ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙΣ ΜΙΣΟΚΙΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ;

Αν μια επαναλαμβανόμενη κίνηση που πιάνεις μέσα στο οπτικό σου πεδίο σε εκνευρίζει, ίσως το πρόβλημά σου ακούει στο όνομα μισοκινησία. Και δεν είναι κάτι σπάνιο.

Έχεις διαπιστώσει πως ανεβαίνουν οι παλμοί σου και νιώθεις να αυξάνεται το άγχος σου, όταν βλέπεις στον χώρο που είσαι κάποιον να κάνει νευρικές κινήσεις. Π.χ. κουνάει –ασταμάτητα– το πόδι, χτυπάει για ώρα σε μια επιφάνεια τα δάχτυλα του χεριού ή το στυλό του, ξύνεται νευρικά ή κάνει οποιαδήποτε άλλη μεμονωμένη «πράξη» επαναλαμβανόμενα. Στην αρχή δεν δίνεις σημασία, αλλά όσο παρατείνεται το «μαρτύριο της σταγόνας», νιώθεις να αυξάνεται ο εκνευρισμός σου. Τι σου συμβαίνει; Έχεις μισοκινησία. Εκ των λέξεων μισώ και κίνηση, άρα μίσος για τις κινήσεις.

Αυτό το φαινόμενο έχει μελετηθεί ελάχιστα από την επιστήμη και πρώτη φορά σημειώθηκε σε έρευνα σχετικής πάθησης, που λέγεται «μισοφωνία». Τι είναι αυτό; Διαταραχή που σχετίζεται με τον εκνευρισμό που αυξάνεται όταν επαναλαμβάνονται ήχοι.

Στη μισοκινησία, το ερέθισμα είναι περισσότερο οπτικό και λιγότερο ηχητικό. Αυτό αναφέρεται, μεταξύ πολλών άλλων, στην πρώτη λεπτομερή μελέτη για το φαινόμενο, που επηρεάζει 1 στους 3 ανθρώπους.

Τι έδειξε μελέτη για τη μισοκινησία

Η δημοσίευση έγινε στο Nature, όπου η επικεφαλής συγγραφέας και ψυχολόγος Sumeet Jaswal αναφέρει ότι «η μισοκινησία ορίζεται ως μια ισχυρή αρνητική νοητική ή συναισθηματική απόκριση στη θέα μικρών και επαναλαμβανόμενων κινήσεων που κάνει κάποιος. Παραδόξως, όμως, λείπει η επιστημονική έρευνα. Για να βελτιωθεί η κατανόησή μας, διεξήγαμε την πρώτη σε βάθος επιστημονική εξερεύνηση».

Τα ευρήματα δείχνουν ότι η αυξημένη ευαισθησία στην νευρική κίνηση είναι κάτι που αντιμετωπίζει μεγάλος αριθμός ανθρώπων.

Σε μια σειρά πειραμάτων με τη συμμετοχή περισσότερων από 4.100 συμμετεχόντων, οι επιστήμονες μέτρησαν τον επιπολασμό της μισοκινησίας, προκειμένου να αξιολογήσουν τις επιπτώσεις της. Παράλληλα, διερεύνησαν τους λόγους για τους οποίους εκδηλώνεται η μισοκινησία.

iStock

Έγιναν δοκιμές για να διαπιστωθεί εάν η μισοκινησία των ανθρώπων μπορεί να οφείλεται σε αυξημένες ευαισθησίες στην όραση και την προσοχή, που ισοδυναμούν με αδυναμία αποκλεισμού γεγονότων τα οποία συμβαίνουν στο οπτικό πεδίο κάποιου και αποσπούν την προσοχή.

Τα αποτελέσματα, που βασίστηκαν σε πρώιμα πειράματα, ήταν ασαφή ως προς αυτό το ζητούμενο. Οι ερευνητές δεν βρήκαν συνεπή στοιχεία για το πώς οι αντανακλαστικοί μηχανισμοί οπτικής προσοχής συμβάλλουν ουσιαστικά στην ευαισθησία της μισοκινησίας.

Στη συνέχεια, οι επιστήμονες θα εξερευνήσουν από πού μπορεί να πηγάζει η μισοκινησία σε γνωστικό επίπεδο. Μια πιθανότητα που θα μελετηθεί είναι οι «νευρώνες-κάτοπτρα».

«Αυτοί οι νευρώνες ενεργοποιούνται όταν κινούμαστε και όταν βλέπουμε άλλους να κινούνται», εξήγησε η Dr. Jaswal, πριν προσθέσει: «Όταν για παράδειγμα, βλέπετε κάποιον να τραυματίζεται, μπορεί επίσης να ανατριχιάσετε, καθώς ο πόνος του καθρεφτίζεται στον εγκέφαλό σας».

Κατ’ επέκταση, είναι πιθανό τα άτομα που είναι επιρρεπή στη μισοκινησία να συμπάσχουν ασυναίσθητα με την ψυχολογία των ταραγμένων ανθρώπων που είναι στο οπτικό τους πεδίο.

iStock

Η μισοκινησία είναι κοινή και πραγματική

Όπως ανέφερε η επικεφαλής συγγραφέας, διαπιστώθηκε ότι «περίπου το 1/3 ανέφερε κάποιου βαθμού ευαισθησία στη μισοκινησία, στις περιπτώσεις επαναλαμβανόμενων, ταραχωδών συμπεριφορών άλλων ανθρώπων που συναντούσαν στην καθημερινότητα τους. Αυτά τα αποτελέσματα υποστηρίζουν το συμπέρασμα ότι η ευαισθησία στη μισοκινησία δεν είναι ένα φαινόμενο που περιορίζεται σε κλινικούς πληθυσμούς, αλλά μάλλον πρόκειται για βασική –και μέχρι τώρα υποαναγνωρισμένη– κοινωνική πρόκληση που μοιράζονται πολλοί στον ευρύτερο, γενικό πληθυσμό. Η μισοκινησία είναι κοινή και πραγματική».

Σύμφωνα με τη μελέτη, η μισοκινησία μερικές φορές πηγαίνει «πακέτο» με την ηχητική ευαισθησία της μισοφωνίας, «αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο».

Η μισοκινησία φαίνεται να ποικίλλει σημαντικά μεταξύ των ατόμων. Μερικοί άνθρωποι ανέφεραν μια  χαμηλή ευαισθησία σε ερεθίσματα νευρικών κινήσεων. Άλλοι είπαν πως αισθάνονται πολύ αρνητικά επηρεασμένοι – βιώνουν αντιδράσεις όπως ο θυμός, το άγχος και η απογοήτευση, και μειωμένη απόλαυση σε κοινωνικές συναναστροφές, στην εργασία και σε μαθησιακά περιβάλλοντα. Κάποιοι επιδιώκουν ακόμη και λιγότερες κοινωνικές δραστηριότητες, λόγω της πάθησης.