ΓΙΑΤΙ Η ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ

Πώς ένας άνθρωπος της πόλης αρχίζει να αγαπάει το βουνό τόσο πολύ, ώστε να του αλλάξει τη ζωή; Μια γυναίκα που δούλευε με έντονους ρυθμούς είδε τα πράγματα αλλιώς και μας διηγείται την εμπειρία της. 

Σκέφτηκες ποτέ ότι υπάρχει ένα μέρος κοντινό που σε γεμίζει γαλήνη; Ένα μέρος όπου οι ρόλοι της καθημερινότητάς σου εξαφανίζονται μέσα στην ηρεμία που σου προσφέρει; Ότι οι ήχοι, τα χρώματα και η ησυχία του μπορούν να αποτοξινώσουν τις σκέψεις και την ψυχή σου από τις δυσκολίες της ρουτίνας και των «πρέπει» σου;

Λίγα χρόνια πίσω θα σου απαντούσα με ένα τρανταχτό ΟΧΙ. Χαμένη στην απαιτητική καθημερινότητα της ζωής στην Αθήνα και των καθηκόντων εκείνου που περήφανα ονομάζουμε corporate life, επέλεγα να παρασύρομαι από τη ζωή και την ένταση της πόλης.

Από την πόλη στο βουνό

Αγαπούσα –και συνεχίζω να αγαπώ– την εταιρική ζωή, τη συναναστροφή με τον κόσμο στο γραφείο, τις υψηλές ταχύτητες, τη δημιουργικότητα, τα deadlines που σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη, τις νέες προτάσεις και ιδέες. Ωστόσο, αυτό συχνά έρχεται με ένα τίμημα.

Χρόνια πίσω, ίσως το 2011, σε μία κρίση έντονου στρες, ζήτησα τηλεφωνικά τη συμβουλή ψυχολόγου για τη διαχείρισή του. Η απάντηση που μου δόθηκε ήταν το τρίπτυχο: Καλή διατροφή, καλός ύπνος, επαφή με τη φύση. Το πρώτο το διαχειρίστηκα με συμπληρώματα διατροφής, το δεύτερο με βαλεριάνα, το τρίτο μου φάνηκε δύσκολο και μακρινό. 

Η σύσταση ήταν να βρίσκομαι μία φορά την εβδομάδα στη φύση. Δεν την ακολούθησα. Ωστόσο, πάντα οι εξορμήσεις στο βουνό αποτελούσαν έναν προσωπικό μου στόχο, που ποτέ μέχρι τότε δεν είχα «κυνηγήσει» οργανωμένα και με συνέπεια.

Unsplash Κatie Drazdauskaite

Όταν βρέθηκε η αφορμή, πήρα τα βουνά

Εννιά χρόνια μετά, το 2020, ήρθε η πανδημία. Τόσο χρειάστηκε για να ανακαλύψω ότι ο Υμηττός, που απέχει μόλις 5 λεπτά από το σπίτι μου, εκτός από ένα ιδανικό σημείο για τρέξιμο –το οποίο επισκεπτόμουν συχνά μέχρι τότε– έχει και εκπληκτικά μονοπάτια. Το μόνο που χρειάζεται είναι διάθεση για εξερεύνηση και είναι σίγουρο ότι θα ανακαλύψεις μαγικές τοποθεσίες. 

Σε ένα πρωινό περίπατο τον Ιούλιο του 2020, η φίλη μου η Μαρία –νέα τότε και αυτή στην εμπειρία της φύσης και του βουνού– μου εξομολογήθηκε το όνειρο της να ανέβει στο Κιλιμάντζαρο. Ενθουσιάστηκα. «Πάμε», της είπα. «Μαζί». «Πρώτα όμως χρειαζόμαστε προπόνηση. Να βάλουμε στόχο τον Όλυμπο». 

Δυόμισι μήνες αργότερα, με πλήρη άγνοια αλλά με πολύ χαρά και ενθουσιασμό, ξεκινήσαμε το ταξίδι για την κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα. Η ανάβαση απαιτητική, οι εμπειρίες πρωτόγνωρες, η μαγεία όμως και η συγκίνηση που νιώσαμε πάνω από τα σύννεφα νομίζω μας άλλαξαν τη ζωή.

Από το βουνό της πόλης στην ορειβασία

Ακολούθησε το επόμενο lockdown. Ο Υμηττός παρέμεινε ο πιστός μας φίλος. Τα μονοπάτια του, άλλοτε ήπια και άλλοτε πιο απαιτητικά, με τα πιο αγαπημένα μεταξύ άλλων το 10, το 5 και το 7, μας παρέσυραν κάθε Κυριακή. Η χαρά μας μεταδόθηκε και σε άλλους. 

Ο καλύτερος φίλος μου και σύντροφος ζωής, ο Κώστας, που μέχρι τότε προτιμούσε τις εξορμήσεις στην πόλη, ξεκίνησε να κάνει δειλά-δειλά τις εμφανίσεις του, ενώ όλοι μαζί ονειρευόμασταν το τέλος του lockdown προγραμματίζοντας την ανάβαση σε άλλες κορυφές. 

Οι στόχοι ξεκίνησαν να διαμορφώνονται. Στόχοι διαφορετικοί από την επίσκεψη στο νέο εστιατόριο ή την παρακολούθηση θεαμάτων. Οι κορυφές του Ταΰγετου και του Ψηλορείτη, τα φαράγγια της Κρήτης και πολλά ακόμη ξεκίνησαν να έχουν τη θέση τους στη wish list μας.

Unsplash Andrew Neel

Το lockdown τελείωσε και μαζί με το άνοιγμα του τουρισμού, στις 14 Μαΐου 2021, η Μαρία και εγώ βρεθήκαμε στην ορεινή Ναυπακτία. Ο απολογισμός, 20,4 χιλιόμετρα και υψομετρική ανάβαση στα 1.007 μέτρα, μπάνιο στον Εύηνο και κατασκήνωση δίπλα στο ποτάμι. Ήμασταν οι μόνες γνωστές μέσα σε μια μικρή παρέα αγνώστων που συνδέθηκε με στόχο την επαφή με τη φύση. Tην εξόρμησή μας είχαν οργανώσει οι BOA (Base Outdoor Activities), τους οποίους εμπιστευθήκαμε από ένστικτο που δεν μετανιώσαμε ποτέ.

Δύο εβδομάδες μετά, μαζί με τον Κώστα, επισκεφθήκαμε τον Προφήτη Ηλία στον Ταΰγετο: 2.404 μέτρα υψομετρική, νυχτερινή κατάβαση, πεζοπορία στο φαράγγι των Μύλων και πάλι συντροφιά με άγνωστους συνοδοιπόρους που κατέληξαν μια όμορφη παρέα.

Κάθε χιλιόμετρο και κάθε ανάβαση της χρονιάς των απανωτών lockdown μού έδωσε και συνεχίζει να μου δίνει κάτι διαφορετικό. Ήταν το σημείο σύνδεσής μου με μια άλλη επιλογή. Την επιλογή της χαράς και της ισορροπίας που κρύβεται σε πράγματα απλά. Σε πράγματα που εμείς οι άνθρωποι της πόλης βάζουμε σε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη ίσως προτεραιότητα.

Πώς με βοήθησε το υψόμετρο

Η οπτική του βουνού με βοήθησε να δω τον κόσμο από μακριά και όχι από το κλειστό πλαίσιο της πόλης. Οι  συνήθειές μου και ο τρόπος σύνδεσής μου με τη φύση άρχισαν να αλλάζουν. Ο κλειστός χώρος του γυμναστηρίου αντικαταστάθηκε από υπαίθριες προπονήσεις, ενώ η χειμερινή κολύμβηση έγινε ένα ακόμα αγαπημένο τελετουργικό. Η επαφή με το έξω και η απόκτηση εμπειριών έξω από τα κουτάκια μου αποτελούν σημείο αναφοράς.

Κοινότυπο μεν, ουσιαστικό δε. Είδα το δάσος και όχι το δέντρο. Μέσα από αυτή τη νέα οπτική επανερμήνευσα και αξιολόγησα διαφορετικά καταστάσεις, ανθρώπους και εμπειρίες. Φιλοσόφησα και διασκέδασα με τις σκέψεις μου. Συζήτησα, φώναξα, γκρίνιαξα μπορεί και να έκλαψα, αλλά κάθε βήμα στο βουνό μου χάρισε ισορροπία και καθαρότητα σκέψης που με τροφοδοτούσε τις επόμενες ημέρες μέχρι να ξαναβρεθώ εκεί, στο σημείο σύνδεσής μου.

Στο βουνό και γενικά στη φύση, δεν υπάρχουν ρόλοι. Επανασυστήνεσαι στον εαυτό σου μέσα από τη γύμνια των ρόλων σου. Δεν σε νοιάζει αν θα φορέσεις λερωμένο ρούχο, αν ο διπλανός σου είναι στέλεχος πολυεθνικής, γενικός διευθυντής ή απλός υπάλληλος. Δεν σε νοιάζουν οι τύποι ή η αυστηρότητα του προγράμματος.

Στη φύση μπορείς να είσαι ελεύθερος από όλους τους περιορισμούς που καθημερινά επιβάλλεις στον εαυτό σου. Και είναι αυτή η απελευθέρωση που βοηθάει την ψυχή σου να καθαρίσει από τα παράπονα και τις αρνητικές σκέψεις και να γεμίσει με ευγνωμοσύνη και αγάπη την καρδιά σου.

Για εσένα που νομίζεις ότι τα παραπάνω δεν σε αφορούν λόγω της απαιτητικής καθημερινότητας που δεν σου αφήνει περιθώρια, να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνω. Υπήρξα εσύ και σου εύχομαι να δεις αλλιώτικα. Εμείς και οι επιλογές μας είμαστε το μέτρο για το πόσο μακριά ή κοντά σε εμάς βρίσκονται όλα όσα θέλουμε. 

Η Κάλλια Μυλωνάκη είναι στέλεχος Marketing & Επικοινωνίας