ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ: ΤΟ ΕΝΟΧΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΛΑΪΚΗ ΟΡΓΗ

Κάτι σάπιο ενδημεί στο σκονισμένο κράτος. Κάτι καθηλωτικό που συντηρεί τα παθογενή και διατηρεί τη χώρα σιδηροδέσμια σε καθεστώς υστέρησης και υπανάπτυξης. Το επιβεβαιώνει οδυνηρά και τραγικά το δυστύχημα στα Τέμπη.

Θλίψη, θυμός, οργή και κατακραυγή. Μα προπάντων κυριαρχεί η αίσθηση που αγγίζει το όριο της βεβαιότητος ότι κανένας δεν θα πληρώσει για το έγκλημα στα Τέμπη (με εξαίρεση τον Σταθμάρχη).

Και ότι ποτέ δεν θα κάτσει ο κάθε κατεργάρης –πολιτικός, μάνατζερ, στελέχη κ.ά.– στον πάγκο του, ώστε να δούμε πανοραμικά και εις βάθος την ανικανότητα, την αδιαφορία, τα συγκρουόμενα συμφέροντα και την ανεπάρκεια ενός συστήματος εξουσίας που ευθύνεται ΚΑΙ για την τραγωδία στα Τέμπη.

Ένα εξουσιαστικό πλέγμα που αρκείται σε ημίμετρα, παραπληροφορεί, συκοφαντεί όσους αντιδρούν, τους φιμώνει όταν απεργούν και συνεχώς αλαζονεύεται ότι οδηγεί τη χώρα στους φωτεινούς δρόμους του μέλλοντος.

Το πλέγμα αυτό έχει όνομα και διεύθυνση. Πολιτικά κόμματα, μίντια, μεγάλα συμφέροντα και δυστυχώς δικαιοσύνη σε αρκετές περιπτώσεις, ειδικά όταν π.χ. ακολουθεί τυφλά το γράμμα αντεργατικών νόμων και κηρύσσει παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες.

Παράδειγμα, με αφορμή τα Τέμπη: Όπως αποκαλύπτουν και καταγγέλλουν οι συνδικαλιστές, κηρύχτηκε παράνομη και καταχρηστική μια απεργία η οποία όχι μονάχα δεν είχε συντεχνιακά αιτήματα (αυξήσεις κλπ), αλλά έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την ισχυρή πιθανότητα να συμβεί δυστύχημα στα τρένα.

Πανκαλλιτεχνική κινητοποίηση για το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Πέμπτη 2 Μαρτίου 2023. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ / EUROKINISSI

Ευλόγως διερωτάται κανείς: ο συγκεκριμένος δικαστής δεν είδε την τεκμηριωμένη καταγγελία και ασφαλή πρόβλεψη για πιθανό δυστύχημα; Τι έπραξε γι’ αυτό; Το παρέκαμψε ελαφρά τη καρδία δίνοντας βάση στα επιχειρήματα της εργοδοσίας; Και τι λέει τώρα, που επιβεβαιώθηκαν πλήρως οι συνδικαλιστές;

Συχνά φαλτσάρουν και υπερβάλλουν οι συνδικαλιστές, γενικά. Και δεν έχουν πάντα δίκιο. Όμως εν προκειμένω:

• Όταν κραυγάζουν για την έλλειψη προσωπικού στον ΟΣΕ (800 εργαζόμενοι αντί για 2000 που προβλέπει το Οργανόγραμμα)…
• Όταν επισημαίνουν τις κραυγαλέες ελλείψεις στα συστήματα ασφαλείας και προειδοποιούν ότι υπάρχει κίνδυνος δυστυχήματος…
• Όταν οι διαμαρτυρίες, οι εκκλήσεις και τα εξώδικα καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων, επειδή οι λογής ιθύνοντες δεν δίνουν καμία σημασία…
• Όταν ζητούν να συναντηθούν με τον υπουργό –ναι, τον παραιτηθέντα Καραμανλή– και εισπράττουν αδιαφορία και άρνηση…

Τότε κάτι σάπιο ενδημεί στο σκονισμένο κράτος. Κάτι καθηλωτικό που συντηρεί τα παθογενή και διατηρεί τη χώρα σιδηροδέσμια σε καθεστώς υστέρησης και υπανάπτυξης. Το επιβεβαιώνει οδυνηρά και τραγικά το δυστύχημα στα Τέμπη.

Συγκέντρωση φοιτητών στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Θεσσαλονίκης για να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα του σιδηροδρομικού ατυχήματος στον Ευαγγελισμό Λάρισας και να διαμαρτυρηθούν προς την εταιρεία Hellenic Train, 1 Μαρτίου 2023. Ioanna Papadopoulou/SOOC

Μια στάση εδώ: Ασφαλώς και είναι υπαρκτή η ευθύνη του Σταθμάρχη. Τεράστια και αυταπόδεικτη. Όμως γι’ αυτό υπάρχουν –πρέπει να υπάρχουν– δικλίδες ασφαλείας. Να επεμβαίνουν αμέσως όταν διαπιστώνεται λανθασμένο χειρισμός κι έτσι να αποτρέπονται οι καταστροφές και οι τραγωδίες.

Επομένως, το «κυρίως» που αστόχαστα διατύπωσε ο πρωθυπουργός μιλώντας για το υπαρκτό λάθος του Σταθμάρχη δεν αποδίδει την πραγματικότητα. Είναι παραπειστικό. Και συνιστά άστοχη απόπειρα να μην αποδοθεί η ευθύνη εκεί που ΚΥΡΙΩΣ εντοπίζεται: Στις διαχρονικώς εγκληματικές επιλογές των ιθυνόντων και, φυσικά, στη δική του σημερινή κυβέρνηση.

Οργή λαού

Σε πρόσφατο σημείωμά της, εδώ στο OW, η στήλη μιλούσε για το συκοφαντημένο πεζοδρόμιο. Δηλαδή, για τον κόσμο που διαδηλώνει και απεργεί, που κατεβαίνει στον δρόμο, διαμαρτύρεται και διεκδικεί, αλλά εισπράττει λοιδορίες και συκοφαντίες.

Λουλούδια και κεριά – υπό το άγρυπνο βλέμμα των ΜΑΤ– στη μνήμη των θυμάτων του δυστυχήματος στα Τέμπη, στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, στις 2 Μαρτίου 2023. Konstantinos Tsakalidis/SOOC

Κι όμως, κάπως έτσι έχει πάει μπροστά ο κόσμος. Με μαχητικές, αιματηρές διεκδικήσεις κατακτήθηκε το Οκτάωρο και πολλά άλλα. Έτσι. Γιατί τίποτε ποτέ δεν χαρίστηκε. Από κανέναν.

Τη στιγμή αυτή ο κόσμος δεν είναι απλώς οργισμένος. Βράζει. Νιώθει ανασφαλής, απροστάτευτος και μετέωρος. Αισθάνεται ότι η ζωή του βρίσκεται διαρκώς σε κίνδυνο. Και, όπως σημειώσαμε εισαγωγικώς, είναι βέβαιος ότι κανένας δεν θα τιμωρηθεί και σχεδόν τίποτε δεν θα γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση.

Δεν ξέρω αν θα βγει στον δρόμο αγανακτισμένος ο κόσμος, υπακούοντας στην οργή και στη συνείδησή του. Εκείνο που ξέρω είναι ότι «τίποτε δεν πάει χαμένο» όταν εκδηλώνεται πάνδημη η οργή.