Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΑ 40 ΕΙΝΑΙ «Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΜΟΥ»
Όταν δεν έχεις υπάρξει ποτέ αθλητής, ο αθλητισμός μετά τα 40 προσφέρει οφέλη που μάλλον δεν συγκρίνονται με τίποτε άλλο σε αυτή την ηλικία, λένε στο OW άνθρωποι που έκαναν την ομαδική άσκηση τρόπο ζωής.
Πριν αναφερθώ σε φίλους και γνωστούς, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από προσωπική εμπειρία: Τετάρτη βραδάκι. Η κούραση μιας εβδομάδας στα μισά έχει αρχίσει να συσσωρεύεται. Τα παιδιά ετοιμάζονται πια για ύπνο. Έχω φτιάξει το κολατσιό τους για την επόμενη μέρα, έχω προγραμματίσει τι θα φάνε το μεσημέρι, έχω απλώσει κι ένα πλυντήριο και είμαι έτοιμη να κάνω ένα ντους και να αράξω στον καναπέ, σωστά; Λάθος! Φοράω κολάν, αθλητικά και την εμφάνιση της ομάδας, δίνω σε όλους ένα γρήγορο φιλί και φεύγω τρέχοντας από το σπίτι, με μια ενέργεια που κι εγώ ακόμα αναρωτιέμαι από πού αντλείται!
«Η Τετάρτη είναι η καλύτερη μέρα της εβδομάδας!» λέει η Κωνσταντίνα, συμπαίκτριά μου στο βόλεϊ, και δεν θα διαφωνήσω μαζί της. Είναι κι εκείνη εργαζόμενη μαμά μικρού παιδιού, είναι άνω των 40, έχει να ξυπνήσει πολύ νωρίς την επόμενη μέρα, κι όμως ανυπομονεί για το βράδυ της Τετάρτης, όπως όλες μας – περισσότερο από το βράδυ που κάνουμε πιλάτες στο γυμναστήριο, περισσότερο ίσως κι από μία έξοδο! Γιατί, όπως μου λέει ο Πέτρος, που στα 46 του παίζει σε ερασιτεχνικές ομάδες ποδόσφαιρο και μπάσκετ, ο αθλητισμός μετά τα 40 περισσότερο από άσκηση είναι ψυχοθεραπεία.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι στη μεσήλικη ζωή δεν μπορείς να κυνηγήσεις και έναν τίτλο στο άθλημα που αγάπησες έστω και αργοπορημένα. Η Κέλλυ είναι η 8η ταχύτερη 40άρα στην Ευρώπη στον στίβο. Ο Κώστας ξεκίνησε το padel στα 49 και έναν χρόνο μετά –με συμπαίκτη τον 18χρονο γιο του!– κατέκτησε την 1η θέση σε επίσημο Πανελλήνιο τουρνουά. Η ικανοποίηση που παίρνεις από μία τέτοια διάκριση σε αυτή την ηλικία δύσκολα συγκρίνεται με άλλη στην ενήλικη ζωή. Ίσως θυμίζει λίγο πώς ένιωσες όταν πέτυχες στις Πανελλήνιες, ίσως και να υπερτερεί.
Πέτρος, 46 ετών: «Το σώμα δεν είναι εύκολο να το “μαζέψουμε” μετά τα 40, την ψυχολογία μας όμως…»
Ο Πέτρος ασχολήθηκε με διάφορα αθλήματα ως παιδί, μεγαλώνοντας στην Κω, με τον στίβο να τον κερδίζει περισσότερο και να του χαρίζει διακρίσεις. «Πριν τον στρατό σταμάτησα τα πάντα. Μετά ήρθα Αθήνα, έπιασα δουλειά και μέσω φίλων και συναδέλφων άρχισα να παίζω μπάλα. Πλέον, κάθε Δευτέρα βράδυ έχει ποδόσφαιρο και σίγουρα άλλο ένα βράδυ την εβδομάδα μπάσκετ. Απαραίτητα. Αν μπορούσα, θα έβαζα και μία τρίτη προπόνηση».
Για εκείνον «όλο αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τον αθλητισμό, όσο με την ψυχοθεραπεία. Το να βρεθώ με φίλους, παλιούς και νέους, να κάνουμε τον χαβαλέ μας, να κουβεντιάσουμε κάποια προσωπικά θέματα, να γκρινιάξουμε και λίγο πάνω στο παιχνίδι, είναι ψυχοθεραπεία. Γιατί ο χρόνος που βρισκόμαστε πλέον με φίλους είναι πολύ περιορισμένος, ειδικά όταν έχουν κάνει παιδιά, έχουν δουλειές με βάρδιες κ.λπ. Οπότε, η συγκέντρωση στον αθλητικό χώρο δίνει αυτή τη διέξοδο». Εξάλλου, «μετά το παιχνίδι καθόμαστε, πίνουμε τσίπουρα, τρώμε σουβλάκια… Πριν τις 2 δεν έχει γυρίσει κανείς σπίτι του!» μου λέει γελώντας. Τον ρωτώ πώς ξυπνά την επόμενη για δουλειά και απαντάει: «Με πονάκια, αλλά δεν πειράζει!»
«Όσο μεγαλώνουμε και βλέπουμε να αλλάζει το σώμα μας, προσπαθούμε να το μαζέψουμε, αλλά δεν είναι πολύ εύκολο. Περισσότερο ψυχολογία χτίζεις με τον αθλητισμό μετά τα 40. Έπειτα, είναι και το παράδειγμα που δίνω στα παιδιά μου. Ότι μπορεί να γυρίζω κουρασμένος από τη δουλειά, αλλά δεν καταρρέω. Θα φύγω για να πάω να παίξω μπάλα ή μπάσκετ. Και φυσικά πού και πού τα παίρνω και αυτά μαζί», συνεχίζει.
Η γυναίκα του Πέτρου δεν ασχολείται με τον αθλητισμό, αλλά δεν θα γκρινιάξει ποτέ που τουλάχιστον δύο βράδια την εβδομάδα εκείνος θα λείψει. Καταλαβαίνει ότι το έχει ανάγκη. «Το μόνο που μας ενδιαφέρει στις ομάδες μου είναι να περάσουμε καλά. Αν ήταν να περάσουμε άσχημα, πηγαίναμε και για δουλειά! Εννοείται ότι πάμε για να κερδίσουμε, για να κυνηγήσουμε τον 18χρονο πιτσιρίκο που δεν θα τον φτάσουμε ποτέ. Σημασία έχει, όμως, να το ευχαριστηθούμε και να γουστάρουμε να ξαναπάμε την επόμενη φορά.»
Κώστας, 51 ετών: «Το μπάσκετ είναι μεν πιο ομαδικό, αλλά με το padel δοκιμάζεις τα όριά σου»
Ο Κώστας ως παιδί και μέχρι τα 25 έπαιζε μπάσκετ. Μετά οι προτεραιότητες άλλαξαν, ωστόσο όταν έγινε μπαμπάς και ο γιος του το ζήτησε άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο. Αργότερα το σταμάτησε κι αυτό. Στα 49 μπήκε στο ζωή του το padel, γιατί σε αντίθεση με το μπάσκετ «σε ωθεί να δοκιμάσεις τα όριά σου». Επέλεξε το συγκεκριμένο άθλημα γιατί τον έπεισε ότι είναι για όλες τις ηλικίες, χωρίς να έχει υψηλές απαιτήσεις σε φυσική κατάσταση, «ανάλογα βέβαια με το πόσο θέλεις να εξελιχθείς και τι προσωπικότητα έχεις», μου λέει.
Κατά την διάρκεια των lockdown τα γήπεδα padel ήταν ανοιχτά, οπότε λειτούργησαν σαν διέξοδο για πολύ κόσμο. «Εγώ το ανακάλυψα λίγο πιο μετά, από δύο φίλους και συνεργάτες. Μετά την πρώτη φορά, έγινε μικρόβιο. Λίγο αργότερα άρχισε να έρχεται και ο γιος μου, ο οποίος εκείνο το διάστημα προετοιμαζόταν για Πανελλήνιες. Πλέον, εκείνος έχει προχωρήσει αγωνιστικά σε επόμενη κατηγορία».
Όπως μου εξηγεί, το padel παίρνει ένα 6μηνο να εξοικειωθείς, ειδικά αν δεν έχεις παίξει ποτέ τένις. Ωστόσο, σε αντίθεση με το τένις, στο padel μπορείς πολύ γρήγορα να ξεκινήσεις να διασκεδάζεις. «Η δυναμικότητα που έχει σαν περιβάλλον έχει ταιριάξει στην ιδιοσυγκρασία μου, με κάνει να νιώθω νεότερος. Οι προπονήσεις με βοήθησαν πάρα πολύ να συνεχίσω, τις συνιστώ οπωσδήποτε. Το πρώτο εξάμηνο έπαιζα πάρα πολύ συχνά, είχα εθιστεί. Μετά με έπιασε η ανταγωνιστικότητα, ήθελα να γυρίσω σε αγωνιστικό. Εκεί μπήκε και ο Δημήτρης [σ.σ. ο γιος του]. Πήραμε σερί όλα τα τουρνουά, όπου υπήρχε δηλώναμε συμμετοχή και πηγαίναμε, στην κατηγορία Beginners. Εγώ είχα βάλει στόχο ότι μέχρι το τέλος της χρονιάς θα “το σηκώσουμε”. Και πράγματι, παίξαμε 3-4 αγώνες μαζί με τον Δημήτρη –τρομερή εμπειρία να είσαι συμπαίκτης με τον γιο σου– και τελικά καταλήξαμε στην κορυφή».
Για τον Κώστα, το padel είναι άθλημα για όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας και φυσικής κατάστασης. «Πολλοί το αντιλαμβάνονται ως power game, στην πραγματικότητα όμως είναι control game. Πέρα από τα αντανακλαστικά που βοηθά να έχει κανείς, το padel είναι περισσότερο παιχνίδι αντίληψης και όχι σωματικής δύναμης. Όποιος μπορεί να συνδυάσει και τα δύο, βέβαια, κάνει πρωταθλητισμό. Στη δική μας ηλικία, όμως, ο αθλητισμός είναι πολλοί μικροί στόχοι».
Εξομολογείται ότι στα 50 η σωματική κόπωση είναι πιο έντονη και τυχόν τραυματισμοί μπορεί να σε αφήσουν έξω για πολύ καιρό. «Εγώ έπαιξα padel την Πρωτοχρονιά, έπαθα διάστρεμμα στο γόνατο και εξαιτίας αυτού έμεινα έξω για 1,5 μήνα. Τώρα παίζω με δεμένα γόνατα. Δεν το βάζουμε κάτω όμως!»
Επιπλέον, πρόκειται για ένα ακριβό άθλημα. «Η κάθε συμμετοχή φτάνει τα 15 ευρώ, οπότε αφορά και ένα ηλικιακό γκρουπ που μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτό το έξοδο. Ωστόσο, μαζεύει καλό κόσμο, δημιουργείται μια ωραία κοινότητα. Είναι, δηλαδή, μια ενασχόληση που αξίζει τα λεφτά της».
«Θα βοηθούσε να υπάρχουν περισσότερα ελεύθερα γήπεδα για να αθλούνται οι άνθρωποι μετά τα 40»
Το θέμα του κόστους δεν είναι αμελητέο. Στη δική μας περίπτωση, όταν μαζευτήκαμε καμιά 10αριά γυναίκες που «δεθήκαμε» από την κοινή μας αγάπη για το βόλεϊ, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρούμε ένα ελεύθερο γήπεδο για τις προπονήσεις μας. Απευθυνθήκαμε τελικά στον Δήμο στον οποίο ανήκουμε οι περισσότερες και, αφού επιμείναμε, μας παραχώρησαν ένα ανοιχτό γήπεδο που έτυχε να είναι ελεύθερο ένα μόνο βράδυ της εβδομάδας.
Δεν πάμε για πρωταθλητισμό, είναι και για εμάς μια ποιοτική εκτόνωση, «γελάμε, νιώθουμε καλά και αυτό έχει διάρκεια όλη την εβδομάδα που θα ακολουθήσει», όπως λέει μια συμπαίκτριά μου, η Άνκα. Ωστόσο, το πρόβλημα του γηπέδου παραμένει και αποτελεί εμπόδιο για πολλούς ανθρώπους που θα ήθελαν να δημιουργήσουν τις δικές τους ομάδες βόλεϊ, χωρίς να ανήκουν απαραίτητα σε κάποιο σωματείο.
Ο Αλέξανδρος, ο προπονητής μας, θεωρεί πως το ότι μαζευόμαστε γυναίκες μετά τα 40 και παίζουμε είναι από μόνο του επιβράβευση. Θα έπρεπε, όμως, οι Δήμοι να ενθαρρύνουν τέτοιες πρωτοβουλίες. Θα μπορούσαν, όπως λέει, να ανοίγουν τα γήπεδα κάποιων σχολείων τα βράδια και να προσληφθούν υπάλληλοι σε ρόλο γραμματείας για τους ανθρώπους που επιθυμούν να αθληθούν. Σε πολλά ιδιωτικά σχολεία γίνεται αυτό.
Κέλλυ, 41 ετών: «Το γήπεδο είναι πλέον το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο»
Η σχέση της Κέλλυς με τον αθλητισμό είναι ένα πραγματικό love story. Ως παιδί ήταν πάντα υπερκινητική και συμμετείχε σε διάφορα αθλήματα για εκτόνωση, όμως σταμάτησε στη Β’ Λυκείου για να προετοιμαστεί για τις Πανελλαδικές. «Από τα μεγαλύτερα λάθη μου, γιατί τότε ξεκίνησα το κάπνισμα, τα πάρτι και απομακρύνθηκα εντελώς από την άσκηση». Στα 21 έκανε μια προσπάθεια να ασχοληθεί ξανά με τον αθλητισμό, ξεκίνησε το τζόκινγκ, μα χωρίς μεγάλες αξιώσεις – θεωρούσε πως πλέον ήταν πολύ μεγάλη. Στα 26 γράφτηκε σε έναν σύλλογο Τάε Κβον Ντο, με το οποίο ασχολήθηκε για 10 χρόνια, ωστόσο έχασε τη μαμά της και μαζί κάθε διάθεση για αθλητισμό. «Φόρτωσα μερικά κιλά, άρχισα να πίνω επικίνδυνα πολύ, ξενυχτούσα και έβλεπα να απομακρύνομαι τελείως από την άσκηση».
«Το 2016 αποφάσισα να κόψω οριστικά το κάπνισμα, το οποίο με βασάνισε πολύ. Ένιωθα, όμως, πως πια δεν μπορούσα να πάρω ανάσα». Έτσι, άρχισε να επιστρέφει στον αθλητισμό περισσότερο ως χομπίστρια. Δοκίμασε διάφορα είδη άσκησης μέχρι που της πρότειναν να δοκιμάσει τον στίβο, με προπονητή. Η συνέχεια είναι συναρπαστική:
«Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ήταν Σάββατο 10 Απριλίου του 2021, ώρα 17:00, που έκλεισα να πάω για προπόνηση. Είπα στον εαυτό μου: Καλά, τι χαλάς το Σάββατο σου τώρα, λες και θα ξαναπάς! Ακόμα τη θυμάμαι αυτή την ατάκα και γελάω. Εκείνο το Σάββατο μου άλλαξε η ζωή!»
Με τη βοήθεια του προπονητή της, μέσα σε ένα 6μηνο βελτίωσε τη φυσική της κατάσταση, ξεκίνησε διατροφή, βρήκε ποια απόσταση τρεξίματος της ταιριάζει. Όταν της είπαν ότι πρέπει να ασχοληθεί με ταχύτητες (60, 100, 200 μέτρα) η προπόνηση πήρε άλλη τροπή. Εδώ και δύο χρόνια κάνει προπόνηση κάθε μέρα εκτός Κυριακής που «έχω υποχρεωτικά ρεπό για να αντέξει το σώμα» λέει και συνεχίζει:
«Πρέπει να σημειώσω εδώ πως επειδή το σώμα μου δεν είχε ποτέ ξανά αντιμετωπίσει τέτοιο όγκο προπόνησης, είχα συνέχεια τραυματισμούς. Τενοντίτιδες, θλάσεις, τραβήγματα, μυϊκές συσπάσεις. Τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν ικανό να με κάνει να σταματήσω να τρέχω. Η αίσθηση των spikes (σ.σ. παπούτσια στίβου) στα πόδια μου ήταν σαν να φοράω φτερά. Αγαπάω κάθε βήμα που κάνω όταν τρέχω, και το γήπεδο έχει γίνει το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο. Προπονούμαι σε γιορτές, αργίες, διακοπές, γενέθλια, Χριστούγεννα, Πάσχα. Κάθε μέρα μου περιστρέφεται πλέον γύρω από την προπόνησή μου. Τι ώρα θα κοιμηθώ, τι θα φάω, το ωράριο της δουλειάς, όλα τα έχω προσαρμόσει με τελικό σκοπό να βρεθώ στο γήπεδο, να βάλω τα αγωνιστικά μου παπούτσια και να τρέξω.
»Η αγάπη μου αυτή για το τρέξιμο σιγά σιγά με μεταμόρφωσε και με μεταμορφώνει ακόμα. Μέσα από το τρέξιμο αγάπησα πρώτα το σώμα μου. Όλα τα χρόνια της ζωής μου έλεγα πως είχα χοντρά πόδια και παραπονιόμουν. Τώρα κατάλαβα πως τα χοντρά μου πόδια με κάνουν γρήγορη. Και τα αγαπάω πια. Μέσα από το σώμα μου αγάπησα και μένα. Κάθε βήμα μου μέσα στο γήπεδο με γεμίζει αυτοπεποίθηση, σιγουριά, δύναμη. Και αυτά τα παίρνω μαζί και εκτός γηπέδου. Νιώθω πως αφού μπορώ να τρέξω και να αντέξω την προπόνηση, μπορώ να αντέξω τα πάντα. Και νιώθω όμορφη, ζωντανή, νέα!»
Όπως μου λέει στη συνέχεια, «γυρνώντας προχτές από αγώνες στην Πολωνία [κατέκτησε την 8η θέση στα 60μ.] μίλησα με μια συνάδελφο (ερευνήτρια μαθηματικών) και της είπα πως νιώθω ερωτευμένη με τον εαυτό μου». Αυτό λέει και στους φίλους της που μετά τα 40 νιώθουν πως η ρουτίνα τους έχει τελματώσει: «Τους προτείνω να αφεθούν σε έναν τέτοιο έρωτα, που θα τους κάνει να νιώθουν σαν εικοσάχρονα παιδιά, γεμάτα ενθουσιασμό και ζωή!»
Μου αναφέρει, μάλιστα, τον κύριο Κώστα, 95 χρόνων, που στην Πολωνία αγωνίστηκε σε ταχύτητες και στο άλμα εις μήκος, και έσπασε και 2-3 παγκόσμια ρεκόρ. «Αυτός ο άνθρωπος είναι ακόμα ζωντανός γιατί λαχταράει να μπει στο γήπεδο. Δεν μου μίλησε για τα νιάτα του, για τη δουλειά του ή για την οικογένεια του. Μου μιλούσε για τον εαυτό του και για τους επόμενους αγώνες που περιμένει. Μέσα του είδα μια φλόγα που προτρέπω σε κάθε 40άρη να ανάψει και να την αφήσει να τον παρασύρει. Εγώ βλέποντας τον κύριο Κώστα λέω πως έχω ακόμα 55 χρόνια προπόνησης και ανυπομονώ να ζήσω κάθε λεπτό τους!»
Η Κέλλυ έχει τρέξει σε διάφορες διοργανώσεις που της έχουν χαρίσει σημαντικές διακρίσεις. «Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως εγώ, μια ερασιτέχνης αθλήτρια, κατάφερα να βρεθώ στις 8 καλύτερες 40άρες της Ευρώπης, και μάλιστα να φλερτάρω με το πανελλήνιο ηλικιακό ρεκόρ (8.40 κι εγώ έτρεξα 8.44)!», μου λέει. Και δεν έχει σκοπό να σταματήσει: «Ονειρεύομαι βέβαια τα πανελλήνια ηλικιακά ρεκόρ, ονειρεύομαι να πιάσω τα όρια για να συμμετάσχω στα πανελλήνια πρωταθλήματα του ΣΕΓΑΣ, αλλά κυρίως ονειρεύομαι να είμαι καλά, να φοράω τα spikes μου και να πετάω!»
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
