Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 150 – ΤΙ ΤΟΝ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ;

Αν ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει μέχρι τα 150, όπως υποστηρίζει ο διεθνώς αναγνωρισμένος κυτταρικός βιολόγος Dr. Bruce Lipton, τότε τι κάνουμε λάθος και έχουμε τόσο μικρότερο προσδόκιμο ζωής;

Πριν από μερικές ημέρες είχα την ευκαιρία να συμμετέχω σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, κεντρικό πρόσωπο της οποίας ήταν ο Dr. Bruce Lipton, διεθνώς αναγνωρισμένος βιολόγος, πρώην καθηγητής του Πανεπιστημίου Stanford, συγγραφέας παγκοσμίων best seller και διάσημος ομιλητής. Ο ίδιος μίλησε σε μία ομάδα δημοσιογράφων και ψυχολόγων με αφορμή το workshop που θα παρουσιάσει στις 12 και 13 Οκτωβρίου 2024 στην Αθήνα (στον Πολυχώρο Dais), στο οποίο θα διδάξει πώς οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις μας  επηρεάζουν τα κύτταρά μας, τη βιολογία μας και κατ’ επέκταση την ευημερία μας.

Στη συζήτηση αυτή με τον Dr. Lipton είπαμε πολλά, ωστόσο μία πληροφορία που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και αξίζει να μοιραστώ μαζί σας είναι ότι «the expected age of a human being is over 150» (με απλά λόγια, ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει μέχρι τα 150 και παραπάνω). Γιατί δεν το κάνει; «Γιατί δεν ζούμε σε Αρμονία», απάντησε καταρχάς ο ίδιος. Συνέχισε, βέβαια, εξηγώντας ότι οι λόγοι είναι πολλοί και οι τρόποι δεν είναι εύκολοι, τουλάχιστον όχι έτσι όπως έχουμε προγραμματιστεί να ζούμε και να σκεφτόμαστε. Αξίζει, όμως, τόσο πολύ να δοκιμάσουμε. Πώς; Με το να γίνουμε πιο υγιείς. Πώς; Αν απαλλαγούμε από τα εξής:

Το στρες

«Καταρχάς οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ότι λιγότερο από 1% των ασθενειών συνδέεται με τη γενετική. Το 90% των ασθενειών ή και παραπάνω έχει να κάνει με το στρες», είπε ο Dr. Lipton και εξήγησε ότι το στρες προκαλεί τρία προβλήματα, τα οποία σχετίζονται με την ορμόνη κορτιζόλη που εκλύεται όταν βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση:

1. Το σώμα μας έχει δημιουργηθεί έτσι, ώστε όταν νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε κίνδυνο να μπορούμε να τρέξουμε και να πολεμήσουμε με τα χέρια μας. Να έχουμε, δηλαδή, ενέργεια στα πόδια και τα χέρια μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει το στρες… καθιστός, οπότε πού πάει όλη αυτή η ενέργεια, μέσω του αίματος που τη μεταφέρει; «Στο έντερο, στα εντόσθια, στα εσωτερικά μας όργανα. Γιατί; Γιατί αυτά φροντίζουν το σώμα μας, το θρέφουν, το καθαρίζουν, το επιδιορθώνουν. Όταν, λοιπόν, φοβάσαι, το νιώθεις στο στομάχι σου, το στρες επηρεάζει το γαστρεντερικό σύστημα».
2. Το ανοσοποιητικό σύστημα χρησιμοποιεί πολλή ενέργεια, οπότε όταν έχεις μια λοίμωξη ενώ ταυτόχρονα έχεις και στρες, πού θα πρέπει να πρωτοπάει η ενέργειά σου για να φροντίσει το σώμα σου; «Το ανοσοποιητικό σύστημα θα μπει σε δεύτερη μοίρα, γιατί οι ορμόνες του στρες θα υπερισχύσουν», λέει ο καθηγητής, συνεπώς το στρες καταβάλλει το ανοσοποιητικό σύστημα.
3. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος χωρίζεται σε δύο μέρη: Το συνειδητό, αυτό που μας βοηθά να σκεφτόμαστε δημιουργικά, και το ασυνείδητο, που δεν σκέφτεται μα συμβάλλει στην αντανακλαστική λειτουργία μας. Όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση στρες, κατά την οποία η ενέργεια όπως είπαμε μεταφέρεται στο έντερο, το αίμα στον εγκέφαλο μειώνεται οπότε λειτουργούμε περισσότερο με το ασυνείδητο, έτσι σκεφτόμαστε λιγότερο, είμαστε λιγότερο έξυπνοι.

Σύμφωνα με τον Dr. Bruce Lipton, όταν συμβαίνουν τα τρία παραπάνω γίνονται η αιτία για το 90% των ασθενειών. Ο ίδιος, μάλιστα, δίνει και τον δικό του απλό ορισμό για το στρες: «Έχεις το όραμα ότι θες να πας κάπου. Αν κάτι εμποδίσει αυτό το όραμα, σου προκαλεί στρες». Συνεπώς, λέει, όσα μας δυσκολεύουν στη καθημερινότητά μας και δεν μας επιτρέπουν να πετύχουμε αυτά που οραματιζόμαστε μας προκαλούν στρες. Το ανθρώπινο σώμα, όμως, δεν είναι δημιουργημένο για να βρίσκεται διαρκώς σε αυτή την κατάσταση. «Δημιουργούμε μόνοι μας τις ασθένειές μας», καταλήγει.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Το υπερβολικό φαγητό

Για να καταλάβουμε πώς μας βλάπτει το πολύ φαγητό, ο Dr. Lipton περιέγραψε τη διαδικασία της χώνεψης: Όταν «καίμε» φαγητό για να παράγουμε ενέργεια, την ίδια ώρα παράγουμε και απόβλητα. Κατά την διαδικασία της χώνεψης, λοιπόν, παράγουμε τις λεγόμενες «ελεύθερες ρίζες». Αυτές λειτουργούν ως «σφαίρες», ανοίγοντας τρύπες στο ανθρώπινο κύτταρο. «Καταναλώνοντας, λοιπόν, πολύ φαγητό, σκοτώνουμε τον οργανισμό μας», καταλήγει ο ίδιος.

Την έλλειψη επαρκούς χρήσης των οργάνων μας

Καθώς μεγαλώνουμε, οι άνθρωποι σταματάμε σταδιακά να χρησιμοποιούμε τα πιο βασικά μας όργανα και αυτό δημιουργεί διάφορα προβλήματα υγείας που μπορεί να οδηγήσουν στον θάνατο πιο γρήγορα. Ο Dr. Lipton αναφέρεται, για παράδειγμα, στην άνοια, λέγοντας πως η βασική της αιτία είναι «η έλλειψη χρήσης του εγκεφάλου. Μεγαλώνοντας οι άνθρωποι μειώνουν την επικοινωνία τους. Άνθρωποι γύρω τους πεθαίνουν, μένουν όλο και πιο μόνοι, καθισμένοι για ώρες μπροστά σε μία τηλεόραση… Το ίδιο ισχύει για όλο το σώμα. Ισχύει το λεγόμενο: Use it or lose it».

Όσο, λοιπόν, χρησιμοποιούμε π.χ. τους μυς και τον εγκέφαλό μας, τόσο πιο υγιές θα διατηρούμε το σώμα μας και θα καθυστερούμε τον θάνατο.

Τον τρόπο που σκεφτόμαστε

«Ακούω ανθρώπους γύρω μας που λένε: Γέρασα τώρα, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Τη στιγμή που θα το πεις αυτό, έχεις πράγματι γεράσει. Τη στιγμή που το λες, αυτό που πιστεύεις γίνεται. Αυτό που λέω εγώ, όμως, είναι: Πρόσεχε πολύ καλά τι λες, γιατί αυτό που πιστεύεις, θα γίνει πραγματικότητα», επισημαίνει ο Dr. Bruce Lipton.

Η θεωρία του αυτή περιγράφεται αναλυτικά στο βιβλίο του «Η Βιολογία της Πεποίθησης», στο οποίο εξηγεί ότι οι σκέψεις μας είναι ενέργεια και ανάλογα με του πού θα τις κατευθύνουμε, η ενέργεια αυτή μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε καλά ή να μας κάνει να νιώθουμε άσχημα. «Πρέπει να καταλάβουμε πως εμείς δημιουργούμε την ενέργεια: αν μπορέσουμε να ισχυροποιήσουμε την καλή ενέργεια στη ζωή μας, τόσο περισσότερο και τόσο καλύτερα θα ζήσουμε».

Πώς θα το πετύχουμε αυτό; Ζώντας με ενσυνείδηση, καλλιεργώντας την ψυχική ανθεκτικότητα και συνειδητοποιώντας, όπως τόνισε και ο Dr. Lipton, πως ανάμεσα σε όλα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν γύρω μας, «εμείς είμαστε οι δημιουργοί. Το μυαλό μας είναι ο δημιουργός όλης μας της ζωής, των εμπειριών μας. Η ενέργεια του μυαλού είναι που εκδηλώνει την πραγματικότητα. Αυτό αποδεικνύεται και μέσω της επιγενετικής, της επιστήμης που υπηρετώ, η οποία αποδεικνύει πώς το μυαλό ελέγχει τη γενετική μας».