ΠΟΙΑ ΚΑΛΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΑΝ ΟΙ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΟΥ OW ΤΟ 2024 ΚΑΙ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟ 2025;

Ξέχνα τα New Year's Resolutions. Φέτος, εστίασε στα θετικά που σου προσέφερε η χρονιά που φεύγει και πάρε τα μαζί σου σε αυτήν που έρχεται.

Αν δεν τα πας καλά με τα New Year’s Resolutions, μάθε ότι δεν είσαι ο μόνος σε αυτό τον πλανήτη. Μπορεί να τα ξεκινάμε με καλές προθέσεις, με όρεξη και με την ελπίδα ότι οι αλλαγές που θα υιοθετήσουμε θα βελτιώσουν την υγεία, την ψυχολογία, τις σχέσεις μας, αλλά αυτός ο ενθουσιασμός σύντομα περνά και τελικά επιστρέφουμε στα παλιά μας μοτίβα. Το να «σπάσεις» μια κακή συνήθεια απαιτεί χρόνο και προσπάθεια.

Φέτος, είπαμε να αφήσουμε στην άκρη να μεγαλεπήβολα σχέδια. Αντί να κυνηγήσουμε μια στροφή 180 μοιρών, είναι ίσως ευκολότερο και προτιμότερο να «χτίσουμε» πάνω σε καλές συνήθειες που ήδη έχουμε καλλιεργήσει. Ίσως πάρεις λίγη έμπνευση από τους συντάκτες του OW, που μοιράζονται μαζί σου καλές συνήθειες που απέκτησαν τη χρονιά που αποχαιρετάμε και θα ήθελαν να διατηρήσουν και τη χρονιά που σύντομα θα υποδεχτούμε.

Κέλλυ Σώκου: Να είμαι πιο επιεικής με τον εαυτό μου

Ποια καλή συνήθεια υιοθέτησα το 2024; Καμία! Τι είναι μια καλή συνήθεια; Να πίνεις πολύ νερό; Να κάνεις 6 χιλιάδες βήματα την ημέρα; Να τρως 5 μερίδες φρούτων και λαχανικών; Να μην ψωνίζεις ακατάσχετα από τη βιομηχανία της γρήγορης μόδας; Να μην χρησιμοποιείς αεροπλάνο; Μερικές φορές, όλα τα “πρέπει” μπορεί να γίνουν πολύ πιεστικά για έναν άνθρωπο που είναι πρόθυμος να προσπαθήσει πραγματικά. Έχω προσπαθήσει αμέτρητες φορές να υιοθετήσω μια καλή συνήθεια και τις περισσότερες φορές το καταφέρνω. Φέτος ήταν ίσως η πρώτη χρονιά που, εξαιτίας συγκεκριμένων συνθηκών, αποφάσισα να μην κάνω καμία προσπάθεια. Είναι απογοητευτικό να προσπαθείς και να μην βλέπεις κανένα αποτέλεσμα.

Διάβαζα, θυμάμαι, ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης τον πρώτο μήνα του χρόνου και το βαρέθηκα. Το πέταξα αυθόρμητα στα σκουπίδια και αποφάσισα να ακολουθήσω τους ρυθμούς μου. Να μην πιεστώ για τίποτα, να μην προσπαθήσω να γίνω καλύτερη σε κάτι. Να σεβαστώ το σώμα μου, κόντρα σε όσους είχαν να μου προτείνουν να επεξεργαστώ κάποιο βαθύτερο τραύμα. Αντ’ αυτού, ξεκίνησα μια συστηματική αγωγή για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζω. Άρχισα να κοιμάμαι όταν νυστάζω, να τρώω λίγα περισσότερα γλυκά, να αδιαφορώ για τα βλακώδη σχόλια των γύρω μου και όταν τελικά θυμώνω να μην το κρύβω.

Η μοναδική ίσως “καλή συνήθεια” στην οποία δεσμεύτηκα ήταν να παρακολουθήσω συνεδρίες συμβουλευτικής για το παιδί μου και να προσπαθώ να παραμένω ψύχραιμη στις διακυμάνσεις της πρώτης εφηβείας. Φέτος, αποφάσισα να είμαι λίγο πιο επιεικής με τον εαυτό μου και το παιδί μου.

iStock

Έλενα Μπούλια: Να περνάω χρόνο με τις φίλες μου

Όσοι με ξέρουν καλά γνωρίζουν πως είμαι άνθρωπος του προγραμματισμού, όχι της τελευταίας στιγμής. Έτσι ήμουν από μικρή, αλλά… απέγινα από τη στιγμή που απόκτησα παιδιά, 14 χρόνια πριν. Έγινε σχεδόν αναγκαστικά, γιατί συνειδητοποίησα ότι χωρίς πρόγραμμα δεν υπήρχε συνέπεια στις υποχρεώσεις που εξασφαλίζουν την υγεία πρώτα απ' όλα των παιδιών. Η συνήθεια αυτή εξαπλώθηκε και στις ψυχαγωγικές τους δραστηριότητες (π.χ. να τους κλείνω νωρίς εισιτήρια για τις παραστάσεις που αξίζει να παρακολουθήσουν), ενώ τώρα που μεγάλωσαν και έχω περισσότερο χρόνο βρήκε χώρο και στις δικές μου ανάγκες. Τι έχει ανάγκη, λοιπόν, η δική μου σωματική και ψυχική υγεία; Επισκέψεις σε γιατρούς, εξετάσεις, γυμναστική. Όλα αυτά τα έκανα χρόνια τώρα. Τελευταία, όμως, προστέθηκε κάτι ακόμα: ο χρόνος με τις φίλες μου. Χρόνο που είχαμε πριν τα παιδιά, όταν περνούσαμε ατελείωτες ώρες μαζί χωρίς να... βάζουμε γλώσσα μέσα.

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσουμε τον χρόνο αυτό; Οι εκδρομές και τα ταξίδια. Καθιερώσαμε, λοιπόν, τουλάχιστον μία τέτοια απόδραση ετησίως, την οποία φυσικά πρέπει να προγραμματίσουμε μήνες πριν. Πρώτος σταθμός ήταν η Θεσσαλονίκη και δεύτερος η Ρώμη. Η ψυχική ανάταση που προκαλεί η προσμονή της απόδρασης και η ευεξία που νιώθεις επιστρέφοντας από ένα τέτοιο διάλειμμα, είναι απερίγραπτη. Ελπίζω να έχω τη δυνατότητα για περισσότερες αποδράσεις τα χρόνια που θα ακολουθήσουν.

iStock

Πάτια Ιορδανίδου: Να κάνω συνειδητές παύσεις

Η περσινή χρονιά ήταν για μένα γεμάτη συνειδητότητα και αυτογνωσία. Στη διάρκειά της, αντιλήφθηκα τη σχέση μου με τον χρόνο και συνειδητοποίησα ότι εγώ και η βιασύνη δεν τα πάμε καλά. Μέχρι πρότινος, έπαιρνα αποφάσεις από φόβο μήπως χάσω ή στερηθώ κάτι που μου φάνταζε εξαιρετική ευκαιρία ή για να ξεμπερδέψω όταν κάτι με προβλημάτιζε και με άγχωνε. Τελικά, οι βιαστικές αποφάσεις κατέληγαν να με πιέζουν ακόμα περισσότερο. Τις έπαιρνα αποσυνδεδεμένη από το συναίσθημά μου.

Μέσα στη χρονιά, έμαθα να παρατηρώ καλύτερα τον τρόπο που σκέφτομαι, νιώθω και δρω. Έμαθα να δίνω χρόνο στον εαυτό μου και στα πράγματα. Να κάνω παύσεις και να παίρνω αποστάσεις για όσο χρόνο χρειάζομαι. Να μην λειτουργώ με ψυχαναγκασμούς πριν πάρω μια μεγάλη ή μικρή απόφαση για τη ζωή και την καθημερινότητά μου. Έμαθα να "ακούω την αγάπη", όπως τραγουδούσαν οι Τρύπες. Όπου "αγάπη", βάλε τη λέξη "συναίσθημα". Αν και αυτό σημαίνει ότι μερικές φορές… παίρνω μπρος την τελευταία στιγμή, τουλάχιστον βλέπω πιο καθαρά τα θέλω μου και νιώθω πιο σίγουρη για τις επιλογές που μου ταιριάζουν καλύτερα στο εδώ και τώρα.

Παρόλο που οι φίλοι με πειράζουν επειδή καθυστερώ να πάρω μια απόφαση, έμαθα ότι δεν χρειάζεται να πιέζομαι να απαντώ άμεσα ή να πράττω γρήγορα αν δεν νιώθω έτοιμη. Αυτή η συνειδητή παύση μπορεί να είναι χρονοβόρα, αλλά είναι πέρα για πέρα ουσιαστική.

iStock

Πάρης Κορμαρής: Να περπατάω

Έχεις ακούσει ποτέ συμβουλές του τύπου "για να περπατάς πιο πολύ, πάρκαρε το αυτοκίνητό σου λίγο πιο μακριά από τον προορισμό σου"; Ειδικά τη συγκεκριμένη, την έχω διαβάσει σε πλείστα όσα άρθρα υπόσχονται να αλλάξουν τη ζωή σου εύκολα. Μην σε ταράξω, αλλά τα περισσότερα πράγματα στη ζωή δεν αλλάζουν εύκολα. Σίγουρα όχι το να βελτιώσεις τη φυσική σου κατάσταση, αν είσαι επί δεκαετίες couch potato – όπως εγώ.

Θα μου πεις, τι έπαθες με το περπάτημα ξαφνικά; Θα μπορούσες να το πεις και κρίση μέσης ηλικίας, αφού οδεύοντας προς τα πρώτα –ήντα κατάλαβα (με τη βοήθεια καρδιολόγου) ότι ο χρόνος που περνάω ξάπλα στον καναπέ είναι αντιστρόφως ανάλογος από τα χρόνια που θα ζήσω. Οπότε, κλήθηκα να κάνω σοβαρή δίαιτα και να αυξήσω τη σωματική μου δραστηριότητα. "Ξεκίνα να περπατάς τουλάχιστον 4 χιλιόμετρα τη μέρα", ήταν η οδηγία.

Το να εντάξω συστηματικά το περπάτημα στην καθημερινότητά μου δεν ήταν εύκολο. Να ξεκλέψω χρόνο πριν πάω στο γραφείο; Δύσκολο, γιατί δεν είμαι και φουλ πρωινός τύπος. Να ξεκλέψω μετά; Ακόμη πιο δύσκολο, γιατί άντε να βρεις κουράγιο να το κάνεις μετά από ένα οκτάωρο (μίνιμουμ) στο γραφείο. Η λύση που σκέφτηκα ήταν να σταματήσω να πηγαίνω στη δουλειά με το αυτοκίνητο. Κατέληξα σε έναν συνδυασμό περπατήματος και ΜΜΜ, που θέλει περίπου 2 χιλιόμετρα περπάτημα στο πήγαινε και άλλα τόσα στο έλα.

Μου παίρνει περισσότερο χρόνο να πάω στη δουλειά από ό,τι με το αυτοκίνητο; Συνήθως ναι. Γλίτωσα την αγωνία και το συχνά χρονοβόρο ψάξιμο να παρκάρω; Και πάλι ναι! ΟΚ, το καλοκαίρι έφτανα στο γραφείο ιδρωμένος, οπότε είχα ένα t-shirt καβάτζα για να αλλάξω. Στα συν, εκτός του ότι βελτιώνονται αργά αλλά σταθερά οι αντοχές και η φυσική μου κατάσταση, διαπίστωσα ότι το περπάτημα πριν και μετά τη δουλειά καθαρίζει μοναδικά το μυαλό. Νους υγιής εν σώματι υγιή, που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, χωρίς να έχουν στη διάθεσή τους κανένα fitness tracker.

ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΥΝΗΓΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΣΤΡΟΦΗ 180 ΜΟΙΡΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΙΣΩΣ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟ ΝΑ «ΧΤΙΣΟΥΜΕ» ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΛΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΗΔΗ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕΙ.

Μαρία Παπαδοδημητράκη: Να ακούω το σώμα μου

Είναι από τις πιο κλασικές συμβουλές ευεξίας, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, πόσοι από εμάς ακούμε πραγματικά το σώμα μας, δίνουμε σημασία στα προειδοποιητικά καμπανάκια που βαράει; Εγώ προσωπικά τα αγνοούσα επιδεικτικά. Αν κάτι δεν σε βγάζει... εκτός μάχης, τότε είσαι σε θέση να συνεχίσεις. Έτσι, μια ωραία πρωία ο δεξιός μου ώμος αποφάσισε πως αρκετά τον είχα κουράσει. Αφού δεν έδινα σημασία στις ενοχλήσεις που κατά καιρούς έστελνε, ήταν ώρα να πάρει την κατάσταση… στα χέρια του. Κι αυτό έκανε. Ο πόνος έγινε αφόρητος, οι κινήσεις περιορίστηκαν στο ελάχιστο και οι επισκέψεις στον φυσικοθεραπευτή κρίθηκαν απαραίτητες. Μου πήρε σχεδόν έναν χρόνο να επανέλθω κι αυτό έπειτα από συστηματική γυμναστική με επαγγελματία. Το πάθημα, όμως, έγινε μάθημα.

Στα μέσα της χρονιάς που τώρα μας χαιρετά, άρχισε να με ενοχλεί ο αριστερός -αυτή τη φορά- ώμος. Η αντιμετώπισή μου, ωστόσο, ήταν τελείως διαφορετική. Δεν τον αγνόησα. Η επίσκεψη στον γιατρό ήταν άμεση. Το ίδιο και η απόφαση να περιορίσω τις δραστηριότητες που τον ταλαιπωρούν. Αυτή τη φορά, μάλιστα, δεν ένιωσα καμία ενοχή για την απόφασή μου. Ήξερα καλά πώς αν δεν άλλαζα ρότα, αυτό που με περίμενε δεν ήταν καθόλου ευχάριστο.

iStock

Αθανασία Βλησίδη: Να εξελίσσω τον εαυτό μου

Το 2024 προσωπικά θα μείνει στο μυαλό μου σαν μια χρονιά γεμάτη στόχους που επιτεύχθηκαν, δυσκολίες που ξεπεράστηκαν, καταστάσεις που συνέβαλαν στην εξέλιξή μου. Θεωρώ πως όταν ο άνθρωπος αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με όσα τον ταλαιπωρούν, όταν επιμείνει λίγο στο σημείο που λίγο θέλει να τα παρατήσει, τότε θα ξαφνιαστεί με τα όσα μπορεί να καταφέρει.

Το 2025 θέλω να πάρω μαζί μου την ψυχραιμία με την οποία κατάφερα να απομακρύνομαι κάθε φορά από την κάθε περίσταση και να την αξιολογώ, με βάση τα δικά μου κριτήρια. Να μπορώ να νιώθω ότι ακόμα κι όταν τα πράγματα δυσκολέψουν θα κάνω το καλύτερο δυνατό για να τα βγάλω πέρα. Εστιάζοντας, βέβαια, στα πράγματα που θεωρώ σημαντικά με βάση τις προτεραιότητές μου. Στα πράγματα στα οποία είμαι διατεθειμένη να αφιερώσω την ενέργειά μου. Στα πράγματα που θέλω να με βγάλουν από την βολή μου και να με βοηθήσουν να προχωρήσω προς το άγνωστο. Ακόμα κι αν είναι αρκετή η προσπάθεια που απαιτείται, στο τέλος νιώθεις ικανοποιημένος, γιατί όλο αυτό αφορά κάτι που έχει νόημα για σένα, γιατί είδες τον εαυτό σου να φτάνει στο όριο και να το ξεπερνάει, ξεκλειδώνοντας κάθε φορά ένα καινούργιο κομμάτι του εαυτού σου. Εύχομαι, λοιπόν, να συνεχίσω να διαμορφώνω συνειδητά τον εαυτό μου και να συνεισφέρω ενεργά στο περιβάλλον γύρω μου.

iStock

Ρούλη Καρασιλιώτη: Να περνάω χρόνο στη φύση περπατώντας

Για να πω την αλήθεια, αν η ερώτηση αφορούσε τις κακές συνήθειες του 2024, τις οποίες βέβαια θα ήθελα να ξεφορτωθώ το 2025, ο κατάλογος θα ήταν ανησυχητικά μακρύς. Αλλά στην περίπτωση της καλής συνήθειας, η απάντηση είναι μία και ελπίζω να “ξεπλύνει” τις υπόλοιπες αμαρτίες μου: Το περπάτημα στο βουνό. Ουσιαστικά, δεν πρόκειται για μια καινούργια συνήθεια, αλλά για μια παλιά αγάπη, που μπήκε στην ζωή μου για πρώτη φορά το 2008, όταν ήρθα αντιμέτωπη με τις κρίσεις πανικού. Το περπάτημα στο βουνό, στη φύση γενικότερα, μου προτάθηκε τότε από τους ειδικούς ως ένας τρόπος χαλάρωσης, αποφόρτισης και βέβαια σωματικής άσκησης. Το αποχωρίστηκα κάποια στιγμή, χωρίς ποτέ να καταλάβω γιατί και επέστρεψε δυναμικά στη ζωή μου από τις αρχές του 2024.

Υποσχέθηκα έκτοτε στον εαυτό μου όσο ζω να περπατώ. Άλλωστε, είναι γνωστά τα οφέλη που έχει το περπάτημα στην υγεία μας, ιδίως όταν γίνεται έξω στη φύση. Για μένα, είναι ο απόλυτος τρόπος να ξεκινήσει η μέρα μου. Μου προσφέρει ευεξία, είναι η στιγμή που μπορώ να συγκεντρωθώ και να οργανώσω το πρόγραμμά μου, η ώρα που θα αναπνεύσω καθαρό αέρα. Είναι το “παράθυρο διαφυγής” μου και θα ήθελα να παραμείνει στην ζωή μου και το 2025, αλλά και μετά.