ΤΡΟΜΑΖΕΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΕΖΟΥΣ ΟΤΑΝ ΟΔΗΓΕΙΤΕ;

Επιτρέψτε μου να μιλήσω ως οδηγός αυτοκινήτου για τη χαοτική κατάσταση στους δρόμους της πόλης και για όλες εκείνες τις «συναντήσεις» μου με τους πεζούς που ξεπηδάνε από τα διαζώματα καταμεσής στις λεωφόρους.

Τα περιστατικά παράσυρσης πεζών, που τον τελευταίο διάστημα έχουν αυξηθεί δραματικά, δεν οφείλονται στη γλωσσοφαγιά και το κακό το μάτι, ούτε στην έκλειψη Σελήνης στον Σκορπιό. Επίσης, δεν σχετίζονται με τα εμβόλια για τον κορονοϊό και τις επισκέψεις των εξωγήινων. Να τα λέμε αυτά, γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν βλέπουμε τα προφανή αίτια του φαινομένου, που εκτυλίσσεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας, όταν διασχίζουμε πεζή τις λεωφόρους από «άκυρα» σημεία ή όταν οδηγούμε με εκατό χιλιόμετρα την ώρα και αναμμένα φώτα –ωσάν επείγοντα περιστατικά– στην καυτή μεσημεριανή άσφαλτο της Κηφισίας.

Παρασυρόμαστε. Όλοι. Από το κινητό, τις μαύρες σκέψεις μας, τα ερωτικά μας ξελογιάσματά… Αυτή είναι η αλήθεια, καταγεγραμμένη από αξιωματικούς της τροχαίας, τραυματιοφορείς και εφημερεύοντας γιατρούς που υποδέχονται πολυτραυματίες τροχαίων στα επείγοντα. Ένας πεζός παρασύρεται από αυτοκίνητο ή μηχανή και ο οδηγός είναι κατηγορούμενος –μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου– στα μάτια όλων των μαρτύρων που βλέπουν το θύμα να κείτεται στο οδόστρωμα. Το γεγονός είναι τραγικό. Είναι και αναπόφευκτο;

Πεζός λίγα μέτρα από τις ρόδες μου

Τα τελευταία αρκετά χρόνια περνάω ώρες στους δρόμους της πόλης περισσότερο οδηγώντας παρά περπατώντας (δυστυχώς). Στα αμέτρητα χιλιόμετρα που έχω διανύσει, «έχουν δει πολλά τα μάτια μου», όπως λένε και οι ταξιτζήδες. Και ξέρω τι φοβάμαι πιο πολύ απ’ όλα: τον πεζό.

Εξηγούμαι: Ο πεζός δεν γλιτώνει φθηνά από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου, ακόμη κι αν αυτό δεν έχει αναπτύξει υπερβολική ταχύτητα. Είναι αθωράκιστος και ευάλωτος μπροστά στις λαμαρίνες, που ναι μεν απορροφούν τους κραδασμούς για τον οδηγό, αλλά δεν αποτρέπουν τον τραυματισμό του πεζού και τον πόνο του θύματος. Αρκεί μια στιγμή για να γίνουν όλα. Φαντάζεστε τη στιγμή;

iStock

Παρ’ ολίγον να μου συμβεί: Περνάω το φανάρι της ΕΡΤ στη Μεσογείων ώρα που ο ήλιος βασιλεύει και αντικείμενα και άνθρωποι «θολώνουν» στα ροδιά χρώματα. Είναι η απαλλαγμένη από άγχος στιγμή, που επιστρέφεις σπίτι νιώθοντας ήδη την ασφάλεια κάτω από τη στέγη σου και λες: Τώρα τίποτα δεν μπορεί να συμβεί. Και λίγα δευτερόλεπτα μετά, στο «άκυρο» που λέει και η κόρη μου, ένας καλοντυμένος πενηντάρης πηδάει το διάζωμα και διασχίζει τρέχοντας τη λεωφόρο. Πώς βρέθηκε εδώ; Μα, πέφτω επάνω του! Στρίβω ενστικτωδώς το τιμόνι δεξιά και νιώθω σαν παίκτης σε ηλεκτρονικό παιγνίδι που αποφεύγει εμπόδια. Κέρδισα πόντους πολλούς σ’ αυτή τη δύσκολη πίστα, γιατί δεν έπεσα επάνω στον πεζό ούτε σε άλλο αυτοκίνητο, και επανήλθα αμέσως στη δική μου λωρίδα κυκλοφορίας σαν τίποτα να μην είχε συμβεί.

Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, ήμουν λουσμένη στον ιδρώτα και αδειανή ξαφνικά από συναίσθημα. Είχα παγώσει. Κανά πεντάλεπτο μετά, στη Λεωφόρο Μαραθώνος, άναψα τα «αλάρμ» και σταμάτησα δεξιά. Τι θα συνέβαινε αν; Έβαλα τα κλάματα. Και τότε θυμήθηκα ότι η μητέρα μου περνούσε τον δρόμο σηκώνοντας απλώς το χέρι για να σταματήσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα, ο γιος μου περνάει απέναντι με μεγάλες δρασκελιές υπολογίζοντας στο τσακ την κρίσιμη σχέση απόστασης/ταχύτητας και η κόρη μου συχνά μιλάει στο κινητό καθώς αφήνει πίσω της το πεζοδρόμιο για να «βουτήξει» στο οδόστρωμα.

Ο πεζός –δεν– έχει πάντα δίκιο

Δεν μπορείς να μιλήσεις για ανθρώπους που τραυματίστηκαν διασχίζοντας πεζή έναν δρόμο, έχοντας αποφασίσει να μην περάσουν από τη διάβαση ή το φανάρι. Πολλώ δε μάλλον για ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα.

EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι αυτοκριτική. Σε πρώτο πρόσωπο:

• Διασχίζω πεζή τον όποιο πολυσύχναστο δρόμο συχνά από τυφλά σημεία, μετά από στροφές που κανείς δεν έχει σκεφτεί ότι θα βρεθώ εκεί μπροστά του.
• Βαριέμαι να περπατήσω ως το φανάρι. Αλλά ακόμη κι αν είμαι εκεί, δεν βλέπω την ώρα να πρασινίσει για να περάσω.
• Βιάζομαι και περνάω με κόκκινο, γιατί υπολογίζω ότι προλαβαίνω.
• Οι διαβάσεις πεζών δεν έχουν νόημα για μένα, γιατί απ’ όσο βλέπω γύρω μου δεν έχουν νόημα για τους οδηγούς.
• Κανείς δεν κόβει ταχύτητα στις διαβάσεις και απορώ πώς δεν έχει τραυματιστεί θανάσιμα κανένας τουρίστας στην οδό Καλλιρόης απ’ όπου μιλιούνια Ευρωπαίων που έχουν λάβει άριστη οδική αγωγή παιδιόθεν, περνούν ανυποψίαστα από τις λευκές παράλληλες γραμμές, τις οποίες νομίζουν ότι όλοι σεβόμαστε.

Σε πρώτο ενικό και ως οδηγός:

• Πατάω γκάζι όταν δεν υπάρχει μπροστά μου αυτοκίνητο, γιατί θεωρώ ότι μόνο αυτοκίνητα μπορεί να κυκλοφορούν στον δρόμο.
• Αυξάνω ταχύτητα όταν πλησιάζω στο πορτοκαλί φανάρι σαν να είμαι σε αγώνα, που κερδίζει όποιος γλιτώσει από το κόκκινο.
• Μιλάω στο κινητό μου ενώ τρέχω με εκατό. Ναι, χρησιμοποιώ bluetooth ή ανοιχτή ακρόαση, αλλά το μυαλό μου είναι σε αυτά που λέω και ακούω. Πόσο multitasking πια;

Και, για να το κλείσουμε, επιτρέψτε μου και το τρίτο πρόσωπο για την απρόσωπη Πολιτεία και τοπική Αυτοδιοίκηση: για τους κακοφώτιστους δρόμους, για την ελλιπή ενημέρωση, για τα σεμινάρια ασφαλούς οδήγησης που γίνονται «δειγματοληπτικά».

Όσο για τα πρόστιμα; Αυτά υπάρχουν: Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας προβλέπει διοικητικά πρόστιμα τόσο για παραβάσεις που διενεργούνται από οδηγούς οχημάτων όσο και από πεζούς. Αυτός που παραβαίνει τις διατάξεις της παραγράφου 1 του άρθρου 7 (Φωτεινή σηματοδότηση για τους πεζούς) τιμωρείται με διοικητικό πρόστιμο σαράντα ευρώ. Επίσης, αυτός που παραβαίνει τις διατάξεις του άρθρου 38 που ορίζει τους κανόνες κυκλοφορίας πεζών τιμωρείται με διοικητικό πρόστιμο σαράντα ευρώ.