ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΛΥΣΗ ΣΤΟ «ΞΕΠΑΤΩΜΑ» ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ;

Μία νέα υπηρεσία λύνει τα χέρια εκατομμυρίων γονιών που κάθε απόγευμα εκτελούν χρέη σοφέρ. Μήπως τη χρειαζόμαστε και στην Ελλάδα;

Έρχεται κάποτε η στιγμή, όταν είσαι γονιός, που σταματάς να ξενυχτάς για να ταΐσεις τα παιδιά σου, που σταματάς να τους αλλάζεις πάνες, που δεν χρειάζεται πια να τους δίνεις το φαγητό στο στόμα και που σκέφτεσαι «τώρα θα πάρω μια ανάσα». Όμως εννοείται πως δεν παίρνεις καμία ανάσα γιατί πριν καλά-καλά το καταλάβεις το παιδί σου έχει αποκτήσει κοινωνική ζωή, συμμετέχει σε έναν σωρό δραστηριότητες και ο δικός σου ρόλος πλέον έχει μετατραπεί σε προσωπικό σοφέρ.

Ξέρω ότι περιγράφω τα απογεύματα των περισσότερων γονιών από εσάς λέγοντας πως από Δευτέρα έως Παρασκευή, από τη στιγμή που θα γυρίσω από τη δουλειά στο σπίτι και μέχρι τις 9 περίπου το βράδυ, γυρίζω σαν τη σβούρα στην περιοχή που μένουμε, κάνοντας σύντομες στάσεις για να αφήσω ή να παραλάβω τα κορίτσια μου από κάποια δραστηριότητα. Ενδιάμεσα θα πεταχτώ συνήθως στο σούπερ μάρκετ, στο βιβλιοπωλείο ή σε κάποια άλλη εξωτερική δουλειά, κοιτάζοντας εμμονικά το ρολόι ώστε να μην αργήσω για την επόμενη «κούρσα». Κάποιες μέρες είναι πιο εύκολες γιατί βοηθά στις μεταφορές και ο μπαμπάς τους, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι πώς τα καταφέρνουν σε αντίστοιχη περίπτωση οι μονογονείς. Κάποιες άλλες μέρες, όμως, όταν π.χ. προκύπτει μαζί με όλα αυτά και ένα έκτακτο ραντεβού στον παιδίατρο, η εξίσωση δεν βγαίνει και τα ακροβατικά δεν αρκούν.

Θα βοηθούσε μια υπηρεσία μεταφοράς παιδιών;

Το καλοκαίρι του 2023 ο παγκόσμιος κολοσσός στις υπηρεσίες μεταφοράς Uber λανσάρισε στις Η.Π.Α. μια νέα υπηρεσία που μοιάζει να λύνει τα χέρια εκατομμυρίων πολυάσχολων γονιών: Το Uber for teens.

Πώς λειτουργεί; Καθώς ένας έφηβος δεν έχει δικαίωμα να έχει δικό του λογαριασμό στο Uber, ο γονιός προσθέτει το παιδί του, ηλικίας από 13 έως 17 ετών, στον δικό του λογαριασμό προκειμένου να έχει και εκείνο πρόσβαση. Έτσι, αν χρειάζεται μεταφορά για το σχολείο, την προπόνηση ή το σπίτι κάποιου φίλου το παιδί μπορεί να καλέσει μόνο του ένα ταξί.

Εξυπακούεται ότι η υπηρεσία παρέχεται με διάφορες δικλείδες ασφαλείας, όπως για παράδειγμα ότι οι γονείς ενημερώνονται αυτόματα τη στιγμή που το παιδί καλεί ταξί, ενώ μπορούν να παρακολουθούν ανά πάσα στιγμή τη διαδρομή της κούρσας μέσα στην οποία αυτό βρίσκεται. Επιπλέον, ο οδηγός ενημερώνει με ειδοποίηση τους γονείς όταν το παιδί μπαίνει στο όχημα, καθώς και όταν κατεβαίνει. Ενώ υπάρχει η επιλογή τη ζωντανής ηχητικής καταγραφής της κούρσας όσο το παιδί βρίσκεται μέσα στο ταξί. Υποτίθεται δε ότι οι συγκεκριμένοι οδηγοί περνούν από εκπαίδευση και αυστηρό έλεγχο.

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Στην Ελλάδα τι γίνεται;

Οι αντιδράσεις των γονιών στις ΗΠΑ αναφορικά με τη νέα αυτή υπηρεσία μεταφοράς παιδιών είναι ανάμεικτες. Κάποιοι δηλώνουν ότι τους εξυπηρετεί τρομερά, βγάζοντας μεγάλο βάρος από πάνω τους και παρέχοντας λίγο παραπάνω ελεύθερο χρόνο. Άλλοι, όμως, ανησυχούν ότι μπορεί να επιφέρει νέους κινδύνους για ένα έφηβο παιδί, μεταξύ των οποίων απαγωγή ή κακοποίηση. Από την άλλη και κάποιοι οδηγοί ανησυχούν ότι θα μπορούσαν να «μπλέξουν» με κάποιον ατίθασο ή μη συνεργάσιμο έφηβο. Την παράμετρο του κόστους την υπολογίζει άραγε κανείς;

Δεν είναι ότι και στην Ελλάδα δεν καταφεύγουν πολλοί εργαζόμενοι γονείς στη λύση του ταξί, απλά προσπαθούν να το μοιράζουν με άλλες οικογένειες: π.χ. επιστρατεύουν έναν οδηγό να πάρει 3-4 παιδιά από τα σπίτια τους και να τα επιστρέψει εκεί και διαιρούν τη χρέωση αναλόγως. Και πάλι, όμως, για τις αμέτρητες μετακινήσεις που θα χρειαστεί το παιδί μέσα στον μήνα, το έτος (και τα έτη), το κόστος είναι κάθε άλλο παρά αμελητέο.

Οι πιο τυχεροί έχουν γιαγιάδες ή παππούδες αρκετά ενεργούς (ίσως που οδηγούν κιόλας), οι οποίοι προθυμοποιούνται να αναλάβουν κάποιες μεταφορές. Καθώς τα χρόνια, περνούν, όμως και εκείνων οι δυνάμεις λιγοστεύουν.

Οι αυτο-οργάνωση είναι πάντα μία καλή λύση: Συνεννοείσαι με έναν άλλον γονιό που μένει κοντά και τα παιδιά σας έχουν κοινές δραστηριότητες, ότι τη μία φορά θα κάνει τον σοφέρ ο ένας και την άλλη ο άλλος. Και πάλι, όμως, η πολυτέλεια αυτή δεν υπάρχει πάντα.

Αν ακολουθούσαμε ένα πιο «σκανδιναβικό» μοντέλο ζωής, όπως π.χ. στη Δανία, τα παιδιά θα μετακινούνταν μόνα τους, και απόλυτα ασφαλή, με ποδήλατα.

Όμως, ζούμε εδώ. Δουλεύουμε μέχρι αργά το απόγευμα και παλεύουμε καθημερινά να φύγουμε τρέχοντας από τη δουλειά, να πήξουμε στην κίνηση, για να προλάβουμε να είμαστε εκεί στις δραστηριότητες, στις υποχρεώσεις, στις εξωτερικές δουλειές. Και μπορεί μια υπηρεσία μεταφοράς παιδιών όπως η Uber να ήταν φαινομενικά μια (εξαιρετικά κοστοβόρα) λύση στο καθημερινό μας «ξεπάτωμα», όμως η ουσία του προβλήματος δεν θα άλλαζε: Η κρατική στήριξη προς τους εργαζόμενους γονείς, τόσο σε πρακτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, είναι ανύπαρκτη.