ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΟΥΒΛΑΚΙ ΛΥΝΕΙ ΟΛΑ ΜΟΥ (ΣΧΕΔΟΝ) ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Μπορεί να κρύβεται σε ένα σουβλάκι η ευεξία και η θετική σου διάθεση; Δεν μπορώ να το αποδείξω επιστημονικά, αλλά για μένα, ναι, έτσι είναι τα πράγματα.

Ξέρω, δεν είναι πρέπον –ούτε καν λογικό– να προτείνεις ένα τυλιχτό απ’ όλα ως λύση για τα προβλήματα παντός τύπου. Ειδικά όταν δουλεύεις σε ένα site ευεξίας.

Κι όμως, η αλήθεια για μένα ήταν και συνεχίζει να είναι αυτή: Ένα καλαμάκι (ας με συγχωρέσουν οι Θεσσαλονικείς) κοτόπουλο, με ντομάτα, πατάτες, ενίοτε με τριμμένο καρότο, άλλοτε με μαρούλι, πάντα με σος, μέσα σε αλάδωτη πίτα, με συνόδευε στις πιο αξέχαστες στιγμές μου, καλές ή κακές.

Γιατί το σουβλάκι ήταν πάντα δίπλα μου;

Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με τραβάει τόσο πολύ στο σουβλάκι. Σκέφτομαι να μην πληρώσω ψυχοθεραπευτή για να λύσω το φλέγον αυτό ζήτημα και να γυρίσω χωρίς τη δική του παραίνεση πίσω στην παιδική μου ηλικία, αναζητώντας τη λύση του μυστηρίου.

Τότε (όταν ήμουν δημοτικό) δεν τρώγαμε πολύ έξω, ούτε παραγγέλναμε τόσο συχνά όσο σήμερα – όχι μόνο η δική οικογένεια, όλοι νομίζω. Εκείνα τα λίγα, λοιπόν, βράδια που απαφασίζαμε να την «κάνουμε ταράτσα», όπως έλεγε ο μπαμπάς μου, τα θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Το σουβλατζίδικο της γειτονιάς, μια μικρή τρύπα. Η ταμπέλα έγραφε «Γουρουνάκια» και σήμα είχε ένα γουρουνάκι με γυαλιά. Ο ιδιοκτήτης στεκόταν κάθε φορά στην ίδια θέση, πίσω από το ταμείο, φορώντας πάντα τα γυαλιά του. Έδινε την παραγγελία στους ψήστες και εμείς φεύγαμε με μια διάφανη σακούλα που έκαιγε.

Κρατούσα τους γονείς μου από το χέρι, μύριζα τη ζεστή πίτα και ένιωθα για μια στιγμή απέραντη ευτυχία. Τα τρώγαμε στη βεράντα, απολαμβάνοντας το φεγγάρι, την ιδανική θερμοκρασία μιας ανοιξιάτικης (ή μήπως φθινοπωρινής;) νύχτας και τις ζεστές «αληθινές» πατάτες, που πάντα είχαν τριμμένο τυρί πάνω τους – έτσι τις έκανε ο κύριος με τα γυαλιά.

Τα χρόνια περνούσαν, είχαμε αλλάξει σπίτι και περιοχή, αλλά τα σουβλάκια παρέμεναν πάντα αξία σταθερή. Στο λύκειο είχα εμφανιστεί στο σχολείο με σουβλάκι από το ψυγείο, που είχε περισσέψει από το προηγούμενο βράδυ. Οι φίλοι με κοιτούσαν με γνήσια απορία, ορισμένοι ίσως και με μια μικρή δόση ενθουσιασμού, κανείς πάντως δεν μυήθηκε στη μόδα που πάσχιζα να λανσάρω.

Το σουβλάκι ήταν παρόν και τις δύσκολες μέρες των Πανελληνίων. Εκεί που πάλευα να μάθω την ιστορία παπαγαλία (από τότε ούτε αριθμό τηλεφώνου δεν μπορώ να θυμηθώ, έκλεισε ο γενικός), αποφάσισα να παραγγείλω 3 τυλιχτά. Υπερβολή. Μην το δοκιμάσετε. Για να μην σας μείνει η απορία, τα έφαγα, αλλά όλο το βράδυ παραμιλούσα, κάτι για Εσκί Σεχίρ – Κιουτάχεια.

Χριστίνα Αβδίκου

Σουβλάκι έτρωγα όταν ερωτευόμουν κάποιον, αλλά και όταν χώριζα. Ήταν αυτή η ξεχωριστή στιγμή, που τη φυλούσα ως κόρην οφθαλμού όταν ήθελα να κλείσει ωραία μια δύσκολη περίοδος. Ένα κακό σουβλάκι μπορούσε να μου καταστρέψει τη μέρα. Θα προτιμούσα να έχω φάει μπάμπιες. Ένα καλό σουβλάκι, πάλι, μπορούσε να μου καθαρίσει το μυαλό, να αισθανθώ ασφάλεια και γαλήνη. Είχε πάντα μια κατευναστική, ανακουφιστική ιδιότητα, σαν να γυρνούσα πίσω στη βεράντα των παιδικών μου χρόνων.

Η πρώτη μου δουλειά ως δημοσιογράφος ήταν σε περιοδικό υγείας. Μου ζήτησαν να στείλω προτάσεις. Δεν με είχε απασχολήσει ποτέ το θέμα του wellness, για τα ιατρικά θέματα δεν μου καιγόταν καρφάκι (ήμουν 23), τι να γράψω; Πρότεινα και έκανα το πρώτο  μου ρεπορτάζ. «Τα καλύτερα “βρώμικα” της Αθήνας».

Ακόμα κι όταν χρειάστηκε να συμβουλευτώ μια ειδικό διατροφής για ένα αυτοάνοσο που μου παρουσιάστηκε, της έκανα την εξήγηση από την αρχή. «Δεν έχω πρόβλημα να κάνω ό,τι μου πείτε, ένα πράγμα μόνο δεν κόβω». Το δέχτηκε.

ΕΝΑ ΚΑΚΟ ΣΟΥΒΛΑΚΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗ ΜΕΡΑ. ΘΑ ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΦΑΕΙ ΜΠΑΜΙΕΣ. ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΟΥΒΛΑΚΙ, ΠΑΛΙ, ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ.

Κρύβεται μια δόση wellness σε ένα τυλιχτό απ’ όλα;

Και έρχομαι τώρα στο προκείμενο. Προσπαθούμε να εφαρμόσουμε όλα αυτά που θα μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα στην καθημερινότητά μας. Να βρούμε αυτές τις στιγμές ικανοποίησης –ιδανικά και ευτυχίας– που σε κάνουν να θυμάσαι ότι «ναι, ρε φίλε, αυτό είναι ζωή».

Προσέχουμε το σώμα μας για να αισθανθούμε ευεξία, δοκιμάζουμε διαλογισμό για να διαχειριστούμε το στρες, προσπαθούμε να βρούμε χρόνο για τον εαυτό μας, ενδεχομένως να ξεκινήσουμε και κάποιο χόμπι, πίνουμε ροφήματα, βάζουμε κουρκουμά στο φαγητό και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Όλα αυτά είναι μια χαρά. Με έχουν βοηθήσει – και μένα και εσάς.

Το wellness, όμως, η ευεξία, όπως θέλετε πείτε το, σκέφτομαι ότι δεν είναι τελικά μια λίστα με ομολογουμένως ωφέλιμα για μας πράγματα, τα οποία τσεκάρουμε κάθε πρωί και διπλοτσεκάρουμε λίγο πριν μπει η καινούρια (κάθε φορά) χρονιά. Είναι κάτι πιο πέρα και πιο πάνω από αυτό, που όπως φαίνεται δεν μπορούμε να αγγίξουμε, γι’ αυτό και καταφεύγουμε σε χειροπιαστές συμβουλές, σε δραστηριότητες και μεθόδους που μπορούμε να ελέγξουμε. Είναι όμως αυτό το wellness; Ή, καλύτερα: Είναι μόνο αυτό; Τι είναι ευεξία για τον καθένα μας; Μήπως χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε τον όρο; Και να αφουγκραστούμε τον εαυτό μας και αυτό που μας κάνει καλό –ουσιαστικά καλό– κάθε φορά;

Απαντήσεις δεν έχω, ερωτήματα μόνο θέτω, μπας και ενώσουμε όλοι τις αναζητήσεις μας και καταλήξουμε κάπου. Ή και όχι. Τουλάχιστον θα έχουμε μοιραστεί τους προβληματισμούς μας. Και ένα σουβλάκι, βρε αδερφέ. Κι ας μην λύνει όλα τα προβλήματά μας.