ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΚΑΙ Η ΦΡΙΚΗ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ

Ο μαινόμενος όχλος έξω από το σπίτι της Ρούλας Πισπιρίγκου, στην Πάτρα, και από τα Δικαστήρια της Ευελπίδων, στην Αθήνα, δεν θρηνεί. Ζητεί «θάνατο στους παιδοκτόνους». Δεν εκφράζει βουβά την αποστροφή του – κατά μόνας ή σε σιωπηλές παρέες. Λιντσάρει, επιτίθεται, βιαιοπραγεί.

Το αποτρόπαιο συναντήθηκε με το φρικώδες στα στενά της Πάτρας και στα Δικαστήρια της Ευελπίδων. Η σκοτεινιά της (κατηγορούμενης) φόνισσας «συνομιλούσε» με τη νοσηρότητα του μαινόμενου όχλου-δικαστή, σε μια ανεπανάληπτη διπλή κακουργία.

Ευεξήγητο το σοκ που προκαλεί στην κοινωνία η αδιανόητη και τερατώδης πράξη της μάνας – αν επιβεβαιωθεί δικαστικά. Εκείνο που θα παραμείνει δυσεξήγητο, παρά τις ποικίλες ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις, είναι το «γιατί». Σ’ αυτό το «γιατί» ίσως και η ίδια δεν μπορεί να απαντήσει…

Στις περιπτώσεις αυτές, όσο κι αν λειτουργεί εξηγητικά η κοινοτοπία («Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου»), το αρχικό σοκ δημιουργεί αντανακλαστικώς οργή και απέχθεια. Κατανοητό.

Όμως τα συναισθήματα αυτά έχουν όριο. Εξαντλούνται, καθώς βαθμηδόν δίνουν τη θέση τους στον αθέατο θρήνο για τα θύματα, στον οίκτο για τη φόνισσα και στην εσωτερική περιπέτεια του στοχασμού. Έτσι τα ανθρώπινα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ / EUROKINISSI

Έτσι; Όχι, είπε ο μαινόμενος όχλος. Η μετοχή του στο αποτρόπαιο γεγονός, με τις συγκεντρώσεις στο σπίτι και στα Δικαστήρια, δεν έχει σταγόνα δευτερογενούς σκέψης και συναίσθησης.

Δεν θρηνεί. Μαίνεται. Δεν οικτίρει. Ζητεί «θάνατο στους παιδοκτόνους». Δεν εκφράζει βουβά την αποστροφή του – κατά μόνας ή σε σιωπηλές παρέες. Λιντσάρει, επιτίθεται, βιαιοπραγεί. Και ξεπερνά σε νοσηρή εκδικητικότητα τον όχλο που απολάμβανε κάποτε τις στιγμές της αγχόνης, χωρίς καν να περιμένει τη δικαστική απόφανση.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI

Πρόκειται για τη φρίκη του όχλου και όχι για το ενστικτώδες μιας συλλογικής εναντίωσης στο αποτρόπαιο. Πόσο μάλλον όταν οι υστερικές εκδηλώσεις δεν εξαντλήθηκαν στο πρόσωπο της (κατηγορούμενης) φόνισσας, αλλά περιέλαβαν τη μητέρα της και συγγενικά της πρόσωπα. Η βαρβαρότητα περί οικογενειακής ευθύνης στην κορύφωσή της…

Δυστυχώς, υπήρξε κάτι εξίσου ανατριχιαστικό: Η αδελφή της κατηγορούμενης έχασε τη δουλειά της. Απολύθηκε! Εργαζόταν σε ψησταριά. Και ο εργοδότης, για να ’χει το κεφάλι του ήσυχο  από ενδεχόμενες αντιδράσεις πελατών, την απέλυσε. Η φασιστίζουσα πίεση του όχλου λειτουργεί παραλυτικά.

Είναι σπάνιο το έγκλημα της Πάτρας (αν αποδειχτεί η ευθύνη τη μάνας), αλλά δεν είναι πρωτοφανές. Σ’ ένα δημοτικό τραγούδι (από την Συλλογή του Νικόλαου Πολίτη), η μάνα σκοτώνει τον γιο της, επειδή την έπιασε επ’ αυτοφώρω με άλλον – και θα το έλεγε στον πατέρα του (ανατριχιαστικές λεπτομέρειες θα βρείτε στο εν λόγω δημοτικό τραγούδι, που φέρει τον τίτλο «Της μάνας φόνισσας»).

Για την συμπεριφορά των χωριανών –αν εξανέστησαν και ήθελαν την κεφαλήν της επί πίνακι– δεν λέει τίποτε το συγκεκριμένο δημοτικό τραγούδι. Όσο για το ωκεάνιο κύμα οργής των εξαγριωμένων από το φονικό στην Πάτρα, μπορεί να μην κατοπτρίζει γενικευμένη κοινωνική παθογένεια, αλλά εμπεριέχει ανησυχητικά δείγματα τυφλού μένους και απειλητικών εύφλεκτων υλικών, ικανών για παντοειδείς κακουργίες.

Αρκεί μια θρυαλλίδα…