ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΩ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΩ ΓΑΛΟΤΣΕΣ

Αν κάτι σου είναι βάρος, για οποιονδήποτε λόγο, φρόντισε να το ξεφορτωθείς. Στη δική μου περίπτωση ήταν το αυτοκίνητο. Το πούλησα και είναι από τα καλύτερα δώρα που έκανα στον εαυτό μου.

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, στην απόφαση να πουλήσω το αυτοκίνητό μου κρύβεται μια μεγάλη διαπίστωση: η δυσκολία του να ζεις και να μετακινείσαι με τετράτροχο στην Αθήνα σήμερα. Ακολουθεί, μάλιστα, μια σκέψη για το πώς θα μπορούσε να γίνει η ζωή μας λίγο πιο εύκολη και –γιατί όχι;– ενδιαφέρουσα. Στη δική μου περίπτωση, έπρεπε να ξεφορτωθώ το αυτοκίνητο. Όλα, άλλωστε, έχουν να κάνουν με το πώς βλέπεις κάθε φορά τα πράγματα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν ποτέ μεγάλη φαν της οδήγησης. Για άπειρα χρόνια απέφευγα να βγάλω δίπλωμα, χρησιμοποιώντας όλες τις δικαιολογίες που μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν είχα τα χρήματα για τα μαθήματα, είχα πολλή δουλειά, πολλά ταξίδια και ούτω καθεξής.

Αν αναρωτιέστε πώς ταξίδευα και μάλιστα επαγγελματικά, ε, πάντοτε βρισκόταν ένας φωτογράφος με δίπλωμα ή ακόμα μια φίλη ή φίλος με ελεύθερο χρόνο και διάθεση για εξερεύνηση – ιδανικοί συνοδοιπόροι και συνεργάτες στο ταξιδιωτικό ρεπορτάζ, δηλαδή.

Καλύτερα συνοδηγός στο αυτοκίνητο ή πεζή

Για να είμαι ειλικρινής, πάντα μου άρεσε (και ακόμα μου αρέσει) να κοιτάζω έξω από το παράθυρο, να παρατηρώ, να σκέφτομαι, να σημειώνω. Να είμαι, με άλλα λόγια, συνοδηγός. Και πάντα απολαμβάνω να πηγαίνω όπου μπορώ με τα πόδια. Το πρωινό περπάτημα στην Αθήνα το βρίσκω αναζωογονητικό, ενώ είναι τόσο ωραία τα απογεύματα στα Εξάρχεια, ο ουρανός όταν σουρουπώνει στη γέφυρα της Πέτρου Ράλλη στο Ρουφ ή τα βράδια στο κέντρο.

Τα βράδια, ο περίπατος στην πόλη, με παρέα ή χωρίς, έχει κάτι μαγικό, απελευθερωτικό. Είναι η περιορισμένη κίνηση, ειδικά τις καθημερινές, τα φώτα που εναλλάσσονται με το σκοτάδι, τα μαγαζιά που ανοίγουν μόνο βράδυ και ένας κόσμος που όσο περνάει η ώρα μοιάζει ολότελα διαφορετικός από αυτόν της μέρας. Είναι τότε που βλέπεις την πόλη αλλιώς: καθώς ανοίγει η ψυχή, φανερώνεται η σκέψη και, αν υπάρχει συνοδοιπόρος, η τελευταία μετουσιώνεται σε λόγο. Και η κουβέντα φέρνει κουβέντα. Είναι και τα Σαββατόβραδα που έχουν και αυτά τη χάρη τους. Είναι τελικά η Αθήνα τη νύχτα, που, όταν την περπατάς, τη βλέπεις αλλιώς.

Unsplash Christian Gertenbach

Νέα skills, νέες έγνοιες

Όταν απέκτησα δίπλωμα και έπειτα αυτοκίνητο, πριν από λίγα χρόνια, ένα νέο άγχος άρχισε να με περιτριγυρίζει. Σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους που έχουν αυτοκίνητο και δεν μπορούν να κάνουν δίχως αυτό (αντίστροφο άγχος), εγώ φοβήθηκα μην τυχόν και χάσω όλα όσα απολάμβανα ως πεζή. Δεν ένιωσα να μου λύνονται ιδιαίτερα τα χέρια, όχι στην Αθήνα τουλάχιστον. Αντίθετα με όλες τις διευκολύνσεις που πίστεψα αρχικά ότι θα είχα, εν τέλει ένιωσα μέρος του προβλήματος.

iStock

Μετά το πέρας της δεκαετίας της κρίσης και ένεκα πανδημίας, η πρωτεύουσα γέμισε και πάλι αυτοκίνητα, κίνηση, καυσαέριο, ενεργοποιήθηκε ξανά ο Δακτύλιος και στο μυαλό μου εμφανίστηκαν άλλα τόσα προβλήματα που είχαν να κάνουν με το σταμάτα-ξεκίνα στην Πειραιώς ή το ανύπαρκτο πάρκινγκ στην Κυψέλη. Προσθέστε εδώ και όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις ούτως ή άλλως ως νέα οδηγός, που πας αργά, κάνεις λάθη, ακούς της χρονιάς σου. Και σαν να μη φτάνουν όλα τ’ άλλα, δεν μπορείς να πάρεις και το αυτοκίνητο για να βγεις και να πιεις ένα ποτό. Πάλι στο ταξί καταλήγεις. Ε, ας παίρνω ταξί όταν χρειάζεται χωρίς να συντηρώ και δικό μου αυτοκίνητο – και μάλιστα το δεύτερο της οικογένειας.

Αντίο αυτοκίνητο

Η αλήθεια είναι ότι δεν μένω ούτε στο χωριό μου στην Κρήτη, όπου το αυτοκίνητο είναι η προέκταση των ποδιών σου για να κάνεις οτιδήποτε, ούτε καν σε προάστιο της Αθήνας, όπου οι αποστάσεις που πιθανόν πρέπει να διανύσεις στην καθημερινότητά σου δικαιολογούν το τετράτροχο μέσο.

Μένω στο κέντρο, δουλεύω απ’ το σπίτι, πηγαινοέρχομαι στα σχολεία των παιδιών με τα πόδια, έχω κοντά μου ηλεκτρικό, τρόλεϊ και ένα μικρό λεωφορείο. Όταν χρειάζεται να γίνει μια διαδρομή με αυτοκίνητο, αναλαμβάνει ο μπαμπάς.

iStock

Κάπως έτσι, το πωλητήριο μπήκε στο αμάξι, ενώ εγώ, έχοντας πλέον διαμορφώσει τους όρους της ζωής μου στα δικά μου μέτρα, κατάλαβα κάτι πολύ απλό: ότι αν κάτι σου είναι βάρος, για οποιοδήποτε λόγο και αν συμβαίνει αυτό, φρόντισε να το ξεφορτωθείς. Στη δική μου περίπτωση ήταν το αυτοκίνητο.

Στο μεταξύ, αγόρασα γαλότσες

Αφού αποφάσισα να με ανακηρύξω και επισήμως αστική διαβάτισσα (βάζοντας στοπ και σε όλες τις κακές συνήθειες του παρελθόντος, δηλαδή να ζητάω χάρες από τον μπαμπά μου, τον σύντροφό μου και τον αδελφό μου, να παίρνω ταξί με το παραμικρό καθώς δεν ήμουν ποτέ συνεπής στα ραντεβού μου και άλλα επιβαρυντικά για τους άλλους και την τσέπη μου), την εμπειρία της πόλης ήρθαν να διευκολύνουν τα αθλητικά παπούτσια αλλά και οι γαλότσες. Σε μια πόλη που οι δρόμοι της πλημμυρίζουν με την πρώτη βροχή, ήταν ο μόνος τρόπος να μην με δυσκολεύει –και, κυρίως, να με εκνευρίζει η κάθε νεροποντή. Συγχρόνως, το ρολόι μπήκε λίγα λεπτά πιο μπροστά για να ετοιμάζομαι στην ώρα μου και έβγαλα ξανά κάρτα για τα ΜΜΜ.

Δεν ανοίγω τώρα τη συζήτηση για όλα όσα αποθαρρύνουν τις Αθηναίες και τους Αθηναίους να κινούνται πεζή ή ακόμα χειρότερα με καρότσι: η συχνότητα των δρομολογίων (που δεν είναι καθόλου συχνά), τα βρόμικα και συνήθως καταπατημένα πεζοδρόμια, οι ανύπαρκτες ράμπες. Είναι όλα γνωστά. Και είναι όλα θέμα ενός ρεπορτάζ που πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε τόσο, μπας και κάποτε βελτιωθεί η κατάσταση για τους κατοίκους αυτής της ταλαίπωρης πόλης.