ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΠΑΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ;

Η όλη ιδέα του «Διακοπές όπως παλιά» εξιτάρει, έχει concept και νοσταλγία. Αλλά δεν έχει GPS, ούτε κριτικές στο internet για διαμονή και φαγητό. Τολμάς;

Κλασική ανταλλαγή καλοκαιρινών μηνυμάτων:

Γ: Πολύ ωραία η Καρδαμύλη, φίλε.
Λ: Ναι ρε, το θυμάμαι! Έχω να πάω από τα 14, είχαμε πάει οικογενειακώς.
Γ: Εσείς πότε φύγετε;
Λ: Απόψε, πάω να κλείσω βαλίτσες.
Γ: Καλά να περάσετε, φίλε.
Λ: Επίσης, είμαστε σε επικοινωνία.

Κάπως έτσι θυμήθηκα πως παλιά, όταν ξεκινούσαν οι οικογενειακές διακοπές, το μόνο που ήξερα ήταν ο προορισμός μας. Δεν είχα εικόνα ούτε για το κατάλυμα, ούτε για τις παραλίες, ούτε για το πού και τι θα φάω. Το κομμάτι της διαδρομής μέχρι να φτάσουμε στο σημείο των διακοπών μας απασχολούσε τον πατέρα μου, όχι εμένα. Σίγουρα συνέβαλε σε αυτό ότι λόγω ηλικίας δεν πλήρωνα εγώ, ήμουν έφηβος και είχα τρεις μήνες διακοπές σερί.

Τι θα πει «διακοπές όπως παλιά»;

Μέσα σε αυτές τις σκέψεις και στις ετοιμασίες για την έναρξη των διακοπών μου, αναρωτήθηκα αν θα άντεχα να πάω διακοπές όπως παλιά. Δηλαδή, χωρίς GPS για τη διαδρομή, χωρίς να έχω δει το κατάλυμα, χωρίς να ξέρω ποιες είναι οι καλές παραλίες και τα αξιοθέατα, και –ίσως το πιο σημαντικό από όλα– το πού θα βρω το καλύτερο φαγητό εκεί που θα πάω.

Στέκομαι στο θέμα «φαγητό» γιατί μονοπωλεί τις αναζητήσεις πριν και μετά τις διακοπές. Είναι μια νέα κοινωνική συνήθεια, που βασίζεται στον συνδυασμό της απόλαυσης του φαγητού με τις κριτικές σε Google/Tripadvisor. Όλοι μας έχουμε πάθει FOMO (Fear Of Missing Out) όταν βρισκόμαστε σε ένα νέο μέρος και θέλουμε να φάμε τα πάντα, αλλά και να ανακαλύψουμε κάτι νέο, για να βάλουμε το λιθαράκι μας στο χτίσιμο αυτής της κοινωνικής συνήθειας.

Και όλοι μαζί γινόμαστε μέλη της «Συμμορίας των 5 αστεριών» (όνομα εμπνευσμένο από το 1ο κεντρικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο OW, με τίτλο «Η Δικτατορία του Wellness»). Είναι η συμμορία που αξιολογεί αδυσώπητα καταστήματα και κάνει τους ανθρώπους να λένε ευθαρσώς: «Το καλύτερο κατσικάκι της ζωής μου έφαγα στην Αμοργό». Πόσες φορές τρως κατσικάκι στο σπίτι σου, κύριε; Με τι το συγκρίνεις;

iStock

Παραλίες, αξιοθέατα και μέρη που πρέπει να επισκεφθείς έρχονται μετά το φαγητό, αλλά πριν πάμε κάπου θέλουμε σίγουρα να ξέρουμε πώς θα είναι εκεί. Να καταλάβουμε αν μας ταιριάζει, αν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας και, φυσικά, αν θα είναι επαρκές για τα Instagram stories μας. Με το GPS μόνιμα συνδεδεμένο στον φορτιστή του αυτοκινήτου, η ανακάλυψη ενός νέου τόπου θυμίζει to-do task στο project “DIAKOPES-2022”. Και αν είσαι καλός project manager, έχει καλώς. Αν δεν είσαι, όμως;

«Έναν ύπνο θα κάνουμε»

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο: η διαμονή. Φαντάζομαι να παίρνω τηλέφωνα για να κλείσω δωμάτιο και να μην έχω την εικόνα τους στην οθόνη του κινητού μου. Σύγκρυο. Να μου πει ο κύριος στη Δονούσα πως από 1-9 Αυγούστου το δίκλινο έχει 65 ευρώ το βράδυ κι εγώ να μην ξέρω αν έχει ακόμα εκείνα τα ξύλινα κρεβάτια των 90s;

Αυτό που προσπαθώ να ερμηνεύσω είναι πως έγινε η μετάβαση από το «έναν ύπνο θα κάνουμε, μόνο κατσαρίδες να μην έχει» στο «μείναμε σε ένα τέλειο δωμάτιο, στο τάδε χωριό, με τρομερή θέα, στρώμα απίθανο, εντάξει, το πληρώσαμε βέβαια λίγο παραπάνω». Αυτό μου βάζει μια επιπλέον δέσμευση: να πρέπει να περάσω χρόνο στο κατάλυμα/σπίτι/δωμάτιο, μιας και πρέπει κάπως να βγάλει τα λεφτά του. Ίσως ξεκουραστώ, ίσως χάσω την επαφή μου με τη φύση που τόσο βοηθά στην αποσύνδεση. Κάπου στην ισορροπία είναι η απάντηση.

Η όλη ιδέα του «Διακοπές όπως παλιά» εξιτάρει, έχει concept και νοσταλγία. Δεν ξέρω αν είναι εφικτό να γίνει στη σύγχρονη εποχή. Ίσως ένα κοινωνικό πείραμα –επ’ αμοιβή– να μας δείξει το δρόμο. Δέχομαι.