O ΦΟΒΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΣΑΛΑΚΩΜΑ

Τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι εστιάζουμε στον φόβο μας γιατί τείνουμε να υποτιμάμε εμάς και τις δυνατότητές μας. Και σταδιακά καταλήγουμε να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον φόβο.

Πόσες φορές φοβήθηκες το σκοτάδι και αυτός ο φόβος σε ακινητοποίησε;

Πόσες Κυριακές δεν πέρασες καλά, γιατί, αντί να εστιάζεις σε εκείνη την ημέρα, σκεφτόσουν την εβδομάδα που σε περιμένει;

Πόσους χειμώνες πήγες να ξεκινήσεις πράγματα, αλλά τα ανέβαλες για το καλοκαίρι;

Πόσες φορές δεν τόλμησες να κάνεις νέα ξεκινήματα, γιατί σκεφτόσουν το αύριο και ζούσες με το φόβο του;

Πόσες φορές δεν χάρηκες την άνοιξη γιατί περίμενες το καλοκαίρι;

Πόσες φορές δεν απόλαυσες το καλοκαίρι, γιατί σκεφτόσουν ότι θα ακολουθήσει ο Σεπτέμβριος και φοβόσουν όσα θα επακολουθούσαν;

Πόσες στιγμές έχεις χάσει από τη ζωή σου;

Πόσες στιγμές ανέβαλες επειδή ζούσες με τον φόβο της προηγούμενης ή της επόμενης;

Συμπεριφορές που μπορεί κάποια στιγμή να έχουμε κάνει όλοι, έχοντας ως επίκεντρο τα στερεότυπα και τις προκατάληψεις μας, τα τραύματά μας ή τα τραύματα των άλλων, τον τρόπο που μας μεγάλωσαν οι δικοί μας, τις αποφυγές μας, το άγχος μας, τα σενάριά μα., την καταστροφοποίηση, τη σύγκριση με τους άλλους, τις προσδοκίες μας…

Αν περιμένεις να αλλάξεις ξαφνικά και να μην σκέφτεσαι με αυτό τον τρόπο, θα σου πω ότι μάλλον δεν θα αλλάξεις ποτέ, ή τουλάχιστον η αλλαγή σου θα καθυστερήσει πολύ. Γιατί η αλλαγή θέλει κόπο και προσπάθεια, όπως ο φόβος θέλει τσαλάκωμα και μάλλον… αποκαθήλωση.

Ο φόβος του φόβου

Τσαλάκωσε τον φόβο σου, τσαλάκωσε τα «αν», τα «μήπως» και τα σενάρια που σε στοιχειώνουν και τροφοδοτούν το άγχος σου. Σκέψου ότι ο κοινός παρονομαστής σε όλα τα αγχογόνα σενάρια είναι η αμφισβήτηση του εαυτού μας, η χαμηλή αυτοπεποίθηση, η αμφιβολία για εμάς τους ίδιους και η σύγκριση με τους άλλους ή με το παρελθόν μας.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι φτιαγμένος με τέτοιο τρόπο, που θέλει να μας προστατεύσει από οτιδήποτε χαρακτηρίζει ως απειλή. Τι γίνεται όμως αν νιώθουμε μόνιμα απειλή, αν νιώθουμε να απειλούμαστε από τις σκέψεις, τις προσδοκίες ή ακόμα και το ίδιο μας το σώμα;

iStock

Αν αμφισβητείς εσύ εσένα, πώς περιμένεις το ίδιο σου το σώμα να μην σε αμφισβητήσει; Πώς περιμένεις να μην αμφιβάλεις την υγεία σου και να μην σκεφτείς την χειρότερη εκδοχή όταν εμφανιστεί ένα σύμπτωμα;

Αν φοβάσαι και καταστροφοποιείς, πώς περιμένεις να μην γεμίζεις με καχυποψία και με δυσπιστία, αναμένοντας την επόμενη άσχημη στιγμή, που θεωρείς δεδομένη;

Αναγνώρισε την αξία σου

Αν θέλεις λοιπόν να δώσεις μία ευκαιρία στον εαυτό σου, να είσαι δίκαιος/δίκαιη με εσένα. Και δικαιοσύνη πάνω από όλα σημαίνει να δίνεις στον εαυτό σου ευκαιρία να δοκιμάσει και να προσπαθήσει, πριν τον χαρακτηρίσεις, πριν τον κρίνεις. Δικαιοσύνη πάνω από όλα σημαίνει να κάνεις για σένα αυτά που θα συμβούλευες τους άλλους να κάνουν. Δικαιοσύνη είναι να χτίσεις μία στρατηγική, ώστε να αρχίσεις να τσαλακώνεις τους φόβους σου σταδιακά και να αποδίδεις τις μικρές νίκες στον εαυτό σου.

Εξάλλου, πώς περιμένεις οι άλλοι να σου αναγνωρίζουν όλα όσα εσύ δεν αναγνωρίζεις στον εαυτό σου; Πώς περιμένεις οι άλλοι να σε επιβραβεύουν για όλα όσα πετυχαίνεις, όταν εσύ δεν επιβραβεύεις τον εαυτό σου και εστιάζεις σε όλα τα «αλλά»;

Τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι εστιάζουμε στον φόβο μας γιατί τείνουμε να υποτιμάμε εμάς και τις δυνατότητές μας. Και σταδιακά καταλήγουμε να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον φόβο. Μην αφήνεις το φόβο να γίνεται μεγαλύτερος από τα όνειρά σου και την ελπίδα σου για το μέλλον.

Η Ελένη Σολταρίδου είναι ψυχολόγος, MSc, εξειδικευμένη στη διαχείριση των αγχωδών διαταραχών και στη γνωσιακή ψυχοθεραπεία.