ΠΟΙΟΙ ΕΠΙΝΟΗΣΑΝ 5 ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΜΙΣΟΥΜΕ

Squats, push-us, pull-ups, battling ropes και kettlebell swings. Πέντε ασκήσεις που προσφέρουν πολλά, όχι βέβαια άκοπα. Αν θέλεις να ευχαριστήσεις –ή το αντίθετο!– όσους τις επινόησαν, σου έχουμε τα ονόματα.

Δεν είναι πολλές οι ασκήσεις που γυμνάζουν παράλληλα όλο το σώμα. Μάλλον γιατί αν υπήρχαν πολλοί με σχετικές εμπνεύσεις, τα γυμναστήρια θα ήταν άδεια – ή δυνητικά θα ήμασταν όλοι μέλη ειδικών δυνάμεων του στρατού.

Από το πλούσιο ασκησιολόγιο όσων ασχολούνται με την ενδυνάμωση των μυών τους (αναγκαίο για όποιον θέλει να διατηρείται υγιής), ξεχωρίζουν κάποιες κινήσεις που βάζω στοίχημα πως πολλοί έχουμε σκεφτεί να αναζητήσουμε τον «ιδρυτή» τους. Έκανα τη δουλειά για όλους.

Ποιος εμπνεύστηκε τα squats

Τα squats ή καθίσματα θεωρούνται «ο βασιλιάς των ασκήσεων», αφού όλοι τα κάνουμε καθημερινά από παιδιά, χωρίς να το ξέρουμε. Π.χ. για να σηκώσουμε κάτι που μας έπεσε στο έδαφος. Οι βάσεις της κίνησης υπήρχαν ανέκαθεν στη yoga, ενώ περιγράφεται και σε ιατρικά κείμενα της Δύσης.

Για πρώτη φορά η «βαθιά κάμψη των γονάτων» (ως ο μόνος τρόπος που κάποιος έπαιρνε μπάρα με βάρη στην πλάτη) περιγράφηκε το 1915 στο «Πρώτο μάθημα στις Ασκήσεις Σώματος και Μυϊκής Ανάπτυξης». Την «πιστώνεται» ο Πρώσος δάσκαλος γυμναστικής Friedrich Ludwig Jahn.

Ιδού τι αφορούσε: «Στεκόμαστε με τις φτέρνες ενωμένες, τα δάχτυλα των ποδιών προς τα έξω και βαθιά λυγισμένα τα γόνατα. Σηκωνόμαστε και επαναλαμβάνουμε πολλές φορές. Όταν χαμηλώνουμε το σώμα, οι φτέρνες σηκώνονται λίγο από το έδαφος και τα γόνατα δεν “κλείνουν”. Αυτό βοηθά στην ανάπτυξη μυών στο εξωτερικό μέρος των μηρών. Επίσης, βοηθά να μείνουμε σε όρθια θέση. Επαναλαμβάνουμε 20 φορές. Κάθε τρίτη μέρα κάνουμε 40 επαναλήψεις. Μετά αυξάνουμε τα βάρη».

Αυτό που σήμερα ξέρουμε ως squat άρχισε να εκτελείται στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην ανταγωνιστική άρση βαρών. Μετά τον πόλεμο, ο παλαιστής Henry Steinborn, Γερμανός μετανάστης στις ΗΠΑ, μετέδωσε τη γνώση στην άλλη ακτή του Ατλαντικού. Έδωσε το όνομα του στην σχετική παραλλαγή.

Ποιος μας έδωσε τα push-ups

Eκ των πλέον βασικών ασκήσεων που χρειάζονται ενεργοποίηση σε όλο το σώμα είναι τα push-ups, τα οποία τη σήμερον ημέρα είναι συνηθισμένη άσκηση στην καλλισθενική. Είναι και από τις βασικές τιμωρίες που χρησιμοποιούνται στον στρατό, σε κάποιες πολεμικές τέχνες και στον αθλητισμό.

Ως όρος προέκυψε μεταξύ του 1905 και του 1910. Η άσκηση πιάνει τους κοιλιακούς, τους δελτοειδείς, το στήθος, τους γλουτούς και τα πόδια, τους τρικέφαλους, τους δικέφαλους και τα μπράτσα – συν, φυσικά, τους συνδέσμους και τους τένοντες.

Δυναμώνει όλο το σώμα, καίει θερμίδες αφού εμπλέκει όλες τις μεγάλες μυϊκές ομάδες, προστατεύει από τραυματισμούς στη μέση και τους ώμους, δυναμώνει τον πυρήνα, βελτιώνει την στάση του σώματος, την ισορροπία και την ευελιξία.

Υπάρχουν πάρα πολλές παραλλαγές. Την αυθεντική τη σκέφτηκαν στην αρχαία Ινδία, ως μέρος της εκπαίδευσης των στρατιωτών. Υπάρχουν αναφορές που θέλουν τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο να κάνει push-ups κάθε μέρα για την υγεία του. Τη σύγχρονη εκδοχή τη σκέφτηκε ο Jerick Revilla, Ινδός που έγινε γνωστός ως Great Gama στον χώρο της πάλης, στις αρχές του 1900. Ο θρύλος τον θέλει να κάνει 400 push-ups και squats κάθε ημέρα.

Τι σκεφτόταν όποιος επινόησε τα pull-ups

Tα λέτε και chin-ups, αφού το νόημα στις έλξεις είναι να περάσει το σαγόνι πάνω από την μπάρα – ή όπου αλλού ακουμπάς τα χέρια σου. Μελετητές έχουν επισημάνει πως η άσκηση χρησιμοποιείτο στην εκπαίδευση των Ελληνορωμαίων στρατιωτών, στην Αρχαία Αίγυπτο και την Ινδία.

Το 1770, ο Πρώσος Johann Bernhard Basedow (βλ.καλλισθενική) έγινε αυτός που έφερε την κίνηση στην επικαιρότητα. Στα 50 χρόνια που ακολούθησαν, εκτελείτο στην ηπειρωτική Ευρώπη, τη Βρετανία και την Ιρλανδία. Η δημοτικότητα οδήγησε στο να αλλάξει ο όρος σε pull-up στα τέλη της δεκαετίας του 1840 και στις αρχές της δεκαετίας του 1850.

Σε ό,τι αφορά το τι προσφέρει, αυξάνει τη δύναμη και την ευκρίνεια στον άνω βραχίονα με έμφαση στον δικέφαλο, βελτιώνει τη δύναμη πρόσφυσης και προσφέρει βοηθητική ανάπτυξη δύναμης με στόχο τους μυς των χεριών. Εμπλέκει τους μυς στον βραχίονα, στην άνω και την κάτω πλάτη, καθώς και αυτούς των ώμων και του πυρήνα.

Γιατί «κοπανάμε» καραβόσκοινα

Το 2006, ο John Brookfield, κάτοχος παγκοσμίων ρεκόρ σε τράβηγμα βαρέων αντικειμένων χωρίς χρήση σκοινιών έλξης (το highlight ήταν ένα φορτηγό 12 τόνων για 1 χιλιόμετρο και 610 μέτρα, σε 1 ώρα και 23 λεπτά), ήταν στην αυλή του σπιτιού του και έψαχνε τρόπο προπόνησης για τη διατήρηση της δύναμης, της ταχύτητας και της ψυχικής αντοχής.

Είχε βαρεθεί τη διαλειμματική προπόνηση και άρχισε να πειραματίζεται με κάτι καραβόσκοινα. Ανέπτυξε το Battling Ropes System, το οποίο παρουσίασε στον στρατό, που το λάτρεψε.

Όπως εξήγησε, «είναι εντελώς διαφορετικό από κάθε άλλο είδος εκπαίδευσης που έχει υπάρξει ποτέ εκεί έξω. Το Battling Ropes μπορεί να είναι ένα πλήρες, αυτόνομο σύστημα εκπαίδευσης (όπως τα kettlebells), ενώ συνδυάζονται πολύ καλά με άλλους τύπους προπόνησης. Με τα σχοινιά δημιουργούμε στην πραγματικότητα δύναμη και ταχύτητα ταυτόχρονα. Εν αντιθέσει με όλες τις άλλες μεθόδους, δεν υπάρχει ηρεμία στις κινήσεις με τα σχοινιά. Το σώμα δουλεύει συνεχώς, μαζί με το μυαλό».

Eμπλέκουν ως επί το πλείστον τους μυς του άνω μέρους του σώματος, όπως οι μύες των ώμων, oι δελτοειδείς, οι μύες του άνω και κάτω μέρους της πλάτης, οι μύες των χεριών και επίσης η λαβή. Με την ενσωμάτωση άλματος και πτώσεων, η άσκηση αυτή εκπαιδεύει τους μυς του ισχίου και των ποδιών – ειδικά τους γλουτούς.

Ο συγκεκριμένος τύπος άσκησης είναι εξίσου αποτελεσματικός με τα βάρη για την αύξηση της δύναμης και την επίτευξη μυϊκής υπερτροφίας. Μπορεί ακόμη και να συμπληρώσει τις επιδράσεις των ασκήσεων με αντίσταση, ως προς την ανάπτυξη μυϊκού τόνου και μυϊκής αντοχής.

Εσένα που σκέφτηκες τα swings σε ψάχνω

Τα kettlebells είναι από μόνα τους ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, που έχει τη ρίζα στο ρωσικό girya, τύπο μεταλλικού βάρους που χρησιμοποιούσαν τον 18ο αιώνα –ως αντίβαρο– για το ζύγισμα των καλλιεργειών. Έγινε εργαλείο εκγύμνασης στα τέλη του 19ου αιώνα (1885). Το παραδοσιακό girya ήταν 16,38 κιλά και το πετούσαν σε φεστιβάλ γεωργίας, σε επίδειξη δύναμης και αντοχής. Πώς; Όπως κάνεις το σύγχρονο swing.

Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν –όπως εμείς σήμερα το kettlebell– το καπίστρι για να απογειωθούν (σε βαλλιστικές και αιωρούμενες κινήσεις), οι Ινδοί το ishi sashi και οι μοναχοί Σαολίν κινεζικές πέτρινες κλειδαριές, σε σχήμα λουκέτου, στην εκπαίδευση των πολεμικών τεχνών. Άλλοι γέμιζαν σάκους με άμμο ή νερό.

Ως kettlebell τα προώθησε προσωπικός γιατρός Ρώσου τσάρου, στην αθλητική ιατρική. Από εκεί πέρασαν στην εκπαίδευση του ρωσικού στρατού.

Σε όλη τη Σοβιετική Ένωση, στις δεκαετίες του 1950, του ’60 και του ’70, έγινε γνωστό ως το «άθλημα του εργαζομένου» επειδή απαιτούσε λίγο χώρο και φθηνό εξοπλισμό. Στη Δύση το έφερε ο Pavel Tsatsouline, ο οποίος μετέφερε στις ΗΠΑ ό,τι τον δίδαξε η δουλειά του με μέλη των ειδικών δυνάμεων της Σοβιετικής Ένωσης, το ’90.

Τα swings από την αρχή χαρακτηρίστηκαν η τέλεια άσκηση, καθώς καίμε θερμίδες και λίπος, ενώ χτίζουμε μυς και αντοχή. Μπορεί να μας βοηθήσει να σωθούμε από τους πόνους στη μέση, εάν δεν ξεχαστούμε έστω για ένα κλάσμα δευτερολέπτου στην εκτέλεση – και χαλαρώσουμε την περιοχή.