Η ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΗ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ ΑΠΟ ΟΣΟ ΝΟΜΙΖΕΙΣ

Μια οργανωμένη πεζοπορία στην Πάρνηθα σου φαίνεται «βουνό»; Κι όμως, είναι υπόθεση ενός τηλεφωνήματος, ενώ η ευεξία που θα νιώσεις στο τέλος της ημέρας δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Ο Εθνικός Δρυμός Πάρνηθας είναι ο πιο κοντινός σε πρωτεύουσα σε όλη την Ευρώπη. Είμαι σίγουρη ότι δεν είχες ιδέα. Είμαι ακόμα πιο σίγουρη πως έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που βρέθηκες εκεί και περπάτησες στο καταπράσινο δάσος, πιστεύοντας πλέον πως είναι τόσο καμένο, που έχει χάσει όλη του την ομορφιά. Δεν είναι έτσι. Το μεγαλύτερο μέρος του δάσους παραμένει μαγικό και φιλόξενο. Και η δυνατότητα που έχουμε να το επισκεφθούμε σε 40 λεπτά ξεκινώντας από το κέντρο της Αθήνας αποτελεί τύχη-βουνό.

Έτσι, η φετινή, ηλιόλουστη αργία της 28ης Οκτωβρίου μας βρήκε –τιμώντας τρόπον τινά την παράδοση– στα βουνά. Εκεί όπου οι ηρωικοί πρόγονοί μας διεκδίκησαν κάποτε τη χαμένη τους ελευθερία, οι Millenials επιστρέφουν αναζητώντας τη χαμένη τους σωματική και ψυχική υγεία. Και τη βρίσκουν: γιατί το βουνό έχει μοναδικά οφέλη για την ευεξία μας, που είναι σχεδόν συγκινητικά όταν τα βιώνεις.

Μια οργανωμένη πεζοπορία στην Πάρνηθα είναι μόλις ένα τηλεφώνημα μακριά

Η πεζοπορία στην αχανή δασική έκταση της Πάρνηθας είναι φυσικά ελεύθερη και απευθύνεται στον καθένα, αφού μπορεί να περιλαμβάνει από πολύ βατές έως και δύσκολες διαδρομές. Στην περίπτωσή μας, ως κάτοικοι νοτίων προαστίων με μικρά παιδιά ακούστηκε μάλλον επικίνδυνο το να πάρουμε τα… βουνά χωρίς να έχουμε ιδέα πού ακριβώς να πάμε. Οπότε, ανέλαβα πρωτοβουλία: Μπήκα στην ιστοσελίδα των καταφυγίων Μπάφι και Φλαμπούρι, που θα ήταν ούτως ή άλλως σημείο συνάντησης της παρέας, πήρα τις πληροφορίες που ήθελα και έκανα ένα τηλεφώνημα. Σε λίγα λεπτά είχα προγραμματίσει οργανωμένη πεζοπορία για 8 άτομα, μεταξύ των οποίων και 9χρονων παιδιών, για το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου.

Έλενα Μπούλια

Ραντεβού στο Μπάφι

Συναντηθήκαμε στις 10:30 το πρωί στο Μπάφι, στην καρδιά της Πάρνηθας και σε υψόμετρο 1.161 μέτρων. Το καταφύγιο ήταν ήδη γεμάτο κόσμο που απολάμβανε τον ήλιο και την εκπληκτική θέα από τη βεράντα του. Η ουρά προς το self-service εστιατόριο μετρούσε αρκετά μέτρα και οι μυρωδιές της ζεστής σοκολάτας, των γλυκών αλλά και των μεσημεριανών γευμάτων που είχαν ξεκινήσει να ετοιμάζονται στην κουζίνα έσπαγε τη μύτη!

Το κυριότερο, όμως, αίσθημα που σε κατακλύζει με το που πατάς το πόδι σου εκεί είναι αυτή η ευφορία που ενεργοποιείται εισπνέοντας καθαρό οξυγόνο και νιώθοντας το αναζωογονητικό κρύο αεράκι στα μάγουλά σου. Από την πρώτη κιόλας στιγμή σκέφτεσαι ότι δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να περάσεις αυτή τη μέρα!

Ο Πύργος του ΟΤΕ δίπλα στο καταφύγιο Μπάφι Έλενα Μπούλια

Σύντομα συναντήσαμε τον οδηγό μας, στον τεράστιο χάρτη έξω από το καταφύγιο. Ο Γιώργος μας εξήγησε πως υπάρχουν τρεις προτεινόμενες διαδρομές για να ακολουθήσουμε ξεκινώντας από το Μπάφι, αυξανόμενης δυσκολίας και διάρκειας η καθεμία: Η πρώτη θα μας οδηγούσε στο πυροφυλάκιο ΕΔΑΣΑ, με την τρομερή πανοραμική θέα, οι άλλες δύο θα μας πήγαιναν είτε ανηφορικά προς τις πηγές Σκίπιζα και Μόλα, είτε προς το Φλαμπούρι και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται προς το Τελεφερίκ. Οι δύο δεύτερες διαδρομές θα είχαν διάρκεια περί τις 3 και 3,5 ώρες αντίστοιχα και επειδή, πρωτάρηδες γαρ, δεν ήμασταν βέβαιοι για τις δυνάμεις μας επιλέξαμε την πρώτη διαδρομή, διάρκειας 2,5 ωρών και απόστασης 5 χιλιομέτρων (τελικά, μια χαρά θα τα είχαμε καταφέρει και στις άλλες).

Νεοφυές ελατάκι ηλικίας περίπου 7 ετών Έλενα Μπούλια

Τα οφέλη της οργανωμένης πεζοπορίας

Η απόφαση να αναλάβει την πεζοπορία μας ένας έμπειρος οδηγός αποδείχθηκε λαμπρή, όχι μόνο γιατί μας απάλλαξε από την έννοια να αναζητάμε κάθε τόσο τη σήμανση που θα μας οδηγούσε στο σωστό μονοπάτι, αλλά και γιατί καθ’όλη τη διάρκεια της διαδρομής δεν σταμάτησε να μας δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες τόσο για τη χλωρίδα και την πανίδα του βουνού, όσο και για τις περιοχές που βλέπαμε στον ορίζοντα.

Η άγρια τριανταφυλλιά φυτρώνει κατά τόπους στις πλαγιές της Πάρνηθας Έλενα Μπούλια

Ο Γιώργος μας μίλησε εκτενώς για τις πυρκαγιές των τελευταίων ετών και μας έδειξε τα νέα έλατα που κατά τόπους ξεφυτρώνουν, μαθαίνοντάς μας όχι μόνο να προσέχουμε μην τα πατήσουμε, αλλά και να υπολογίζουμε πόσο χρονών είναι. Μας είπε ότι το μεγαλύτερο μέρος του δάσους καλύπτεται από Κεφαλληνιακή Ελάτη και Ερυθρελάτη, αλλά και από Μαύρο Κέδρο που περιέχεται σε πολλά καλλυντικά.

Τα πρώτα κυκλάμινα κάνουν δειλά την εμφάνισή τους Έλενα Μπούλια

Όταν ρωτήσαμε για μανιτάρια, μας είπε δεν θα δούμε παρόλο που είναι η εποχή τους, γιατί δεν έχει βρέξει, ωστόσο μας έδειξε το άγριο τριαντάφυλλο, ένα φυτό γνωστό για τη μεγάλη περιεκτικότητα σε βιταμίνη C, το οποίο θεωρείται ρυθμιστής του ανοσοποιητικού (δεν ήταν λίγοι οι επισκέπτες του βουνού που το αναγνώριζαν και το μάζευαν σε σακούλες). Κατά τόπους είδαμε και μερικά νεοφυή κυκλάμινα.

Το πυροφυλάκιο ΕΔΑΣΑ Έλενα Μπούλια

Με βήμα ζωηρό αλλά όχι κουραστικό, με πειράγματα και παιχνίδια στα παιδιά, ο οδηγός μας οδήγησε στο πυροφυλάκιο ΕΔΑΣΑ, στο οποίο μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου θα παραμένουν οι Εθελοντές Πυροφύλακες που σκοπός τους είναι να εντοπίζουν δασικές πυρκαγιές και να ενημερώνουν άμεσα την Πυροσβεστική συμβάλλοντας ταυτόχρονα στις κατασβέσεις. Κουβεντιάζοντας μαζί τους, μας είπαν ότι από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο έχουν βάρδιες από τις 21:00 μέχρι τις 6:00 το πρωί και ότι οπωσδήποτε χρειάζονται περισσότερα άτομα να συμβάλλουν στο σπουδαίο έργο τους.

Από το μπαλκόνι του πυροφυλακίου η θέα απλώνεται σε περίμετρο σχεδόν 360 μοιρών: Με την ανατολή στην πλάτη βλέπεις από τα δεξιά στον Βορρά τη Δίρφη, το ψηλότερο βουνό της Εύβοιας, και τέρμα αριστερά, στον Νότο, τα Ζήρεια της ορεινής Κορινθίας. Ένα κτίσμα στο οποίο έπεσε το βλέμμα μας ακριβώς από κάτω μάθαμε πως ήταν το πολεμικό καταφύγιο του δικτάτορα Γιώργου Παπαδόπουλου, το οποίο χτίστηκε φυσικά χωρίς την παραμικρή άδεια και πλέον χάσκει εγκαταλειμμένο.

Οι εθελοντές πυροφύλακες του ΕΔΑΣΑ ζητούν στήριξη Έλενα Μπούλια

Στον δρόμο της επιστροφής, μας περίμενε μία ακόμα έκπληξη: Ο οδηγός μας κέρασε ζεστό τσάι του βουνού και κάτι φοβερές, σπιτικές σοκολατένιες μπάρες δημητριακών, ενώ εμείς μοιραστήκαμε μαζί του τα φρούτα και τους ξηρούς καρπούς μας. Αφού εξήγησε στα παιδιά γιατί δεν πρέπει να αφήνουμε στο δάσος ούτε καν τα κουκούτσια των φρούτων, συνεχίσαμε την πεζοπορία μας γεμάτοι ενέργεια. Ενέργεια που, ψυχικά τουλάχιστον, φαίνεται πως θα μας τροφοδοτεί για αρκετές ημέρες.

Έλενα Μπούλια

Τι κερδίσαμε από την πεζοπορία στην Πάρνηθα

– Άμεση μείωση του στρες

Από τη στιγμή που κατεβαίνεις από το αμάξι και βρίσκεσαι μέσα στη φύση, νιώθεις ανεξήγητα καλά. Νιώθεις ότι εκεί ανήκεις, εκεί θα είσαι καλά. Και αρκούν λίγα βήματα μέσα στα πράσινα μονοπάτια για να αδειάσει το μυαλό σου από σκέψεις και να βελτιωθεί σημαντικά η διάθεσή σου.

– Σωματική άσκηση χωρίς εξάντληση

Το πρώτο μας οικογενειακό πεζοπορικό εγχείρημα στην Πάρνηθα διήρκησε περίπου 2,5 ώρες, κατά τις οποίες καλύψαμε σχεδόν 5 χιλιόμετρα εύκολης διαδρομής μέσα στο δάσος, με λίγες αναβάσεις και καταβάσεις που αύξησαν τον βαθμό δυσκολίας. Στο τέλος της, οι μεγάλοι παρατηρήσαμε πόσο καλά νιώθαμε και δηλώσαμε ευγνώμονες που δεν αντιμετωπίσαμε κάποιον πόνο. Τα παιδιά θα μπορούσαν να συνεχίσουν για ώρες ακόμα. Αυτό μας γέμισε αυτοπεποίθηση και μας δημιούργησε την επιθυμία να επαναλάβουμε το εγχείρημα και μάλιστα με βραδινή πεζοπορία, που θα μπορούσε να συνδυαστεί με αστροπαρατήρηση, αλλά και διαμονή στο καταφύγιο.

– Κοινωνικοποίηση

Στο δάσος οι άνθρωποι επικοινωνούν. Μου έκανε από την πρώτη στιγμή εντύπωση πως όλοι οι περιηγητές που συναντήσαμε στη διαδρομή μας χαιρετούσαν, μας ρωτούσαν αν συναντήσαμε ελάφια (δεν είχαμε αυτή την τύχη) και μας πρότειναν κάποιο άλλο σημείο για να πάμε. Όπως μας είπε και ο Γιώργος λίγο πριν μας αποχαιρετήσει, στο δάσος γίνεσαι μέρος μιας ομάδας, είσαι εκεί για τον άλλον, ενώ ενδυναμώνεις τις σχέσεις σου με την παρέα, δημιουργώντας την ίδια ώρα αναμνήσεις που κάνουν την εβδομαδιαία ρουτίνα λίγο πιο υποφερτή.