάρμαρου, από την πάνω περίμετρο του σταδίου, που είναι αγαπημένο σημείο για τζόγκερς (και νεολαία που αράζει).

Με το που μπαίνεις στον λόφο είσαι πραγματικά αλλού, ακόμα κι όταν ακούς τη βοή του δρόμου. Τα μονοπάτια σε φέρνουν στην εξοχή, το περπάτημα εκεί είναι φανταστική άσκηση, τα ανοίγματα στα δέντρα καδράρουν το Ζάππειο όπως δεν το έχεις ξαναδεί, και σε κάποια σημεία θα ευχηθείς να είχες ψάθα και τα υπόλοιπα χρειαζούμενα να κάνεις πικ νικ (δεν ξέρω αν επιτρέπεται, για να είμαι ειλικρινής). Και να φανταστεί κανείς ότι το ανακάλυψα μεγάλος, γιατί στα μικράτα μας ήταν η βόλτα προς τον Εθνικό Κήπο που μας κέρδιζε τις Κυριακές, οπότε τον Αρδηττό τον προσπερνούσαμε. Τώρα, αν θέλω να ξεδώσω κάνοντας έντονο περπάτημα, δεν έχω καλύτερο σημείο στη γειτονιά μου.

Κέλλυ Σώκου

– Το δημοτικό κολυμβητήριο της Νέας Σμύρνης είναι το δικό μου wellness point.

Αγαπώ το κολύμπι. Κολυμπάω όλο το χρόνο, τους 3 καλοκαιρινούς μήνες στη θάλασσα και τους υπόλοιπους 9 στην πισίνα.

Αν και αφορμή για να το αγαπήσω στάθηκε ένα αυτοάνοσο νόσημα, τώρα πλέον οι ώρες που περνάω μέσα στο νερό έχουν γίνει η μικρή δόση αυτοφροντίδας που χρειάζομαι για να χαλαρώσω, να γυμναστώ, να νιώσω καλύτερα και να πάρω δυνάμεις για το υπόλοιπο της ημέρας.

Έτσι , το δικό μου wellness point είναι το Κλειστό Δημοτικό Κολυμβητήριο της Νέας Σμύρνης, που βρίσκεται δύο δρόμους μακριά από το σπίτι μου.

Από τον Οκτώβριο μέχρι τον Ιούνιο, σχεδόν κάθε πρωί, φοράω πλαστικό σκουφί και αθλητικό μαγιό και βυθίζομαι στα τιρκουάζ νερά της 50άρας πισίνας, μέσα στην οποία έμαθα να κολυμπάω και ως παιδί.

Εκεί, στο νερό, ηρεμώ και χάνομαι στις σκέψεις μου. Άλλες φορές κολυμπάω χαλαρά και νιώθω σχεδόν να ξεκουράζομαι κι άλλες αυξάνω τον ρυθμό και ξέρω ότι γυμνάζομαι.

Η επαφή με το υγρό στοιχείο φέρνει στο νου μου διακοπές και οι ενδορφίνες που παράγονται βελτιώνουν μέσα σε μόλις 30 λεπτά τη διάθεσή μου.

Το κλείσιμο του κολυμβητηρίου την περίοδο της καραντίνας ήταν μια από τις σημαντικότερες απώλειες για μένα που δεν θα ήθελα να ξαναζήσω.

Πάτια Ιορδανίδου

– Η διαδρομή με τα πόδια από το σπίτι μέχρι το γραφείο (και το αντίστροφο).

Μια πολύτιμη (αλλά εντελώς ανέξοδη) στιγμή αποσυμπίεσης και χαλάρωσης είναι το περπάτημα που κάνω από το σπίτι μου, στο Παγκράτι, μέχρι το γραφείο στη Λεωφόρο Συγγρού στο ύψος της Καλλιθέας. Μου παίρνει περίπου 45 με 50 λεπτά. Δεν είναι λίγο, αλλά το χρειάζομαι. Όσο περπατάω, περνούν τόσες σκέψεις από το μυαλό μου, κι έπειτα φεύγουν πετώντας σαν μπαλόνια στον ουρανό. Είναι σαν μια μορφή διαλογισμού αυτό το περπάτημα.

Λόγω των υποχρεώσεων για τη δουλειά δεν το κάνω καθημερινά, αλλά προσπαθώ να γίνεται μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστον.

Τις περισσότερες φορές απομονώνομαι εντελώς από τους ήχους γύρω μου. Βάζω ακουστικά και πατάω μια playlist στο κινητό, που τη διαλέγω ανάλογα με τη διάθεση της ημέρας.

Μου αρέσει να αφουγκράζομαι τον ιστορικό παλμό των σημείων από τα οποία περνάω. Πάντα στρέφω το βλέμμα μου περπατώντας προς το Καλλιμάρμαρο και λίγο παρακάτω, στην Αρδηττού, σταματάω για μερικά δευτερόλεπτα απέναντι από την Ακρόπολη για να συνδεθώ με την ενέργειά της. Έπειτα χώνομαι στο Κουκάκι, παίρνω έναν καφέ στο χέρι και συνεχίζω τη διαδρομή παρατηρώντας τους αγουροξυπνημένους ανθρώπους που ανοίγουν τα μαγαζιά τους και τους τουρίστες που κατευθύνονται γεμάτοι όρεξη προς εξερεύνηση των μνημείων. Φτάνω στη δουλειά λαχανιασμένη, αλλά με τόση ευεξία! Έχω ξυπνήσει για τα καλά, νιώθω τονωμένη αλλά και χαρούμενη για τον χρόνο που είχα με τον εαυτό μου.

Βόλτα στο αισθητικό δάσος Υμηττού EUROKINISSI Τατιάνα Μπόλαρη

Ρούλη Καρασιλιώτη

– Wellness για εμένα είναι το πρωινό περπάτημα στην Πολυτεχνειούπολη.

Η ανεκτίμητη αξία στην καθημερινότητά μου είναι το πρωινό περπάτημα στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου. Στους πρόποδες του Υμηττού, σε μια δεντρόφυτη έκταση πολλών στρεμμάτων, ακούω τα πουλιά, "μαζεύω" αέρα και ουρανό και κρατάω την αίσθηση αυτή για την υπόλοιπη μέρα.

Μυρτώ Αντωνοπούλου

– Το Pilates Studio της γειτονιάς μου είναι το wellness point μου.

Η στιγμή που μπαίνω στο Pilates Studio της γειτονιάς μου. Αυτή η μία φορά την εβδομάδα (μακάρι να προλάβαινα να πηγαίνω συχνότερα) είναι ιερή. Με το που μπαίνω μέσα, ξεχνάω ό,τι έχω να κάνω την υπόλοιπη μέρα, αφήνω εκτός εκκρεμότητες, και άγχη και αφήνομαι στη φωνή της δασκάλας και στην ήρεμη μουσική που ακούγεται.

Είναι η μόνη στιγμή της εβδομάδας που το μυαλό μου αδειάζει τελείως και για μία ώρα συγκεντρώνομαι μόνο στο σώμα και στην αναπνοή μου. Όταν βγαίνω από το μάθημα, νιώθω πάντα αυτή την απίθανη αίσθηση ευεξίας. Τώρα που το σκέφτομαι, χρειάζεται να βρω και μια δεύτερη μέρα την εβδομάδα!

Έλενα Μπούλια

– Η μεγάλη βόλτα από το Δέλτα Φαλήρου μέχρι το ΚΠΙΣΝ και η θέα από τον Φάρο.

Τίποτα δεν μπορεί να με γαληνέψει όσο η θάλασσα και έχω τη μεγάλη τύχη να ζω πολύ κοντά σε αυτήν. Τα βράδια που έχω όρεξη για περπάτημα κατηφορίζω από το σπίτι προς το Δέλτα Φαλήρου, και ακολουθώ τη διαδρομή προς το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Περνώ από την Πλατεία Νερού, όπου ενίοτε συγκεντρώνονται παρέες εφήβων που κάνουν skate με δυνατή μουσική, και η διάθεσή μου φτιάχνει αυτόματα. Ανηφορίζω τη γέφυρα Εσπλανάδα και οι εγκαταστάσεις του ΚΠΙΣΝ αρχίζουν να εμφανίζονται επιβλητικές, χάρη στον ατμοσφαιρικό φωτισμό.

Κυκλώνω το μισό κανάλι και ανηφορίζω τα σκαλιά στο πλάι της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Στόχος μου να φτάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ στον Φάρο, από το πάνω μέρος του Πάρκου (να ανεβάσουμε και λίγο παλμούς, ε;) Η ανάσα μπορεί να έχει κοπεί μέχρι να φτάσω στο μεγάλο πλάτωμα, όμως η φανταστική θέα σε όλο το παραλιακό μέτωπο μέχρι τον Πειραιά αποζημιώνει με το παραπάνω. Βαθιές ανάσες. Μεταβολή και θέα προς Λυκαβηττό και αργή επιστροφή προς το σπίτι από την σύντομη διαδρομή, χάρη στην υπόγεια διάβαση της Λ. Συγγρού προς τη Ζησιμοπούλου.

Wellness bonus: Ενίοτε στα μισά της διαδρομής συναντώ και τη φίλη μου τη Μαίρη που αγαπά εξίσου το περπάτημα και συνεχίζουμε την υπέροχη αυτή βόλτα μαζί, συνδυάζοντάς τη βέβαια και με μίνι «ψυχανάλυση».