ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΑ ΕΘΕΛΟΝΤΡΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΟ ΓΥΡΟ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τι μπορεί να σου προσφέρει ο εθελοντισμός και γιατί αξίζει να τον δοκιμάσεις; Η πρώτη μου εθελοντική εμπειρία από τον ποδηλατικό γύρο της Ελλάδας με γέμισε νέες εμπειρίες, πρωτόγνωρα συναισθήματα και πολλούς λόγους για να το ξανακάνω.

Στον Ημιμαραθώνιο 2022 της Αθήνας, οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν οι ιδανικότερες. Τσουχτερό κρύο, κατά καιρούς έντονο χιόνι, αέρας, βροχή. Για εμάς τους δρομείς, βέβαια, πάντα υπάρχει το κίνητρο του τερματισμού, του να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, που σε κάνει να ξεπερνάς και όλα τα άλλα. Για τους διοργανωτές, η επιθυμία είναι να κυλήσουν όλα καλά, να είναι ένας επιτυχημένος αγώνας, να ανθίσουν οι καρποί της δουλειάς τόσων μηνών.

Ποιο είναι όμως το κίνητρο για τους εθελοντές; Τι σπρώχνει ανθρώπους κάθε ηλικίας να σηκωθούν απ’ τα χαράματα –και μάλιστα τη μοναδική συνήθως μέρα της εβδομάδας που μπορούν να κοιμηθούν λίγο παραπάνω, να χαλαρώσουν ή να διασκεδάσουν με την παρέα τους– για να προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους σε μία διοργάνωση, σε συνθήκες πολλές φορές ιδιαίτερα απαιτητικές, ψύχους ή καύσωνα, ορθοστασίας και κούρασης; Ποιο είναι το κίνητρο για τον εθελοντισμό;

Πώς γίνεσαι εθελοντής;

Έχω πάρει μέρος σε δεκάδες αγώνες τρεξίματος και πάντα οι εθελοντές (ή η έλλειψη τους) έκαναν τη διαφορά. Το χειροκρότημα και η φωνή ενθάρρυνσης σε εκείνη την ατελείωτη ανηφόρα, το χιούμορ «έλα, μόνο 17 χλμ. έμειναν ακόμα», το μπουκαλάκι νερό να εμφανίζεται μπροστά σου σαν όαση όταν το έχεις ανάγκη, το χαμόγελο και τα συγχαρητήρια στον τερματισμό, λες και απευθύνονται στον πιο κοντινό τους άνθρωπο. Η συνεισφορά των εθελοντών είναι ανεκτίμητη. Και σε κάθε αγώνα που παίρνω μέρος, συνειδητοποιώ πόσο πίσω είμαστε ως χώρα όσον αφορά τον εθελοντισμό και πόσο έντονη είναι η απουσία εκπαίδευσης από τα σχολικά χρόνια για τα οφέλη του στην ανάπτυξη αισθήματος αλληλεγγύης και στον αγώνα για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Νάσος Τριανταφύλλου

Ενώ προσπαθώ να εντάξω τον εθελοντισμό στην ζωή μου, είτε με την εθελοντική αιμοδοσία είτε με το να ενισχύω οικονομικά ή με είδη πρώτης ανάγκης οικονομικά αδύνατους συνανθρώπους, δεν είχα ποτέ μέχρι τώρα εργαστεί εθελοντικά σε μία διοργάνωση. Και επειδή έχω εισπράξει τα οφέλη των εθελοντών, αποφάσισα να δώσω κάτι πίσω, δηλώνοντας εθελόντρια στον ΔΕΗ Διεθνή Ποδηλατικό Γύρο Ελλάδας. Μιλάμε για μια διοργάνωση παγκόσμιας εμβέλειας, με 20 ομάδες από όλο τον κόσμο και 147 ποδηλάτες να διανύουν μια διαδρομή 846 χιλιομέτρων σε όλη την Ελλάδα, ξεκινώντας από την Κρήτη και καταλήγοντας στα Ιωάννινα. Οι γνώσεις μου γύρω από την ποδηλασία δρόμου περιορίζονταν στο ότι έχω βγει με ποδήλατο στο δρόμο. Ο ενθουσιασμός μου, όμως, μεγάλος.

Εθελοντισμός: Από την αίτηση στην πραγματικότητα

Δήλωσα συμμετοχή στο 2ο ΕΤΑΠ  (ΕΤΑΠ είναι μία από τις διαδρομές, υπήρχαν 5 συνολικά), που ξεκινούσε από το ΟΑΚΑ και κατέληγε στην Ιτέα. Να πω εδώ ότι στη διάρκεια των 2 εβδομάδων από την αίτηση μέχρι και την ολοκλήρωση του αγώνα, μελέτησα και πλέον παίζω στα δάχτυλα την ποδηλατική ορολογία. Η ομάδα εθελοντών μου απάντησε αμέσως, επιβεβαιώνοντας τη θέση μου. Από τη χαρά μου, αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή και για το 3ο ΕΤΑΠ, από τους Δελφούς στην Καρδίτσα, με το δικό μου πόστο να είναι στον τερματισμό στην Καρδίτσα.

Νάσος Τριανταφύλλου

Ευκαιρία για ταξιδάκι, λοιπόν, και πλέον ο ενθουσιασμός αρχίζει να καταλαγιάζει και με κυριεύει η αγωνία για το τι με περιμένει. Πρώτη βάρδια που μου ανατέθηκε στην Αθήνα, η φύλαξη των διασταυρώσεων επί της Λεωφόρου Φυλής, στα Άνω Λιόσια. Κρύος ιδρώτας με λούζει. Πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό, οι έξαλλοι οδηγοί που έχω δει ουκ ολίγες φορές στους αγώνες τρεξίματος να ωρύονται βρίζοντας και φτύνοντας τους καημένους τους εθελοντές, σηκώνοντας τις ασπροκόκκινες λωρίδες της αστυνομίας ώστε να περάσουν από κάτω συνεχίζοντας τη βόλτα τους με το αυτοκίνητο, διατεθειμένοι να πατήσουν αν χρειαστεί τους ανυποψίαστους δρομείς.

Εικόνα Νο 2: γυναίκα ποζάρει με πλακάτ στο Tour de France κλείνοντας τον δρόμο και προκαλώντας μία απίστευτη καραμπόλα και τον τραυματισμό πολλών ποδηλατών. Και όλα αυτά –γιατί όχι;– πιθανόν να συμβούν στη βάρδια μου! Σόρι, παιδιά, που θα σας απογοητεύσω, αλλά no, thank you. Ζητώ αλλαγή πόστου. Εντάξει, ντρέπομαι λίγο, αλλά δεν φημίζομαι για την ευελιξία μου στο να διαχειρίζομαι ωρυόμενους οδηγούς, το πιθανότερο είναι να λουφάξω σε μια γωνία και να αρχίσω να κλαίω. Tο δεύτερο σενάριο, ας μην το σχολιάσω καν...

Όλα κομπλέ, λοιπόν, η αλλαγή έγινε με ένα απίστευτα ευγενικό και εξυπηρετικό team διαχείρισης εθελοντών, και μπαίνω στο Γραφείο Τύπου. Θα γράψω, τους λέω, και για την εμπειρία μου στο OW, και ήδη αισθάνομαι τον ενθουσιασμό να επιστρέφει. Κάνουμε zoom meetings με την ομάδα εθελοντών και το Γραφείο Τύπου, που μας ενημερώνουν για τις αρμοδιότητές μας και όλα είναι έτοιμα. Την επομένη παραλαμβάνω τον ρουχισμό και τη διαπίστευση. Η περηφάνεια ξεχειλίζει.

Η εμπειρία του εθελοντισμού καρέ καρέ

– Η ημέρα της εκκίνησης στο ΟΑΚΑ

Στο ΟΑΚΑ έγινε η εκκίνηση του 2ου ΕΤΑΠ με τερματισμό την Ιτέα. Μια από τις πιο ζεστές μέρες του Απρίλη, έβαλα το πορτοκαλί μου μπλουζάκι και το λευκό καπέλο των εθελοντών και κατευθύνθηκα στο σημείο συνάντησης στο Τείχος των Εθνών. Εκεί, η ομάδα εθελοντών και η ομάδα των media μάς μοίρασαν τις αρμοδιότητές μας. Η δική μου ήταν να δίνω σε δημοσιογράφους ή και φωτογράφους διαπιστεύσεις που δεν είχαν λάβει ακόμα και βασικά να τρέχω πίσω από τους υπεύθυνους του Γραφείου Τύπου, σε περίπτωση που χρειαστούν κάτι.

Νάσος Τριανταφύλλου

Η πρώτη αυτή μέρα κύλησε ήρεμα, με το να απολαμβάνω την παρουσίαση των αθλητών πριν από την εκκίνηση στη σκιά (κάτι που η ομάδα του Γραφείου Τύπου μάς τόνισε πολλές φορές, φροντίζοντας να έχουμε και νερό για να ξεδιψάσουμε), στην ειδική σκηνή που είχε στηθεί. Ακολούθησε ένα ωραιότατο και εμψυχωτικό σόου από cheerleaders και αμέσως μετά δόθηκε η εκκίνηση για τους ποδηλάτες. Επόμενη στάση, η Ιτέα, μετά από 165 χλμ.

Σημείωση: Από ό,τι έμαθα –thank God!– δεν υπήρξαν παρατράγουδα στη Φυλής με οργισμένους οδηγούς και ημίτρελους θεατές.

– Τερματισμός στην Καρδίτσα

Με τη χαλαρότητα καλοκαιρινού ταξιδιώτη και την εμπειρία μιας ολόκληρης εθελοντικής βάρδιας στην πλάτη, έφυγα για Καρδίτσα με άλλον αέρα. Η διαδρομή υπέροχη, η Καρδίτσα μια ευχάριστη έκπληξη. Με απίστευτα ποσοστά ποδηλατών και ένα υπέροχο πάρκο γεμάτο εντυπωσιακά παγώνια, κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι οι κάτοικοί της απολαμβάνουν μια άλλη ποιότητα ζωής.

Το ραντεβού μας στο Δημοτικό Στάδιο Καρδίτσας. Στο καταπράσινο πάρκο, ακριβώς δίπλα, οι Καρδιτσιώτες απολάμβαναν τις παράλληλες δράσεις της διοργάνωσης με ειδικές πίστες ποδηλασίας για μικρούς και μεγάλους.

Στην Καρδίτσα τερμάτιζε το 3ο ΕΤΑΠ, με εκκίνηση από τους Δελφούς. Αμέσως το πράγμα άρχισε να γίνεται πιο hardcore. Η αρμοδιότητά μου, παρέα με τον συνεθελοντή μου, έναν 20άρη φοιτητή στη Θεσσαλονίκη, ήταν να παραλάβουμε τους τρεις πρώτους ποδηλάτες, καθώς και τους νικητές των επιμέρους κατηγοριών (ανάβαση, σπριντ, νεότερος ποδηλάτης) και να τους πάμε για φλας.

Τι είναι το φλας, θα ρωτήσετε. Tο ίδιο αναρωτιόμουν κι εγώ. Ρωτώντας έμαθα ότι το φλας είναι το flash interview, μια μίνι συνέντευξη μετά τον τερματισμό. Ακούγεται απλό; Χα, χα, ας γελάσω. Τερματίζουν οι 3 πρώτοι, μεταξύ αυτών και ο Έλληνας Περικλής Ηλίας –«το ’χουμε» σκέφτομαι– και αρχίζουμε να τρέχουμε προς το μέρος τους. Να πω εδώ ότι οι ποδηλάτες πιάνουν 60-70 χλμ. την ώρα, φανταστείτε στο σπριντ του τερματισμού.

Νάσος Τριανταφύλλου

Μέχρι να δούμε τις κουκίδες να σταματάνε, σκάει το πελοτόν, το μεγάλο γκρουπ ποδηλατών του αγώνα, δηλαδή, μιλάμε για μαζικό τερματισμό. Όπως καταλαβαίνετε, χάνω τα αβγά και τα πασχάλια, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Δεν έχω ιδέα ποιος είναι ποιος, ποιος τερμάτισε πρώτος και ποιος τελευταίος, πού πάνε και πού πάω. Αρχίζω να τρέχω πανικόβλητη, να ρωτάω από εδώ κι από εκεί ποιος κέρδισε και πού είναι, και οριακά μοιάζω με την ημίτρελη της διοργάνωσης.

Για να μην μακρήγορώ, τον βρήκαμε τον πρώτο, τον Βέλγο Lennert Teugels, τον παραδώσαμε με χαμόγελο και με τα συχαρίκια μας, του κρατήσαμε και το ποδήλατο ενόσω έδινε τη συνέντευξη. Με τα πολλά βρήκαμε και τον Περικλή Ηλία, βρήκαμε και τον δεύτερο, τους παραδώσαμε όλους σώους και αβλαβείς.

Η δουλειά μας όμως δεν είχε τελειώσει εκεί, το ’χα βάλει αμέτι μουχαμέτι να παραδώσω και τον πρώτο στην κατάταξη μέχρι εκείνη τη στιγμή (και τελικό νικητή του Γύρου), τον Νεοζηλανδό Aaron Gate, ο οποίος λίγα μέτρα πριν από τον τερματισμό έπεσε με μια μικρή ομάδα αθλητών και ήταν στα χέρια των εθελοντών του Ερυθρού Σταυρού για τις πρώτες βοήθειες. Τελικά, μετά από αναμονή περίπου μίας ώρας, έφυγα άπραγη, χωρίς Aaron Gate, καθώς ο τραυματισμός του στο πρόσωπο από την πτώση τού χάρισε ένα πολύ εντυπωσιακό πρήξιμο και καμία διάθεση για συνέντευξη.

Εθελοντισμός και απολογισμός: Θα το έκανα ξανά;

Τέλος και της δεύτερης και τελευταίας μέρας της εθελοντικής μου εργασίας και τα συναισθήματα ανάμεικτα. Μεγάλη χαρά που έζησα τον εθελοντισμό, απογοήτευση που δεν ακολούθησα τον Γύρο και στην υπόλοιπη διαδρομή.

Αν θα ξαναγίνω εθελόντρια; Εννοείται! Γιατί; Αρχικά, επειδή έζησα μια τόσο μεγάλη διοργάνωση από μέσα. Έβαλα στην άκρη τη συστολή μου και πήρα από το χεράκι αθλητές παγκoσμίου κλάσης. Γνώρισα νέους ανθρώπους, ένιωσα μέρος μιας κοινότητας. Μιας κοινότητας που πλέον καθιερώνεται και νομοθετικά με τον πρόσφατο νόμο που ψηφίστηκε, δημιουργείται το Μητρώο Αθλητικών Εθελοντών, μέσω του οποίου οι εθελοντές έχουν αναγνώριση της συμβολής τους, προτεραιότητα και συνεχή συμμετοχή σε αθλητικά γεγονότα.

Το σημαντικότερο όλων, όμως, ήταν ότι βγήκα για λίγο από την καθημερινότητα, συμμετέχοντας σε μια τεράστια γιορτή του αθλητισμού, βάζοντας κι εγώ το λιθαράκι μου για να αλλάξει αυτή η κοινωνία προς το καλύτερο.