ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΙΜΩΣ ΑΡΓΟΠΟΡΗΜΕΝΟΙ

Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που πάντα είναι αργοπορημένοι σε ό,τι κι αν κάνουν. Στήνουν σε κάθε ραντεβού ή δυσκολεύονται να τηρήσουν οποιοδήποτε deadline. Αδιαφορούν ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;

Σε κάθε παρέα υπάρχει ένα τέτοιο μέλος και στη δική μου αυτό το μέλος είμαι εγώ. Ό,τι ώρα κι αν δώσω ραντεβού, όσο νωρίς κι αν ξεκινήσω να ετοιμάζομαι, πάντα μα πάντα θα καθυστερήσω. Κάτι θα συμβεί, κάτι θα προκύψει, κάπου θα μπλέξω.

Μπορεί η ευέλικτη σχέση που οι μονίμως αργοπορημένοι άνθρωποι έχουμε με το ρολόι να εκνευρίζει όλους τους υπόλοιπους, αλλά μην μας παρεξηγείτε. Οι περισσότεροι από εμάς ούτε εγωιστές είμαστε ούτε αναίσθητοι (ίσως λίγο ανοργάνωτοι). Πολλές φορές είναι αρνητικές οι αντιλήψεις για όσους ελάχιστες φορές στη ζωή μας έχουμε τηρήσει μια προθεσμία, αλλά ταυτόχρονα είναι και λανθασμένες. Αρκεί να σκεφτείτε ότι οι πολλοί από εμάς προσπαθούμε να μην απογοητεύουμε ούτε να εκνευρίζουμε τους φίλους, την οικογένεια και τους συναδέλφους μας.

Αντιλαμβανόμαστε (και μερικές φορές ντρεπόμαστε) για τα προβλήματα ή τη δυσαρέσκεια που προκαλεί η συμπεριφορά μας αυτή, αλλά….

Γιατί καθυστερούμε, αν δεν το θέλουμε;

Εντάξει, υπάρχουν φορές που μια καθυστέρηση είναι δικαιολογημένη. Αφήνοντας στην άκρη τις περιπτώσεις αυτές, το να καθυστερούμε διαρκώς μπορεί να μην είναι τελικά λάθος μας, αλλά να οφείλεται στον τύπο προσωπικότητάς μας. Οι μονίμως αργοπορημένοι μοιράζονται συχνά χαρακτηριστικά όπως η αισιοδοξία, τα χαμηλά επίπεδα αυτοελέγχου, το άγχος ή η τάση για αναζήτηση συγκινήσεων.

Ο τύπος προσωπικότητάς μας ίσως υπαγορεύει και τον τρόπο που βιώνουμε το πέρασμα του χρόνου. Πριν αρκετά χρόνια, ο Τζεφ Κόντε, καθηγητής ψυχολογίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο, διεξήγαγε μια μελέτη σύμφωνα με την οποία οι συμμετέχοντες τύπου Α (φιλόδοξοι, ανταγωνιστικοί) και οι συμμετέχοντες τύπου Β (δημιουργικοί, στοχαστικοί, διερευνητικοί) είχαν διαφορετική αντίληψη για το πόσο διαρκεί ένα λεπτό.

iStock

Φυσικά, υπάρχουν και άλλοι λόγοι που μας κάνουν να καθυστερούμε, όπως η ίδια προσδοκία της αργοπορίας μας, καθώς και η υπερβολική προσοχή στις λεπτομέρειες. Για ορισμένους ανθρώπους, η καθυστέρηση είναι συνέπεια κάποιου ζητήματος που αφορά την ψυχική τους υγεία. Για παράδειγμα, άτομα με διαταραχή άγχους συχνά αποφεύγουν ορισμένες καταστάσεις, άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι πιθανό να χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ελέγξουν τη δουλειά τους.

Πώς να μην είμαστε μονίμως αργοπορημένοι

Η Αμερικανίδα ψυχολόγος και συγγραφέας Linda Sapadin, υποστηρίζει ότι η συστηματική καθυστέρηση μπορεί να προέρχεται από «ένα πρόβλημα εμμονικής σκέψης». Όπως εξηγεί, ένας αναβλητικός άνθρωπος εστιάζει στον φόβο που συνδέεται π.χ. με την προθεσμία που θα έπρεπε να τηρήσει. Αντί να ψάχνει τρόπους να ξεπεράσει τον φόβο αυτόν, ο φόβος γίνεται η δικαιολογία και αυτό εκφράζεται συνήθως με μια δευτερεύουσα πρόταση-δήλωση που ξεκινά με τη λέξη «αλλά». Για παράδειγμα, «άρχισα να γράφω το άρθρο, αλλά φοβήθηκα ότι οι συνάδελφοί μου δεν το έβρισκαν αρκετά καλό». Η συμβουλή της; Να αντικαταστήσουμε τη λέξη «αλλά» με τη λέξη «και». Η πρώτη υποδηλώνει αντίθεση και μπλοκάρισμα, ενώ η δεύτερη σύνδεση και επίλυση. Έτσι, το έργο γίνεται λιγότερο τρομακτικό.

Μία ακόμα στρατηγική που μπορεί να βοηθήσει είναι το να εντοπίσουμε τι είναι αυτό που μας κάνει να καθυστερούμε και να το αντικαταστήσουμε με κάτι άλλο. Αν, για παράδειγμα, μας δημιουργεί έξαψη το να… τρέχουμε τελευταία στιγμή, μπορούμε να εστιάσουμε στο να είμαστε αξιόπιστοι. Αυτός ο στόχος να γίνει προτεραιότητά μας και να δουλέψουμε προς την κατεύθυνση αυτή.

Όσο για τους ανθρώπους που αναγκάζονται να υποστούν τους μονίμως αργοπορημένους, μπορούν κι εκείνοι να βάλουν ένα χεράκι στη βελτίωση της κατάστασης, θέτοντας όρια. Μιλήστε για τις συνέπειες της αργοπορίας την επόμενη φορά.