ΘΑ ΚΑΘΟΣΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΣΤΕΓΟ;

Ένα δρώμενο με πρωταγωνιστές πωλητές της σχεδίας, του ελληνικού περιοδικού δρόμου, μας φέρνει αντιμέτωπους με όσα θα θέλαμε να αγνοούσαμε.

Πήγα χαλαρή. Άλλωστε υπήρξα (και εξακολουθώ να είμαι) μέλος της ομάδας. Ήξερα, επομένως, κάποιους από τους πωλητές. Είχα ακούσει τις ιστορίες τους. Τους είχα δώσει εγώ η ίδια τεύχη. Κι αφού είχα γνώση προσώπων και καταστάσεων, πίστευα ότι ήμουν προφυλαγμένη. Αν δεν ήμουν εγώ προετοιμασμένη για το Δείπνο αυτό, τότε ποιος;

Έφτασα στο «σπίτι της σχεδίας» λίγο νωρίτερα. Να προλάβω να πω δυο κουβέντες με παλιούς γνώριμους από το ελληνικό περιοδικό δρόμου. Στις 8.30 θα ξεκινούσε το δρώμενο. Ένα σύντομο θεατρικό, με τίτλο «Δείπνο», βασισμένο στις ζωές πωλητών πίστευα. Σε έναν βαθμό έπεσα μέσα.

Στο επίκεντρο άνθρωποι από το ελληνικό περιοδικό δρόμο

Καθίσαμε όλοι μαζί στο τραπέζι. Τέσσερις πωλητές του περιοδικού και δεκαπέντε άγνωστοι μεταξύ μας άνθρωποι. Ο κ. Βασίλης μάς σέρβιρε το παστίτσιο. Μας έφερε τις σαλάτες.

Το γεύμα ξεκίνησε ήρεμα, με λίγα λόγια από τον κάθε άνθρωπο της σχεδίας για το μακρινό παρελθόν του. Όσο προχωρούσε το Δείπνο, οι πωλητές έπαιρναν τον λόγο και μιλούσαν για τη ζωή τους. Από την εποχή που όλα πήγαιναν ρολόι, έφτασαν στο σήμερα, κάνοντας μερικές στάσεις στις καταστάσεις που έφεραν τα πάνω κάτω, που τους στέρησαν εργασία, ανθρώπους, σπίτι, ακόμα και την ελευθερία.

Γιάννης Ζινδριλής

Ο κ. Βασίλης μίλησε για την εποχή που ήταν σερβιτόρος και την εποχή που λόγω Covid-19 μέσα σε μια μέρα έχασε δουλειά και στέγη. Ως σερβιτόρος σε κρουαζιερόπλοια εργαζόταν και ο κ. Σωτήρης, που σε ένα από τα ταξίδια του είχε συναντήσει μέλη της οικογενείας Ροκφέλερ. Μεγάλωσε, όμως, και οι δουλειές σπανίζουν για τους μεγαλύτερους σε ηλικία συνανθρώπους μας. Ο Παναγιώτης είναι λοστρόμος και μουσικός με μεγάλη αγάπη για την ντραμς και διαδρομές στη χρήση ουσιών. Ο γάμος της κ. Ιωάννας, που αγαπά τη θάλασσα, κράτησε μόλις 24 ώρες.

Ιστορίες από καράβια, θάλασσες, οικογένειες, φυλακές μπλέχτηκαν. Δεν θα σας πω, όμως, άλλες λεπτομέρειες, γιατί αν σας δοθεί η ευκαιρία να καθίσετε σε αυτό το τραπέζι, είναι προτιμότερο να τις ακούσετε από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.

Γιάννης Ζινδριλής

Η χαλαρή ατμόσφαιρα της έναρξης χάθηκε σταδιακά και το μυαλό γέμισε με «γιατί ρε γ…». Σταματούσες να τρως και σκεφτόσουν πόσο τραγικά εύκολο είναι το να χάσεις όσα σε κάνουν μέλος μιας κοινωνίας και άνθρωπο.

Στο τέλος, όμως, η ελπίδα επέστρεψε. Όχι τυχαία, όχι επειδή η φύση του ανθρώπου είναι αισιόδοξη, όχι επειδή η πολιτεία έχει λύσει το ζήτημα της αστεγίας, όχι επειδή η κοινωνία σαν σύνολο έχει ξεπεράσει προκαταλήψεις και στερεότυπα. Η ελπίδα επέστρεψε χάρη στη δύναμη των αφηγητών, την αγάπη, την κατανόηση και την αλληλεγγύη μιας ομάδας ανθρώπων.

Γιάννης Ζινδριλής

Το κλείσιμο του Δείπνου με βρήκε σαστισμένη. Μπορεί η σχέση μου με το περιοδικό δρόμου και τους πωλητές να μετράει χρόνια, είναι όμως διαφορετικό το να στέκεται ένας άνθρωπος απέναντί σου και να σου εξιστορεί τη ζωή του. Κρατάς το στόμα κλειστό, γιατί αυτός ο άνθρωπος, που συχνά η κοινωνία τον βάζει στο περιθώριο και του κρεμάει ταμπέλα, προσπαθεί να βρει όσα έχασε. Αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να είσαι κι εσύ, αν γινόταν μια... στραβή.

Το «Δείπνο» δεν είναι μόνο ένα καλλιτεχνικό δρώμενο. Δεν είναι μόνο μια πράξη που αναδεικνύει την τέχνη ως όχημα συμπερίληψης. Δεν έχει να κάνει με εντυπωσιακές ερμηνείες και περίτεχνους μονολόγους. Είναι μια πρόσκληση που μπορεί να σε βοηθήσει να σταματήσεις να αντιμετωπίζεις ως αόρατους, ανθρώπους που ζουν δίπλα σου.