ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ VS. ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΑ: ΤΙ ΩΦΕΛΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Η κοινωνικοποίηση συμβάλλει με τον τρόπο της στο να είμαστε υγιείς. Αρκεί να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις, θα προσθέσω εγώ. Διαφορετικά, προτιμώ να λύνω σταυρόλεξα. Άραγε, το «ισοφαρίζω»;

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, όποια μελέτη για θέματα ψυχικής υγείας κι αν διαβάσεις, θα βρεις την κοινωνικοποίηση να αναφέρεται ως ένας από τους τρόπους που έχουμε για να διατηρούμε την υγεία μας. Επειδή δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτή η λέξη για εσένα, για εμένα, για τον άλλον, ας δούμε πώς την ορίζει το λεξικό του Cambridge.

Σύμφωνα με αυτό, κοινωνικοποίηση είναι «η δραστηριότητα κατά την οποία περνάμε τον ελεύθερο μας χρόνο με φίλους ή με άλλους ανθρώπους, ώστε να περάσουμε καλά». Λίγο πιο κάτω, υπάρχει άλλη μια ερμηνεία. Είναι «η διαδικασία εκμάθησης ή εκπαίδευσης ανθρώπων ή ζώων ώστε να συμπεριφέρονται με τρόπο αποδεκτό σε μια ομάδα».

Η κοινωνικοποίηση βοηθάει στην αναζήτηση της χαράς

Για εμένα, η κοινωνικοποίηση είναι κάτι το οποίο έχω «αφήσει», ειδικά μετά το ξέσπασμα της πανδημίας. Σαν να (παρα)βολεύτηκα στη μοναξιά μου. Έπειτα από δεκαετίας ατελείωτης έντασης και διαδοχικών προκλήσεων που ’χε να μου προσφέρει αυτή η ζωή, δόμησα μια καθημερινότητα που ναι μεν με κρατά «καθαρή» από άσκοπες συγχύσεις και περιττή τοξικότητα, αλλά την ίδια ώρα ένιωσα να μου λείπουν οι άνθρωποι που πραγματικά εκτιμώ και νοιάζομαι. Δεν ήθελα να τους κουράζω με όσα ταλαιπωρούσαν το μυαλό μου και γι’ αυτό προτιμούσα να τους αφήνω στην ησυχία τους, όσο κι αν επέμεναν πως για αυτό είναι οι φίλοι.

Ώσπου με έκαναν να θυμηθώ πως αυτοί είναι η μόνη πραγματική περιουσία μας: οι φίλοι. Ή, καλύτερα, οι άνθρωποι που επιλέγουμε για να μοιραζόμαστε τη ζωή μας, αφού προσεγγίζουν όσο λίγες άλλες συνθήκες την ανιδιοτελή αγάπη.

Έκτοτε (μη φανταστείς, πριν κάνα μήνα έγιναν όλα αυτά) προσπαθώ να βρω ξανά «ρυθμό». Η αλήθεια είναι πως αν δεν προσπαθήσω, θα συνεχίσω την απομόνωση.

Πιο καλή η μοναξιά;

Πίστεψε με όταν σου λέω πως δεν έχω θέμα να είμαι για ατελείωτες ώρες μόνη. Έχω μάθει να απολαμβάνω πράγματα που με ενδιαφέρουν, αλλά και τη βαρεμάρα μου. Δεν με αγχώνει. Δεν νιώθω πως χαραμίζω τον χρόνο μου, πως δεν τον εκμεταλλεύομαι.

Αλλά αντιλαμβάνεσαι πως αυτό το πλαίσιο είναι κομματάκι αποστειρωμένο. Χωρίς προσλαμβάνουσες ή αλλαγή παραστάσεων. Αν δεν είχα το γυμναστήριο και τους σκύλους μου, μάλλον θα είχα προκαλέσει σε «μάχη» ασκητή για το ποιος κάνει τη πιο μοναχική ζωή.

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Στο γυμναστήριο λέω και καμιά κουβέντα (δυο, δέκα, ίσως και 100). Οι σκύλοι με αναγκάζουν να βγαίνω από το σπίτι το Σαββατοκύριακο, που δεν δουλεύω. Συν του ότι μπορώ να τους λέω ό,τι θέλω, χωρίς να μου απαντούν, τουλάχιστον με λόγια.

Το ερώτημα «Μήπως ήρθε η ώρα να κάνω ένα άνοιγμα προς το κοινό και να βγω από το σπίτι;» χειροκροτήθηκε από την ψυχολόγο μου, που έχει δώσει μάχη προς αυτήν την κατεύθυνση. Η ανεβασμένη –κακή– χοληστερόλη και η τριπλάσια λιποπρωτεΐνη στο τελευταίο τσεκ απ ήταν η αφορμή για να πω: Πρέπει να βρω τη χαρά. Όχι εκείνη που έψαχναν το 2009 στο σήριαλ «Χαρά αγνοείται». Τη δική μου, που την είχα βάλει σε δεύτερη μοίρα.

Κοινωνικοποίηση τώρα!

Διάβασα πως μέσω της κοινωνικοποίησης βελτιώνεται η ψυχική και η συναισθηματική υγεία (μου αρκεί ότι φαίνεται να μειώνει το άγχος), καθώς και η γνωστική διέγερση (για έναν καφέ πήγα και είχα 5 ιδέες). Όπως και ότι οι ισχυρές κοινωνικές συνδέσεις προωθούν τις υγιεινές συμπεριφορές και την αναζήτηση τακτικής ιατρικής περίθαλψης. Επίσης, αυξάνεται η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση, πράγματα με τα οποία δεν είχα θέματα μετά την εφηβεία.

Υποθέτω πως όλα αυτά τα «δίνει» η ουσιαστικά κοινωνικοποίηση. Όχι το να βγαίνεις για να βγεις, αλλά να περνάς τις ώρες σου με ανθρώπους που έχουν κάτι να σου πουν. Που δεν εξαντλούν την ενέργεια ή την υπομονή σου, αλλά περνάς καλά. Διασκεδάζεις. Ακόμα και αν δεν είναι διασκεδαστικά όσα λέτε ή κάνετε.

Αν δεν βρεις καλή παρέα, λύσε σταυρόλεξα

Αν τίθεται θέμα απομύζησης, προτιμώ να λύσω σταυρόλεξα. Ή να παίξω σκάκι. Ναι, μόνη. Το ’χεις δοκιμάσει;

Αυτές είναι δραστηριότητες που σύμφωνα με νέα μελέτη μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματικές με την κοινωνικοποίηση ως προς την αποφυγή της άνοιας σε ηλικιωμένους ανθρώπους.

Σύμφωνα με τη δημοσίευση της εργασίας στην οποία χρησιμοποιήθηκαν δεδομένα 10.318 Αυστραλών ηλικίας 70 ετών και άνω, «οι συμμετέχοντες που ασχολούνταν συστηματικά με καθήκοντα γραμματισμού και νοητικής οξύτητας ενηλίκων (όπως παρακολούθηση εκπαιδευτικών μαθημάτων, τήρηση ημερολογίων και σταυρόλεξα), είχαν 9 με 11% λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν άνοια από τους συνομηλίκους τους».

Το διάβασμα, η ακρόαση μουσικής, η παρακολούθηση τηλεόρασης, η παρακολούθηση των ειδήσεων και η ενασχόληση με δημιουργικά χόμπι (π.χ. χειροτεχνία, πλέξιμο και ζωγραφική) μείωσαν τον κίνδυνο κατά 7%. Όσον αφορά τον κινηματογράφο ή το εστιατόριο, δεν συσχετίστηκαν με τη μείωση του κινδύνου άνοιας.

Τονίστηκε πως είναι σημαντικό να διατηρούμε ενεργό το μυαλό μας. Όσες περισσότερες προκλήσεις του δημιουργούμε, τόσο το καλύτερο.