ΕΡΩΤΑΣ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΗΛΙΚΙΑΣ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;

Ο έρωτας τυφλώνει και μπορεί να μας ζευγαρώσει με κάποιον ή κάποια που έχει την ηλικία του παιδιού μας. Ποιο το κακό σε όλο αυτό;

Η ιστορία έρωτα είναι αληθινή: Εκείνος πενηνταπεντάρης κι εκείνη τριάντα και κάτι. Εκείνος με παιδιά «της παντρειάς», εκείνη δεν σκέφτεται την παντρειά. Συναντήθηκαν και ερωτεύτηκαν αλλήλους και τώρα ο περίγυρος «ζηλεύει» και λέει κοινοτυπίες: Η κοπέλα θα θέλει παιδί, αυτός είναι έτοιμος να κάνει το τρίτο παιδί στα εξήντα του; Ή το πιο ζηλόφθονο: Της εξασφαλίζει και μια καλή ζωή...

Με τις ίδιες περίπου προκλήσεις, αλλά και περίσσιες χαρές δουλεύει και το άλλο μοντέλο, όπου τη μεγαλύτερη ηλικία την έχει η γυναίκα και τα νιάτα ο άντρας. Και μόνο που γράφω αυτή την πρόταση είμαι έτοιμη να ξεστομίσω πατριαρχικές αθλιότητες. Αυτόματα κοινωνικά αντανακλαστικά, βλέπετε.

Ένας πενηνταπεντάχρονος που σφιχταγκαλιάζει μία τριαντάχρονη κοπέλα λάμποντας από έρωτα είναι στα μάτια των συνομήλικών του ο μάγκας, «ο μπαγάσας». (Εντάξει, οι παλιές του συμμαθήτριες μπορεί να πετάξουν και κανένα «ξεμωράθηκε», αλλά η εικόνα του επιτυχημένου δεν θα κλονιστεί). Για την ελληνική κοινωνία, που στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν πάντρευε ώριμους αστούς με δεκαοκτάχρονες άβγαλτες κοπελίτσες, αυτό δεν είναι δα και έκπληξη.

Όταν όμως στην αγκαλιά μιας πενηντάρας φωλιάζει ένας εικοσιοκτάχρονος και αιτία είναι ο έρωτας, η κοινωνία κλυδωνίζεται. Λέει «ως εδώ» και κρίνει αυστηρά τη συνεύρεση: Αυτή είναι «μάνα» του. Καλά δεν ντρέπεται;  

«Όχι», θα απαντούσε στα μούτρα της πατριαρχικής κοινωνίας φίλη μου, που έξι χρόνια τώρα αγαπάει και αγαπιέται από έναν πολύ νεότερό της άντρα. Κι αν της πεις «Μα, δεν βλέπεις ότι το μέλλον είναι σκληρό και σκοτεινό;», σε κοιτάζει στερεωμένη καλά στο παρόν και σου απαντά: «Εσύ τι μέλλον έχεις με τον συνομήλικο σύντροφό σου;» Οπότε πάω πάσο.

Υπάρχει νόμος της ερωτικής έλξης;

Με τη σκέψη μου περιορισμένη από τις προκαταλήψεις και προσπαθώντας να βγω από αυτές ακούω προσεκτικά τους φίλους και τις φίλες που διάλεξαν νεαρό ταίρι. Έχω μιλήσει και με εκείνους και εκείνες που ερωτεύτηκαν τον «μεγάλο» ή τη «μεγάλη». Πού καταλήγω; Ότι «κούμπωσαν» οι ανάγκες τους όπως πάντα συμβαίνει με αυτούς που ερωτευόμαστε. Κάτι στον άλλον μας λέει ότι μπορεί να μας πάρει έναν φόβο και στη θέση του να προσθέσει χαρά.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Έτσι, ο φίλος που φοβάται τον θάνατο και τη φθορά –δείγμα και της κρίσης μέσης ηλικίας– διάλεξε την νέα γυναίκα που σφύζει από υγεία και ζωντάνια, αλλά δεν την καλύπτει η σχέση με έναν συνομήλικο, γιατί εκείνη έχει ανάγκη από έναν πατέρα. Ακούγεται απλοϊκό ή υπεραπλουστευμένο, όμως συμβαίνει. Όλοι παίρνουμε ρόλους στις σχέσεις μας. Το να γίνεις «μπαμπάς» ή «μαμά» του άλλου συμβαίνει και ανάμεσα σε συνομήλικους. Πώς να ξεφύγεις από αυτή την παγίδα, όταν ηλικιακά θα μπορούσες πραγματικά να είσαι ο/η γονιός;

Νεαρές που ψάχνουν «μπαμπάδες», νέοι που βρίσκουν «μαμάδες»... Αυτό είναι όλο; Όχι. Μία σειρά από κοινωνικές συμβάσεις και ψυχολογικές διεργασίες επηρεάζουν τις επιλογές μας ακόμη κι αν δεν καθορίζουν .

Τα έμφυλα πρότυπα ομορφιάς, για παράδειγμα: Ο άντρας μεγαλώνει και γίνεται πιο γοητευτικός, οπότε είναι απόλυτα φυσικό για μία νέα γυναίκα να ερωτευτεί τον γκριζομάλλη. Η γυναίκα μεγαλώνει και χάνει τα νιάτα της, οπότε: Τι της βρίσκει αυτό το αγόρι;

Ο έρωτας γκρεμοτσακίζεται στο χάσμα των γενεών

Όταν έχει επιτευχθεί η αρμονία σε μία σχέση και υπάρχει αγάπη, η διαφορά ηλικίας χάνεται. Τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια της σχέσης, όταν δεν υπάρχουν ακόμη αντικειμενικά ζητήματα υγείας και η φυσική κατάσταση του μεγαλύτερου σε ηλικία συντρόφου είναι καλή. «Η επίτευξη αυτής της αρμονίας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όταν έχεις διαφορά με τον άλλον 15 χρόνια για παράδειγμα, γεννιούνται προβλήματα εξαιτίας του χάσματος γενεών, το οποίο γίνεται πιο έντονο όσο περνάνε τα χρόνια», μας λέει ο ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής Ιάσων Ψιάχος.

Καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει ο ειδικός, γιατί κάπου το έχουμε δει το έργο: Οι νέοι και οι νέες γοητεύονται από τη «σοφία» του μεγαλύτερου σε ηλικία συντρόφου, τον οποίο δεν τον έχουν πάρει και τα χρόνια. Έχει ακόμη καλή ενδεχομένως φυσική κατάσταση και το λέει η καρδιά του για ταξίδια ή ξενύχτια. Όταν όμως το ταίρι μεγαλώσει αρκετά, οι αλλαγές στη φυσική αντοχή αλλά και τη σεξουαλική λειτουργικότητα και επιθυμία μπορεί να είναι απογοητευτικές και για τους δύο. Θα μου πεις: το ίδιο δεν μπορεί να συμβεί και σε ζευγάρια που είναι κοντά σε ηλικία;

«Το ζητούμενο για όλα τα ζευγάρια, ανεξαιρέτως ηλικίας, είναι να παραμένουν λειτουργικά στο πέρασμα του χρόνου. Βασική προϋπόθεση για να δουλέψει μία σχέση είναι να υπάρχει κοινή προοπτική και κοινές επιθυμίες. Η απόκτηση παιδιού για παράδειγμα είναι ένα μείζον θέμα που μπορεί να δυσκολέψει ένα ζευγάρι με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Και δεν εννοώ μόνο την περίπτωση που, για παράδειγμα, μία νέα γυναίκα θέλει παιδί από έναν μεγάλης ηλικίας άντρα. Μπορεί να συμβεί και αντίστροφα: ένας πενηντάχρονος να προσπαθεί να πείσει τη νεαρή σύντροφό του να κάνουν μαζί παιδί, αλλά εκείνη να μη νιώθει έτοιμη ή να βλέπει σαν εμπόδιο την προχωρημένη ηλικία του συντρόφου της», συμπληρώνει ο ψυχολόγος και συνεχίζει:

«Αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε θέματα τόσο καταλυτικά για τη σχέση όπως ο ερχομός ενός παιδιού. Ακόμη και τα ταξίδια ή συνήθειες της καθημερινότητας μπορεί να γίνουν πεδίο εντάσεων», μας λέει ο Ιάσων Ψιάχος.

Μεγαλώνοντας, διαστέλλεται και το παρελθόν μας, ο χρόνος που έχουμε αφήσει πίσω μας με μπόλικη γνώση και εμπειρίες. Νιώθεις περισσότερο «ψημένος» πια, παρά άγουρος απέναντι στη ζωή. Κι αυτό μπορεί να σημάνει το τέλος σε μία σχέση με μεγάλη ηλικιακή διαφορά.

«Περνώντας ο καιρός, εμφανίζονται τα προβλήματα: Ο μεγαλύτερος ή η μεγαλύτερη στη σχέση έχει διαφορετικές επιθυμίες και πνευματικές αλλά και σωματικές ανάγκες. Όταν οι αποστάσεις μεγαλώνουν, η σχέση κινδυνεύει και, αν θέλεις να τη σώσεις, πρέπει να θυμάσαι δύο λέξεις: αποδοχή και αλληλοκατανόηση. Αν είσαι μία ώριμη γυναίκα και ο φίλος σου είναι τριαντάρης, οπότε θέλει για παράδειγμα να πάει σε κλαμπ, πρέπει να μπορείς να πεις “πήγαινε, δεν τρέχει τίποτα” και αυτό να μη σε στενοχωρήσει. Αν όμως έχει ανάψει η σπίθα της ζήλιας, η διαφορά ηλικίας θα την κάνει φλόγα και η διαχείριση της καθημερινότητας θα γίνει πιο δύσκολη, γεννώντας συναισθήματα ενοχής, μοναξιάς ή και θλίψης για μικρούς και μεγάλους», καταλήγει ο Ιάσων Ψιάχος.

Για να τελειώνουμε: Ποιος έρωτας δεν τελειώνει;

Ξέρει κανείς να απαντήσει με βεβαιότητα πώς μοιάζει το βέλος του έρωτα που τον χτύπησε και τον άφησε αιώνια –νόμιζε τότε– ερωτευμένο; Ή μήπως ξέρει να μας πει ποιο ξόρκι του έλυσε τα μάγια του έρωτα; Ήταν η μεγάλη διαφορά ηλικίας αυτή που έφταιξε και χάσαμε την ισορροπία στο σχοινί ή το θνησιγενές του έρωτα;

Αληθεύει: Οι άνθρωποι με μεγάλη μεταξύ τους διαφορά ηλικίας μπορεί να ερωτευτούν τρελά ο ένας τον άλλον. Χρειάζονται όμως πιο επιτήδειες κινήσεις και από τους δύο για να ισορροπήσουν στο τεντωμένο σχοινί μίας σχέσης με πολλές προκλήσεις. Κι αν το σεξουαλικό μοιάζει το πιο δύσκολο κομμάτι στη σχέση, καθώς τα χρόνια περνούν και το ώριμο σώμα παραδίδεται στη φθορά, το κομμάτι του εσωτερικού κόσμου μας είναι αυτό που μπορεί να καταρρεύσει, όσο συνειδητοποιούμε ότι ο άλλος δεν μπορεί και δεν θα μπορέσει ποτέ να μας καταλάβει: Ήταν αγέννητος όταν αποφοιτούσαμε από το πανεπιστήμιο…