KATE MIDDLETON: ΜΙΑ ΜΑΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ
Μία ψυχολόγος μιλάει για όλα όσα ένιωσε μετά τη δημόσια ανακοίνωση της Kate Middleton ότι διαγνώστηκε με καρκίνο.
Μετά την ανακοίνωση της Kate Middleton –μέσω βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης– ότι διαγνώστηκε με καρκίνο, ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι σχετικό. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως να προσεγγίσω αυτό το άρθρο – σαν ψυχολόγος ή σαν μαμά; Νομίζω ότι θα αφήσω τις σκέψεις μου να με οδηγήσουν.
Διάβασα πάρα πολλά άρθρα για την Kate Middleton – για το βίντεο, για το μήνυμα που ήθελε να περάσει. Παρατηρούσα τη στάση της, διάβαζα μηνύματα κάτω από τα σχετικά άρθρα εφημερίδων, περιοδικών και ιστοσελίδων.
Όλοι δείχνουν να αναρωτιούνται για τη σιωπή της μέχρι τώρα, για την καθυστέρηση της ανακοίνωσης, για την ακριβή διάγνωση, για τις προληπτικές χημειοθεραπείες στις οποίες έχει ξεκινήσει να υποβάλλεται.
Όμως, η Kate Middleton είναι μέλος της βασιλικής οικογένειας και μάλιστα μέλλουσα βασίλισσα, ενώ παράλληλα είναι και μαμά με τρία ανήλικα παιδιά. Βρίσκεται, λοιπόν, σε μία θέση όπου εκατομμύρια άνθρωποι την παρατηρούν, αναλύουν με μεγεθυντικό φακό τα παπούτσια που φοράει, το χτένισμά της, τον τρόπο που κάθεται, μιλάει ή συμπεριφέρεται. Είναι μία νέα γυναίκα, μία μαμά, μία σύντροφος, σε δημόσια θέση, που καλείται να αντιμετωπίσει αρχικά η ίδια μία διάγνωση.
Τι σημαίνει για την Kate Middleton, και για κάθε γονιό, μία τέτοια διάγνωση
Ακούγοντας μία διάγνωση όπως αυτή που άκουσε η Kate Middleton για τον καρκίνο, είναι σαν να γίνεται πραγματικότητα το χειρότερο σενάριο που έχει κάποιος στο μυαλό του.
Ακούγοντας μία τέτοια διάγνωση, είναι σαν κάποιος να έχει τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια σου και να καλείσαι να πάρεις αποφάσεις, χωρίς να γνωρίζεις ακριβώς ποιος είναι ο προορισμός σου.
Ακούγοντας μία τέτοια διάγνωση, πρέπει να πάρεις αποφάσεις, δείχνοντας εμπιστοσύνη, ενώ νιώθεις ανασφάλεια και τρόμο μέσα στο ίδιο σου το σώμα.
Ακούγοντας μία τέτοια διάγνωση, ενεργοποιούνται μηχανισμοί άμυνας και από τη μία θέλεις να προστατεύσεις τα παιδιά σου και από την άλλη προσπαθείς να προστατεύσεις εσένα και να διαχειριστείς την αναγνωρισιμότητά σου και την κλινική σου κατάσταση.
Ακούγοντας μία τέτοια διάγνωση, σκέφτεσαι πώς πρέπει να δώσεις απαντήσεις με τρόπο που να γίνεις παράδειγμα προς μίμηση, κάνοντας ταυτόχρονα διαχείριση των μύχιων σκέψεων και φόβων σου.
Ακούγοντας μία τέτοια διάγνωση, σκέφτεσαι πως θα αντιδράσουν τα παιδιά σου, τα οποία θέλεις να προστατεύσεις. Άλλοτε σκέφτεσαι ότι δεν θα ήθελες να το μάθουν και άλλοτε σκέφτεσαι ότι θα το ακούσουν από κάποιον χωρίς να μπορείς να ελέγξεις τι θα ακούσουν.
Και όλα αυτά, ταυτόχρονα με μία μάχη που καλείσαι να δώσεις εσύ για την υγεία σου, για την επιβίωσή σου, για την ψυχολογία σου.
Και όλα αυτά, ταυτόχρονα με απαντήσεις που πρέπει να δώσεις στα παιδιά σου, ανάλογα με την ηλικία τους, ανάλογα με τα στοιχεία της προσωπικότητάς τους, έχοντας πάντα όμως σαν προτεραιότητα να νιώσουν ασφάλεια μέσα στην ανασφάλεια της ανακοίνωσης.
Και όλα αυτά ταυτόχρονα με τους προσωπικούς φόβους αλλά και με τις σκέψεις και τις ενοχές των παιδιών, που δεν θα αναρωτιούνται μόνο αν η μαμά τους θα είναι καλά, αλλά συχνά θα αμφισβητούν τον εαυτό τους, θα αναρωτιούνται αν την στενοχωρούν, θα κλαίνε, θα νιώθουν θυμό.
Και αν αναρωτιέσαι πως θα έπρεπε να μιλήσει κάποιος στο παιδί του για μία νόσο, δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι που όλοι ακολουθούμε με τον ίδιο τρόπο. Γιατί ακόμα και αυτή η επικοινωνία, πρέπει να προσαρμοστεί σε όσα εμείς οι ίδιοι μπορούμε να υποστηρίξουμε, ανάλογα πάντα με την ηλικία, με την προσωπικότητα και με το πιθανό παρελθοντικό τραύμα σε κάθε οικογένεια.
Όμως, υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ. Ότι τα παιδιά χρειάζονται την ασφάλεια μέσα στην ανασφάλεια, την ειλικρίνειά μας με τρόπο που να μπορούν να τη στηρίξουν και εμάς να τους δείχνουμε τη δύναμή μας και την αγκαλιά που τόσο έχουμε και έχουν ανάγκη.
Η Ελένη Σολταρίδου είναι ψυχολόγος, MSc, εξειδικευμένη στη διαχείριση των αγχωδών διαταραχών και στη γνωσιακή ψυχοθεραπεία.