Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΣΤΑ «ΟΧΙ» ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Τα «όχι» των παιδιών είναι πολλά και συχνά. Είναι ο τρόπος τους να διαφοροποιηθούν από εμάς και να δοκιμάσουν τα όρια όλων μας. Πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά, ώστε να μην καταλήγουμε σε τσακωμούς;

Οι σχέσεις με τα παιδιά μας είναι πολύπλοκες. Συχνά οι διαφωνίες και η καθημερινότητα δημιουργούν τεράστιες προκλήσεις. Όχι σπάνια μάλιστα μας φέρνουν σε σημείο να υιοθετούμε συμπεριφορές που προτού κάνουμε παιδιά, θεωρούσαμε ανάρμοστες ή κοροϊδεύαμε.

Καθώς η γονεϊκότητα έχει αναχθεί τα τελευταία χρόνια σε μια μικρή «επιστήμη», πολλοί ειδικοί, ψυχολόγοι ή parent coaches, προσπαθούν με tips και συμβουλές να μας βοηθήσουν να διαχειριστούμε τα δύσκολα μονοπάτια της.

Η Δρ Siggie Cohen είναι μία από αυτούς. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συμβουλές της είναι η αντίδραση που μοιάζει αποδοτικότερη στα «όχι» των παιδιών. Και σίγουρα δεν είναι η πιο συνηθισμένη από την πλευρά των γονέων.

Πώς αντιδράμε στα «όχι» των παιδιών

Ποια είναι η πρώτη αντίδραση στο «όχι» του παιδιού σας; Αν για παράδειγμα του πείτε να μαζέψει τα πράγματά του, να φύγετε από την παιδική χαρά, να στρώσει το κρεβάτι του του κι εκείνο σας απαντήσει «όχι», πώς αντιδράτε συνήθως;

iStock

Κατά πάσα πιθανότητα ψάχνετε να βρείτε εναγωνίως έναν τρόπο να μετατρέψετε το «όχι» σε «ναι». Συνήθως αναπτύσσετε μια ένταση, σαν να προετοιμάζεστε για μια επικείμενη μάχη. Προσπαθείτε να πείτε πράγματα όπως: «Είναι αργά και πρέπει να ετοιμαστούμε για ύπνο» ή «Τι εννοείς γιατί; Δεν επιτρέπεται να είναι ακατάστατο το δωμάτιό σου». Η ανάγκη σας να απαντήσετε αμέσως είναι επιτακτική, σχεδόν αγχώνεστε.

Πώς να διακόψουμε τον φαύλο κύκλο της έντασης

Πώς είναι προτιμότερο να αντιδράσετε; Με λογική και ψυχραιμία. Στην πραγματικότητα δεν έχετε να δώσετε καμία μάχη με το παιδί, αλλά με τον ίδιο σας τον εαυτό. Τη συναισθηματική σας αντίδραση πρέπει να διαχειριστείτε και να καταπολεμήσετε.

Γιατί και το «όχι» του παιδιού σας είναι η δική του αυτόματη, συναισθηματική αντίδραση, χωρίς λογική και σκέψη. Αν λοιπόν και οι δύο πλευρές αντιδρούν συναισθηματικά και παρορμητικά, τότε η ένταση κλιμακώνεται.

Πρέπει λοιπόν να διακόψετε αυτόν τον κύκλο της έντασης. Στο «όχι» του παιδιού, σταματήστε, πάρτε μια βαθιά ανάσα, κάντε ένα συγκαταβατικό νεύμα και σκεφτείτε λογικά. Και ύστερα πολύ αργά, αλλά με απόλυτη βεβαιότητα, πείτε: «Ξέρω ότι δεν θες να το κάνεις, το καταλαβαίνω, αλλά θα πρέπει να γίνει».

iStock

Η δύναμή σας πηγάζει από την ψυχραιμία σας και τις απλές λέξεις που θα χρησιμοποιήσετε. «Ναι, θα πρέπει να γίνει». Λέτε κάτι δεδομένο, δεν ανταπαντάτε, δεν απολογείστε. «Πάμε να το κάνουμε τώρα. Μπορείς να το κάνεις».

Κι αν αποτύχουμε;

Η αλήθεια είναι ότι η αντίδραση αυτή δεν πιάνει πάντα. Δεν αποκλείεται το παιδί να συνεχίσει την επίμονη στάση του, παρά τη δική σας ψυχραιμία. Και μάλλον τότε είναι που θα χαθεί και η δική σας ψυχραιμία.

Το πιο σημαντικό όμως σε αυτή την πρακτική είναι η εκπαίδευση του ίδιου του γονέα στο να αποκλιμακώνει μια ένταση, αντί να την πυροδοτεί. Το να ελέγχετε τη δική σας συναισθηματική αντίδραση είναι το μάθημα που τελικά, μετά από χρόνο, θα λάβει το παιδί. Γιατί θα το έχει δει στην πράξη κι όχι στα λόγια.

Αν λοιπόν η συμβουλή της Cohen στην προκειμένη περίπτωση δεν λειτουργήσει άμεσα, δώστε λίγο χρόνο στον εαυτό σας να τη συνηθίσει και κυρίως δώστε χρόνο στο παιδί σας να την εισπράξει σταθερή και αμετάκλητη.