ΟΣΑ ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Οι εβδομαδιαίες συνεδρίες ψυχοθεραπείας μού έχουν αποκαλύψει πολλά στο πέρασμα του χρόνου. Ποια είναι και πώς με έχουν βοηθήσει;

m;esΠρόσφατα συνειδητοποίησα ότι κάνω ψυχοθεραπεία περίπου μια δεκαετία. Το ψυχοθεραπευτικό μου «ταξίδι» ξεκίνησε στη δεκαετία των 20 και όχι με κάποια συγκεκριμένη αφορμή. Θυμάμαι ότι υπήρξε μέσα μου ένα «ως εδώ», αλλά αφορούσε μάλλον τη γενικότερη αίσθηση που είχα για τη ζωή μου, τα αρνητικά συναισθήματα που με κατέκλυζαν «από το πουθενά» –ή και όχι– και τον τρόπο που συνήθιζα να με τοποθετώ στις κάθε είδους σχέσεις μου.

Αναρωτιέμαι κάποιες φορές πώς θα ήμουν σήμερα, αν δεν είχαν μεσολαβήσει αυτά τα δέκα χρόνια ψυχοθεραπείας. Μολονότι συνήθως δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω θετικά στοιχεία στον εαυτό μου, μπορώ να ομολογήσω με περίσσια σιγουριά πως με ευγνωμονώ για την επιλογή που έκανα τότε.

Τον τελευταίο καιρό κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου προσωπικές συνειδητοποιήσεις που θέλω να μοιραστώ με όποιον έχει ανάγκη να του υπενθυμίσει κάποιος πως δεν είναι μόνος, όποιον χρειάζεται ενθάρρυνση για να κάνει το επόμενο βήμα, αλλά και με τον νεότερο εαυτό μου που με «κράτησε» όταν όλα έμοιαζαν να καταρρέουν – κι ας μην ήταν το τέλος του κόσμου.

iStock

Δέκα χρόνια ψυχοθεραπεία…

• Και ακόμα αισθάνεσαι τον ίδιο ενθουσιασμό, όταν σε μία συνεδρία ανακαλύπτεις κάτι διαφωτιστικό για τη ζωή, για εσένα, για το πώς σχετίζεσαι.
• Οι «πληγές» σου δεν είναι ντροπή, είναι κομμάτι της ιστορίας σου. Η αποδοχή τους δεν σε καθιστά αδύναμο, αλλά ανθρώπινο. Εκεί βρίσκεις τη δύναμη να προχωρήσεις.
• Το παρελθόν δεν αλλάζει, αλλά μέσα από την ψυχοθεραπεία μπορεί να αλλάξει η σχέση μας μαζί του, ώστε να μην είναι κανείς «αιχμάλωτος» παλιών ιστοριών. Έτσι, μπορείς να δημιουργήσεις χώρο για το νέο, το διαφορετικό.
• Όσο «σκαλίζεις», τόσο θα βρίσκεις. Κάθε άνθρωπος επιλέγει συνειδητά ή ασυνείδητα το πόσο θα εμβαθύνει στη ζωή. Στο πιο βαθύ σκοτάδι, θα βρίσκεις το πιο εκτυφλωτικό φως. Δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο. Θέλεις, όμως, να μην έχεις κανένα από τα δύο;
• Οι «τοξικοί» άνθρωποι δεν είναι πάντα οι άλλοι. Μερικές φορές, είσαι εσύ που πληγώνεις. Ναι, είναι δύσκολο να το παραδεχθείς, πόσο μάλλον να το αποδεχθείς, αλλά είναι θεραπευτικό.
• Όταν ο «πόνος» έχει φτάσει στο απροχώρητο, ίσως προσδοκάς «γρήγορες» λύσεις, για να ανακουφιστείς. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να αναγνωρίζεις τα σημάδια και να ζητάς βοήθεια πριν αυτά γίνουν δυσλειτουργικά μοτίβα. Η ψυχοθεραπεία δεν σου δίνει έτοιμες λύσεις, σου δίνει όμως τον χώρο να δημιουργήσεις τις δικές σου.
• Δεν πηγαίνεις ψυχοθεραπεία γιατί νιώθεις αδύναμος. Πηγαίνεις γιατί νιώθεις πολύ δυνατός και, επιτέλους, κάνεις το βήμα που τόσο λαχταρά η ψυχή σου.
• Ο πόνος σου δεν είναι το πιο ενδιαφέρον σου χαρακτηριστικό. Όσο σημαντικό είναι να τον επεξεργαστείς, άλλο τόσο πολύτιμο είναι να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνο αυτό. Είσαι πολλά περισσότερα.
• Στην ψυχοθεραπεία δεν θα βρεις την καλύτερη εκδοχή σου, αλλά την πιο αυθεντική, εκείνη που τιμά τις αξίες σου και όλα όσα κάνουν την καρδιά σου να σκιρτά. Τότε, θα ζεις.
• Είναι ευλογία να έχεις ενσυναίσθηση μα και όρια. Είναι υπέροχο να φροντίζεις τους άλλους μα και εσένα. Στην ψυχοθεραπεία θα συνειδητοποιήσεις πως υπάρχουν πολλές αποχρώσεις σε όσα επιλέγεις να είσαι και να πράττεις στη ζωή, και αυτό τελικά είναι βαθιά ανακουφιστικό.
• Η αλλαγή έρχεται σταδιακά, χωρίς «πυροτεχνήματα» και βαρύγδουπες τοποθετήσεις. Η «μεταμόρφωση» φανερώνεται στις μικρές, σχεδόν αδιόρατες στιγμές. Κι αν κάποιες φορές αισθανθείς ότι επιστρέφεις στα παλιά, να θυμάσαι πως η πρόοδος δεν είναι γραμμική. Αρκεί να έχεις βλέμμα στον ορίζοντα.

Και κάτι ακόμα: Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις ψυχοθεραπεία, αλλά μερικές φορές είναι πιο δύσκολο να μην κάνεις. Και, όπως μου θύμισε πολύ πρόσφατα «εκείνη»: Αν μπορούν να πάνε τα πράγματα καλύτερα, μόνο έτσι θα πάνε.