ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΑΚΟΥΣΕ ΝΑ ΤΣΑΚΩΝΕΣΤΕ; ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΧΕΙΡΙΣΤΕΙΤΕ ΜΕΤΑ

Είναι ανθρώπινο οι γονείς καμιά φορά να τσακώνονται, ενίοτε και μπροστά στο παιδί. Οφείλουν, όμως, να το ανακουφίζουν στη συνέχεια με τα σωστά λόγια.

Το να έχεις μια έντονη διαφωνία με τον/τη σύντροφό σου δεν σε κάνει κακό γονιό, ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει μπροστά στο παιδί. Οι περισσότεροι από εμάς –αν όχι όλοι– έχουμε στιγμές που έντονα και δυσάρεστα συναισθήματα μας κατακλύζουν και μας κάνουν να ξεσπάμε με τρόπους για τους οποίους δεν είμαστε υπερήφανοι. Τις στιγμές εκείνες το παιδί συνειδητοποιεί ότι οι γονείς του είναι άνθρωποι και ότι, όπως όλοι, συχνά «πνίγονται» από τα συναισθήματά τους.

«Δουλειά» μας δεν είναι να είμαστε πάντα «τέλειοι». Δουλειά μας είναι, όμως, να γινόμαστε παραδείγματα για το παιδί αναφορικά με το πώς «επιδιορθώνουμε» τις καθόλου τέλειες αυτές στιγμές.

Η κλινική ψυχολόγος Dr. Becky Kennedy, μητέρα τριών παιδιών και ιδρύτρια του προγράμματος συμβουλευτικής Good Inside, παρουσίασε ένα πολύ ενδιαφέρον workshop στο οποίο ασχολήθηκε μεταξύ άλλων με τους καβγάδες των γονιών. Σε αυτό πρότεινε υγιείς τρόπους για να τους εκτονώνουμε χωρίς να καταπιέζουμε τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας, και εναλλακτικές που να ταιριάζουν στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.

iStock

Τι λέμε στο παιδί μετά τον καβγά

Το ιδανικό είναι οι γονείς να διαφωνούν και να επιλύουν τη διαφωνία τους πολιτισμένα, όμως δυστυχώς ένας καβγάς δεν εξελίσσεται πάντα έτσι. Μπορεί να περιλαμβάνει φωνές, βαριές κουβέντες, κλάματα. Μπορεί να ξεκινήσει μπροστά στα μάτια του παιδιού, π.χ. στο τραπέζι, ή τη νύχτα, αφού έχει αποκοιμηθεί, κι εκείνο να ξυπνήσει λόγω του τσακωμού τρομοκρατημένο. Η κατάσταση αυτή είναι εξαιρετικά δυσάρεστη και μπορεί να προκαλέσει στο παιδί συναισθήματα άγχους, φόβου και ανασφάλειας. Για τον λόγο αυτό, οι περισσότεροι ειδικοί συμβουλεύουν τα ζευγάρια που έχουν συχνά τέτοιους καβγάδες να αναζητήσουν άμεσα βοήθεια ή ακόμα και να χωρίσουν.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΣΑΚΩΜΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ, ΜΑ ΤΟ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΞΗΓΕΙ ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ.

Η Dr. Kennedy απευθύνεται στα ζευγάρια που θέλουν να προσπαθήσουν και αυτά είναι που καλεί καταρχάς να μπουν στην θέση του παιδιού. Έχει νόημα, όπως λέει, όταν τα πνεύματα ηρεμήσουν, οι γονείς να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι εξέλαβε το παιδί τους από όλο αυτό που άκουσε ή και είδε. Όπως εξηγεί, το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και διαφορετικά αντιμετωπίζει τις κρίσεις στην οικογένεια, όμως ο δρόμος για να ανακουφιστεί από ένα τέτοιο γεγονός είναι πάντα ένας: το να μιλάμε ανοιχτά, ειλικρινά και κατάλληλα για την ηλικία του.

«Θέλω να καταλάβουν οι γονείς ότι αυτό που αναστατώνει πραγματικά το παιδί δεν είναι ο τσακωμός τους μα το γεγονός ότι κανείς δεν του μιλά μετά, κανείς δεν του εξηγεί, ενώ ξέρουν ότι τους έχει ακούσει. Η μοναχικότητα μετά τον τσακωμό των γονιών σου μπορεί να είναι πραγματικά τρομακτική. Ένα παιδί δεν μπορεί να νιώσει ασφαλές αν δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Το να αποφεύγετε, λοιπόν, να του μιλάτε έπειτα από έναν καβγά το αναγκάζει να βγάλει μόνο του συμπεράσματα για το τι τον προκάλεσε. Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο για ένα παιδί, το οποίο δεν αποκλείεται να καταφύγει τελικά στην αυτοκριτική, θεωρώντας πως ίσως φταίει κάπου.

»Όταν, όμως, προσφέρουμε στο παιδί μια ιστορία για να μπορέσει να συνδέσει τα κομμάτια, εκείνο νιώθει καλύτερα γιατί μπορεί να απευθυνθεί στο άγχος του και να πει: Τώρα που καταλαβαίνω τι συνέβη και νιώθω συνδεδεμένο με τον γονιό μου, είμαι ασφαλές».

iStock

Η ειδικός σημειώνει ότι μιλώντας στο παιδί αξίζει να λάβεις υπόψη σου τα εξής:

• Επικύρωσε αυτό που εξέλαβε το παιδί σου – π.χ. «ναι, πράγματι, μας άκουσες να τσακωνόμαστε».
• Φτιάξε μια ιστορία που να βγάζει νόημα και να εξηγεί τι συνέβη.
• Εξήγησε στο παιδί ότι εκείνο δεν φταίει σε κάτι.
• Διαβεβαίωσέ το για την ιδιότητά σου ως γονέας – π.χ. πες στο παιδί ότι ακόμα κι αν καμιά φορά τσακώνεστε παραμένετε οικογένεια.
• Στη συνέχεια, κάνε μια παύση και επίτρεψε στο παιδί να μιλήσει και να περιγράψει την εμπειρία του.
• Τέλος –αυτό είναι πολύ βασικό– ανταποκρίσου με φράσεις όπως: «Είναι φυσιολογικό να νιώθεις ή να σκέφτεσαι έτσι» και «Αυτό θα πρέπει να σε τρόμαξε/ανησύχησε, το καταλαβαίνω».

Για παράδειγμα, μετά τον καβγά αυτό που μπορούμε να πούμε στο παιδί είναι:

Ξέρω ότι μας άκουσες να τσακωνόμαστε νωρίτερα και ίσως αυτό σου φάνηκε τρομακτικό. Συζητούσαμε για κάτι δύσκολο και αυτό μας προκάλεσε δυσάρεστα συναισθήματα, τα οποία βγήκαν από μέσα μας με δυνατές φωνές.

Ο μπαμπάς/η μαμά κι εγώ θα προσπαθήσουμε περισσότερο ώστε να μένουμε πιο ήρεμοι και να χρησιμοποιούμε πιο καλές και ευγενικές φωνές, ακόμα κι όταν είμαστε θυμωμένοι. Να θυμάσαι πάντα, όμως, πως εσύ δεν φταις σε τίποτα. Δεν έκανες εσύ κάτι για να θυμώσουμε. Η οικογένειά μας είναι ασφαλής – και εσύ είσαι ασφαλής μαζί μας.

Το να τσακώνεστε δεν σας κάνει κακούς γονείς

Η ψυχολόγος υπογραμμίζει ότι «τα συναισθήματα του παιδιού για τον καβγά σας δεν αποτελούν ένδειξη του πόσο καλοί γονείς είστε.

»Δεν πρέπει να νιώθετε υποχρεωμένοι να έχετε ένα απόλυτα γαλήνιο σπιτικό – αυτό από μόνο του μπορεί να σας βάλει σε μια κατάσταση αχρείαστου στρες. Μπορείτε, όμως, να δουλέψετε ώστε να περιορίσετε τις εντάσεις αυτές και να αναγνωρίζετε τους καβγάδες όταν συμβαίνουν. Και χρειάζεται να είστε μαζί σε αυτό».