ΤΙ ΦΕΡΑΜΕ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΜΑΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ;

Eπιστρέφοντας από τις διακοπές τους, οι συντάκτες του OW «έφεραν» όμορφες εικόνες, αλλά και τα κακώς κείμενα που θα έπρεπε να μας προβληματίσουν μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.

Πώς σε βρίσκει το φετινό φθινόπωρο; Τι φέρνεις μαζί σου από τις καλοκαιρινές διακοπές; Καταρχάς, έκανες διακοπές; Γιατί δεν είναι λίγοι οι γνωστοί μας που μετά βίας πέρασαν λίγες μέρες σε έναν ηπειρωτικό προορισμό, διαπιστώνοντας ότι οι τιμές ακτοπλοϊκών και καταλυμάτων ήταν απαγορευτικές, ειδικά για μια πολυμελή οικογένεια.

Αυτό ήταν το θέμα που μονοπώλησε τη συζήτησή μας στο γραφείο του OW τις τελευταίες μέρες, καθώς μαζευόμασταν σιγά-σιγά από τις άδειές μας. Το να μην μπορούμε να κάνουμε αξιοπρεπείς διακοπές στη χώρα μας είναι μία πραγματικότητα που αρνούμαστε να αποδεχτούμε, όσο κι αν κάποιοι θέλησαν να μας χρυσώσουν το χάπι με το ανόητο hashtag #staycation που επιδιώχθηκε να γίνει trend. Ευτυχώς, έγινε μεγαλύτερο trend η Ψίμυθος του συναδέλφου Κώστα Μανιάτη, και το μήνυμα πέρασε ορθότερα.

Όσοι από εμάς καταφέραμε να πάμε διακοπές, περάσαμε όμορφα. Χαλαρώσαμε, διασκεδάσαμε και τώρα ψάχνουμε τρόπους να διατηρήσουμε τη ζεν αυτή διάθεση (και το μαύρισμά μας) όσο περισσότερο γίνεται.

Ωστόσο, από τις καλοκαιρινές μας διακοπές φέραμε και εμπειρίες που οφείλουν να μας απασχολήσουν όλους, τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες διακοπές.

EUROKINISSI Αντώνης Νικολόπουλος

Η Μαρία Παπαδοδημητράκη έφερε μαζί τις ομορφιές του Νομού Πέλλας

Τι κρατάω από το φετινό καλοκαίρι; Το ότι ξεκίνησε στραβά, αλλά έκλεισε όπως πρέπει να κλείνουν οι καλοκαιρινές μας διακοπές: με ένα τελευταίο μπάνιο στη θάλασσα λίγο πριν μπεις στο καράβι. Και εξηγώ... Αφού οι Κυκλάδες μας έδιωξαν με τις τραγικές τιμές τους (όχι, δεν πήγα διακοπές τον Αύγουστο), ανακαλύψαμε τις ομορφιές του Νομού Πέλλας. Πολλές ή λίγες, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις απέναντι στα ελληνικά νησιά, που έχουν καβαλήσει το καλάμι και τραβούν αλόγιστα τον δρόμο της «ανάπτυξης».

Και μετά την Πέλλα, λίγες μέρες στα πάτρια εδάφη, στην Κρήτη, δίπλα στη θάλασσα, για να απολαύσουμε το φαγητό της μαμάς, να συναντήσουμε παλιούς συμμαθητές και να χαλαρώσουμε στα στενά της πόλης που μας μεγάλωσε.

iStock

Η Πάτια Ιορδανίδου έφερε από την Ηρακλειά μία μερίδα μουσακά αξίας 18 ευρώ

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, επιστρέφοντας στην Αθήνα από τις διακοπές μου στις Κυκλάδες αυτό που παίρνω μαζί μου είναι οι εικόνες της εξαίσιας φυσικής ομορφιάς αυτών των νησιών. Με τέτοιες πανέμορφες και ζωογόνες εικόνες γύρισα και φέτος από την Ηρακλειά και την Ίο. Γύρισα, όμως, και με αρκετή γκρίνια για την ακρίβεια του φαγητού στα νησιά, με δείγμα την τιμή του μουσακά, που μου έγινε κάτι σαν εμμονή αναφέροντάς την πρώτα απ’ όλα σε κάθε άνθρωπο που με ρωτούσε πώς πέρασα στις διακοπές! Φάγαμε, λοιπόν, παραδοσιακό μουσακά σε ταβερνάκι πάνω στο κύμα και αποδομημένο σε ένα πιο δημιουργικό εστιατόριο (δεν χρειάζεται να πω πού, παντού το φαγητό ήταν πανάκριβο φέτος), και πληρώσαμε 14 και 18 ευρώ τη μερίδα αντίστοιχα. Πότε και γιατί έφτασε ο μουσακάς να κοστίζει τόσο; Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, τόσο κοστίζουν πάνω-κάτω τα υλικά για ένα ταψί μουσακά!

Αν ρωτήσεις τους επιχειρηματίες της εστίασης, θα επικαλεστούν τα υψηλά κόστη λειτουργίας και άλλους λόγους που επειδή δεν είμαι τόσο καλή στα οικονομικά δεν μπορώ να αντικρούσω. Αν, όμως, συνυπολογίσω τα χρήματα που πρέπει να ξοδέψεις μέχρι να φτάσεις σε ένα κυκλαδίτικο ταβερνάκι ή εστιατόριο για να φας έναν μουσακά, τότε μάλλον ισχύει αυτό που λένε πολλοί ότι οι Κυκλάδες δεν απευθύνονται πια στους Έλληνες. Κι αυτό είναι μεγάλη δυστυχία.

iStock

Η Κέλλυ Σώκου, πέρα από το οικονομικό, ταλαιπωρήθηκε και από τον υπερ-τουρισμό

Όντας τρελή φαν του καλοκαιριού και δηλωμένη λάτρης των Κυκλάδων, μετά λύπης μου παρατηρώ ότι τα τελευταία χρόνια οι διακοπές που μου αρέσουν και αγαπώ απομακρύνονται όλο και περισσότερο από κοντά μου. Φυσικά οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά φέτος είδα ξεκάθαρα μπροστά μου όχι μόνο τη βαρύτητα των οικονομικών περιορισμών, αλλά και μια μεγάλη αλλαγή που έχει συντελεστεί στο ελληνικό τοπίο.

Αυτό το καλοκαίρι, αισθάνθηκα σαν πολίτης δεύτερης κατηγορίας στη χώρα μου. Το να πάω σε κάποιο νησί τον μήνα Αύγουστο ήταν αδύνατο. Περιορίστηκα στην Αργολίδα για ελάχιστες μέρες και βρέθηκα στοιβαγμένη σε ασφυκτικά γεμάτες παραλίες, όπου οι εργαζόμενοι υπερέβαλλαν εαυτόν για να εξυπηρετήσουν τη λαοπλημμύρα.

Τα ίδια και στις ταβέρνες – τις ελάχιστες φορές που μπορέσαμε να πάμε. Όσο για τα δωμάτια; Βρόμικα και τα διαχειρίζονταν άνθρωποι οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με τον τουρισμό, απλώς σκέφτηκαν να εκμεταλλευτούν το σπιτάκι που τους άφησε κάποιος συγγενής, ίσως για να καταφέρουν να πληρώσουν κι αυτοί τον λογαριασμό του ρεύματος που έφτανε στα μέιλ μας ενώ κάναμε διακοπές για να μας τις χαλάσει εντελώς.

Δύο μήνες πριν, στη Ρόδο, με κουπόνια κοινωνικού τουρισμού, ήταν αδύνατο να μετακινηθώ ή να παρκάρω τόσο στην πόλη όσο και στη Λίνδο, αφού στο νησί που καταλαμβάνεται κάθε χρόνο από ξένους τουρίστες κανείς δεν έχει προνοήσει για τη στοιχειώδη μετακίνηση των επισκεπτών . Καλή μου φίλη που μένει εκεί μου είπε μάλιστα ότι από τον Απρίλιο είχε σταματήσει να κατεβαίνει στο Κέντρο για τους ίδιους λόγους.

Ναι, οι παραλίες εκεί ήταν όμορφες, ήσυχες και με νορμάλ τιμές, ήταν όμως Ιούνιος και ήδη το budget είχε εξανεμιστεί στα ακτοπλοϊκά. Ωραία ήταν και ορισμένα πολυτελή ξενοδοχεία που χαζεύαμε εξωτερικά, με την κόρη μας να αναρωτιέται ποιοι μπορούν και μένουν εκεί στις διακοπές τους.

iStock

Και η υπογράφουσα για πρώτη φορά ενοχλήθηκε από την εμμονή στις οθόνες

Άρθρα επί άρθρων γράφουμε για να σε βοηθήσουμε να κάνεις digital detox στις διακοπές σου, αλλά ο εθισμός είναι μεγάλος (ή δεν τα διαβάζεις). Φέτος για πρώτη φορά ενοχλήθηκα παρατηρώντας:

• Στην παραλία, πιτσιρίκια που αντί να λυσσομανάνε στη θάλασσα ή να φτιάχνουν κάστρα στην άμμο βυθίζονταν κάτω από τις ομπρέλες στον αχανή ψηφιακό κόσμο.
• Στα μπαρ του νησιού το βράδυ, μεγαλύτερα πιτσιρίκια, με ένα ποτό στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο, που αντί να φλερτάρουν με τα πιτσιρίκια στο απέναντι τραπέζι πιθανώς τσάταραν με κάποιο ψηφιακό υποκατάστατο σε dating apps.

Ανήκοντας στην τελευταία γενιά που πρόλαβε τη ζωή πριν τα κινητά και τα social media, δεν μπορώ να μην κάνω τη σύγκριση και την εξής θλιβερή παρατήρηση: αν δεν είναι αυτό δυστοπία, τότε τι;

EUROKINISSI Βασίλης Ρεμπαπής

Η Λουκία Λυκίδη πασχίζει με νύχια και με δόντια να διατηρήσει τη ζεν διάθεση των διακοπών

Κάθε χρονιά, το διάστημα της παύσης των καλοκαιρινών διακοπών θυμάμαι πώς είναι αληθινά να ζεις. Όλη τη χρονιά το τρέξιμο και οι υποχρεώσεις με κάνουν να ξεχνάω να κάνω μέσα στη μέρα τις απαραίτητες «ενέσεις» ευεξίας με πράγματα που απολαμβάνω και μου κάνουν καλό. Να διαβάσω ένα βιβλίο, να παρατηρήσω το σώμα μου, να αναπνεύσω. Όλα αυτά μπορώ να τα εφαρμόσω στις διακοπές. Κάθε φορά που γυρνάω ανανεωμένη υπόσχομαι να μην το ξεχνάω και μέσα στη σεζόν. Για να δούμε…

Ωστόσο, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι οι διακοπές τον Αύγουστο είναι μια άσκηση στην ψυχραιμία και το ζεν. Η βόλτα στα σοκάκια της Χώρας του νησιού μπορεί να σου θυμίσει έντονα την αίσθηση του να μπαίνεις σε ένα ασφυκτικά γεμάτο βαγόνι του Μετρό, η αναζήτηση μιας θέσης για να βάλεις την ομπρέλα σου στην παραλία μπορεί να μοιάζει με μια μακρά πορεία κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου, ενώ οι δυνατές μουσικές των beach bar υπόσχονται να σου καταστρέψουν μια και καλή την ηρεμία σου. Η πολυκοσμία του Αυγούστου απλά δοκιμάζει σοβαρά τα νεύρα σου.