Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ

Η ώρα είναι 4 το μεσημέρι και, καθώς περπατάω, έχω τον χρόνο να επεξεργαστώ όλες τις εικόνες γύρω μου. Έχω τον χρόνο να σκεφτώ αν θα έβλεπα τον ουρανό μετά από μια καταιγίδα πριν από δύο χρόνια. Όταν δεν ήξερα τι θα πει Covid και lockdown.

Καταλήγω στο ότι στην κανονικότητα δεν θα τον έβλεπα. Τέτοια ώρα θα κοίταζα την οθόνη του υπολογιστή μου, κλεισμένη σε κάποιο γραφείο. Τα εισερχόμενα αιτήματα πάσης προελεύσεως θα έπεφταν βροχή, ζητώντας επιτακτικά απάντηση. Κι εγώ, καθηλωμένη και ανήμπορη να τα διαχειριστώ, να σκέφτομαι όσα πρέπει να γίνουν μετά τη λήξη της βάρδιας. Τότε που ο ουρανός θα έχει γίνει σκούρος μπλε και ο χρόνος μου θα φτάνει στα όρια της λήξης του.

Το κυνήγι του χρόνου στην κανονικότητα 

Αλήθεια, σε ποιον λείπουν τα μποτιλιαρισμένα απογεύματα της επιστροφής από το γραφείο στο σπίτι; Οι βιαστικές επισκέψεις στον παιδίατρο για μία ακόμη ίωση και οι στριμωγμένες αφίξεις στο γυμναστήριο και στις δραστηριότητες των παιδιών; Σε ποιον λείπει το αποβραδίς μαγείρεμα και η διαχείριση των αμέτρητων τάπερ για τη δουλειά και το σχολείο; Το πολύ πρωινό ξύπνημα, το πέταγμα από το κρεβάτι και το βιαστικό σκαρφάλωμα στο αυτοκίνητο με όλων των ειδών τις τσάντες και προορισμό τα ατελείωτα «πρέπει» της ημέρας;

Πώς ήταν τότε που μπορούσες να πας σε πάρτι, να συναντήσεις όσους φίλους και συγγενείς ήθελες, αλλά από την υπερφόρτωση των υποχρεώσεων το έβλεπες κι αυτό σαν αγγαρεία; Σε ποιον λείπει η αίσθηση του κόμπου κάπου μεταξύ στομαχιού και πνευμόνων από τη βιασύνη να τα προλάβει όλα;

Σε ποιον λείπουν οι λίστες με τα ανεκπλήρωτα «απαραίτητα», που σβήνουν και γεμίζουν με ρυθμούς fast forward, ενώ τα τηλέφωνα χτυπάνε υπενθυμίζοντάς σου πόσο καθυστερείς πάλι; Με το χέρι στην καρδιά, σε ποιον λείπει το κυνηγητό και η αγωνία του μονίμως χαμένου χρόνου;

Ελένη Καστρινογιάννη

Στροφή στην εσωτερικότητα

Φαντάζομαι πως σχεδόν όλοι έχουμε την απάντηση. Ή, τουλάχιστον, όλοι έχουμε αναρωτηθεί, ακριβώς επειδή οι συνθήκες επέτρεψαν μια τέτοια ενδοσκόπηση. Βλέπετε, οι έκτακτες, δυσμενείς συνθήκες της πανδημίας, εκτός από την ανασφάλεια, τον φόβο και τις ανατροπές που έφεραν στη ζωή μας, μας πρόσφεραν κι ένα αναπόφευκτο δώρο: τη στροφή στην εσωτερικότητα, την αναγνώριση των συναισθημάτων μας, την κατανόηση των αναγκών μας, την αξιολόγηση της ίδιας μας της ζωής. Πώς αξιολογούμε, λοιπόν, τον πρότερο, «κανονικό» μας βίο, τώρα που τον παρατηρούμε εξ αποστάσεως; Τι σημαίνει να ζεις «κανονικά» και σε ποια κανονικότητα θέλουμε να επιστρέψουμε;

ΕΡΕΥΝΕΣ ΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΝΕΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΛΟΓΩ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΙΩΣΑΝ ΠΙΟ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. 

Μετά την πανδημία ποια κανονικότητα; 

Η κατάσταση που βιώσαμε εξαιτίας της πανδημίας σίγουρα δεν ήταν κανονική. Έφερε μαζί της πολλά δεινά, όπως έφερε και πολλές συνειδητοποιήσεις, μέσα από τις οποίες ξεπήδησε η ανάγκη για αλλαγές. Αλλαγές που έχουν να κάνουν με τις προτεραιότητές και τελικά με τις αξίες μας. Είναι δηλαδή σα να ανοίχτηκε ένα παράθυρο και φωτίστηκε καλύτερα η ζωή μας. Σα να συνειδητοποιήσαμε πού αξίζει να αφιερώνουμε τον χρόνο μας... Συμβαίνει αυτό όταν οι ζωές απειλούνται.

Τι λένε οι έρευνες;

Πολλές έρευνες έδειξαν ότι οι άνθρωποι απέκτησαν νέες συνήθειες, ένιωσαν πιο συνδεδεμένοι με την κοινότητα και το κοινό καλό, απόλαυσαν το φαγητό στο σπίτι, βελτίωσαν τη φυσική τους κατάσταση και χάρηκαν με την καθαρότερη ατμόσφαιρα. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι ο κόσμος που θέλει να κρατήσει τις νέες αυτές συνήθειες και να μην επιστρέψει στην προηγούμενη ζωή του όπως ακριβώς ήταν, φτάνει σε ποσοστό το 72%, σύμφωνα με έρευνα της Ipsos για το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, που διενεργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2020.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΟΙ ΠΑΝΔΗΜΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΑΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΝ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ.

Καθώς αποσυρθήκαμε στο σπίτι μας για να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλο, δημιουργήσαμε χρόνο και χώρο για τον πολύτιμο εαυτό μας. Εκείνον που τώρα ζητάει όσα του είχαμε στερήσει. Αν αυτό που βιώσαμε όλο το διάστημα της πανδημίας ήταν μια ζωή σε αναμονή, είμαστε εντελώς σίγουροι ότι η προηγούμενη ήταν μια ζωή «κανονική»; Μήπως ήταν κι αυτή μια αναμονή καλύτερων ημερών; Εκείνων που απολαμβάναμε στις διακοπές ή εκείνων που ονειρευόμασταν, όταν θα είχαμε την οικονομική άνεση;

Προτού βιαστείτε να απαντήσετε, σκεφτείτε:

1. Τι συνέβη στην προσωπική σας ζωή τον καιρό της πανδημίας που θα θέλατε να συνεχιστεί και μετά;
2. Ποιες αλλαγές στην εργασιακή σας ζωή θα ήταν ωφέλιμες και μετά;
3. Τι παρατηρήσατε να συμβαίνει στην κοινωνία για το οποίο θα θέλατε να αγωνιστείτε, ώστε να διατηρηθεί;

Η δική μου νέα μου κανονικότητα θα ήθελα να είναι:

• Περισσότερο κοντά στις ανάγκες μου, ψυχικές και σωματικές, και να περιλαμβάνει άσκηση, επαφή με τη φύση και ουσιαστικό χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ καθημερινά. Αυτό πρακτικά σημαίνει λιγότερες χαμένες ώρες στις μετακινήσεις, περισσότερα γεύματα στο σπίτι με την οικογένειά μου, περισσότερες βόλτες έξω με φίλους, ένα πικ-νικ, μια ποδηλατάδα, μια εξερεύνηση στο βουνό, έναν καφέ με παρέα στον δρόμο, καθημερινή άσκηση με τους δικούς μου ρυθμούς και όχι με αυτούς που επιβάλλει ένα ομαδικό πρόγραμμα σε κάποια ιδρωμένη αίθουσα γυμναστικής, χρόνο για διάβασμα και μαγειρική, συζητήσεις με την κόρη μου και σειρές στο Netflix.
• Η εργασία μου να είναι ευέλικτη, επιτρέποντάς μου κάποιες ώρες και μέρες να εργάζομαι και από το σπίτι και όχι μόνο από το γραφείο, ανάλογα με τις συνθήκες.
• Να επιδεικνύω τόσο εγώ όσο και οι άλλοι υπευθυνότητα ως προς την υγεία όλων, αλλά και ως προς το περιβάλλον. Να δουλεύουμε πιο ουσιαστικά και να ερχόμαστε σε επαφή για τα απαραίτητα και όχι για το φαίνεσθαι.

Καθαρός ουρανός

«Ιστορικά οι πανδημίες έχουν αναγκάσει τους ανθρώπους να σπάσουν τα δεσμά με το παρελθόν τους και να φανταστούν έναν κόσμο καινούργιο. Ως προς αυτό, και τούτη η πανδημία δεν διαφέρει καθόλου. Είναι μια πύλη. Μια πύλη ανάμεσα σε έναν κόσμο και στον καινούργιο», έγραφε τον Απρίλιο του 2020 στους Financial Times η Ινδή συγγραφέας Αρουντάτι Ρόι, διερωτώμενη αν θα μπορέσουμε να διαβούμε αυτή την πύλη κουβαλώντας τα κουφάρια των πεθαμένων μας ιδεών, ή ανάλαφρα, κρατώντας λίγες αποσκευές στα χέρια μας.

Ελπίζω το δεύτερο. Αφήνοντας πίσω μας όσα μας βάραιναν. Περπατώντας δίπλα στον χρόνο κι όχι τρέχοντας πίσω του. Κάνοντας δίπλα του έναν όμορφο περίπατο, όπως αυτοί που συνηθίσαμε να κάνουμε τη χρονιά που πέρασε. Όπως αυτός που κάνω τώρα, μετά τη μπόρα, στο πάρκο της γειτονιάς μου, αναλογιζόμενη πόσο όμορφα καθαρίζει ο ουρανός μετά την καταιγίδα. Γιατί ο ουρανός καθαρίζει πάντα μετά την καταιγίδα και αυτό είναι κάτι που το ξέρουν όλοι.