ΓΙΑΤΙ ΕΡΩΤΕΥΕΣΑΙ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ;

Η τάση σου να ερωτεύεσαι συναισθηματικά μη διαθέσιμους ανθρώπους μπορεί να έχει βαθιές ρίζες. Τα καλά νέα είναι ότι μπορείς να απαλλαγείς από αυτές.

Δεύτερο 24ωρο που δεν έχει δώσει σημείο ζωής. Κοιτάζεις και ξανακοιτάζεις το κινητό για κάποια κλήση που δεν πρόλαβες ή κάποιο μήνυμα που δεν είδες, όμως τίποτα – απογοητεύεσαι, ξανά. Καταλαβαίνεις ότι δεν έχει νόημα: Το άτομο δεν είναι διαθέσιμο συναισθηματικά. Κι όμως, αντί να «ξεκολλήσεις», η επιθυμία σου γίνεται πιο έντονη. Και το καρδιοχτύπι σου πιο δυνατό όταν τελικά σε θυμηθεί. Παρόλο που τα σημάδια ότι δεν τρέφει τα ίδια συναισθήματα με εσένα είναι εμφανή, κάτι μέσα σου έχει πειστεί πως έχει κάτι το ξεχωριστό – κάτι που αξίζει να κυνηγήσεις.

Θυμώνεις με τον εαυτό σου, αλλά δεν αλλάζει κάτι. Το χειρότερο; Δεν είναι η πρώτη φορά που ερωτεύεσαι άτομο το οποίο αδυνατεί να ανταποκριθεί, είτε επειδή ζει σε άλλη ήπειρο, είτε επειδή είναι σε σχέση, είτε επειδή δεν γνωρίζει καν την ύπαρξή σου! Το να επιδιώκεις σχέσεις που δείχνουν εξαρχής ότι δεν θα οδηγήσουν πουθενά αποτελεί για εσένα μια φυσική κατάσταση. Το ερώτημα είναι: Θέλεις να σταματήσεις να νιώθεις έτσι;

Μέχρι πότε θα συνεχίσεις να αγαπάς ένα συναισθηματικά μη διαθέσιμο άτομο;

Η ψυχοθεραπεύτρια και best-selling συγγραφέας Philippa Perry πιστεύει ότι η τάση να ερωτεύεται κανείς συναισθηματικά μη διαθέσιμους ανθρώπους συνήθως προέρχεται από κάτι που συνέβη στα βρεφικά ή παιδικά χρόνια, την περίοδο δηλαδή που η αγάπη των γονιών αποτελεί τον προσωπικό μας παράδεισο. Αν στα χρόνια αυτά, κατά τα οποία διαμορφώνεται το υποσυνείδητό μας, βιώσαμε κάποιου είδους απόρριψη, είναι πολύ πιθανό να προσπαθούμε να αναρρώσουμε από τη συγκεκριμένη πληγή για πάντα.

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Η Perry λέει ότι πολλοί άνθρωποι βιώνουν συναισθηματική εμμονή, χρησιμοποιώντας τον όρο limerence, που καταγράφηκε το 1979 από την ψυχολόγο Dorothy Tennov. Συμβαίνει όταν ένα κατά τα άλλα ψυχικά υγιές άτομο βιώνει μονομανία για άλλο άτομο, συχνά ακούσια ή εντελώς απρόβλεπτα. Όταν αναρρώνει από αυτή την εμπειρία, η ζωή του επανέρχεται στο φυσιολογικό, μέχρι την επόμενη φορά που θα γίνει εμμονικό με ένα άλλο άτομο.

«Αυτό φυσικά δεν είναι αγάπη», διευκρινίζει η Perry. «Πιθανότατα αποτελεί ένα επακόλουθο του πώς είχες μάθει να συνδέεσαι και να δένεσαι με τους άλλους όταν ήσουν μωρό ή μικρό παιδάκι. Μήπως, λοιπόν, στις φάσεις αυτές υπήρξε κάποιο πρόσωπο που ήθελες να έχεις στη ζωή σου αλλά δεν είχες επαρκώς; Π.χ. κάποιος γονιός που σε παραμέλησε, ή μια γιαγιά που λάτρευες και έφυγε πρόωρα από τη ζωή; Στην περίπτωση αυτή, μπορεί να προβάλλεις τον δικό σου ιριδισμό στο αντικείμενο της “αγάπης” σου, σαν –μαζί με όλα τα προηγούμενα αντικείμενα που σου προκάλεσαν εμμονή– να μην είναι ένας απλός άνθρωπος, μα ένας θεός σε βάθρο, καθώς αντιπροσωπεύει ένα άτομο από το παρελθόν σου».

Έτσι, συνεχίζει η ίδια, πιθανότατα έχεις ανοιχτές υποθέσεις από τα βρεφικά ή πρώιμα παιδικά χρόνια σου, τις οποίες προσπαθείς να «κλείσεις» στο παρόν, ποθώντας κάτι ανέφικτο. Σαν η ψυχή σου να λέει ίσως αυτή τη φορά να κερδίσω – ακόμα κι αν η λογική σου ξέρει ότι αυτό θα ήταν καταστροφικό.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΡΡΕΠΕΙΣ ΣΕ ΕΜΜΟΝΕΣ ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Η Perry περιγράφει πως σε συνεδρίες ψυχοθεραπείας έχει παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι είμαστε επιρρεπείς σε εμμονές και προσκολλήσεις όταν θέλουμε να αποσπάσουμε την προσοχή μας –και τη σκέψη μας– από ένα βαθύτερο πρόβλημα. Μπορεί, λοιπόν, να θέλουμε να αποφύγουμε να αναμετρηθούμε κατά πρόσωπο με ένα πένθος ή μια επικείμενη απώλεια. Μπορεί να χρειάζεται να συνδεθούμε βαθύτερα με τον εαυτό μας και να μην τα καταφέρνουμε – έτσι, μας είναι ευκολότερο να κυνηγάμε τη βαθύτερη σύνδεση με κάποιον που δεν μπορεί να μας την προσφέρει.

«Αν υπάρχει κάτι που σε απασχολεί αλλά δεν αποφασίζεις να αντιμετωπίσεις, ονόμασέ το και αντιμετώπισέ το – δεν θα είναι τόσο τρομερό όσο φοβάσαι», λέει η Perry.

«Όταν καταφέρεις να δημιουργήσεις την αφήγησή σου, θα είναι πιο εύκολο για εσένα να διαχωρίσεις το ποιος είσαι από την εμμονή σου. Αυτό θα το κάνεις παρατηρώντας τις έμμονες σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου, εξηγώντας τα στον εαυτό σου, αλλά κατανοώντας την ίδια ώρα πως όλα αυτά δεν είσαι εσύ. Κι αν η διαδικασία σου φαίνεται υπερβολικά δύσκολη, περίπλοκη ή μοναχική, αν δεν θέλεις να κουράζεις ή να ανησυχείς τους δικούς σου ανθρώπους μιλώντας διαρκώς για όλα αυτά, ένας ψυχοθεραπευτής μπορεί να σε βοηθήσει», προσθέτει.

Και καταλήγει: «Δεν είσαι ούτε ανόητος ούτε αξιολύπητος αν νιώθεις έτσι. Αμέτρητοι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, υποφέρουν από συναισθηματική εμμονή. Θα περάσει κάποια στιγμή, μα μέχρι τότε έχει νόημα να τη διαχειριστείς, αφενός για να μη σου ασκεί τέτοια επιρροή, κάνοντάς σε να νιώθεις άσχημα, αφετέρου για να μην την βιώσεις ξανά στο μέλλον. Μπορείς να σταματήσεις να ερωτεύεσαι συναισθηματικά μη διαθέσιμους ανθρώπους – το έχω δει να συμβαίνει ουκ ολίγες φορές».