Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΟ «ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

Συχνά γίνεται αυτοσκοπός, ορισμένοι την αναζητούν εμμονικά και άλλοι κατηγορούν τον εαυτό τους που δεν τη βρήκαν ποτέ. To μόνο σίγουρο είναι ότι τη θέλουμε όλοι. Ο λόγος για την ευτυχία.

Η ευτυχία συχνά διαφημίζεται και συγχέεται με το ιδανικό. Ένα ιδανικό σώμα, μια ιδανική οικογένεια, παιδιά που φοιτούν στο καλύτερο σχολείο, η αποτελεσματικότερη κρέμα προσώπου, διακοπές στην πιο εντυπωσιακή παραλία με φοίνικες. Κάποιοι την αναζητούν στον εαυτό τους και κάποιοι στους άλλους. Ορισμένοι νιώθουν ευτυχισμένοι όταν παντρεύονται, άλλοι όταν χωρίζουν, κάποιοι όταν αποκτήσουν ένα παιδί, άλλοι όταν βρουν μια δουλειά ή περάσουν στο πανεπιστήμιο.

Τελικά, πού βρίσκεται; Υπάρχει κάπου; Κρύβεται; Τι είναι ευτυχία; Ή μήπως θα μας βοηθούσε να γνωρίζαμε τι δεν είναι ευτυχία;

Η ευτυχία είναι στιγμές

Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι η ευτυχία είναι στιγμές και οι άνθρωποι είμαστε συλλέκτες μικρών στιγμών ευτυχίας. Συχνά βιώνουμε αυτές τις ευτυχισμένες στιγμές, αλλά δεν τις αναγνωρίζουμε, δεν το συνειδητοποιούμε. Αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι όταν νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα – πόνο, απόρριψη, πένθος. Όταν δηλαδή ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη σκοτεινή πλευρά της ζωής, όταν σκεφτόμαστε ότι χάνουμε τη φωτεινή.

Παράδοξο ή απλά αναμενόμενο; Και γιατί πρέπει να χάσουμε κάτι για να αναγνωρίσουμε την αξία του;

Οι περισσότεροι από εμάς συχνά μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο, μέσα στον οποίο ανακαλύπτουμε ότι σχεδόν ποτέ δεν είμαστε ευτυχισμένοι, αφού τείνουμε να εστιάζουμε σε αρνητικά γεγονότα περισσότερο από ό,τι σε θετικά. Μάλλον εκπαιδευόμαστε έτσι και δικαιολογούμε τον εαυτό μας σκεπτόμενοι ότι τον κινητοποιούμε και δεν εφησυχάζουμε. Με αυτό τον τρόπο, όμως, μήπως καλλιεργούμε μόνιμες καταστάσεις έντασης, άγχους, υπερανάλυσης, δυσφορίας, πίεσης, ανηδονίας;

Πόσες φορές εστιάζουμε στα θετικά συναισθήματα και στην ευτυχία; Πόσες φορές νιώθουμε και εκφράζουμε ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που έχουμε; Δίνουμε, άραγε, την ίδια βαρύτητα σε ένα ευχάριστο γεγονός όσο και στα αρνητικά γεγονότα και στις φοβίες μας;

Eλένη Καστρινογιάννη

Το «αλάτι της ζωής»

Όταν σκέφτομαι την ευτυχία, μου έρχεται πάντα στο μυαλό ένα μικρό βιβλιαράκι που διάβασα πριν από περίπου 7-8 χρόνια. Το «Αλάτι της Ζωής». Το έχει γράψει η Françoise Héritier, η οποία ήταν Γαλλίδα ανθρωπολόγος, εθνολόγος και φεμινίστρια. Το βιβλίο αυτό δημιουργήθηκε με αφορμή ένα σημείωμα το οποίο έλαβε η κα Héritier από έναν καθηγητή παθολογίας, αφοσιωμένο σχεδόν αποκλειστικά στη δουλειά του. Ο καθηγητής τής έστειλε μια κάρτα και της ανέφερε ότι βρισκόταν στη Σκωτία. Και, για να είμαι πιο σαφής, της έγραψε: «Έκλεψα μία εβδομάδα και είμαι στη Σκωτία».

ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Εκδόσεις Κέλευθος

Αγόρασέ το

Public.gr

Η μαγική λέξη σε αυτό το σημείωμα, που κινητοποίησε την Héritier να γράψει και το βιβλίο, είναι το ρήμα «έκλεψα». «Ποιος κλέβει τι και από ποιον;» και «Πόσος χρόνος μένει στον μέσο άνθρωπο για να γευτεί το αλάτι της ζωής;» αναρωτιέται η συγγραφέας στις σελίδες του βιβλίου της.

Συχνά αμελούμε τις ευτυχισμένες στιγμές, το «αλάτι της ζωής». Έχουμε συνηθίσει να τρέχουμε, να πνιγόμαστε στις υποχρεώσεις και στις εκκρεμότητες. Tις περισσότερες φορές, ακόμα κι όταν απολαμβάνουμε μια όμορφη στιγμή, μπορεί να νιώθουμε ενοχικά, ή ταυτόχρονα οι σκέψεις μας να τρέχουνε σε πράγματα που πρέπει να γίνουν.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΙ.

Τι είναι λοιπόν για την κ. Héritier –και για όλους μας– αυτό το περίφημο «αλάτι της ζωής»;

«Οι διακοπές, το θέατρο, ο κινηματογράφος, η όπερα, οι συναυλίες, οι εκθέσεις, το διάβασμα, η μουσική που ακούμε ή παίζουμε, οι περίπατοι στην εξοχή, οι εκδρομές, τα ταξίδια, η κηπουρική, οι επισκέψεις σε φίλους, η γλυκιά απραξία, το γράψιμο, η δημιουργία, η ονειροπόληση, ο στοχασμός, τα σπορ, τα παιχνίδια συναναστροφής, τα απλά παιχνίδια, τα σταυρόλεξα, η ξεκούραση, η κουβέντα, η φιλία, το φλερτ, ο έρωτας και –γιατί όχι– κάποια ένοχη απόλαυση;»

Αυτά και πολλά ακόμα. Προσέξατε, όμως, μια φράση της κα Héritier; «Η γλυκιά απραξία». Δεν είναι υπέροχη;

Η γλυκιά απραξία

Συχνά την απραξία την ενοχοποιούμε ή τη συνδυάζουμε με διακοπές, με τον ήχο των τζιτζικιών, τη μυρωδιά της θάλασσας, την αίσθηση της αμμουδιάς, την ηρεμία.

Κι όμως, η γλυκιά απραξία είναι κάτι που απενοχοποιημένα θα έπρεπε όλοι να συμπεριλάβουμε στη ζωή μας. Έστω και για λίγο, δεν πειράζει. Είναι σημαντικό να δεχτούμε ότι πρέπει να επιλέξουμε στιγμές ευτυχίας που θα μας βοηθήσουν να ξεκουράσουμε το μυαλό μας, να παγώσουμε τις σκέψεις μας, να ηρεμήσουμε για να συνεχίσουμε πιο δυνατοί.

Τι είναι για σένα ευτυχία και με ποιον τρόπο προσπαθείς να τη χαρείς, να την απολαύσεις;

• Πάρε ένα κομμάτι χαρτί και συμπλήρωνε καθημερινά (ή όποτε έχεις λίγο χρόνο) όλα όσα σε κάνουν να νιώθεις ευτυχία, όλα όσα σε κάνουν να χαμογελάς.
• Απενοχοποιήσου και μην συγκρίνεις τη δική σου ευτυχία με των άλλων, γιατί δεν νιώθουμε όλοι ευτυχία με τα ίδια πράγματα.
• Μην φοβάσαι να τη διεκδικήσεις, γιατί αν δεν δώσεις εσύ αξία στον εαυτό σου, δεν θα σου δώσει κανένας άλλος.

Η Ελένη Σολταρίδου είναι ψυχολόγος, M.Sc., Υποψήφια Διδάκτωρ Ιατρικής, εξειδικευμένη στη Γνωσιακή και στη Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία.