ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ ΑΡΚΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΠΟΙΟΝ ΕΧΕΙΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ

Όσα χρόνια κι αν κουβαλάς στην πλάτη, όπως και αν είσαι προγραμματισμένος/η να λειτουργείς, αν έχεις μάθει να αξιολογείς σωστά την υγεία σου, ξέρεις και να αναγνωρίζεις τη στιγμή που ο οργανισμός σου σε ενημερώνει πως θα ήταν χρήσιμο να αλλάξεις μια συνήθεια. Οπότε, μαθαίνεις πως υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους δεν πρέπει να διαθέτεις περισσότερα από δυο λεπτά. Για το καλό σου. Καλώς ήρθες στο ποιοτικό δίλεπτο!

Είμαι ο άνθρωπος που, αν ένιωθε πως αδικούνταν ή θιγόταν, μπορούσε να αφιερώσει ατελείωτες ώρες στο να πείσει για την αλήθεια του, προφανώς ανεβάζοντας κατά διαστήματα ένταση και πίεση. Σήμερα, στα 45 μου, δεν μπορώ καν να υψώσω τον τόνο της φωνής μου, χωρίς να αρρωστήσω για το υπόλοιπο της ημέρας. Αυτό ήρθε ως συνέπεια χιλιάδων ξεσπασμάτων και δεκάδων κρίσεων υστερίας (από αυτές που, ενώ έχεις αλλάξει γειτονιά, στην προηγούμενη σε θυμούνται ακόμα μετά μια δεκαετία – true story).

Οι επιλογές που είχα ήταν δύο: να συνεχίσω την πορεία μου προς την εξόντωση ή να αλλάξω τακτική. Και κάπως έτσι εμπνεύστηκα αυτό που ονομάζω «ποιοτικό δίλεπτο».

Το εφάρμοσα για πρώτη φορά στα social media, στα χρόνια που έκανα ρεπορτάζ μπάσκετ, όταν δεχόμουν «επιθέσεις» από trolls, bots και οπαδούς συγκεκριμένου συλλόγου. Ακόμα και «μια ωραία πεταλούδα» να έγραφα, γινόταν στόχος των οπαδών της αντίπαλης ομάδας, ενώ πάντα υπήρχαν αυτοί που ένιωθαν τη βαθύτερη ανάγκη να μειώσουν τη δουλειά μου χρησιμοποιώντας το γεγονός ότι είμαι γυναίκα. Αφού έπεισα πως η κουζίνα –στην οποία με έστελναν κατά κόρον– ήταν ένα δωμάτιο του σπιτιού που με χαρά θα μετέτρεπα σε αποθήκη, αν έβρισκα άλλο χώρο για το ψυγείο και τα ντουλάπια με τα –instant κατά βάση– τρόφιμα, πέρασαν σε άλλους χώρους.

Έπειτα από ένα σημείο, απλά δεν με ένοιαζε τι είχε να πει όποιος ήθελε να ξεσπάσει πάνω μου νεύρα, απογοήτευση ή δυστυχία που δεν μπορούσε να «βγάλει» εκεί που θα είχε ένα νόημα. Δηλαδή, σε όσους του δημιουργούσαν το αίσθημα του ελλιπούς.

Τι μπορείς να καταλάβεις σε δυο λεπτά για τον άλλο;

Υπήρχαν περιπτώσεις σχολίων με χαρακτηρισμούς από αυτούς που γίνονται αποζημιώσεις με δικαστικές αποφάσεις (εν προκειμένω, απλά τους ενημέρωνα πως έχω στείλει τα tweets ή τα posts στον δικηγόρο μου) και σχόλια που περιείχαν μια ερώτηση, χωρίς απαραίτητα αυτός που την έκανε να έχει διάθεση για ουσιαστική επικοινωνία. Επρόκειτο, δηλαδή, για καθαρή περίπτωση πρόκλησης.

Κατέθετα, που λες, τις διευκρινίσεις μου και λάμβανα απαντήσεις που ουδεμία σχέση είχαν με ό,τι είχα να πω. Όταν περνούσαν 120 δευτερόλεπτα, ενημέρωνα πως μόλις είχε εκπνεύσει το «ποιοτικό δίλεπτο» που είχα και περνούσα στον επόμενο (θα σας εξηγήσω παρακάτω επ’ αυτού αναλυτικότερα).

Σύντομα, κατάλαβα ότι αυτή είναι μια τακτική που μπορεί να με βοηθήσει και σε άλλους τομείς. Όπως στις σχέσεις μου. Mέχρι τότε, κάθε φορά που επισήμανα στον σύντροφό μου κάτι που δεν μου άρεσε, εκείνος μου έκανε ιστορική ανάλυση όσων του είχα κάνει εγώ και δεν του άρεσαν, από τη μέρα της γνωριμίας μας έως τότε. Δεδομένου ότι δεν φημιζόμουν και για την υπομονή μου, μέσα σε λίγα λεπτά γινόμουν έξαλλη και έχανα το δίκιο μου. Ώσπου είπα το «φτάνει πια» και βρήκα καταφύγιο στο «ποιοτικό δίλεπτο»!

Ελένη Καστρινογιάννη

Η επόμενη φάση ήταν η δουλειά

Οι πιθανότητες να απολαμβάνεις ό,τι κάνεις από τη στιγμή που ξυπνάς μέχρι αυτή που κοιμάσαι «υπάρχει» στις στοιχηματικές εταιρίες ως «no bet». Καθημερινά είμαστε υποχρεωμένοι να «υπάρχουμε» σε συνθήκες και καταστάσεις που, αν μπορούσαμε, θα είχαμε εγκαταλείψει από καιρό. Και είναι ευτυχείς όσοι έχουν καταφέρει να υπόκεινται στις μικρότερες δυνατές «φθορές», όταν ασχολούνται με πράγματα που δεν μπορούν να αποφύγουν. Η δουλειά είναι συνήθως μια τέτοια περίπτωση.

Στα δεκάδες πράγματα που μπορεί να μας ενοχλούν, να μας οργίζουν, να μας δυσαρεστούν, να μας στενοχωρούν και, εν πάση περιπτώσει, να μας προκαλούν αρνητικά συναισθήματα, υπάρχουν μόνο λίγα που εξαρτώνται από εμάς στο εκατό τοις εκατό. Που δεν αφορούν την κατανόηση ή την αλλαγή πλεύσης, νοοτροπίας, φιλοσοφίας ή συμπεριφοράς άλλου ή άλλων. Για αυτόν τον ξεκάθαρο λόγο είναι χρήσιμο να μπαίνουν οι προτεραιότητές μας. Τι εννοώ;

Δουλεύετε ως μέλος ομάδας που έχει πολλά φουντωμένα «εγώ» και ό,τι συνεπάγεται αυτών; Έχετε προσπαθήσει πολλάκις να εξηγήσετε πως η Γη γυρίζει, αλλά δεν βλέπετε πρόσφορο έδαφος ως προς την κατανόηση; Μπορείτε να συνεχίσετε να προσπαθείτε έως τον θάνατο (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ή μπορείτε να επικεντρώσετε την ενέργεια και τη δύναμή σας στο πώς θα καταφέρετε να «υπάρξετε» σε αυτή τη συνθήκη, χωρίς να ζημιώνεστε στο σώμα και στο μυαλό.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΤΕ ΝΑ ΠΕΙΣΕΤΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ «ΔΕΙ».

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Κατ’ αρχάς, θα χρειαστεί να ξέρετε ποιοι είστε (ως άνθρωποι και ως επαγγελματίες), για να μην μπορεί να σας «ρίξει» κάτι την ψυχολογία τόσο, ώστε σε βάθος χρόνου θα καταλήξετε στο «φταίω εγώ», ιδίως αν είστε ενοχικοί. Μετά, «ρίχνετε» το δικό σας «εγώ», γιατί πραγματικά δεν έχει το παραμικρό νόημα να προσπαθείτε να πείσετε τον οποιονδήποτε για κάτι που δεν θέλει να «δει». Προφανώς και θα πείτε την όποια ένσταση ή το όποιο «θέλω» σας, αλλά μέσα σε ένα δίλεπτο θα έχει γίνει ξεκάθαρο αν η συζήτηση θα καταλήξει κάπου καλά ή αν θα χρειαστεί να μιλάτε πέντε μέρες χωρίς αποτέλεσμα, γιατί ο συνομιλητής σας δεν θέλει να υπάρξει αποτέλεσμα που δεν τον «βολεύει». Υπάρχει λόγος να χάσετε πέντε μέρες από τη ζωή σας; Όχι. Πάμε, λοιπόν, παρακάτω.

Η δουλειά είναι ένα από αυτά που κάνετε μέσα στην ημέρα. Είναι χρήσιμο να μην είναι αυτό που σας προσδιορίζει ως ανθρώπους. Πράγμα που σημαίνει ότι έχετε και άλλα ενδιαφέροντα. Διοχετεύστε, λοιπόν, σε αυτά τον χρόνο και την ενέργεια που «γλιτώσατε» από την «ηρωική» έξοδο από μια ατέρμονη –και ανούσια– συζήτηση.

Μπορείτε επίσης, να βρείτε κάτι που «γεμίζει» τη ψυχή σας και αφορά και τη δουλειά σας, και να καταπιαστείτε με αυτό, ούτως ή άλλως. Το σημαντικό είναι να μην έχετε προσδοκίες όταν έρθει η ώρα να το παρουσιάσετε.

Το σημαντικό είναι να μην σταματήσετε να έχετε απορίες, αλλά και τη διάθεση να ασχοληθείτε με κάτι που σας κάνει να νιώθετε καλά. Σίγουρα υπάρχει. Για όλους. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι μεγάλο. Αρκεί να είναι ένα πράγμα που κάνει την ψυχή και το μυαλό σας να νιώθουν καλύτερα.