ΤΑΜΙΛΑ ΚΟΥΛΙΕΒΑ: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ»

Η Ταμίλα Κουλίεβα αναπολεί την εφηβεία της στη Ρωσία, αλλά δεν παύει να ζει την κάθε στιγμή όπου κι αν βρίσκεται. Στο OW μίλησε για την προσωπική της επανάσταση (που την οδήγησε στα νησιά Γκαλαπάγκος!), για τον 32χρονο γιο της, για την αξία του να δίνεις νόημα στην κάθε μέρα.

Η Ταμίλα Κουλίεβα είναι επίμονη. Αφοσιώνεται στην τέχνη της υποκριτικής και της σκηνοθεσίας. Νιώθει ευγνωμοσύνη για τη γνώση που της χαρίζει απλόχερα η δουλειά της και μοχθεί με στόχο να γίνεται ολοένα και καλύτερη. Ο κόσμος την αγαπά πολύ και την ξεχωρίζει. Η ίδια ανταποδίδει αυτή την αγάπη παίζοντας και σκηνοθετώντας, κάνοντας κάτι που έχει αξία.

Φέτος, βρέθηκε στο θεατρικό «Ντα», σκηνοθέτησε τη μαύρη κωμωδία «Ο Σεργκέι είναι και πολύ βλάκας», ενώ εξακολουθεί να ξεχωρίζει στην τηλεοπτική σειρά «Παγιδευμένοι», στον Αντέννα.

Είτε βρίσκεται στη Ρωσία, είτε στην Ελλάδα, είτε σε κάποιο εξωτικό μέρος του κόσμου, όπως τα νησιά Γκαλαπάγκος (στα οποία βρέθηκε σε μία επαναστατική φάση της ζωής της), η Ταμίλα Κουλίεβα, αυτή η ευγενική κυρία της τέχνης, δεν παύει να ζει την κάθε στιγμή.

Και ναι! Μπορεί να βασανίζεται με την αυστηρότητα που τη διακρίνει και τις... αναφορές που δίνει κάθε βράδυ στον εαυτό της, αλλά δεν παύει να είναι μία γυναίκα που δε σταματά να ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα, με ανέλπιστα αποτελέσματα που την κάνουν να χαμογελά και να περιμένει το επόμενο βήμα, με ανυπομονησία.

Το μεγάλο οικογενειακό τραπέζι της Ταμίλα Κουλίεβα

Προέρχομαι από μία πολύ δεμένη και αγαπημένη οικογένεια. Οι γιορτές ήταν πάντοτε μία ευκαιρία για να συναντηθούμε όλοι μαζί και να καθίσουμε γύρω από ένα όμορφο, στρωμένο, τραπέζι. Αυτό θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, το μεγάλο γιορτινό τραπέζι, είτε ήταν Πάσχα, είτε Χριστούγεννα, είτε τα γενέθλιά μας.

Ομολογώ ότι αν και οι αναμνήσεις μου έχουν αγάπη, χαρά και νοιάξιμο, δεν τα πήγαινα καλά με τις γιορτές, δεν ξέρω να πω το γιατί. Όσο περνούν τα χρόνια αναγνωρίζω και εκτιμώ, όλο και περισσότερο, την παράδοση που χαρακτηρίζει αυτές τις ημέρες. Τις έχω στην καρδιά μου σαν ένα κομμάτι του πολιτισμού και της θρησκείας, είναι πλέον συνυφασμένες με την παρουσία ανθρώπων που αγαπώ.

«ΘΕΛΗΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΩ, ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΩ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ. ΑΥΤΕΣ, ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ, ΜΕ ΕΦΕΡΑΝ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΓΚΑΛΑΠΑΓΚΟΣ!»

Οι τάσεις φυγής και η επανάσταση

Παλιότερα γύριζα τον κόσμο και γιόρταζα ολομόναχη σε διάφορα εξωτικά μέρη. Τώρα πια αυτό έχει αλλάξει και ακολουθώ την παράδοση. Φέτος για παράδειγμα είχα σκοπό να ταξιδέψω στην Κούβα, αλλά δεν θα το κάνω. Θα μείνω στην Ελλάδα ή θα πάω στη Ρωσία, την πατρίδα μου.

Η πιο συγκινητική γιορτή ανήκει στην παιδική ηλικία. Τότε, τα περίμενα όλα με ενθουσιασμό και με μεγαλύτερη αθωότητα. Όταν είσαι παιδί όλα κρύβουν εκπλήξεις, καθετί καινούριο έχει μία προσμονή και μία αγάπη άλλο πράγμα.

Όμως στη ζωή κάθε ανθρώπου υπάρχει μία εποχή που επιθυμεί διακαώς να πάει κόντρα σε κάποια πράγματα, χωρίς να χρειάζεται να δώσει εξηγήσεις σε κάποιον, ούτε στον ίδιο του τον εαυτό. Θέλησα και εγώ να επαναστατήσω, να αντιδράσω και να ζήσω σύμφωνα με τις δικές μου επιθυμίες. Αυτές με έφεραν στα νησιά Γκαλαπάγκος, μεταξύ άλλων. Χρονιάρες ημέρες να κάθομαι και να συζητώ με ένα άγνωστο ζευγάρι που καθόταν δίπλα μου στην παραλία, λέγοντας «Σήμερα έχουμε Πάσχα».

Ναι! Η τάση φυγής πάντα υπήρχε, και η διάθεση για επανάσταση με στόχο την αλλαγή των δεδομένων. Πόσο ήθελα να ανατρέψω τα πράγματα, να κάνω τα πάντα άνω κάτω και να γίνει κάτι, να κάνω κάτι που οι άλλοι δεν περίμεναν από εμένα. Γι' αυτό ασχολήθηκα με την υποκριτική και τη σκηνοθεσία. Διάλεξα αυτό που ήθελα εγώ και όχι οι γονείς μου.

Οι γονείς μου ήταν δύο επιστήμονες που είχαν τη σιγουριά ότι θα πάω στο Πολυτεχνείο. Πίστευαν ότι θα ακολουθούσα μία θετική κατεύθυνση. Γι' αυτό έκανα και πολλά ιδιαίτερα μαθήματα με έναν καθηγητή μαθηματικών που τον ταλαιπώρησα αφού καθόλου δεν το ήθελα όλο αυτό που συνέβαινε. Και κάπως έτσι πήγα και έδωσα εξετάσεις για να σπουδάσω σκηνοθεσία. Τα κατάφερα.

«ΤΟ ΤΩΡΑ, ΤΟ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ. ΚΑΙ ΚΑΝΩ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, ΝΑ ΔΩΣΩ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΜΕΡΑ».

Καλλιτέχνης στη Ρωσία

Στη Ρωσία, εκείνη την εποχή, το να γίνεις καλλιτέχνης θεωρούνταν κάτι πολύ σπουδαίο. Οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών αντιμετωπίζονταν με σεβασμό, τους κοιτούσαν με δέος. Ναι, τα πράγματα μπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά ακόμη και σήμερα, οι καλλιτέχνες στη χώρα μου παραμένουν αποδέκτες σεβασμού και θαυμασμού.

Το να γίνεις καλλιτέχνης στη Ρωσία απαιτεί μεγάλο μόχθο, σημαντικές σπουδές και αφοσίωση. Την ίδια στιγμή το κράτος επιχορηγεί τα θέατρα, στηρίζει τον πολιτισμό. Μπορεί αυτό που λέω να ακούγεται ιδανικό, μα έτσι ήταν. Εγώ, παιδί ακόμη, είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω αυτό που αγαπούσα, αυτό στο οποίο θα μπορούσα να γίνω καλή αρκεί να δούλευα πολύ. Και δούλεψα. Κάθε παιδί που έχει όνειρα και ικανότητες μπορεί να εξελιχθεί.

Ταμίλα Κουλίεβα: «Το κάθε λεπτό έχει αξία»

Παραμένω οπαδός του ανθρωπολόγου και συγγραφέα, Κάρλος Καστανέντα, που οι διδαχές του για τον τρόπο που αξίζει να ζούμε, με βρίσκουν σύμφωνη. Από όλα όσα έχω διαβάσει και έχω μάθει, καταλήγω στο ότι «δεν έχω χρόνο να μην είμαι καλά». Από μικρή δεν ήθελα να μεγαλώσω γρήγορα γιατί καταλάβαινα ότι δεν είμαστε για πάντα. Ο χρόνος δεν μας χαρίζεται και είναι πολύτιμος. Η κάθε μέρα είναι μοναδική, το κάθε λεπτό έχει μεγάλη αξία.

Προσπαθώ λοιπόν να αξιοποιώ τον χρόνο μου και αποφεύγω να ασχολούμαι με οτιδήποτε είναι άνευ σημασίας. Θέλω, καθετί που επιλέγω να κάνω, να μου δίνει την ευκαιρία να αντλώ γνώση και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Δεν θα δω μια ταινία που γνωρίζω εξ αρχής ότι είναι χάσιμο χρόνου, δεν σπαταλιέμαι. Επίσης όταν δεν είμαι καλά, πείθω τον εαυτό μου ότι δεν έχουμε χρόνο, δεν προλαβαίνουμε να παραδινόμαστε στις δυσκολίες.

Οι δυσκολίες άλλωστε είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Το δικό μου δύσκολο μπορεί να είναι κάτι ασήμαντο σε σχέση με τις δυσκολίες που έχουν οι άλλοι άνθρωποι. Διαχειρίζομαι λοιπόν όλα όσα μπορώ να διαχειριστώ και προχωρώ.

Η αξία του χρόνου για την Ταμίλα Κουλίεβα

Παλαιότερα πίστευα και χρησιμοποιούσα το ρητό «Είμαστε καλύτερα εκεί όπου δεν είμαστε». Τώρα πια λέω ότι «Είμαι καλύτερα εκεί όπου είμαι», στον χώρο και τον χρόνο όπου βρίσκομαι. Το τώρα, το εδώ είναι σπουδαία. Και κάνω μεγάλη προσπάθεια για να ζήσω την κάθε στιγμή, να δώσω αξία και νόημα στην κάθε μου μέρα.

«Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου»

Στην καθημερινότητά μου προσπαθώ να υπάρχουν στιγμές που θα τις περιμένω. Μπορεί να είναι η ανάγνωση ενός έργου ή το να κάνω γιόγκα, ή να πάω μία βόλτα στη θάλασσα. Αυτό που τηρώ πιστά, κάθε μέρα, και με χαρακτηρίζει είναι το ότι στο τέλος της ημέρας δίνω αναφορά στο εαυτό μου. Τι έχω κάνει και τι έχω καταφέρει κατά τη διάρκεια της ημέρας που πέρασε.

Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου και αυτό θα ήθελα, κάποια στιγμή, να το αλλάξω. Όσο περνούν τα χρόνια δεν θέλω να με βασανίζω τόσο πολύ, με έχω βασανίσει αρκετά. Αυτός ο «βασανισμός» εξακολουθεί να με ακολουθεί, δεν με έχω απαλλάξει.

Αυτό συμβαίνει γιατί γνωρίζω ότι από τη στιγμή που μέσα από τη δουλειά μου, μου δίνεται η ευκαιρία να έχω δημόσιο λόγο, οφείλω να είμαι προσεκτική. Είναι μεγάλη ευθύνη ο λόγος και τα μηνύματα που περνάμε στον κόσμο. Ο δημόσιος λόγος έχει βαρύτητα, έχει αξία. Είτε μιλώντας, είτε σκηνοθετώντας, είτε παίζοντας έναν ρόλο αυτό που κάνω μπορεί να έχει αντίκτυπο στην ψυχή και το μυαλό ενός ανθρώπου.

Είναι μία τεράστια ευθύνη, γι' αυτό είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου. Το κάνω γιατί σέβομαι πολύ τους θεατές και τους αποδέκτες του λόγου και της δουλειάς μου. Έχει συμβεί να με πλησιάσουν άνθρωποι και να μου πουν ότι βλέποντας ένα έργο ή ακούγοντας αυτά που έχω πει σε μία συνέντευξη, μπήκαν στη διαδικασία να αναρωτηθούν για κάτι που αφορούσε στη δική τους ζωή. Έτυχε να πάρουν μία απόφαση για τη ζωή τους.

Ταμίλα Κουλίεβα: «Αγαπώ την έννοια της γειτονιάς στην Ελλάδα»

Όταν παίρνω αποφάσεις τις παίρνω μόνη μου. Ναι μεν θα συζητήσω και θα απευθυνθώ στους ανθρώπους που αγαπώ και σέβομαι, αλλά εγώ θα αποφασίσω γι' αυτό που θα συμβεί.

Είμαι πολύ τυχερή επειδή έχω φίλους των οποίων εκτιμώ την κρίση, το ήθος, τη γνώμη και την εμπειρία. Αυτό για εμένα είναι μεγάλο δώρο. Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους. Γι' αυτό αγαπώ πολύ και την Ελλάδα.

Η ελληνική κοινωνία στηρίζεται στις δικές της παραδόσεις, έχει τη δική της νοοτροπία και αντλεί μία πολύ σημαντική ψυχική γενναιοδωρία από τα κύτταρά της. Οι Έλληνες έχουν ξεχωριστό DNA. Παγκοσμίως όλα αλλάζουν και γίνονται δύσκολα, ίσως δυσβάσταχτα, αλλά εδώ ο δρόμος που ακολουθούν οι αλλαγές έχει μία πιο ανθρώπινη κατεύθυνση θεωρώ. Το ζω καθημερινώς και το καταλαβαίνω, το αφουγκράζομαι. Αγαπώ πολύ την έννοια της γειτονιάς που υπάρχει ακόμα στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι επικοινωνούν πρόσωπο με πρόσωπο και δεν είναι βυθισμένοι στο διαδίκτυο, στην απρόσωπη επικοινωνία.

Το ταξίδι στην τέχνη και τη ζωή

Αυτό που μου λείπει περισσότερο από τη Ρωσία είναι η εφηβεία μου, αυτά τα τόσο όμορφα χρόνια που «γράφουν» στην ψυχή όλων. Ποιος δεν αναπολεί εκείνα τα χρόνια; Η διαδρομή μου στην τέχνη όμως με έχει ανταμείψει με γνώσεις. Η γνώση είναι για εμένα το πιο σπουδαίο που έχω κατακτήσει μέσα από τη δουλειά μου. Έτσι βγήκα κερδισμένη.

Μέσα από τα έργα έχω καταλάβει τον εαυτό μου αλλά και τον κόσμο όλο. Και τις δυσκολίες έχω αντιμετωπίσει, και τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μου έχω φωτίσει και έχω ψάξει πολύ, έχω μοχθήσει με σεβασμό και αφοσίωση. Όλα όσα έχω κατακτήσει, ξεπερνούν τις προσδοκίες μου.

Δεν έκανα όνειρα τρελά, δεν είχα γνώση της επαγγελματικής μου εξέλιξης αλλά δεν έπαψα, ούτε για μία στιγμή, να χαίρομαι τη διαδικασία, το ταξίδι στην τέχνη και τη ζωή. Άφηνα πάντοτε σε μία άκρη του μυαλού μου το όποιο αποτέλεσμα.

Ταμίλα Κουλίεβα: «Ο γιος μου με κάνει περήφανη»

Η μητρότητα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Ανησυχώ για το παιδί μου όσο ανησυχεί κάθε μητέρα. Μα από την αρχή ήξερα ότι το μόνο που μπορούσα να δώσω στον γιο μου ήταν αγάπη και παιδεία. Οι γονείς δεν μπορούμε να δώσουμε τίποτα άλλο επί της ουσίας.

Ο γιος μου με κάνει περήφανη. Είναι το μυαλό του που θαυμάζω, το πείσμα, η γνώση, η ευγένεια, οι στόχοι και η επιμονή του. Είναι  ευαισθητοποιημένος άνθρωπος και πολίτης. Είναι μορφωμένος, έχει ηθικές αξίες και σωστή κρίση. Ο Στέφανος είναι 32 ετών. Ανέκαθεν ήθελε να τα καταφέρει, να τα κάνει όλα μόνος του. Θαύμαζα και θαυμάζω τον τρόπο που σκέφτεται, δουλεύει και φτιάχνει τη ζωή του. Δεν παρεμβαίνω, μπορεί να του πω με χιούμορ κάτι που δε μου αρέσει, αλλά θα κάνει αυτό που ο ίδιος θεωρεί σωστό να γίνει.

Δεν είμαι η μαμά που παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα. Δεν επιμένω, δεν παρεμβαίνω στη ζωή του και σέβομαι την ιδιωτικότητα και τον χρόνο του. Ξέρει ότι τον λατρεύω, τον θαυμάζω και ότι είμαι πάντα εκεί, όταν θα με χρειαστεί. Αυτό αρκεί.

Κατά καιρούς μού έχει πει λόγια που με έχουν συγκινήσει. Αυτό που κρατώ είναι ο τρόπος που μιλά και εκφράζει την περηφάνεια του για εμένα και τον πατέρα του, αυτό με συγκινεί πολύ.

Όνειρα και ρεαλισμός

Λένε ότι πρέπει να ονειρευόμαστε. Η δική μου προσπάθεια είναι το να ακροβατώ ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.

Έχω στόχους και επιθυμίες, παραμένω ανήσυχη και περιμένω το επόμενο βήμα, την εξέλιξη της ζωής και της τέχνης μου.