ΤΟ FOCUS ΣΤΟ «ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ» ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΣΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Η δημοσιογράφος Νίκη Μπάκουλη γράφει μία προσωπική μαρτυρία μετά την απώλεια του σκύλου της. Ξεκαθαρίζει ότι ο αφόρητος πόνος παραμένει ίδιος είτε χάσεις δικό σου άνθρωπο είτε τον σκύλο σου, και επιμένει ότι το να είσαι προσηλωμένος στο «εδώ και τώρα» είναι ο μόνος τρόπος να συνεχίσεις τη ζωή σου.

Όλα τα πράγματα σ' αυτή τη ζωή έχουν μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. Δηλαδή, κάνουν τον κύκλο τους. Ακόμα κι αν έχεις διατηρήσει τον ρομαντισμό του «για πάντα» μέσα σου, οι εξελίξεις συχνά σε διαψεύδουν με τον πλέον επώδυνο τρόπο, θυμίζοντάς σου πως όλα είναι εφήμερα. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που είναι χρήσιμο να ζούμε την κάθε στιγμή. Να μην εγκλωβιζόμαστε σε μακροπρόθεσμα πλάνα, που ανάθεμα κι αν ξέρουμε αν θα ζήσουμε για να τα επιτύχουμε. Ανάθεμα κι αν γνωρίζουμε αν οι άλλοι, που αποτελούν βασικά «συστατικά» αυτών των πλάνων, θα ζουν για να τα μοιραστούμε μαζί τους. Η απώλεια είναι πάντα εκεί.

Με βρίσκεις πεσιμίστρια; Ίσως να αλλάξεις άποψη (για εμένα και τη ζωή), αν σου πω ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Συμπεριλαμβανομένων των κακώς κειμένων. Επίσης, τίποτα δεν γίνεται μόνο του. Τι εννοώ; Αν με δίδαξε κάτι αυτή η ζωή, είναι πως δεν χρειάζεται να κάνω πολλούς συμβιβασμούς. Μόνο έναν. Να δεχθώ πως υπάρχουν γεγονότα που δεν μου αφήνουν περισσότερες από μία επιλογές: να παλέψω καταρχάς για την επιβίωσή μου και μετά για τη ζωή μου.

Όταν αλλάζει η ζωή όπως την ήξερες (εξαιτίας μιας απώλειας ή όποιου άλλου συμβάντος γκρεμίζει την καθημερινότητά σου, όπως την είχες μάθει), δεν έχεις άλλη επιλογή από το να προσαρμοστείς. Αλλιώς «πεθαίνεις». Νιώθοντας έτσι σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους μετά τον θάνατο του αδερφού μου, πέθαναν οι γονείς μου. Η πραγματικότητα ήταν δεδομένη. Εκείνοι όμως, αντιστέκονταν. Δεν την αποδέχθηκαν, δεν προσπάθησαν να προσαρμοστούν και τελικά πέθαναν αμφότεροι από τον καημό τους. Για την ακρίβεια, από τις ασθένειες που τους προκάλεσε αυτός ο καημός.

Εγώ πιστεύω πως ζω ακόμα, γιατί σταμάτησα πιο γρήγορα την προσπάθεια να εκλογικεύσω κάτι που το μυαλό καταλαβαίνει, αλλά η καρδιά αρνείται πεισματικά να δεχθεί. Όπως είναι ο θάνατος. Μετά, πήρα ειλικρινείς αποφάσεις για όσα πραγματικά μπορούσα να αντέξω ψυχολογικά για το υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν ήθελα να φοβάμαι άλλο πια πως θα συμβεί κάτι κακό σε δικό μου άνθρωπο. Πως θα αποχωριστώ βίαια και άλλον δικό μου άνθρωπο. Έτσι, δεν έκανα οικογένεια. Έμεινα όμως, χωρίς «ρίζες», χωρίς «ανήκειν».

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Αυτό το βρήκα στα σκυλιά μου. Έγιναν ο λόγος που είχα να γυρίζω σπίτι, αυτά με τα οποία ανταλλάσσω την πολυπόθητη ανιδιοτελή αγάπη που στερήθηκα από τα 23 μου, όταν πέθανε και το τελευταίο μέλος της οικογένειας που με έφερε στον κόσμο. Έγιναν το κίνητρό μου να ξανακερδίσω τη ζωή μου – έτσι ζήτησα βοήθεια από επαγγελματία ψυχικής υγείας και άρχισα το ταξίδι της επιστροφής από την κατάθλιψη. Είχα πια κάποιον να φροντίζω, να νοιάζομαι και να με νοιάζεται. Κάποιον που μου θύμιζε πάντα με ευγένεια πως όταν αναλαμβάνεις μια ευθύνη, δεν υπάρχουν «εκπτώσεις». Ήταν η πρώτη σχέση από την οποία δεν σκέφτηκα ποτέ να φύγω.

Ομολογώ πως όταν βρήκα τον πρώτο μου σκύλο, την Κάρμα (εν πολλοίς αυτή με κράτησε στη ζωή) δεν είχα σκεφτεί πως οι σκύλοι έχουν συγκεκριμένο προσδόκιμο ζωής, πολύ μικρότερο από το ανθρώπινο. Ίσως γιατί ο θάνατος του αδελφού μου, στα 10 του, και των γονιών μου στα 45 και τα 54, δεν με βοήθησαν να γνωρίσω αυτό που πολλοί ξέρουν ως «κύκλο ζωής».

ΕΧΩ «ΧΑΣΕΙ» ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΕΧΩ «ΧΑΣΕΙ» ΚΑΙ ΣΚΥΛΟΥΣ. ΣΕ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩ ΠΩΣ Η ΟΔΥΝΗ ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΕΙ.

Τι μπορεί να θεωρείται «λογικό» σε μια απώλεια

Έχω «εκπαιδευτεί» με άλλο τρόπο για να εξαλείψω τις πιθανότητες να παραιτηθώ από την προσπάθεια. Και είναι αυτός ο τρόπος που με βοηθά να συνεχίσω και τώρα που πέθανε και ο σκύλος μου, ο Μπέμπης. Σου ορκίζομαι πως για όσα μου πρόσφερε όσο ζούσε, δέχομαι τον αφόρητο πόνο της απώλειας.

Έχω «χάσει» ανθρώπους. Έχω «χάσει» και σκύλους. Σε διαβεβαιώ πως η οδύνη (αυτό το ξερίζωμα της καρδιάς, το άδειασμα, το μούδιασμα) δεν διαφέρει. Ξέρω ότι δεν μπορείς να καταλάβεις τι σου λέω αν δεν έχεις ζήσει αυτήν τη σχέση. Υποθέτω, ωστόσο, πως έχεις ζήσει κάποια άλλη σχέση που να χαρακτηρίστηκε από πραγματική, ουσιαστική αγάπη. Οπότε μάλλον καταλαβαίνεις την ουσία όσων σου γράφω.

Σημασία έχει τι κάνουμε στο χρονικό διάστημα που μοιραζόμαστε με κάποιον. Λέμε τι νιώθουμε; Το δείχνουμε έμπρακτα; Εκτιμούμε όσα υπάρχουν να εκτιμήσουμε; Λέμε τι μας κάνει να νιώθουμε ευγνώμονες; Ενημερώνουμε για όσα δεν μας αρέσουν ή μας πληγώνουν; Είμαστε εκεί, χωρίς να θεωρούμε κάτι ως δεδομένο; Αυτά έχουν πια για εμένα σημασία σε όλες μου τις σχέσεις: το κυρίως θέμα. Όχι πώς θα αποφύγω τον επίλογο, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είναι αναπόφευκτο.

Επ' ουδενί μετανιώνω για τον τρόπο που πορεύτηκα από όταν έμεινα μόνη και μετέωρη, όταν δεν είχα αυτήν τη γνώση. Έχω γεμίσει με τόση αγάπη που θα ήμουν ανήθικη αν το έκανα. Οι ψυχές που μου έδωσαν όσα δεν μου έδωσε ποτέ κανείς άνθρωπος (π.χ. η σκυλίτσα μου η Μυσιρλού, με την οποία ζω τώρα, με υποδέχεται σαν να γύρισα από τα ανθρακωρυχεία της Ουρουγουάης κάθε φορά που μπαίνω στο σπίτι, μου σκουπίζει τα δάκρυα όταν κλαίω και γενικότερα καταλαβαίνει πώς νιώθω χωρίς καν να μιλήσω), αξίζουν πολύ καλύτερα πράγματα. Και τελικά, εγώ αξίζω πολύ περισσότερα από το να να ζω απλώς.