ΜΥΡΤΩ ΚΟΝΤΟΒΑ: «ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΕΝ ΛΥΘΗΚΑΝ ΟΛΑ, ΔΙΑΛΥΘΗΚΑΝ ΟΜΩΣ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ»

Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας και η σεναριογράφος, στιχουργός και δημοσιογράφος, Μυρτώ Κοντοβά, γράφει για την ψυχοθεραπεία, που δεν είναι «κολυμπήθρα του Σιλωάμ», αλλά σου μαθαίνει ποιος πραγματικά είσαι και σε στηρίζει ώστε να βρεις τον δρόμο προς την αληθινή ενηλικίωση.

Την ψυχοθεραπεία την ξεκίνησα 24 χρονών. Μια εποχή που οι εκμυστηρεύσεις στους φίλους, οι ατέλειωτες συζητήσεις μας –όσο λυτρωτικές και να ήταν– δεν έφταναν για να διαλύσουν τα σκοτάδια που συχνά πυκνά με επισκέπτονταν στον ύπνο και στον ξύπνιο μου.

Κάπως έτσι άρχισα να μαθαίνω πραγματικά ποια είμαι, με τι θυμώνω, τι με έλκει και για ποιον λόγο, πώς λειτουργεί μέσα μου ο πόνος, η επιθυμία, η απογοήτευση, οι προσδοκίες των γονιών μου, τι χρειάζομαι για να νιώθω ασφαλής, πώς σαμποτάρω η ίδια τον εαυτό μου, ποιες συνήθειες, ποιες συμπεριφορές, ποιους μηχανισμούς (που είχα υιοθετήσει ως παιδάκι για να «επιβιώνω») κουβαλούσα ακόμα –χωρίς να τους χρειάζομαι– και πλέον, στην ενήλικη ζωή, αντί να με βοηθούν, με δυσκόλευαν. Και τα όρια. Τα όρια. Τα όρια. Τα όρια. Τα όρια. Μπορώ να το λέω για πάντα.

Illustration: Χριστίνα Αβδίκου

Όσο περισσότερο με μάθαινα, τόσο περισσότερο με προστάτευα. Τα σκοτάδια διαλύθηκαν. Όχι, ότι λύθηκαν όλα, η ψυχοθεραπεία δεν είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ – με μερικά θέματα παλεύω ακόμα. Η απερίγραπτη ακαταστασία μου για παράδειγμα, δεν άλλαξε δυστυχώς. Είμαι το είδος του ανθρώπου με το σπάνιο χάρισμα να μετατρέπει έναν χώρο σε γιουσουρούμ μέσα στο πεντάλεπτο.

Άλλαξε όμως ο τρόπος που βλέπω τον εαυτό μου. Οκ είμαι ακατάστατη, δε θα αλλάξω ποτέ, ας πάψω να με κράζω όπως με έκραζε η μαμά μου, ας ζητήσω βοήθεια για το σπίτι. Ζητάω βοήθεια – άλλη μαγική φράση.

Μια μέρα, ύστερα από πολλά χρόνια, σε μια δύσκολη απόφαση που έπρεπε να πάρω για τη ζωή μου, θυμάμαι, ξυπόλητη, με ένα ποτήρι λευκό κρασί στο μπαλκόνι του ενάτου ορόφου, είπα στον εαυτό μου «Εγώ δε σε φροντίζω τόσα χρόνια; Έχε μου εμπιστοσύνη, είμαι εδώ για σένα». Αλήθεια ήταν.

Η Μυρτώ Κοντοβά.

Μετά θυμήθηκα την κάρτα που μου έδειξε κάποτε η ψυχοθεραπεύτριά μου. Η κάρτα έδειχνε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Πάνω σε δύο γυναικεία μαμαδίσια γόνατα ακουμπούσαν δύο παιδικά ποδαράκια. Τότε νόμιζα ότι ήταν μια μαμά με το παιδάκι της. Μετά κατάλαβα ότι εγώ ήμουν η μαμά, εγώ και το παιδάκι. Ακόμα το μεγαλώνω.

Αυτή την περίοδο η Μυρτώ Κοντοβά εργάζεται πυρετωδώς για ένα project-έκπληξη. Τεντώστε κεραίες.