ΠΩΣ ΕΖΗΣΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ

Μετά από δύο χρόνια πανδημίας, υπάρχουν εκπαιδευτικοί «παλαίμαχοι» στη χρήση του Webex. Είναι όμως ένα σύστημα που μπορεί να χρησιμοποιήσει μια νέα εκπαιδευτικός, χωρίς καμιά καθοδήγηση; Και –κυρίως– προσφέρει κάτι ουσιαστικό στους μαθητές;

Χρειάστηκε μια δεκάλεπτη συζήτηση στο τηλέφωνο κι ένα «μίλα κι εμείς θα δημοσιεύσουμε την ιστορία σου» για να πάρω το θάρρος και να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία από την πρόσφατη για μένα εμπειρία της τηλεκπαίδευσης.

Ως νέα εκπαιδευτικός στον χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ήρθα αντιμέτωπη με αρκετά ζητήματα που έπρεπε να διαχειριστώ κατά το δοκούν. Πράγματι, από την πρώτη κιόλας νιφάδα και καθώς όλα έδειχναν πως θα αποκλειστούμε από τα χιόνια, το Υπουργείο Παιδείας έσπευσε, μέσω των αρμόδιων υπηρεσιών, να μας ενημερώσει πως από την επομένη κιόλας μέρα οφείλαμε να κάνουμε τηλεκπαίδευση.

Η τηλεκπαίδευση από την πλευρά των εκπαιδευτικών

Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο μαραθώνιος της «τηλεπαίδεψης». Όλα ήταν έτοιμα για την πολλά υποσχόμενη τηλεκπαίδευση. Όλα, εκτός από τους άμεσα εμπλεκόμενους – τους εκπαιδευτικούς, δηλαδή, και τα παιδιά! Ξαφνικά, mails συναδέλφων που είτε δεν διέθεταν τον κατάλληλο εξοπλισμό είτε είχαν πρόβλημα με τη σύνδεση στο διαδίκτυο άρχισαν να σκάνε καταιγιστικά στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Οι περισσότεροι από αυτούς ζητούσαν να τους παρασχεθεί από τη σχολική μονάδα κατάλληλος χώρος, εξοπλισμός και σύνδεση για να ασκήσουν το έργο τους.

Χριστίνα Αβδίκου

Φαντάζομαι τι θα σκεφτούν οι πιο δύσπιστοι αναγνώστες: «Μα καλά, είναι δυνατόν να μην έχει κάποιος στο σπίτι του έναν υπολογιστή και μια σύνδεση στο διαδίκτυο;» Κι όμως είναι! Κι εσείς, γονείς, μην βιαστείτε να αφορίσετε ελαφρά τη καρδία το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας, ότι τάχα βαριέται να εργαστεί και προφασίζεται τεχνικά προβλήματα. Πιστέψτε με: Είναι αρκετοί αυτοί που επιθυμούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα παιδιά. Το «πρόβλημα» είναι ότι –ακριβώς επειδή σεβόμαστε τα παιδιά σας!– θα θέλαμε να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Εξάλλου, οι εκπαιδευτικοί θεωρώ πως θα έπρεπε να λογοδοτούμε κυρίως στα παιδιά.

ΕΑΝ ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΔΑΞΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΩΦΕΛΙΜΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΣΠΑΤΑΛΑΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ, ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ.

Η τηλεκπαίδευση από την πλευρά των παιδιών

Ας πάμε και στη δική τους πλευρά. Τα περισσότερα παιδιά συνδέονται με το κινητό τους, διότι οι γονείς τους χρειάζονται και αυτοί τον υπολογιστή για να εργαστούν εξ αποστάσεως, βλέπε τηλεργασία. Και ξαπλωμένα στο κρεβάτι τους, δηλαδή σε κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Μπορεί, άραγε, κάποιος που δεν έχει βρεθεί στο περιβάλλον της τηλεκπαίδευσης ν’ αντιληφθεί πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί στην εφηβεία, να παρακολουθήσει αδιάλειπτα το διαδικτυακό μάθημα επί 35 με 40 λεπτά που διαρκεί, ακούγοντας μόνο τη φωνή του/της εκπαιδευτικού, που αρκετές φορές κόβεται λόγω κακής σύνδεσης;

Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσο δύσκολο είναι για τον/την εκπαιδευτικό (συγχωρέστε τη σχολαστικότητά μου αναφορικά με τη χρήση και του θηλυκού, αλλά βαρέθηκα να μην αναγνωρίζεται το γένος μου) να μιλάει στο κενό χωρίς να βλέπει τα πρόσωπα των μαθητών/τριών του; Πόσο εύκολο είναι κάποιος να διδάξει στο Webex χωρίς να έχει επιμορφωθεί ούτε μισή ώρα για τις δυνατότητες αυτού του κατά τ’ άλλα πολύτιμου εργαλείου; Αυτά και άλλα πολλά κλήθηκα ν’ αντιμετωπίσω τις τρεις μέρες της τηλεκπαίδευσης.

Αν το θέμα μας λοιπόν είναι απλά να κρατήσουμε απασχολημένα τα παιδιά μπροστά σε μια μαύρη οθόνη, για να μπορέσουν οι γονείς να κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι και το Υπουργείο να πάρει τα εύσημα για την άμεση ανταπόκρισή του στο αίτημα της κοινωνίας για μάθημα, τότε θα πω πως τα καταφέραμε. Εάν όμως το θέμα μας είναι να διδάξουμε κάτι ωφέλιμο στα παιδιά αντί να σπαταλάμε τον πολύτιμο χρόνο τους, αξιοποιώντας κατά τον μέγιστο βαθμό την επιστημονική κατάρτιση των εκπαιδευτικών (και αναφέρομαι στο γνωστικό αντικείμενο του καθενός) ώστε να παράσχουμε υψηλού επιπέδου αγωγή και να ικανοποιήσουμε ταυτόχρονα και το αίτημα των μαθητών/τριών για ενδιαφέρουσα μάθηση, τότε αποτύχαμε παταγωδώς.

Το μετέωρο βήμα του Webex

Ομολογουμένως, υπήρξαν παιδιά που συνδέθηκαν στο μάθημα, επειδή η μόνη τους έννοια ήταν αν θα προσμετρηθούν οι απουσίες. Αυτά απλά έκλεισαν το μικρόφωνο και το ξανάνοιξαν για να μου ευχηθούν «καλή συνέχεια»! Υπήρξαν όμως και παιδιά που κατέβαλαν φιλότιμη προσπάθεια να με παρακολουθήσουν, ανταποκρίθηκαν στις ερωτήσεις μου και καταφέραμε μαζί να πάμε ένα βηματάκι παραπέρα.

Εγώ πάντως θα ήθελα να σας εκμυστηρευθώ πως υπήρξαν αρκετές στιγμές κατά τη διάρκεια της σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης που αισθάνθηκα μετέωρη, ανίκανη να κεντρίσω το ενδιαφέρον των μαθητών μου, διότι δεν πρόλαβα να μάθω μέσα σε ελάχιστες ώρες που είχα περιθώριο από το απόγευμα της Κυριακής –προτού ξεσπάσει η κακοκαιρία– πώς να αξιοποιήσω τις δυνατότητες του Webex.

Η Γεωργία Κωνσταντέλου είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια φιλόλογος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.