ΠΡΩΤΗ (ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ) ΦΟΡΑ ΣΕ YOGA RETREAT

Ένα yoga retreat στη Λήμνο κατέρριψε δισταγμούς και επιφυλάξεις που είχα για τέτοια μέρη, δείχνοντάς μου ότι η γιόγκα μπορεί να μας χωράει όλους και να μας εμπεριέχει όλους.

Το ραντεβού είχε δοθεί πολύ νωρίς το πρωί, στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» της Θεσσαλονίκης. Δυο καινούργιες φίλες που έκανα παρακολουθώντας ένα online εκπαιδευτικό πρόγραμμα για δασκάλους γιόγκα ήταν η σπίθα που άναψε την πυρκαγιά της ιδέας: να πάμε σε ένα yoga retreat στη Λήμνο, για να δούμε πως τελικά είναι αυτά τα retreats.

Το πείραμα να συνδυάσουμε ταξίδι και γιόγκα πέτυχε, έστω κι αν μέχρι τότε είχαμε βρεθεί με τις κοπέλες μόνο στο διαδικτυακό «γιόγκικο» σύμπαν. Καμιά από μας δεν είχε αυστηρά επαγγελματική σχέση με τη γιόγκα. Ήταν το χόμπι μας, η αγαπημένη καθημερινή μας «απόδραση» τα χρόνια του κορονοϊού. Μας χάριζε ένα καταφύγιο πνευματικό, ψυχικό και σωματικό, και μια αίσθηση ισορροπίας ανάμεσα σε αυτά τα τρία. Κοινή μας πεποίθηση ήταν πως αυτή την αρμονία μεταξύ των τριών την κατακτούσαμε με τη γιόγκα.

Προσγειώθηκα στη Λήμνο ένα πρωινό, φορτωμένη με πολλά στερεότυπα σχετικά με το τι σημαίνει yoga retreat αλλά και με άλλους τόσους δισταγμούς και επιφυλάξεις: Θα τα καταφέρω με τη δυναμική γιόγκα; Θα τρώνε όλοι αβοκάντο τοστ το πρωί και χορτοφαγικά γεύματα το βράδυ; Θα προλάβω να δω το νησί; Θα μιλάμε όλο για γιόγκα και αναπνοές;

Ωστόσο, η μοναδικά απέραντη θέα στη διάσημη για το kite surf παραλία Κέρος, την οποία μας εξασφάλιζε το εναλλακτικό μας κατάλυμα, μου έδωσε μια ιδανική απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που χόρευαν μέσα στο κεφάλι μου. Η Λήμνος ήταν όπως η γιόγκα: λιτή αλλά άκρως συναρπαστική. Και αυτό ήταν μια ανακάλυψη που την έκανα καθεμιά από τις τέσσερις μέρες που μείναμε στο νησί.

© Πέτρος Πετρίτης

Τα στερεότυπα άρχισαν να διαλύονται σιγά σιγά όπως τα σύννεφα στον ουρανό που καθαρίζει. Γνωρίσαμε το νησί και την υπόλοιπη ομάδα, που δεν ήταν από αυτούς τους φανατικά αφοσιωμένους γιόγκι, ήταν άνθρωποι απλοί, με διάθεση για εξερευνήσεις και για ταξίδια, και βέβαια φίλοι, καρδιακοί φίλοι της γιόγκα.

ΤΕΛΙΚΑ, ΕΝΑ YOGA RETREAT ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ.

Κάναμε γιόγκα στην παραλία στο φως του ηλιοβασιλέματος και καθοδηγούσαμε αυθόρμητα η μια την άλλη σε μια ροή που εμπνευστήκαμε εκείνη τη στιγμή. Κάναμε γιόγκα σε σανίδα με μια διεθνή ομάδα ασκούμενων και με μια Ισπανίδα δασκάλα.

© Πέτρος Πετρίτης

Κάναμε και πολλές βουτιές στη δροσερή θάλασσά του Αιγαίου πελάγους. Ήπιαμε ούζα στα χωριά της Λήμνου, περπατήσαμε στις Αμμοθίνες που ήταν σαν την έρημο Σαχάρα και αγοράσαμε κεραμικά στη Μύρινα. Σκεφτόμουν σε αυτές τις βόλτες μας πως τελικά ένα yoga retreat δεν είναι αποκλειστικά και μόνο για κάποιον που είναι φανατικός οπαδός της ευεξίας και της χαλάρωσης. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γνωρίσεις νέους τόπους, να συνδεθείς με ανθρώπους που έχουν ίδια ενδιαφέροντα με σένα και να αναπνεύσεις σε όλες τις ασάνας που σου αρέσουν τη φρεσκάδα και την αναζωογόνηση που σου προσφέρει μια ολοκαίνουργια εμπειρία.

© Πέτρος Πετρίτης

Λίγο πριν την έναρξη του πρωινού μαθήματος στις 8, η μουσική του Leonard Cohen μας μαγνήτιζε και κατευθυνόμασταν προς την ημιυπαίθρια αίθουσα με το ξύλινο πάτωμα, σε ένα υπερυψωμένο σημείο στον εξωτερικό χώρο του ξενοδοχείου όπου μέναμε. Η γιόγκα ήταν δυναμική για 1,5 περίπου ώρα, μία φορά την ημέρα, αλλά η Φωτεινή Μπήτρου, η δασκάλα μας και διοργανώτρια του retreat, προσάρμοζε το μάθημα ανάλογα με τις απαιτήσεις του καθένα. Έτσι, ήταν πολύ εύκολο ακόμη και για κάποιον αρχάριο να το ακολουθήσει.

Η ΓΙΟΓΚΑ ΧΩΡΑΕΙ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΕΛΝΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥΣ.

Η ομάδα, αν και αποτελούμενη κυρίως από γυναίκες, είχε μια ασύγκριτη και πολύ ενδιαφέρουσα ποικιλομορφία τόσο σε επίπεδα ασκούμενων όσο και σε ηλικίες αλλά και εθνικότητες, από μια νεαρή Αμερικανίδα που έκανε το γύρο του κόσμου μέχρι πιο ώριμες ηλικίες που απολάμβαναν την κουλτούρα των retreats και είχαν παρακολουθήσει και πολλά άλλα.

© Πέτρος Πετρίτης

Ο συνδυασμός της αίσθησης του να συναντά το βλέμμα σου τη θάλασσα του Βόρειου Αιγαίου το πρωί και να μπαίνεις στη ροή των ασάνας, εστιάζοντας στην αναπνοή σου και ψιθυρίζοντας στον εαυτό σου την πρόθεσή σου για το μάθημα, ήταν ίσως η πιο δυνατή εικόνα από όλο το retreat – σίγουρα ήταν αυτή που κράτησα μαζί μου φεύγοντας και την κουβαλάω ακόμη και σήμερα, κάθε φορά που το σκέφτομαι.

Τα σώματα άνοιξαν, οι καρδιές μίλησαν, οι ψυχές ενώθηκαν. Άρχισα να φτιάχνω στο μυαλό μου το προφίλ του ασκούμενου στη γιόγκα και δεν μπορούσα να καταλήξω σε ένα και μοναδικό. Αυτό είναι η γιόγκα, αποφάνθηκα στην επιστροφή: ένωση, τους χωράει όλους και τους εμπεριέχει όλους, όσους τουλάχιστον είναι ανοιχτοί να αφουγκραστούν τα μηνύματα που τους στέλνει το σώμα τους. Και το σώμα δεν λέει ποτέ ψέματα.