ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΕΣΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ;

Σαφώς και δεν έχεις πάντα όρεξη ή κουράγιο για παιχνίδι. Τι πρέπει, όμως, να κάνεις όταν το παιδί στο ζητά επίμονα;

Η ώρα έχει πλέον πάει 11. Νωρίτερα είχε κάνει μπάνιο και μετά είχε φάει. Και πριν από αυτό ήμασταν για 2 ώρες στο πάρκο όπου έτρεχε ασταμάτητα με τους φίλους της. «Θα μου διαβάσεις;» μου λέει. «Ναι, θα σου διαβάσω 2 σελίδες και μετά θα κοιμηθείς», της απαντώ. «Μήπως αντί να μου διαβάσεις να παίξουμε Υπερατού;», αντιπροτείνει. «Αγάπη μου δεν έχω κουράγιο για παιχνίδι αυτή τη στιγμή», της απαντώ και σκέφτομαι ότι είναι μια φράση που ξεστομίζω συχνότερα από όσο θα ήθελα.

Και όχι μόνο τις μέρες που εκείνη είναι σε διακοπές και ξυπνά στις 10 το πρωί, ενώ το δικό μου ξυπνητήρι συνεχίζει να χτυπά στις 7:30, μα ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, που συσσωρεύονται αμέτρητες άλλες δουλειές.

Με τη μεγαλύτερη κόρη μου δεν ήμουν έτσι. Ίσως επειδή ήμουν πιο μικρή και είχα άλλες αντοχές, ίσως επειδή με μάστιζε η τελειομανία που πιάνει τις περισσότερες νέες μαμάδες, πάντως δεν υπήρχε περίπτωση να της αρνηθώ παιχνίδι.

Από την άλλη, ήταν η ίδια ακριβώς περίοδος που ένιωθα να έχω χάσει εντελώς τον εαυτό μου, ένιωθα δηλαδή να υπάρχω σχεδόν αποκλειστικά για εκείνη. Και αυτό με εξαντλούσε. Ήμουν άραγε τότε καλύτερη μαμά; Έφτανα τα standards που όριζαν τότε οι παιδοψυχολόγοι, οι οποίοι καλούσαν τους γονείς να «πέφτουν στο πάτωμα και να παίζουν με το μικρό παιδί τους»;

«Όταν είσαι ο αυθεντικός εαυτός σου, παίρνεις την ενέργεια που χρειάζεσαι»

Απάντηση σε αυτό το ερώτημα –όπως το έθεσε μία άλλη μαμά με παρόμοιες ανησυχίες, όχι εγώ– επιχείρησε να δώσει ο ψυχολόγος Lawrence J. Cohen, συγγραφέας με ειδίκευση στο παιδικό παιχνίδι.

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Ως άλλος συνήγορος του παιδιού, ο Cohen επιμένει πάντα στη σπουδαιότητα του να κάθεται ο γονιός στο πάτωμα και να παίζει ό,τι τραβά η όρεξη του παιδιού. «Αν έχεις παιχνιδιάρικη διάθεση, εννοείται να παίζεις με το παιδί!» λέει χαρακτηριστικά. «Αλλά ακόμα κι αν δεν είσαι τύπος του παιχνιδιού, μπορείς να δοκιμάσεις να περάσεις λίγο δημιουργικό χρόνο μαζί του».

Αναγνωρίζει βέβαια ότι μπορεί να νιώθεις διαφορετικά και προτείνει: «Τη στιγμή που κυριαρχούν άλλα ισχυρά συναισθήματα και όχι η επιθυμία για παιχνίδι, αναγνώρισέ τα και μην τα φιμώνεις. Δείξε καλοσύνη στον εαυτό σου αποδεχόμενος ότι κάποιες στιγμές θα έχεις λύπη, κούραση, άγχος.

»Η αναγνώριση αυτή μπορεί μερικές φορές να είναι που θα βοηθήσει να βρεις το κουράγιο να κάνεις ένα βήμα προς το παιδί και να αναζητήσεις μια ιδέα παιχνιδιάρικης διάθεσης που μπορεί να κρύβεται μέσα σου. Αν το καταφέρεις θα είναι υπέροχο! Αν πάλι τα δυνατά αυτά αισθήματα παραμένουν εμπόδιο ανάμεσα σε εσένα και το παιχνίδι, μην τα θάψεις και πιέσεις τον εαυτό σου να παίξει. Γιατί αυτό θα αποσυντονίσει τη σχέση που έχεις που με το παιδί σου.

»Το να είσαι αυθεντικός και αληθινός στα συναισθήματά σου, βέβαια, δεν σημαίνει να ξεσπάς σε φωνές και να βάζεις το παιδί σου σε θέση ψυχοθεραπευτή. Μπορείς απλά να πεις στο παιδί ότι πρέπει να αδειάσεις από κάποια συναισθήματα πριν νιώσεις ξανά έτοιμος για παιχνίδι. Και πραγματικά να το κάνεις, είτε με το να τα μοιραστείς με κάποιον δικό σου άνθρωπο, είτε γράφοντάς τα σε ένα ημερολόγιο. Άσε τα δάκρυά σου να κυλήσουν. Εξασκήσου λίγο στη φύση. Το παιδί σου θα είναι εκεί, έτοιμο να παίξετε, αρκεί να έχεις γεμίσει ξανά τις μπαταρίες σου και να έχεις ξαναβρεί την όρεξή σου για παιχνίδι».

Κι αν η όρεξη για παιχνίδι έρχεται σπάνια;

Την αυθεντικότητα αυτή που περιγράφει ο Cohen θαύμασα πριν από κάποια χρόνια στην ανάρτηση μιας μαμάς που εξομολογείτο ότι σπάνια έχει όρεξη για οικογενειακά παιχνίδι και πως ήταν έτσι πάντα, όσο κι αν πίεζε τον εαυτό της για το αντίθετο. Μέχρι που κάποια μέρα, καθώς η οικογένειά της έπαιζε ένα επιτραπέζιο κάποιος είπε ότι πείνασε και εκείνη πρότεινε να φτιάξει ποπ-κορν. Και τότε ένα από τα παιδιά της σχολίασε: «Η μαμά κάνει τα καλύτερα ποπ κορν!»

Η ατάκα αυτή την έκανε να συνειδητοποιήσει πως «ίσως να μη γίνω ποτέ η μαμά του παιχνιδιού, αλλά να είμαι η μαμά του ποπ κορν.» Γιατί, όπως εξηγεί στη συνέχεια, μπορεί να μην είσαι η μαμά που παίζει επιτραπέζια αλλά αυτή που:

• Ετοιμάζει τα πιο νόστιμα σνακ.
• Διατηρεί το σπίτι καθαρό και ζεστό. Άνετο ώστε να μαζευτούν όλοι και να παίξουν με χαρά επιτραπέζια.

Και, τέλος πάντων, όπως η ίδια λέει «δεν θέλω να παίξω, επειδή έχω κουραστεί να μιλάω, γιατί μιλάω στα παιδιά όλη την ημέρα και το μόνο που χρειάζομαι για να χαλαρώσω το βράδυ είναι μια ήσυχη γωνιά στον καναπέ».

Κάθε μαμά και κάθε μπαμπάς πρέπει στο τέλος της ημέρας να έχει αυτό το δικαίωμα.