ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΛΑΜΠΟΥΝ ΣΑΝ ΣΠΙΘΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΤΑΧΤΗ

Ενώ ποντάρω –αλλά δεν ελπίζω και πολύ– σ’ ένα γενικό ξέσπασμα της κοινωνίας, σε μια κοινωνική φωτιά που θα «εξαρπάσει ιαματικά» τη χώρα μας, εναποθέτω πλέον τις ελπίδες μου σε κάτι πεισμωμένα παιδιά που δεν ακολουθούν την πεπατημένη.

Κάποτε πίστευα –και το έγραφα– ότι τα στραβά της πατρίδας μπορούμε να τα διορθώσουμε σταδιακά, αν τα βλέπουμε σαν δικές μας προσωπικές πληγές που με κόπο και αγάπη θα γιατρέψουμε.

Να τ’ αγαπάς κι ας είναι δύσμορφα, έλεγα. Όχι για να δίνεις συγχωροχάρτι στους υπεύθυνους, αλλά –με χορηγό την αγάπη για τη χώρα σου και το γενικό καλό– να οπλίζεσαι με υπομονή και ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα αρχίσουν να στρώνουν τα πράγματα.

Κάτι πήγε ν’ ανθίσει με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά το πάγωσε και το αφάνισε ο θανατερός συνδυασμός ιδεοληψίας, ερασιτεχνισμού και απουσίας στοιχειώδους Σχεδίου για τη χώρα. Τώρα βλέπουμε ερείπια να καπνίζουν στο κονάκι του και γύρω γύρω μοιρολογίστρες, σαλτιμπάγκους, κονφερασιέ, χουλιγκάνους και λίγα λυπημένα πρόσωπα.

Ύστερα ήρθε ετούτος, ο σημερινός. Τα ’βλεπες τα λυγρά τα σήματα του γραβατοφόρου λαϊκισμού, αλλά έλεγες κάτσε να δούμε, ίσως το κύμα της εποχής βοηθήσει κάπως το πλεούμενο. Μπα. Λίγα πράγματα. Όμως τα πάει πρίμα με την προπαγάνδα και τις αλχημείες της στατιστικής.

Βέβαια, κατήγαγε δύο αδιαμφισβήτητες νίκες: μετέβαλε τη ΝΔ σε μητσοτακική Λέσχη και, φυσικά, έκανε την κεντρο-αριστερή αντιπολίτευση να μοιάζει φτερό στον άνεμο. Ίσως τον υποτίμησαν οι εντός και εκτός ηττημένοι…

Προπαγάνδα και στατιστικές τα όπλα του; Μα, ναι. Κυρίως για την Οικονομία, όπου δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτε σχετικά με το μείζον – την παραγωγική ανάπτυξη.

Όμως σκίζει το real estate (που τίναξε στα ύψη τα ενοίκια), θησαυρίζουν οι ιδιώτες σε κάποιους τομείς ( Υγεία, Ενέργεια κ.λπ.), και να στα χαρτιά η ανάπτυξη, και να οι έπαινοι από τους διεθνείς κυνηγούς του εύκολου κέρδους…

Σταυρώνεις τα χέρια, λες στην πατρίδα «Μα τι κάνεις;» και κείνη σε κοιτάει σχεδόν αδιάφορη όπως κοιτάνε τα κουρασμένα ζευγάρια. Κάπως έτσι κάμπτονται μέσα τους οι άνθρωποι και λυγίζουν αναζητώντας προσωπικές επιβιωτικές λύσεις και διαδρομές…

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Κι εγώ, ο φύσει αισιόδοξος, που ποντάρω –αλλά δεν ελπίζω και πολύ– σ’ ένα γενικό ξέσπασμα, σε μια κοινωνική φωτιά που θα «εξαρπάσει ιαματικά» τη χώρα, εναποθέτω πλέον τις ελπίδες μου σε κάτι πεισμωμένα παιδιά που δεν ακολουθούν την πεπατημένη.

Να: στους νέους που μένουν στα χωράφια τους και κάνουν θαύματα με αρωγό την ορμή τους και την τεχνολογία. Σε κείνους που βαρέθηκαν να ζουν με τρεις κι εξήντα στην πρωτεύουσα, και επέστρεψαν στον τόπο τους δίνοντας φιλί ζωής σε ρημαγμένα χωριά και στα μαραζωμένα χωράφια.

Στα ακομπλεξάριστα παιδιά που δεν γουστάρουν άσαρκα πανεπιστημιακά πτυχία, αλλά γίνονται τεχνίτες και, ταυτόχρονα, πολλά από αυτά διαλύουν τον μύθο του αμέτοχου στον πολιτισμό και την ευρύτερη γνώση.

Και, φυσικά, σ’ αυτούς τους νέους μουσικάντηδες, που όλο και αυξάνεται ο αριθμός τους, οι οποίοι κατανόησαν τι χρυσάφι κρύβει η παράδοση και τους βλέπεις να αξιοποιούν με σεβασμό το κοίτασμά της και να το πλουταίνουν με μοντέρνα στοιχεία δημιουργώντας υπέροχες διασκευές και πειραματισμούς.

Παιδιά-διαμάντια, που αρνούνται τις δημόσιες σχέσεις, τις «άκρες» και τον συγχρωτισμό με αγοραίους παράγοντες, με κόμματα και επιτήδειους που λυμαίνονται τον Πολιτισμό.

Μπορεί να μην καταφέρουν τελικά τίποτε ανατρεπτικό όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι, και στο τέλος να αποσυρθούν, αλλά προσωπικά τους βγάζω το καπέλο. Και δεν χάνω τις ελπίδες μου ότι έστω και ηττημένοι θα εισφέρουν ένα πολύτιμο «κάτι», που θα εγγραφεί στον σκληρό δίσκο της κοινωνίας. Με ό,τι αυτό σημαίνει για το μέλλον…