ΟΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΙΡΑΞΩ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ, ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΕΝΑ «ΜΠΟΤΟΞΑΚΙ»

Μπότοξ, mini lift ή lifting με τα όλα του, βλεφαροπλαστική και νήματα… στο καλό! Δεν κάνω καμία «δουλίτσα» στο πρόσωπό μου. Ο χρόνος δεν σταματάει. Και ίσως τελικά, αυτό να είναι μία ευχάριστη διαπίστωση.

Στη μέση ηλικία έχεις πολλά να σκεφτείς και για πολλά να μελαγχολήσεις. Ακόμη και για το μπότοξ. Ίσως γιατί ο χρόνος είναι περισσότερος κοιτάζοντας προς τα πίσω, παρά μπροστά. Ίσως πάλι γιατί βιώνεις τις πρώτες απώλειες. Μικρές, αν πρόκειται για το ζουμερό σου δέρμα, μεγάλες αν είναι ένας φίλος που δεν θα ξαναδείς.

Ενδιάμεσα, οι μικρομέγαλες απώλειες: χάνεις τον άμετρο ενθουσιασμό, την εύκολη χαρά, την εύκολη χώνεψη, τα ξαφνιάσματα. Χάνεις. Αλλά και κερδίζεις: ξέρεις κάτι παραπάνω, έχεις ζήσει τόσα, που να μη μπορείς να τα διηγηθείς μονοκοπανιάς όπως έκανες στα 25 ή τα 30 σου, βρίσκεις την καρτερικότητα, εκτιμάς και ξε-εκτιμάς ανθρώπους, ιδέες, συναισθήματα.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί είναι πρωί και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Τσαλακωμένη, όχι από το μαξιλάρι μου, όπως κάποτε που βούλιαζα ξέγνοιαστη στα πούπουλά του, αλλά από τον χρόνο.

Έχω φίλες που έχουν μπουχτίσει το μπότοξ και πάνε γι’ άλλα. Φίλες που σε κάποια επίσκεψη στον γιατρό τους έχουν ακούσει με στωικότητα: «Αγαπητή μου, στην ηλικία σου δεν μπορείς να κάνεις μόνο μπότοξ. Το αποτέλεσμα δεν θα είναι καλό. Θα υπάρχει αντίθεση με το περίγραμμα που έχει χαλαρώσει». Και έχουν υπακούσει στον ειδικό. Κι έχουν κάνει και τα «φιλεράκια» τους με υαλουρανικό και τα νήματα και όλα αυτά που τους αφήνουν μελανιές και οιδήματα τις πρώτες μέρες, κι όλα καλά, μην ανησυχείς, που τους λέει κι ο γιατρός τους. Λίγη υπομονή χρειάζεται και κομπρέσες και θα γίνουν κούκλες.

Pexels Anna Shvets

Εγώ, πάλι, έχω γλεντήσει, ερωτευτεί, πληγωθεί, σπουδάσει, πρωτο-εργαστεί, σε εκείνες τις χρονολογίες που ξεκινούσαν με το 19. Ο καθρέφτης μου το θυμάται καλά και μου το λέει καθημερινά: Κρέμα έβαλες; Δεν του επιτρέπω να μου πει κάτι παραπάνω. Γιατί δεν τον ρωτάω ποτέ: Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου ποια φαίνεται πιο νέα;

Η απώλεια της νιότης πονάει, αλλά δεν σε σκοτώνει. Είναι σαν την απώλεια της παιδικής ηλικίας. Θα γυρίζατε εκεί; Σε αυτό το οκτάχρονο κορίτσι που τρέχει στα σχολικά διαλείμματα με φαγωμένα νύχια και μπανταρισμένο το τραυματισμένο του γόνατο;

Με μια ένεση ξεχνιέμαι;

Φρέσκια δεν είμαι, σίγουρα. Ίσως να είμαι και παλιοκαιρισμένη. Έχω και τα τραύματά μου, τα συμβάντα της ζωής μου, τις χαρές και τις λύπες. Που, όπως και να το κάνεις, αφήνουν τα ίχνη της «χρήσης». Αντιπαθώ τα κλισέ, οπότε δεν θα σας πω το «κάθε ρυτίδα μου θυμίζει ένα γεγονός της ζωής μου» και όλα αυτά τα γλαφυρά.

Θα μιλήσω «στεγνά»: Το βλέμμα της εικοσάχρονης με τα αμυγδαλωτά μάτια τσακίστηκε στη μέση ηλικία. Και δεν είναι μόνο αυτό που τσακίστηκε, είναι και το χαμόγελο, που πλαισιώνεται πλέον από τις ρυτίδες θλίψης στα πλαϊνά των χειλιών. Και το πόδι της χήνας στο πλάι του ματιού. Και τώρα που το σκέφτομαι κάτι έχει παιχτεί και στο περίγραμμα του προσώπου. Αν αποστηθίσω αυτή την παράγραφο και την ξεστομίσω στο γραφείο ενός μεγαλόσχημου δερματολόγου που ασχολείται με την ομορφιά ξέρω ήδη τις απαντήσεις: «Μπορούμε να ξεκουράσουμε λίγο το βλέμμα», «Να διώξουμε την κούραση», «Να πάρουμε λίγη από την ένταση από την περιοχή του μεσόφρυου με μπότοξ»…

H Ναόμι Γουότς. © 2022 Jordan Strauss/Invision/AP Photo

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να σου πει ο ειδικός γιατρός ότι χρειάζεσαι «δουλίτσες». Και να έχει και δίκιο. Τα πρόσωπα και τα σώματά μας ξεβράζονται στα βράχια του χρόνου, για να το κάνω και λίγο δραματικό, μιας κι έτσι φαίνεται το βλέπει η επιστήμη, που κάνει άλματα στα πεδία της αισθητικής δερματολογίας και της πλαστικής χειρουργικής. Πρόσωπα «ξηλώνονται, τραβιούνται και ράβονται», νήματα περνούν με ειδικές βελόνες για να νικήσουν τη χαλάρωση, που εντοπίζεται στο περίγραμμα του προσώπου, ειδικές ουσίες περνούν κάτω από το δέρμα και το αναπλάθουν.

Όσο για το αποτέλεσμα; Βαθμολογήστε τα ογκώδη από τα εμφυτεύματα ζυγωματικά, τα υπερβολικά χείλη που το χαμόγελο γίνεται κάματος, το βλέμμα που μένει σταθερά έκπληκτο από το μπότοξ… Γελάς σαν να ειρωνεύεσαι, μουτρώνεις χωρίς να κάνεις μούτρα, θυμώνεις ήρεμα. Είναι ζωή αυτή; Θα συμφωνήσω με τη Ναόμι Γουότς, αρνήτρια μέχρι στιγμής κάθε είδους επέμβασης στο κουρασμένο, πλην όμως αληθινό πρόσωπό της.

Λίγος φεμινισμός δεν βλάπτει

Πολλές γυναίκες γοητεύονται από τα τσαλακωμένα πρόσωπα των αντρών και βλέπουν τις βαθιές ρυτίδες τους ως απόρροια της βαθιάς βουτιάς τους στη ζωή. Κι αν ακούσουν για κάποιον φίλο ότι έκανε μπότοξ για να ηρεμήσει από την ένταση το μέτωπό του, τον χλευάζουν. Τότε γιατί οι ίδιες τρέχουν πανικόβλητες να εξαφανίσουν αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία της μακράς τους πορείας σε αυτόν εδώ τον κόσμο;

Η κάθε μία από εμάς μπορεί να δώσει διαφορετική απάντηση και είναι όλες σωστές: Ματαιοδοξία, φόβος θανάτου, χαμηλή αυτοεκτίμηση, πεσμένη αυτοπεποίθηση, κακή εικόνα εαυτού, τελειοθηρία, ο φόβος της απόρριψης…

Εγώ είμαι καλύτερη; Όχι, εγώ είμαι απλώς μεγάλη. Και βαριέμαι/φοβάμαι/ντρέπομαι να το κρύψω;  Καμιά φορά και αυτό. Αλλά κυρίως δεν θέλω να να αλλάξω αυτό που τώρα είμαι. Ούτε την εικόνα μου. Δεν επιθυμώ να γυρίσω εκεί που ξεκίνησα. Τι στο καλό έκανα τόσα χρόνια; Ούτε να μείνω εδώ θέλω. Ακίνητοι και νέοι μένουν μόνο όσοι πεθαίνουν.

Θέλω να μεγαλώσω κι άλλο. Να δω κι άλλα πράγματα. Εκπλήξεις περιμένουν στη γωνία για τις γκριμάτσες μου. «Θα σε πείραζε δηλαδή να δείχνεις πιο φρέσκια; Είναι σεβασμός για τον εαυτό σου». Το έχω ακούσει κι αυτό! Απαντώ: Δεν μπορώ να είμαι μία κυρία μειωμένων εκφράσεων και ακαθορίστου ηλικίας. Γιατί, κορίτσια μου όμορφα και μεγαλούτσικα, οι «δουλίτσες» δεν μπορούν να νικήσουν τον χρόνο. Όσο για τον φόβο του γήρατος; Απλώς τον πάνε παρακάτω και τον γιγαντώνουν. Κάποια στιγμή σε αυτή την παλιοζωή πρέπει να δεχτείς ότι μεγαλώνεις. Κι αν ένα τσικ στο πρόσωπο σήμερα κι ένα νυστέρι αύριο σου κόψουν 10 χρόνια, τα χέρια, το ντεκολτέ, το περπάτημα, η σκέψη, οι αναμνήσεις… Δεν μπορείς όλα να τα αλλάξεις. Γι’ αυτό και με κάθε ευκαιρία δίνουμε μία ευχή: Χρόνια πολλά.