ΟΤΑΝ Η ΒΟΜΒΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΣΚΑΕΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Οι διακοπές είναι ένα δύσκολο τεστ για ζευγάρια που δεν έχουν δοκιμάσει τη συμβίωση, αλλά και για εκείνα που κλείνουν εισιτήρια πιστεύοντας ότι μπορούν να σώσουν τη σχέση τους μακριά από το αστικό τοπίο.

Μη θέλοντας να χαλάσω το καλοκαίρι μου και να αμαυρώσω τις αναμνήσεις μου, δεν έχω τολμήσει ποτέ να χωρίσω στις διακοπές μου, αν και έχω φτάσει κοντά. Το έχω δει όμως να συμβαίνει σε φίλους, πολλά καλοκαίρια πριν στα όμορφα Κύθηρα, όταν κάναμε εκείνο το είδος διακοπών που περιγράφεται στην παρωχημένη φράση: «Πάμε ζευγάρια».

Είναι εκείνη η περίοδος της ζωής λίγο πριν ή λίγο μετά τα τριάντα που δεν ταξιδεύεις κατάστρωμα με δωδεκαμελή παρέα και υπνόσακους, ούτε ταχταρίζεις το μωρό σου στην παραλία βαπτιζόμενος στις οικογενειακές διακοπές. Βρίσκεσαι στη γκρίζα ζώνη της ενήλικης ζωής όπου είσαι σε σχέση, αλλά δεν ζεις ακριβώς τον έρωτά σου για να πας διακοπές μόνος/η μαζί του. Και πας παρέα με τους ζευγαρωμένους και λίγο «ξενερωμένους» φίλους, που είναι πάνω κάτω στην ίδια κατάσταση με εσένα. Ή έτσι νομίζεις μέχρι να τους δεις να διαλύουν σπαρακτικά τη σχέση τους και να φεύγουν με διαφορετικά καράβια, αφήνοντας λίγη από τη σκιά του τέλους τους στη δική σου σχέση.

Όταν η βόμβα του χωρισμού σκάει στη Σέριφο

Γιατί θυμήθηκα εκείνο το καλοκαίρι και εκείνον τον χωρισμό; Επειδή μεσήλικας φίλη, χρόνια τώρα διαζευγμένη, μου έστειλε μεταμεσονύχτιο SMS «μόλις χώρισα» εννοώντας από τον φίλο της με τον οποίο έκλειναν δύο χρόνια σχέσης και θα τα γιόρταζαν στη Σέριφο. Γι’ αυτό και το μήνυμα έμοιαζε με φάρσα. Τα τηλεφωνήματα όμως με αναφιλητά που ακολούθησαν και οι facetime συνομιλίες με τη φίλη μόνη μπροστά σε μια βαλίτσα να μην ξέρει τι να κάνει και πού να πάει, επιβεβαίωσαν το γεγονός.

Ποιος αποφασίζει να ρίξει μπουρλότο στις διακοπές του και να πάρει τον δρόμο του γυρισμού μόνος; Ο «αποφασισμένος» είναι η απάντηση. Και για την ιστορία αποφασισμένος ήταν ο άλλος, όχι η φίλη μου.

Περιμένοντάς την να επιστρέψει στην Αθήνα και να την προλάβω για μια κουβέντα πριν μπω στο καράβι με απόπλου το νησί μου, οργάνωσα τις σκέψεις μου για να έχω μεστά λόγια να της πω. Όχι παρηγοριές και τέτοια. Θα τη βοηθήσω να βγάλει τη χρυσόσκονη από τα μάτια της. Να δει ότι δεν επιλέγει κανείς να χωρίσει με φόντο το Αιγαίο και κάτω από τα αλμυρίκια αν δεν έχει φτάσει στο μη περαιτέρω, αν δεν μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια και να στήσει στο πρόσωπό του ένα χαμόγελο όμοιο με μυϊκό σπασμό δίχως ίχνος αληθινής χαράς.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Το ιστορικό ενός προαναγγελθέντος χωρισμού

«Τι άλλαξε; Τι χάλασε;», που τραγουδάει και η Ελεονώρα Ζουγανέλη στο Κόψε και μοίρασε στα δύο, αγαπημένο τραγούδι χωρισμού. Σίγουρα, αυτό που άλλαξε, χάλασε, έσπασε, ξέφτισε συνέβη πριν κοιτάξει για έκτη συνεχόμενη φορά την κοπέλα στο beach bar, πριν καν σηκώσει άγκυρα το πλοίο της γραμμής, πριν φορτωθούν οι βαλίτσες στο πορτ-μπαγκάζ… Η φθορά ήταν στις αποσκευές.

Χιλιοειπωμένο και κοινότυπο, αλλά συμβαίνει: η 24/7 συνθήκη των διακοπών φέρνει στην επιφάνεια όλα όσα τον χειμώνα κρύβεις κάτω από το χαλί: τις διαφωνίες, τη δύσκολη συμβίωση, την έλλειψη χιούμορ/σεξ/διασκέδασης. Φτάνεις στο νησί, κρεμάς τα ρούχα στη ντουλάπα και η αλήθεια έρχεται μπροστά σου. Δεν μπορείς άλλο. «Τότε γιατί ρε φίλε κανόνισες να πας μαζί της διακοπές;». Η τελευταία αυτή σκέψη μού βγαίνει φωναχτά από την αγανάκτηση. Και αυτό θα μου πει και η φίλη μου μόλις με δει: «Γιατί ήθελε να πάμε μαζί διακοπές;»

Οι περισσότεροι από εμάς τους κοινούς και ανασφαλείς θνητούς δυσκολευόμαστε να χαλάσουμε τη ρουτίνα, το «βόλεμα», για να το εκχυδαΐσω και λίγο. Μόνο που στις διακοπές η ασφαλής ρουτίνα διαλύεται εξ ορισμού. Το άλλο μας μισό είναι μπροστά μας, φοράει αντηλιακό, γκρινιάζει ή ξυπνάει από τα χαράματα, δεν κολυμπάει στα κρύα νερά… Μας κάνει τη ζωή δύσκολη εν ολίγοις, όπως μας την έκανε και τον χειμώνα στο διαμέρισμα στο Παγκράτι. Αλλά εκεί υπάρχουν διαφυγές.

Οι μεγάλες προσδοκίες των διακοπών

Είναι και το άλλο: Οι μεγάλες προσδοκίες που έχουμε γι’ αυτές τις λίγες ή περισσότερες μέρες διακοπών. Όλη τη χρονιά πίνουμε τη ζωή γουλιά-γουλιά από το μπουκάλι και ξαφνικά σε ένα σφηνάκι θέλουμε να χορτάσουμε τον έρωτα και τη χαρά στο μάξιμουμ. Μα αυτό δεν γίνεται. Δεν το έχουμε μάθει ακόμα;

Όχι, γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Υπάρχουν ζευγάρια που σπάνια πια κάνουν σεξ και περιμένουν ότι φτάνοντας στην παραλία, που απέχει εβδομήντα ναυτικά μίλια από τον Πειραιά «η επιθυμία θα αναζωπυρωθεί», όπως λένε οι αστρολόγοι στα πρωινάδικα. Αλίμονο. Πόσο εθελοτυφλούμε;

Τι άλλο θέλω να θυμίσω στη φίλη που μόλις χώρισε και θα δω σε λίγες ώρες από τώρα; Ότι κι εκείνη κρύβει το μυστικό της: Την ανία. «Βαριόσουν, θυμάσαι;», θα της πω. Και όταν βαριόμαστε δεν προσπαθούμε, δεν είμαστε τρυφεροί, δεν συζητάμε παρά λέμε τα απαραίτητα, βλέπουμε σειρές για να έχουμε την ησυχία μας. Και όταν φτάσουμε στο πολυπόθητο νησί που θα καταλήξει ο βράχος του σπαραγμού μόλις χωρίσουμε, υποκρινόμαστε ότι όλα είναι καλά, αρκεί να πέσει κι άλλος πάγος στο κοκτέιλ.

Και τότε έρχεται η ένταση που έτσι κι αλλιώς καιροφυλακτεί τις πρώτες μέρες των διακοπών, ο τόνος της φωνής υψώνεται, η πόρτα κλείνει με δύναμη πίσω του/της, το δείπνο στην ψαροταβέρνα πλάι στο κύμα πάει στράφι, γιατί είστε κι οι δύο πλέον ανόρεκτοι. Το πουλόβερ ξηλώνει. Μη ρωτάς «γιατί» λοιπόν. Ξέρεις. Αλλά να, ήθελες να κρύψεις στην άμμο τα προβλήματα, ενώ ο άλλος τα ξέθαψε μονομιάς και είπε το αντίο. Κρίμα που έμεινες εκεί δυο μέρες παραπανήσιες πίνοντας και παρακαλώντας. Έπρεπε να φύγεις αμέσως φίλη μου.

Η μικρή κουβέντα με τον εαυτό μας γίνεται στις διακοπές

Σε μερικές μέρες θα λιάζομαι σε μια ακτή του Ικάριου Πελάγους και δεν θα είμαι ξέγνοιαστη. Πάντα το καλοκαίρι μου μπαίνει «ο διάολος» που λέγεται ελεύθερος χρόνος και οι σκέψεις τρέχουν στο μυαλό μου. Ο Σεπτέμβρης που πλησιάζει εκκινεί τη νέα χρονιά. (Αυτός και όχι ο Ιανουάριος κάνει κουμάντο στις αποφάσεις για τη ζωή μου). Κι εκεί προσπαθώντας να βρω το σημείο που η πλάτη δεν πονάει πάνω στα βότσαλα, σκέφτομαι αν όλα στη ζωή μου πρέπει να συνεχίσουν στις ίδιες ράγες.

Αυτή τη μικρή κουβέντα με τον εαυτό μας όλοι την κάνουμε με κάποιον τρόπο και μπορεί να καταλήξουμε στην απόφαση να ξεστρατίσουμε. Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου.

«Φιλενάδα έχει Πυξ-Λαξ τον Σεπτέμβρη στον Λυκαβηττό. Θα λιώσουμε με το “Όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω”».