ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΣΤΕΛΝΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ «ΗΡΕΜΗΣΕΙ»

Αν ψάχνεις να βρεις τρόπους να ηρεμήσεις το παιδί σου, μάθε ότι η απομόνωση στο δωμάτιό του μπορεί να μοιάζει αποτελεσματική, αλλά δεν αποτελεί μια σωστή παιδαγωγικά μέθοδο.

Όταν τα μικρά παιδιά παραβιάσουν τους κανόνες του σπιτιού, κάνουν κάτι που δεν πρέπει, φωνάξουν, χτυπήσουν το μικρό τους αδελφάκι ή ακολουθήσουν οποιαδήποτε τέτοια ανάρμοστη συμπεριφορά, πολύ συχνά οι γονείς συνηθίζουμε να τα στέλνουμε κάπου απόμερα για να ηρεμήσουν και να σκεφτούν το λάθος τους.

Φαίνεται ότι είναι ένα κατάλοιπο της πρακτικής της τιμωρίας που εφαρμόζεται και στους παιδικούς σταθμούς ως «καρεκλάκι της σκέψης», αλλά και σε αρκετές οικογένειες που ναι μεν δεν θέλουν να τιμωρήσουν το παιδί, επιθυμούν όμως να το κάνουν να ησυχάσει και να αρχίσει να σκέφτεται τις πράξεις του.

Η απομόνωση έχει αποτέλεσμα

Μέχρις εδώ όλα ακούγονται καλά. Γιατί να μην στείλουμε το παιδί κάπου απόμερα, προτρέποντάς το να ηρεμήσει, αφού κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα;

Αφού μάλλον το παιδί θα ησυχάσει, μην έχοντας φωνές και νουθεσίες πάνω από το κεφάλι του. Θα μπορέσει έτσι να αυτορρυθμιστεί –όπως λέγεται στο γλωσσάρι της σύγχρονης γονεϊκότητας η ικανότητα να αναχαιτίζει κανείς τα εκρηκτικά του συναισθήματα– και πιθανότατα να επιστρέψει με μια «συγγνώμη» (άλλο επίσης debate αν χριάζεται να μάθει να ζητάει συγγνώμη).

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Κι όμως, το να στέλνουμε το παιδί να απομονωθεί δεν είναι καθόλου ωφέλιμο. Στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν του μαθαίνει κάτι χρήσιμο, όπως πιστεύουμε, αλλά μπορεί και να το πληγώσει ανεπανόρθωτα. Γιατί;

Απομόνωση: Τι καταλαβαίνει ένα παιδί, όταν το στέλνουμε στο δωμάτιό του

Όταν το παιδί κάνει κάτι «κακό» σύμφωνα με τη δική μας κρίση και αναγκαστεί να απομονωθεί, εκείνο που εισπράττει από εμάς τους γονείς του είναι: Όταν κάνω κάτι κακό, οι γονείς μου δεν με θέλουν δίπλα τους, δεν με αποδέχονται. 

Είναι αδύνατο για τη δική του νοητική ανάπτυξη να συλλάβει όλον τον υπόλοιπο συλλογισμό πίσω από τη θεωρία της «απομόνωσης». Εκείνο εκλαμβάνει την απομόνωση ως απόρριψη, ως μη αποδοχή. Αυτό που εμείς εκλαμβάνουμε ως ικανοποιητικό αποτέλεσμα, το ότι δηλαδή θα ηρεμήσει και θα επιστρέψει, είναι μια συμπεριφορά που θα προκύψει κατ' ανάγκη στην προσπάθειά του να ξαναγίνει αποδεκτό. Έτσι, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχει κατανοήσει ούτε τον πραγματικό λόγο που ζητάει συγγνώμη, αλλά ούτε και το ουσιαστικό νόημα της πράξης της συγγνώμης.

Ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες

Όταν στέλνουμε το παιδί στο δωμάτιό του ή σε μια γωνιά, αποκομμένο από την υπόλοιπη οικογένεια για να ησυχάσει και να σκεφτεί, στην πραγματικότητα του διδάσκουμε ότι στα στραβοπατήματα θα είναι μόνο του, δεν θα έχει την αποδοχή και τη στήριξή μας. Αυτός μπορεί να είναι κι ένας από τους λόγους που ως ενήλικες επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι την απομόνωση όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολες συναισθηματικά καταστάσεις.

Ή μπορεί να είναι κι ένας λόγος που μας κάνει να υπεραναλύουμε πράγματα και καταστάσεις, με αποτέλεσμα να υπερφορτώνουμε το μυαλό και την ψυχή μας.

Πώς να ηρεμήσουμε ένα παιδί

Κανείς δεν ξέρει πώς μπορεί να διαμορφωθεί ο ψυχισμός ενός ανθρώπου από τις εμπειρίες που έζησε ως παιδί, πλην όμως η αποδοχή των γονιών έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα από τα πιο σημαντικά εφόδια για να χτίσει κανείς την αυτοεκτίμησή του. Και η αυτοεκτίμηση λειτουργεί με τη σειρά της ως ασπίδα προστασίας της ψυχικής μας υγείας.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα καρεκλάκια, τις γωνιές και την όποια απομόνωση, κι ας αναζητήσουμε άλλους τρόπους για να μάθουμε σε ένα μικρό παιδί να αυτορρυθμίζεται, είτε πρόκειται για tantrum είτε πρόκειται για κάποιο άλλο ξέσπασμα. Ο ήρεμος και σταθερός τόνος της δικής μας φωνής και η ψυχραιμία μας είναι τα καλύτερα όπλα που διαθέτουμε ως γονείς.

H Εύη Σταθάτου είναι πιστοποιημένη parent coach.