ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ 3 ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ;

Για να χτιστεί μια προσωπικότητα και να αποκτήσει ψυχική ανθεκτικότητα, χρειάζονται ισχυρά συναισθηματικά θεμέλια, που βάζουν οι γονείς στην παιδική μας ηλικία.

Στην παιδοκεντρική μας κοινωνία, που οι προβολείς στρέφονται στα παιδιά και τα δάχτυλα κουνιούνται αυστηρά στους γονείς, μοιάζει να ανακαλύπτουμε έννοιες και εργαλεία που οι παλιότεροι όχι μόνο αγνοούσαν, αλλά πιθανότατα θα περιγελούσαν.

Η σύγχρονη γενιά γονέων, διαβασμένη και ενημερωμένη όσο ποτέ άλλοτε, «εκπαιδεύεται» ώστε να διαπαιδαγωγήσει όχι μόνο σωστούς αλλά και συναισθηματικά ώριμους ενήλικες, αν και μερικές φορές τα πράγματα φτάνουν στα άκρα.

Οι ειδικοί δεν σταματούν να πληροφορούν για όσα πρέπει και δεν πρέπει να κάνουν οι γονείς στο κομμάτι της ανατροφής, κι εκείνοι παλεύουν νυχθημερόν να γίνουν οι τέλειοι γονείς, πράγμα που τελικά δεν χρειάζεται.

Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες συμβουλές που ξεχωρίζουν πραγματικά, γιατί δίνουν ένα σαφές πλαίσιο, χωρίς πολύ συγκεκριμένες οδηγίες, τις οποίες κάθε οικογένεια μπορεί να εφαρμόζει μεγαλώνοντας παιδιά.

Αυτά είναι τα πιο σημαντικά συναισθηματικά εφόδια

Αφού η σημασία της συναισθηματικής ανάπτυξης είναι πλέον καταλυτική για να μπορέσει να εδραιωθεί ψυχική ανθεκτικότητα, αναζητήσαμε τα βασικά συναισθηματικά εφόδια που χρειάζεται να παίρνει κάθε άνθρωπος από τους γονείς του.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

«Στόχος είναι να καταλάβουμε, όχι να κατηγορήσουμε, όχι να γεμίσουμε και με άλλες ενοχές», προειδοποιεί η Άννα Κανδαράκη, κλινική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας, από την οποία αντλήσαμε τις πληροφορίες. Ας έχουμε κατά νου ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε γενικευμένα βήματα που να μπορούν να ακολουθήσουν όλοι, σαν μια συνταγή επιτυχίας. Υπάρχουν όμως γενικές κατευθύνσεις. Ας δούμε ποια είναι τα βασικά συναισθηματικά εφόδια που κάθε άνθρωπος χρειάζεται να πάρει από τους γονείς του -και με ποιους τρόπους.

1. Ασφάλεια: Ένα συναισθηματικό καταφύγιο

H ασφάλεια, που όλοι έχουμε ανάγκη, είναι στην πραγματικότητα ένα συναισθηματικά ασφαλές πλαίσιο, μέσα στο οποίο να μπορούμε ως παιδιά να εκφράσουμε όλα τα συναισθήματά μας, θετικά ή αρνητικά, χωρίς επίκριση. Αυτό σημαίνει ότι μας επιτράπηκε να φοβηθούμε, να ζηλέψουμε, να κλάψουμε, όχι μόνο να χαρούμε. Τα συναισθήματα πρέπει να βρίσκουν χώρο και αποδοχή να εκφραστούν και να αναπτυχθούν, γιατί δεν είναι χαρακτηριστικά, παρά μόνο ο τρόπος που νιώθουμε μια δεδομένη στιγμή. Και ένα παιδί πρέπει να νιώθει ότι στο σπίτι του μπορεί να βρει καταφύγιο και σιγουριά.

2. Τρυφερότητα: Ένας χώρος για το «μη απαραίτητο»

Οι περισσότεροι άνθρωποι ταυτίζουν την τρυφερότητα με το χάδι ή την αγκαλιά, αλλά τρυφερότητα δεν σημαίνει μόνο αυτό. Όπως εξηγεί η κ. Κανδαράκη, «τρυφερότητα σημαίνει να μπορώ να δίνω χώρο και χρόνο σε οτιδήποτε δεν είναι απαραίτητο. Δηλαδή, ένας γονιός θα βρει πάντα χρόνο να μαγειρέψει, θα βρει χρόνο όμως να σκεφτεί κάτι που να είναι ευχάριστο; Που να του αρέσει;»

Οι γονείς βρίσκουν χρόνο να κάνουν τα απαραίτητα, να φροντίσουν το άρρωστο παιδί τους, να βεβαιωθούν ότι μελέτησε τα μαθήματά του, να το κάνουν μπάνιο όταν είναι μικρό. Δεν βρίσκουν όμως πάντα χρόνο για παιχνίδι ή για μια ευχάριστη δραστηριότητα, ακόμη και για τους ίδιους. Τρυφερότητα είναι όταν μπορώ να δώσω χώρο και χρόνο για πράγματα που δεν είναι απαραίτητα, είναι όμως τελικά πολύ σημαντικά για μικρούς και μεγάλους.

3. Συνέπεια: Όταν οι γονείς παραμένουν σταθεροί συναισθηματικά

Τα παιδιά είναι πλάσματα εγωκεντρικά. Νιώθουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου, ότι όλα γυρίζουν γύρω τους. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένα μωρό που κλαίει επειδή η μαμά του δεν είναι στο δωμάτιο το κάνει επειδή δεν μπορεί να τη δει και συμπεραίνει ότι δεν υπάρχει. Με τον ίδιο τρόπο, ένα μεγαλύτερο παιδί νιώθει υπεύθυνο όταν βλέπει τη μαμά του στενοχωρημένη.

Μπορεί όμως να νιώσει ότι χάρη σε εκείνο οι γονείς του γελάνε και είναι ευτυχισμένοι. «Πρέπει λοιπόν οι γονείς να δίνουν το αίσθημα της συνέπειας, άρα και της σταθερότητας, για να μπορέσει το παιδί να νιώσει ξεκούραστο, ασφαλές, ότι μπορεί να αναπτύσσεται και να εξελίσσεται χωρίς να νιώθει πως κρίνεται κάθε μέρα», καταλήγει η κ. Κανδαράκη.