ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΩ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ

Το ότι δεν γιορτάζω τα γενέθλιά μου οφείλεται σε πολλούς –θα τους έλεγες και ζόρικους– λόγους. Αλλά θέλω πια να μην παραβλέπω όλα όσα αξίζουν εορτασμού στην κάθε ημέρα.

Υπάρχουν οι οπαδοί των festivities ανήμερα των γενεθλίων τους – με αναρίθμητες προσδοκίες και events. Υπάρχουν άλλοι που προτιμούν τους ταπεινούς εορτασμούς, μόνο με τα πιο δικά τους πρόσωπα. Υπάρχουν κι εκείνοι που αδιαφορούν για την ημέρα.

Οι λόγοι είναι πολλοί και διαφορετικοί. Για παράδειγμα, τους ενοχλεί που μεγαλώνουν. Ή δεν θέλουν να τίθενται στο επίκεντρο της προσοχής. Άλλοι φοβούνται πως θα απογοητευτούν με το πώς θα κυλήσει η ημέρα, βάσει των προσδοκιών τους. Ορισμένοι δεν θέλουν να έρθουν αντιμέτωποι με το: «Πού πάει η ζωή; Τι έχω καταφέρει;»

Στη δική μου περίπτωση, υπάρχει πολύ ξεκάθαρη εικόνα για τον λόγο που δεν γιορτάζω τα γενέθλιά μου. Είναι ο ίδιος που δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία σε όλες τις ημέρες που για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ξεχωριστές, όπως, για παράδειγμα, τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά ή ό,τι άλλο έχει ως θεμελιώδη λίθο την οικογενειακή συγκέντρωση: Δεν έχω οικογένεια. Όχι ότι –όπως σου έχω πει– γινόταν κανένας τρελός χαμός όταν είχα.

Για να αποφύγω λοιπόν τον πόνο, έμαθα να αποφεύγω τις εμπειρίες που μπορούν να τον «τσιγκλήσουν». Αν με ρωτάς «Είναι αυτό ζωή;», θα σου απαντήσω πως είναι η ζωή που έφτιαξα για να μπορώ να επιβιώσω χωρίς επιπλέον οδύνη και θλίψη. Αν με πιέσεις, θα σου πω: Αν ήταν δική σου η ζωή, ας τα έκανες καλύτερα. Εγώ αυτό μπόρεσα να κάνω, αυτό έκανα. Μέχρι εκεί έκρινα πως μπορώ να φτάσω.

Την ίδια ώρα, είμαι ένας άνθρωπος που βαριέται αφόρητα τη στασιμότητα. Επιδιώκω να εξελίσσομαι, να μαθαίνω πράγματα και να ανανεώνομαι. Μαζί με τη σταθερή σχέση που διατηρώ εδώ και δεκαετίες με τη ψυχοθεραπεύτριά μου, έχω κάνει διάφορα updates στο «τερματικό» μου.

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Εξακολουθώ να μην γιορτάζω τα γενέθλια μου (κουβαλάω ακόμα ένα ψυχολογικό τραύμα από την τελευταία μάζωξη που επιχείρησα να κάνω, με ανθρώπους που θεωρούσα φίλους, αλλά παρουσιάστηκαν ελάχιστοι – και μάλλον έφταιγα κι εγώ για αυτό). Απολαμβάνω, ωστόσο, να απαντάω σε κάθε έναν που μου εύχεται «χρόνια πολλά» στο Facebook, γιατί ειλικρινά νιώθω ευγνώμων που θυσίασαν ένα λεπτό από τη ζωή τους να μου ευχηθούν. Όπως και αναγνωρίζω ότι δεν είναι λίγο να είμαι ακόμα ζωντανή. Έχω χάσει πολλές φίλες με τις οποίες ήμασταν –πάνω, κάτω– στην ίδια ηλικία, για να είμαι αγνώμων.

Το ίδιο γεγονός με έχει οδηγήσει στο να μην θεωρώ ως δεδομένο το οτιδήποτε. Να εκτιμώ πράγματα, τα οποία δεν έβλεπα παλαιότερα. Για παράδειγμα, το ότι ζω έχοντας τα βασικά. Κάτι που δεν ισχύει για δισεκατομμύρια ανθρώπους. Έμαθα επίσης, πως αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν. Αν δεν σεβαστείς τον εαυτό σου, δεν μπορείς να σεβαστείς κανέναν.

Επιπροσθέτως, σταμάτησα πριν χρόνια να ψάχνω το νόημα της ζωής. Συμβιβάστηκα πλήρως με την ιδέα ότι δεν θα αφήσουμε όλοι το αποτύπωμα μας σε αυτόν τον κόσμο (στο μυαλό μου, ένα παιδί δεν είναι αποτύπωμα). Και δεν θα ανακαλύψουμε όλοι κάτι ικανό να τον αλλάξει προς το καλύτερο.

Μου αρκεί να μην κάνω πράγματα που κάνουν τον κόσμο χειρότερο. Αυτή είναι η επανάσταση μου: Να μη γίνω σαν κι αυτά που κοροϊδεύω, ενώ προσπαθώ να διατηρώ την ψυχική και τη σωματική μου υγεία – προφανώς όχι εις βάρος άλλων.

Ομολογώ πως λίγα 24ωρα πριν τα φετινά μου γενέθλια «χτύπησα» μια ωραιότατη κρίση για το απέραντο της μοναξιάς που νιώθω σε μια απαιτητική και δύσκολη –συναισθηματικά και σωματικά– συνθήκη που αφορά θέμα υγείας ενός εκ των πλασμάτων που έχω επιλέξει για οικογένεια.

Μια φίλη μου είπε: «Μάθε να ζητάς. Όταν οι άλλοι σε αντιλαμβάνονται ως δυναμική και αυτάρκη, δεν μπορούν να καταλάβουν τι χρειάζεσαι». Της απάντησα πως τις περισσότερες φορές που ζήτησα στο παρελθόν κάτι, εισέπραξα το απόλυτο τίποτα. Προκειμένου λοιπόν να αποφύγω το «άδειασμα» και τον πόνο/απογοήτευση που το συνόδευε, έκοψα τη συνήθεια.

Αλλά είχε δίκιο η φίλη: πρέπει να μάθω να ζητώ. Και να δίνω. Γιατί δεν είμαι τόσο σίγουρη πως έως τώρα έκανα ό,τι θέλω να κάνουν οι άλλοι απέναντί μου. Δεν είμαι βέβαιη ότι υπήρξα καλή φίλη.

Μετά, συνειδητοποίησα ότι όσες φορές αισθάνθηκα προδομένη από ανθρώπους που θεωρούσα «δικούς» μου (πως δεν με καταλάβαιναν, δεν έδιναν δεκάρα για τις ανάγκες μου), πάντα εμφανίζονταν άλλοι που έως τότε τους είχα στην κατηγορία «γνωστοί» να μου πουν πως αν χρειαστώ κάτι, θα είναι εκεί. Έκλειναν πάντα, με το «το εννοώ».

Ξέρεις κάτι; Δεν με νοιάζει αν το εννοούν. Με ενδιαφέρει πως τις στιγμές που ένιωθα να παλεύω να επιβιώσω στη μέση ενός φουρτουνιασμένου ωκεανού, τους ένιωσα κοντά μου. Μου ήταν υπεραρκετό. Βρήκα την ενέργεια που χρειαζόμουν για να ξαναπιάσω τα «κουπιά» και να συνεχίσω τη διαδρομή μου, γνωρίζοντας πια ότι αν ξανακουραστώ, δεν είμαι μόνη. Αυτό είναι κάτι που θα κουβαλήσω μαζί μου, όπως περπατάω στο 48ο έτος της ηλικίας μου. Ελπίζω να συνεχίσω τη δουλειά που χρειάζεται να κάνω για να μάθω να ζητώ. Να λέω ότι έχω μια ανάγκη.

Στα resolutions για τον νέο χρόνο της ζωής μου, θέλω και να αρχίσω επιτέλους να γράφω κάθε βράδυ πέντε λόγους για τους οποίους νιώθω ευλογημένη για κάθε ημέρα. Σου είπα πως εκπαιδεύω τον εαυτό μου εδώ και χρόνια να ανανεώνεται.

Εξακολουθώ να ζηλεύω αυτούς που αντιλαμβάνονται τα 2 από τα 100 που γίνονται, αλλά δεν θέλω πια να γίνω σαν και αυτούς (αν και μάλλον είναι «κατασκευαστικό» το θέμα). Αυτό που θέλω είναι να μην παραβλέπω όλα όσα αξίζουν εορτασμού στην κάθε ημέρα. Ακόμα κι αν συνεχίσω να μην γιορτάζω τα γενέθλιά μου.

Τουλάχιστον πια, τα εκτιμώ. Και φροντίζω να κάνω κάτι που με κάνει πραγματικά χαρούμενη. Όπως ένα δώρο σε ψυχές που αγαπώ. Αν έχεις να σχολιάσεις κάτι, θα επαναλάβω: Αν ζούσες τη ζωή μου, ας τα έκανες καλύτερα. Εγώ φτάνω μέχρι εκεί όπου μπορώ, ώστε να νιώθω ολοκληρωμένη.

Το δικό σου «ολοκληρωμένη» μπορεί να διαφέρει από το δικό σου. Είναι θεμιτό. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε. Χρειάζεται να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Αν δεν μπορείς, δεν με «ενδιαφέρεις». Υγεία να έχουμε και προχωράμε, ο καθένας όπως επιθυμεί.